Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 17.02.1946, Blaðsíða 1
OFURMENNl
Kafli úr ferðaminningum eftir danska malarann
Hans Scherfig
„— — Eg kom að haustlagi á
enska 'herragarðinn Daverill Hall.
Þetta er merk höll og þangað er
ihiálfs dags ferð frá London. Hér-
aðið er frjósamt og höllin tilkcmu-
mikið stórhýsi.
Eg gekk heim að hiöllinmi yfir
afar stóran garð. Æva gcmul trjá-
göng skipta hon-um í reiti, og
alft er nákvæmlega hvað öðru
líkt hægra cg vinstra megin við
veginn. Allt virðist miðað við það,
að skjóta komumanni skelk í
bringu og minna hann á smæð
hans, svo að homum verði innan-
brjósts eins og hann væri aum-
asta skriðdýr jarðarinnar þegar
■hann laksins stenöur frammi
fyrir hans almætti, Daverill lá-
varði.
Og þá var það, að ég mætti
manni x anddyrimu, sem virtist
til þess eins skapaður, að kcma
gestinum í s'kilnirag um, hve lítil-
fjörlegur hamn væri Maðurimn
virtist iblátt áfram gerður með
hliðsjón af þessu sérstæða um-
hverfi. Eg hef aldrei á ævi minni
séð aðra eins hefð og jafn hátíð-
lega alvöru í látbragði nokkurs
manns- Andlitið var slétt, auga-
brýnnar háar og svipurinn geisl-
aði af yfirmannlegri ró. Hanri
hafði vangaskegg.
Hann heilsaði mér með höfð-
inglegu látillæti og hneigði sig
eins djúpt og nauðsyn bar til, en
ekki hársibreidd dýpra. Hann
breytti ekki svip og sagði ekkert
óvinsamlegt, en þó tckst honum
fulbcmliega að gefa mér í skyn,
hve hann liti niður á mig. Það
gerði hann með augnaráðinu einu
sarnian.
Eg hafði keypt mér ný föt í
London til þessarar ferðar. Og það
voru vönduð föt, að roínum dómi.
En nú famn ég ósjálfrátt, að eitt-
hvað var athugavert við fötin.
Var það vestið? Voru tölurnar
of margar? Eg athugaði það ekki.
Eg vissi bara, að það var eitthvaö.
Eg nefradi nafn mitt, sagði hik-
andi, að ég væri málari cig að
ég ætlaði að-------
„Það var von á yður,“ svaraði
maðurinn. Röddin . var ísköld-
„Þjónninn sýnir yður herbergið
yðar. Og þegar þér eruð tilbúnir,
vill hans hágöfgi tala við yður-“
Hann gaf þjóni bendingu, og hann
bar ferðatöskuna rraína og niálara-
áhöldin upp fbreiðan, dúklagðan
stiga. -
Eg hafði ekki dvalið margair
klukkustundir í Daverill Hall,
þegar ég komst að raun um, að
maður sá, sem tók á móti mér
var þýðingarmesta persóna heiim-
iliisiiras — yfirþjónninn. Hann var
nákvæmlega eins og ég hafði hugs
að mér enskan yfirþjón.
Eg hef orðið fyrir vonbrigðum
með flest, sem ég hef kynnzt í
þessum heimi. Það hefur aldrei
svarað til hugmynda minna. Pét-
urskirkjan var ekki nálæigt því
eins stór cig ég hafði búizt við.
Eiffelturninn, skýjakljúfamir í
New York, skurðimir í Feneyj'um
— allt hefur valdið mér vonbrigð-
um — verið öðruvísi en ég hafði
haldið.
En enski yfirþjónninn var svo
nákvæmlega eins og ég hafði
heyrt honum lýst ótal sinnum og
séð hann í huganum.
Auðvitað hét hann James. Hvað
hefði hann annai-s átt að heita?
Enginn jafnaðist á við hann í
DaverilHhöllinni. Daverill lávarð-
ur var reyndar ákaflega virðuleg-
ur maður með einglyrni og óbifan-
lega staðfestu í svipnum- En hann
er l'ítilf jörlegur samanborið við
J ames.
Ekki veit ég hve margir ætt-
feður Daverills lávarðar hafa bú-
ið í Daverill Hall. En mér var
sagt, að forfeður James hefðu
verið yfirþjónar frá ómunatáð-