Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 25.06.1939, Blaðsíða 3

SUNNUDAGUR
3
♦>♦> ♦>> ♦> ♦> ♦ ♦
Eftír Heine
(Neue Gedichie)
Út skulum, burl úr borgarryki þinu
Berlín, meÖ öllum þhuim uísu mönnum,
sem guð og heiminn skynja í andans önnum,
allt eins og ílegel kenndi fólki sínu.
Komdu til lndlands, undralands i kvæöum —
þar anga blóm i skjóli pálmalunda,
og helgir skárar leiia Gangesgrunda
og guÖ sinn tigna í hvitum sólskinsklæÖum;
þar sem um Lótusblómum skrýdda bakka
bugöa sig heilög vötn; og krónur teygja
sig liátt meö veggjnm hofs, i sólglóö brenna.
Ilér vil ég sialdra viö og þögull þakka,
aö þimun fótum krjúpa. og við þig segja:
Náðuga frú, þú fégurst allra kvenna!
Grimur þýddi.
•>
I
I
Ý
Y
Paö i'ór nefnilega ekki vel á
íneö honum og ungri slúlku,
sem var með í hópnum. Hann
dró sig út úr svo lítiö bar á
stakk mér á milli tannanna og
tautaði: — J’að er bezl að ég
fari, — hún sl<al ekki detta um
tærnar á mér. Svö lögðum við
þá leið okkar burt og upp á
i'j allið.
Pegar maður er einn úti í
faðmi nátlúrunnar, dettur hon-
um svo margt í hug. Og þarna
sat nú Jón á mosavöxnum stalli
uppi við fjallsbrúnina.
í fjarskanum, handan við
fjörðinn, lá kaupslaðurinn hul-
inn blárri móðu, en fyrir neðan
lá blómleg sveitin. Jón reykti
ákaft og braut heilann um til-
veruna, — það gerir hann svo
oft. — Reykurinn úr pípunni
blandaðist gróðrarilminum og
leið síðan hægt upp á við og
hvarf út í blámóðuna. — Pá
var það nú eiginlega ég — og
nátúrlega með hjálp stúlkunn-
ar — sem opnaði augu hans fyr
ir lilverunni og sannleikanum
eins og hann leggur sig. Glóðin
glæddist við hvern drátt, dofn-
aði siðan aftur, en reykurinn
leið út í loftið í ýmsum kynleg-
um myndum.
— Þannig var það. — Lífið,
það var eins og glóðin, sem
dofnar smátt og smátt, en að
síðustu er grá askan ein eftir.
Reykurinn, — hann er allt með
an hann er dreginn að sér, síð-
an þyrlast hann út í loftið og
hverfur.
Eg minntist þarna áðan á
stúlku, og það er þá bezt að ég
segi' strax eins og er, að mér
liefur alltaf verið meinilla við
kvenfólkið, — frá því hef ég
líka fengið mörg ónotaleg
hnútuköstin. Pað hafa alltaf
farið bölvuð ónot um mig, —
bafi liann tekið mig nauðuglega
út úr sér og — kysst einhverja
stelpuna. — Hann gerir það nú,
sem betur fer, ekki oft, og allt-
af finnst honum gotl að fá sér
reyk á eftir.
I’að má eiginlega segja, að
hann sé alveg hættur að eltast
við kvenfólkið, og það hef ég
oflar en einu sinni heyrt hann
segja, — þegar einhver stelpan
hel'ur verið að amast við mér —
að það væri nú kvenmaður i
lagi, sem i'engi hann lil að kasla
mér.
I5etla kallar fólkið ónátlúru
hjá honum, og það er það nátt-
úrlega, en það er ég ein, sem
v.eil um hvcrnig á henni slend-
ur.
það v.ar fyrir ári síðan snol-
ur kvenmaður, sem hann elsk-
aði meira en alll anað i lífinu.
Pessum kvenmanni var mein
illa við mig, og þegar hún sá
lil, fékk hann sér aldrei re}dí,
gekk samt með mig i vasanum
og reykti í laumi.
Hún liéll því fram, að ef
bann ekki gæti hætt að reykja:
— þá væri það af því að hann
elskaði sig ekki agnar ögn. Jón
hugsaði með sér að þetta væri
líklega rétt lijá henni, það væri
engin ást ef engu væri fórnað.
Nú, Jón og stúlkukindin lof-
uðu hvort öðru tryggð til ævi-
loka, — minna málti það ekki
vera, og þessu héldu þau áfram
kvöld eftir kvöld og vikurnar
út. En svo kom samt að því
að glóðin dofnaði hjá stúlkunni.
Jón komst sem sé að þvi einn
góðan veðurdag, að henni leizt
vel á l'leiri karhnenn en liann
einan. Hún var nú með þessum
ósköpum fædd, stúlkuauming-
inn.
En kynhvatirnar, — það er
nú meira hvað þæ.r geta verið
sterkar bjá mönnum. Eg verð
aö segja það, að Jón varð viti
sínu fjær. Svo aumur varð
hann, að honum kom ekki lil
hugar að fá sér reyk.
Svo var það eitt kvöld að
hann sagði við sjálfan sig: —
Skítl með þaS allt saman. —
Hann var ákveðinn i því að
drekkja sér .
Niðurlútur lagði hann af stað
í sína hinnstu göngu, cn þegar
hann kom niður að flæðarmál-
inu, gekk hann samt ekki beint
í hal’ið, lil allrar hamingju. —
Nei, hann staönæmdist augna-
blik og stakk höndunum í vas-
ann. T’ar varS ég fyrir honum.
Hann tók utan um mig og
kreisti svo fast, að ég héll að
hann mundi brjóta mig sund-
ur. l’annig stóð hann nokkur
Framh. á 6. síðu