Dagblaðið - 28.09.1981, Síða 22

22
fíat 131 árg. 1978,
sjálfskiptur, ekinn 32 þús. km. Mjög vel með farinn.
Gott verð — Uppl. í síma 31600 og 73592 á kvöldin.
Önnumst kaup og sölu allra almennra
veðskuldabréfa og ennfremur vöruvíxla.
Getum úvallt bœtt við kaupendum á við-
skiptaskrá okkar.
Góð þjónusta. — Reynið viðskiptin.
(X!
Vmllin'ía -
Alsirluifliiriiui
Nýja húsinu f
v/Lækjartorg. 47
Myndlistarsýning
HTMl
félagsmanna í VR stendur yfir í
Listasafni Alþýðu
á horni Fellsmúla og Grensásvegar.
Sýningunni lýkur
4. október 1981.
Opið frá kl. 14 til 22.
Allir velkomnir.
Verzlunarmannafélag Reykjavíkur
Til sölu
BMW320 BMW318 BMW518 BMW320 BMW316 BMW316 árg. 1980 Renau/t 18 TS árg. 1979 árg. 1978 Renau/t 12 TL árg. 1979 árg. 1981 Renautt 12 TL árg. 1977 árg. 1977 RenauU20 TL árg. 1978 árg. 1980 Renauft 4 VAN F4 árg. 1977 árg. 1978
Opið laugardaga frá kl. 1—6.
L
<0> KRISTINN GUÐNASON HF. SUÐURLANDSBRAUT 20, SÍMI 86633 ; - i A
ORKUSTOFNUN
Framlenging á umsóknarfresti
um stöður hjá Orkustofnun
Ákveðið hefur verið að framlengja til 20. október 1981
umsóknarfrest um neðantaldar tvær stöður hjá
Orkustofnun sem áður hafa verið auglýstar lausar til um-
sóknar.
Þegar sendar umsóknir gilda áfram og þarf ekki að endur-
nýja þær.
I. Staða forstjóra stjórnsýsludeildar.
Háskólamenntun áskilin, menntun á sviði stjórnunarfræða
og reynsla í stjórnun æskileg.
II. Staða starfsmannastjóra.
Lögfræðimenntun æskileg og reynsla í starfsmannastjórn.
Laun samkvæmt launakerfi opinberra starfsmanna.
Umsóknir er tilgreini menntun og fyrri störf sendist fyrir
20. október nk. orkumálastjóra, Orkustofnun, Grensás-
vegi9,108 Reykjavík, sem veitir nánari upplýsingar.
Orkustofnun.
DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 28. SEPTEMBER 1981.
G
I
Menning
Menning
Leiklist
ÓLAFUR
JÓNSSON-
A&B&F
Hér sjást þær Sigrún Edda Björnsdóttir, Edda Þórarinsdóttir, Ingibjörg Lárusdóttir og Sigrún S. Einarsdóttir i hlutverkum
sinum f Hótel Paradfs.
Þjóðleikhúsið:
HÓTEL PARADfS
eftir Goorges Feydeau
Þýðandi: Sigurður Pálsson
Lýsíng: Kristinn Daníelsson
Leikmynd og búningar: Robin Don
Leikstjóri: Benedikt Árnason.
Að horfa á Hótel Paradís í >jóð-
leikhúsinu er dálítið eins og að sjá
dugandi leikfélag leika Arnold og
Bach. En þeir A & B voru, ef einhver
skyldi ekki vita það, um langan aldur
einhver hin vellátnustu leikskáld á
landi hér og farsar þeirra hvarvetna í
brúki þar sem farið var með leiki, allt
frá höfuðstöðvum leikmennta í Iðnó
og út og suður um byggðir landsins.
Þeir þurfa ekki að vera dauðir úr
öllum æðum enn. Ekki er langt að
minnast stórleikara á okkar tíð,
Bess'a Bjarnasonar og Gisla Halldórs-
sonar í Spanskílugunni og Húrra
krakki í alþýðu- og miðnæturleikhúsi
Leikfélags Reykjavíkur í Austur-
bæjarbiói.
Ekki nóg með að farsar Arnolds
og Bach gæfust vel sem alþýðleg
skemmtun, til að leika þá og til að
hlæja að þeim vítt og breitt um
landið. Þeir reyndust líka haldgóð
kassastykki í Leikfélagi Reykjavíkur
þegar fjárhagur félagsins stóð sem
tæpast á kreppuárunum. Vísast að
Feydeau-sýning Þjóðleikhússins stafi
ekki bara af helgri köllun þar í húsi
að fara með farsaleik, heldur líka
þörf fyrir fjárhagslega og
siðferðislega viðreisn eftir leikárið í
fyrra, ærlegan hlátursleik og kær-
komið kassastykki.
Nú er svo sem ekki ætlunin að
leggja að líku hina dularfullu þýskara
A & B, sem hvergi fara af þeim
neinar sögur nema hér á landi, og
höfuðskáld farsaleikja, klassískan
höfund eins og Georges Feydeau.
Það munar líka heilmiklu á
þjóðleikhúsi og hverju öðru dugandi
leikfél. Samt sem áður fannst mér
Hótel Paradís að því miðað við
leiðsögn Benedikts Árnasonar að
vekja þessháttar alþýðlegt,
græskulaust gaman sem þeir Arnold
og Bach kunna að hafa gefið af sér í
fyrri daga, þegar best lét. Eins og
gerist í alþýðlegum sýningum á meðal
áhugamanna virtist líka kröftum
býsna misskipt með þátttakendum í
leiknum og meir treyst á náttúrugáfu
leikendanna til að vekja skop og
hlátur en vísvitaða mótun, túlkun
leiksins á sviðinu. Samkvæmt því er
vönum og vellátnum leikurum í
plássinu skipað í burðarhlutverk
leiks: Róbert og Bessa, Sigríði, Árna
og Þóru í Þjóðleikhúsinu, og siðan
reynt eftir megni að fylla einnig hin
hlutverkin sem minna þykja skipta
eftir því sem efni og ástæður leyfa í
leikfélaginu.
Þetta tekst misvel i Þjóðleik-
húsinu. Auðvelt er að gera sér í hug-
arlund hvað leikari á við Gísla
Halldórsson gæti fengið út úr hlut-
verki á borð við Bastien hótelþjón,
en er að vísu Gísla Alfreðssyni um
megn. Skrýtið að sjá Baldvin
Halldórsson í mýflugumynd I gervi
fokreiðs hótelgests sem ætti
augljóslega til miklu meira að vinna
sem Bastien. Og þannig mætti fleiri
dæmi telja.
ber, heimur hans öðlist merkingu á
sviðinu þarf meira að koma til,
markvís túlkun skopsins af hálfu
leikstjóra og leikhóps, hvers og eins
hlutverks og leiksins í heild.
Og það er að vísu ekki alþýðlegt
græskuleysi, góðmótlegt glens sem
ber uppi farsaleiki Feydeaus. Þvert á
móti. Heimur hans auðkennist af
auðvirðileik og lítilmennsku hinna
sællegu smáborgara sem hann sýnir
og segir okkur frá. örskammt á bak
við skringilegt fólk og fáránlegu at-
vikin sem krækjast 'saman í keðju
farsans tekur við biksvört sýn
mannlegrar neyðar, leiða og angistar.
Við þá baksýn fær stílfært skop og
afkáraleg skáldlist Feydeaus flug
undir vængi í farsaleik sem fyrir alla
muni verður allan tímann að vera
alveg hjólliðugur. í Þjóðleikhúsinu
mátti því miður engu muna að maður
í sýningu eins og þessari væri
voða gaman að sjá unga og
upprennandi leikara í aðalhlut-
verkum leiks og sýningar, en hinum
eldri og reyndari skipað bakatil. Það
er líka ýmsum efnilegum
skopleikurum á að skipa á meðal
yngri leikara. En þeir eru bara ekki
viðstaddir í Þjóðleikhúsinu, og ekki
fengu Árni Blandon, Randver Þor-
láksson, Sigmundur örn Arngríms-
son margt né mikið út úr sínum
mannsefnum í leiknum. Auðvitað
fara fyrrnefndir aðal-leikendur vel og
skopvíslega með sín hlutverk, það
sem þeir komast með þau, hvert og
eitt, og auðvitað fer ekki hjá því að
ærsl og afkáraskapur veki meiri eða
minni hlátur á meðal áhorfenda. Er
það nóg? Ég er hræddur um ekki. Til
að farsinn fái líf og flug sem honum
færi að dotta. En eftir er að sjá hvort
aðferð sýningarinnar fær
hljómgrunn á meðal áhorfenda eins
og að er stefnt. Ef svo vel tekst — þá
er líka svo að sjá sem þeir Arnold og
Bach séu ekki ennþá undir lok liðnir í
íslenskri leiklistarsögu.
Eins og vera ber í Þjóðleikhúsi er
Hótei Paradís all-íburðarlega á sviðið
búið, leikmynd og búningar eftir
breskan gest leikhússins, Robin Don.
Leikmyndin er óneitanlega vegleg
fyrir augað. En þar sem mest er í
hana lagt, í miðþættinum, er samt
sem áður eins og hún sé fyrir
leikendunum, komi upp á milli leiks
og áhorfanda. Og þetta átti raunar
við um sýninguna í heild, eitthvað
bar í milli: svið og salur náðu aldrei
saman 1 því sæla algleymi sem
farsaleiknum ber og heyrir honum til.