Dagblaðið - 28.09.1981, Page 28

28
DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 28. SEPTEMBER 1981.
Pretendersll:
HRESSILEG HUOMSVEIT OG
ROKKSÖNGKONA í SÉRFLOKKI
Pretenders leika fyrst og fremst
hrátt og taktfast rokk. Meirihluti
laganna á Pretenders II er af því tagi.
Þó fíkrar hljómsveitin sig út af
rokklínunni í lögunum I Go To Sleep
og Birds Of Paradise. Þar kemur í ljós
að Pretenders er jafnvíg á rólega
tónlist og hraða. Fyrrnefnda lagið er
eftir Ray Davies forsprakka The Kinks
og er að mínum dómi bezta lag
plötunnar Pretenders II.
Undanfarið ár hefur söngkonan Pat
Benatar vakið á sér athygli fyrir lífleg-
an rokksöng. Tvær fyrstu plötur
hennar hlutu lofsamleg ummæli en sú
þriðja þykir ekki sérlega merkileg. Því
er ég að nefna Pat Benatar hér í miðri
umsögn minni um Pretenders að plötur
hennar komu mér oft í hug er ég hlýddi
á söng Chrissie Hynde söngkonu, laga-
smið og gítarleikara Pretenders. Satt
bezt að segja fölnar frammistaða
Benatar æði mikið við samanburð á
getu þeirra tveggja. Báðar syngja þær
hrá rokklög. Önnur á yfirborðskennd-
an hátt, hin af innlifun.
Það var Chrissie Hynde sem hóaði
liðsmönnum Pretenders saman. Hún
kom frá Bandaríkjunum til Bretlands
og settist þar að. Fyrst í stað reyndi hún
fyrir sér við ýmis störf, var um tíma
blaðamaður við eitthvert músíkritið.
Loks kom að því á miðju ári 1978 að
Pretenders urðu til. Fyrsta litla platan,
sem kom út með hljómsveitinni, hafði
að geyma lagið Stop Your Sobbing eftir
Ray Davies. Síðar kom lagið Kid út.
Bæði urðu þaú ^sæmilega vinsæl en
ekkert meira. Pretenders slógu ekki í
gegn fyrr en með fyrri LP plötunni og
'einu laginu af henni, Brass In Pocket.
Hvort tveggja sló i gegn í ársbyrjun
1980.
Enginn vafi er á því að Pretenders á
bjarta framtíð fvrir höndum. Rokklög
Chrissie Hynde eru langt fyrir ofan
meðallag. Lög eins og The Adultress,
Message Of Love, Talk Of The Town
og Louie Louie eru til vitnis um það
Hún samdi líka Birds Of Paradise sem
stingur dálítið í stúf við aðrar laga-
smíðar hennar en er ekki síður gott.
Hljóðfæraleikur á plötunni Pretenders
II er ekki nema rétt I meðallagi en sem
heild er hljómsveitin kraftmikil og
skemmtileg á að hlýða. Að þessu
leytinu minnir hún dálítið á
Utangarðsmennina sáluðu.
-ÁT-
Hljómsveitin Pretenders á sér stutta
sögu en býsna glæsta. Hún sendi frá sér
sína fyrstu LP plötu síðast á árinu 1979
og sló í gegn í einu vetfangi. Fjölmargir
gagnrýnendur bæði í Bretlandi og
Bandaríkjunum töldu plötu þessa með
þeim beztu á árinu 1981. Og nú er plat-
an Pretenders II komin út. Hún er
jafnvel enn betri en sú fyrri.
SAMIGRAUTUR 4 NÝJUM DISKI
Síðastliðin tvö til þrjú ár hef ég ekki
hlustað á bandaríska vinsældalistann
án þess að heyra eitt eða fleiri lög með
Kenny Rogers. Þessi hási, gráhærði
karl hefur náð hreint ótrúlegum
vinsældum í heimalandi sínu. Þar hefur
hann jafnan verið flokkaður með
country listamönnum þó að þau séu
teljandi á fingrum annarrar handar
countrylögin sem hafa náð vinsældum
með honum.
Kenny Rogers getur ekki sungið
frekar en Bing Crosby á sínum tíma.
Hann er hins vegar ágætis raulari og ef
marka má plötuna Share Your Love
þá þekkir hann takmörk sín ágætlega.
Kenny reynir ekki við neitt sem vafi
getur verið á að hann ráði við og því er
ekkert hægt að finna að útkomunni.
Kannski er þarna komin skýringin á
vinsældum kappans. Flestir meðal-
jónar ættu nefnilega að geta raulað
með honum án þess að roðna og blána
af áreynslu.
Sjálfsagt kannast flestir þeir sem
þetta lesa við tónlist Kenny Rogers.
Það er því óþarfi að lýsa tónlistinni á
plötunni Share Your Love. Hún er ná-
kvæmlega eins og öll lögin sem hann
hefur átt í efstu sætum vinsælda-
listanna undanfarm ár. Eitl lag á
plötunni, Blaze Of Glory, er meira að
segja þegar orðið talsvert vjnsælt. Og
ekki gat ég betur heyrt en flest hinna
laganna níu ættu jafna möguleika.
Með öðrum orðum: pottþétt, löngu
staðnað formúlupopp, sem svíkur eng-
an aðdáanda, en aflar tæplega margra
nýrra. -ÁT-
Foreigner—4:
Góð tónlist í raun en
hræðilega stöðnuð
Foreigner er fullkomið dæmi um
gersamlega staðnaða hljómsveit.
Fjórða breiðskífa hljómsveitarinnar,
með því frumlega nafni 4, kom út fyrir
nokkru. Þrátt fyrir að báðir hljóm-
borðsleikararnir hafi verið Iátnir flakka
breytir það engu. Áhrif þeirra voru
hvort eð er ákaflega takmörkuð —
varla heyranleg á plastinu — þannig að
þrátt fyrir 33% mannfækkun í flokkn-
um er tónlistin t engu breytt.
Aðeins eitt laganna á 4 getur talizt
vera verulega hresst og það er Luanne
sem er eins ekta Foreigner lag og það
getur frekast orðið. Heildarsvipurinn á
plötunni er mun afslappaðri en á fyrri
plötum, og rólegu lögin of mörg. Hins
vegar er ekki hægt að setja neitt út á
hljóðfæraleik og söng sem er eins pott-
þéttur og verða má. Til að fylla upp í
skörð þeirra lan McDonald og A1
Greenwood hefur hljómsveitin fengið
til liðs við sig lipra „session-karla” og
munurinn heyrist varla.
Þótt Foreigner verði að teljast
stöðnuð hljómsveit er ekki þar með
sagt að platan 4 sé slök. Hún er þvert á
móti ágæt, ef aðeins er litið á hana sem
sérfyrirbrigði, án samhengis við fyrri
verk Foreigners og annarra á sömu
línu. Enda má telja víst að tryggir
aðdáendur kaupi plötuna jafnt sem
áður. Eftir tvær mjög keimlikar plötur
verða þeir forsprakkar Mick Jones og
Lou Gramm hins vegar að gera upp við
sig hvort halda á áfram á þessari braut
stöðnunar eða reyna að brydda upp á
einhverju nýju.
Við höfum dæmi um hljómsveit sem
hefur leikið sömu tónlistina, nær
óbreytta á annan áratug án allra
tilrauna enda ber hún nafn með rentu
— Status Quo. Varla er þó vert að taka
hana til fyrirmyndar, nema auðvitað
menn hafi engan metnað í sér. Tæpast
er þvi þannig farið með Jones og
Gramm. -SSv.
Sigurður
Sverrisson
ZZTop—Elloco:
Einu sinni var
skemmtilegt tríó...
Það er af sem áður var þegar Texas-
tríóið ZZ Top státaði af því að leika
tónlist án nokkurra bellibragða af
hálfu stúdíósins. Tríóið lagði alla
áherzlu á að leika rythm’n blues rokk
eins „orginal” og það var hægt.
Hápunktur þess var á plötunni Tres
Hombres, sem kom út árið 1973.
Síðan hefur mikið vatn runnið til
sjávar og tríóið hefur gefið úr 4 plötur,
afar misjafnar að gæðum. Fyrir
skömmu kom sjöunda breiðskífa ZZ
Top á markaðinn og óhætt er að segja
að hún sé sú langlakasta sem frá þeim
hefur farið. í sjálfu sér afsakanlegt að
gömlu taktarnir séu á bak og burt en að
ekkert nýtt og ferskt komi i staðinn
gengur ekki. E1 loco, en svo heitir
nýjasti gripurinn, er gersamlega
misheppnuð plata.
Eftir slaka plötu, Texas, sem út kom
1976 heyrðist ekki múkk frá þeim
félögum í vel á fjórða ár. Snemma árs í
fyrra kom síðan platan Deguello út og
á henni var að finna batamerki —
leiðin virtist liggja upp á við — en nú
kemur svo rothöggið endanlega.
Gamla mottóið, að nota engin
„studio gimmicks” eins og það var
orðað forðum, er löngu rokið út í
veður og vind, en ekki einu sinni
tæknin nær að bjarga E1 loco upp úr
svaðinu. Vonbrigðin eru mikil því þeir
dagar voru að þessir hressu karlar úr
Texas voru efstir á blaði undirritaðs.
ZZ Top er ekki iengur hresst og
kröftugt tríó heldur þreytt hljómsveit,
sem reynir að halda dauðahaldi í það
sem hún kann. Þótt kryddað sé með
hljóðgervlum og öðrum „effectum”
dugar það ekki til. Hugmyndirnar
skortir, útfærslan er að vísu ágætlega
gerð, en neistinn er á bak og burt.
Farewell my lovely.
-SSv.