Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 25.06.1939, Blaðsíða 6

6
SUNNUDAGUR
Huggun.
Framh. af 3. síðu.
augnablik, en svo alll í einu
rak hann upp slcellihlátur. —
Ilana nú, hugsaði ég, nú hefur
hann auðvitað misst það lilla.
sem eftir var af vitinu. En svo
þreif hann mig upp úr vasan-
um, ;retlisl á stein, klappaði
mér allri og tautaði við sjálfan
sig: — Eg er fífl. Eg gleymdi
því, að áslin er aðcins blindur
vilji náttúrunnar, sem viðheld-
ur lífinu með sniðugum sjón-
hverfingum. — Og hjónaband-
ið, — hvað er það annað en
gönuhlaup og illa samsettur
sorgarleikur, sem bezl er að
koma hvergi nærri.
Eítir nokkrar pípur komust
laugarnar í sæmilegt lag aftur.
og þegar hann stóð upp, leygði
hann úr sér, geispaði og sagði:
Hjónabandið, það cr oft ekki
betri tilvera en vera neyddur
lil að raka sig með sama rak-
vélarblaðinu ]>aö sem eftir er
æfinnar.
Jæja, — befði hann Jón nú
ekki haft mig í vasanum. —
Hvað þá? Eg vil nú ekki bein-
línis halda því fram að ég liafi
þarna bjargað lífi lians, en yf-
irleitt er eg svo stór þáttur I
lífi hans að það cr áreiðanlegt
að hann yrði lengur að gleyma
mér, ef hann lapaði mér, en
þessari stúlku.
En það er sorglegl hvað karl-
mennirnir gcta verið íslöðulitl-
ir. Mér til mikillar undrunar
hef ég tekið eftir því að nú upp
á síðkastiö kemur stundum
undarlegur glampi í augun á
Iionum Jóni, ef hann mætir
fallegri stúlku á gölunni, —
liann tekur mig þá úl úr sér
með mestu hægð og hefur það
svo til að einblína á fæturna á
henni eins og hann hafi aldrei
séð kvenmannsfætur fyrr, - eða
þcir væru einhver undursam-
leg opinberun.
Og einu sinni við slíkt tæki-
færi hef ég heyrt hann and-
varpa og segja: Skyldi ég nokk-
urntíma eiga eftir að reka horn
in í þá réttu?
En ég er nú að vona að það
Kleopaira fagra
„Ef nefið á Kleopötru hefði
veriö hálftommu lengra, liti
heimurinn öðruvísi úl”, segir
gamalt máltæki, sem ekki er
svo auðvelt að slaðhæfa. En hitt
er trúlegt, að heíði þessi drotln-
ing Egyptalands fyrir nálega
2000 árum síðan, ekki verið slík
fegurðardís, mundi hún varla
hafa náð slíku valdi yfir þeim
mönnum, sem réðu hinum
forna heimi.
Gæsar kom lil Egyptalands
árið 48 f. Kr. Hann var þá á há-
tindi veldis síns. í raun og veru
lial'Si hann ákveðið að ljá lið
sill hinum unga konungi, Pro-
lemeusi, er átti í styrjöld við
meðstjórnanda sinn og systur.
Kleopölru. Pegar Cæsar kom,
var honum lært að gjöl' stórl,
samanbrotið teppi, eitt þessara
auslurlenzku gersema í vefn-
aði. Pað var þó naumast teppið
sem umsnéri Rómverjanum. —
Jnnan í því lá ungur og yndis-
legur kvenlíkami; það var Kleo
palra, er á svo frumlegan hátt
kom fram fyrir ]>ennan róm-
verska drottnara. Henni heppn
Sisl að lelja Cæsar hughvarf,
svo að hún varð stjórnandi
Egyptalands eftir að bróðir
hennar var fallinn. Kleopötru
fæddisl sonur, og hlaut hann
I nafnið Cæsarian, eftir föður
sínum.
1 En þetta voru ekki einu
tengsl hennar við Rómaveldi.
Pegar borgarastyrjöldin, sem
Cæsar var drepinn í, geisaði,
var Kleoj)atra á ný bendluð við
pólitískt samsæri, og aftur kom
rómverskur herstjóri til að
verði langur lími, sem við Jón
verðum óaðskiljanlegir hlutir.
Og ef þið mætið manni, sem
ber höfuðið hátt eins og hann
eigi það sjálfur og er svo með
slutta pípu út í öðru munnvik-
inu, — þá getur vel verið að
það sé einmilt hann Jón og ég
sé eins og áður eina huggun
hans í þessu lífi.
Angantijv Guðmundsson
selja hana í vanda. Pað var
Anloníus. Allt til vorra daga
lifir miningin um harmleik
Rómverjans í úrslitum þeirrar
I viðureignar. Tlin fagra og
( slungna egypzka kona töfraði
hann svo gersamlega, að hann
sveik allar rómverskar erfða-
( venjur og fórnaði henni lífi
sinu — og þegar hin mikla sjó-
orusta var liáð, sem var honum
sigur eða dauði, flýði hann í of-
boði og kjarkleysi, ásamt Kleo-
pölru. Hann hefur ef til vill
vonað að hinn sigrandi róm-
vcrski l’loli myndi snúa .til
Rómar og lofa honum og hans
austrænu áslmey að lifa lífi
sínu I friði, en þar skeikaði
honum.
Antonius dó — og í þíiðjá
sinn bjó þessi egypzka kona sig
undir að véla Rómverja, er
sendur var lil að velta henni al
stóli og laka lil fanga. En í
þelta skipti brást henni bogalist
in. Annaðhvort var liún orðin
of gömul — það voru liðin um
20 ár frá því íundum þeirra
Cæsars bar saman — eða liinn
nýi mótstöðumaður hennar,
Jktavíus, var of harður og 6-
sveigjanlegur og of lítiö upp á
kvenhöndina. T’egar hún varð
þess vísari að hann vildi eklu
i beygja sig fyrir henni og hafði
í hyggju að flytja hana sem
fanga til Rómaborgar, svo að
hún gaúi skreytt sigurfylkingar
hans, ásamt öðrum föngum, á-
kvað hún að deyja. Sagan segir
að hún hafi prófað ýmsar eitur-
tegundir á ambáttum sínum, til
að gela valiÖ þá lcvalaminnstu.
AS því loknu ákvað hún að
slöngubit skyldi stylla lífdaga
sína.
I’egar margar hinna dygðug-
ustu atgerviskvenna fornaldar-
innar eru gleymdar, lifir ennþá
minningin um liina fögru en
samvizkulausu Kleopötru drotn
ingu, er um daga sína var álil-
in samnefnari alls ^iins ausl-
ræna óhófs og eyðandi lasla.
(Lauslega þýtt)