Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 25.11.1945, Blaðsíða 6

174
,}Ja —. Við fossinn sat maður“
sagði ég aftur.
.,En hvað hét maðurinn.?“ spurði
hánn.
Mér datt óðar í hug, að maður-
irín ætti að heita Alexander, því
að ég kunni „Vinaspegil“ (eitt-
hvert hrafl úr honum að mipnsta
kqsti). JÞb að Alexander væri
margt til lisfa, lagt, þótti mér mest
tU þess koma, að hann skildi
íuglamál. — Að hugsa sér, ef ég
.gséti tálað við farfuglana, sem
'komu sunnan úr löndum, þar sem
a)ít var svo miklu sögulcgra en
hér.
,jtlyað hét maðurinn?" spurði
skrifarinn. enn.
Eg rifjaði upp öll þau nöfn, sem
mýr þóttu fallegust. En ekkcrt
var nógu fallegt samanborið við
fössirín.
'Nú ías hann upþ aftur það, scm
hann hafði sk.rifað:
„Við fossinn sat maður —“. Og
svo. bætti hann yið frá sjálfum
sér: Og virti fyrir sér hinn
stríða straum.“
Eg féli í staf.i. Þctta var svo vcl
sag.t*.
„Hvað svo?“ spurði hann.
,.Það: er ekki meira,“ sagði ég.
Eg. afréð á svipstundu, að rcyna
aldi-.ei framar að skrifa skáldsögu.
. Eg leit yfir aerhópinn.
.„Vérið þið nú einhvcrntíma
kýrrar- Það borgar sig ekki þetta
ráp í ykkur. Eg næ ykkur alltaf
aftur“, sagði ég mynduglega við
rollurnar og tók veganestið úr
harminum.
Það vpru fáein blöð úr neðan-
málssögu, klipptri úr Lögréttu.
Hún hét „Parcival Keenc“. Það
,þótti mér skemmtileg saga, og allt
var það með mestu fádaemum, sem
þar kom fyrir. Enda gerðist þetta
.„langt úti í löndurn“,
Sagan hófst í stórri höll. Þar
SUNNUDAGIJR
var stofustúlka, sem fyrirleit ráðs-
konuna og kjallaravörðinn. En
húsmóðir og gestir fyrirlitu stofu
stúlkuna. Parcival var snemma
efnilegur drengur: Hann kveikti í
barnaskólanum og lá við sjálft, að
kennarinn færist í eldinum. Enda
margsinnis réttdræpur. Þegar
Parcival fór til sjós, var hann með
piltunum, sem allir voru af „góð-
um ættum“, segir í sögunni, nema
tveir. Annar var sonur reiknings-
haldara en hinn sonur skósm;ðs.
Og var sonur skósmiðsins auðvit-
að sýnu auðvirðilegri.
Þegar ég ætlaði að fara að lesa,
sá cg ekki stafaskil. Það var orð-
ið svo dimmt. Eg vafði blöðin sam-
an aftur.
Skessa gamla var að fxra sig í
áttina til mín. Allt í einu leit hún
á mig og stappað niður fótunum.
„Eg veit ekki, hvaða illska þetta
er,“ sagði ég- „Eg hef ekkert gert
þér.“
Mér datt í hug, að hún mundi
hugsa sem svo: „Þú segir, að mér
hafi ekkert verið gert. Það er ekki
skemmtilcgt, að láta sitja svona
yfir sér.“
„Eg er líka hætt að hafa gam-
an af að sitja yfir,“ sagði ég. „Síð-
an varð svona dimmt á kvöldin.“
Eg fór að horfa eftir Glæsu.
Þarna var hún þó, greyið. Hcnni
íórst heldur ekki að vera með
neitt flan, Hún var svo sem engin
forustukind, þó að hún yæri svört.
Átti rétt að heita léttræk.
„Nei, ég skal ekki hugsa um
drauga.“ sagði ég við sjálfa mig.
Skyggn maðuj- hafði sagt, að reimt
væri heima. Og við vorum hreyk-
in af því, krakkarnir. Fyrir löngu
síðan bjó þar kerling, sem var
nísk og svelti hjú sín. Þegar vcrið
var að bræðg, mörinn á. haustin,
lét hún vinda hamsinn, bar til
ek.ki lak dropi úr síunn’. Og svo
skajbirítaði hún hjúunum hann.
„Lekur dropi“, hafði hún sagt.
„Þarna lak dropi“. Hamsinn átti
að vera alveg þurr. Þessi kerling
gekk auðvitað aftur.
Einu sinni vorum við krakkarrí-
ir að bræða mör frammi í eldhúsi
að kvöldlagi. Okkur kom saman
um að herða ekki að hamsinum.
Við. vorum ekki. í neinum vafa um
að kerling væri á gægjum, þegar
verið var að bræða mörinn. Og við
ætluðum að stríða henni með
því að skilja eft:r feiti í hamsin-
um.
Þá heyrðist dynkur. Hjartað í
mér tók viðbragð. „Þarna datt
svarðarköggull. Mér varð ekkert
bilt við“, sagði ég.
Fólk vay víst vont í, þá daga,
þegar þessí kerlíng lifði. Einu
sinni var það þó cnn v.erra:
Skammt frá bænum var steinn,
sem bar kvenmannsheiti. Þar
hafði kona orðið úti. Hgnni á að
hafa verið úthýst að hefman fyrir
mörgum, mörgum árum,— kann-
ski tvö hundruð árum cða meir.
Það vissi enginn.
Eg fór að horfa eftir Glæsu.
Þarna var hún þá greyið.
Eg hrökk við. JVIér- heyrðist
baulað. Gat það verið, að il.lt naut
væri á ferðinni.
Eg færði mig nær fossinum.
Það var ekkert na,ut á næstu
bæjupi. Mér datt Þorgeirsboli í
hug. Þegar Þorgeir lá banaleg-
una, saf-naðist mikið illbýði að
honum, og boli stóð við fótagafl-
inn og sleik.ti á honum iljarnar.
Al.lt fólkið flýði úr baðstofunni,
nema kona Þorgeirs. Hún stóð við
höfðalagið hans og veitti honupi
nábjargirnar- — H.voi’t. ég bqfði
ekki verið farin! (Helgisögnln
um trygglypdu konuna og illmenn-
ið hefur oft verið sögð, síðan Lqki
var bundinn. ,Það pr eins pg npqnrí
ha.fi aldrei getað án þeirrar hefgá-
sagnar verið!)