Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 17.02.1946, Blaðsíða 5

SUNNUDAGUR
13
Kristján Einarsson frá Djúpalæk:
Þegar ég var skorinn upp
Þar með höfðum við fengið húsa-
skjól.
Eg var að syrngja við vinnu
mína í fjárhúsinu, þegar Constan-
io smiður kom allt í einu í dym-
ar og spurði
„Ætlið þið Ida að húa ihé.r. Eigið
þið' ekkert rúmstæði? Þú getur
komið og sótt rúmstæði heim til
mín Eg nota það ekkert-“
Eg var einmitt á leiðinni til
hans, þegar Maria gamla kaup-
kona, sem alltaf var svo geðill,
kallaði til mdn:
„Þú ætlar þó ekki að fara að
gifta þig — átt hvorki kodda né
rekkjuvoðir. Það held ég að þú
sért ekki með réttu ráði, hálfblindi
glópurinn þinn. Biddu kærustuna
þína að finna mig.“
Vano gamli kom út í dyrnar,
vesæll og gigbveikur, eins og hann
var vanur, og kallaði til hennar:
,Spurðu hann, hvort hann eigi
vín handa gestunum, þessir aum-
ingjar eru ekki að hugsa fram í
tímann“.
Morguninn, sem við giftum okk-
urí áttum við allt, sem við þurft-
um: Maríuimynd, borðbúnað, sæng
urfatnað, húsgögn —. allt, það get
ég svarið, Ida hló og grét — og ég
líka. En seinast hlógu allir. Það
á ekki við að gráta á brúðkaups-
daginn. Vinir okkar hlógu dátt,
að okkur.
Vitið þið, herrar raínir, hvaða
þýðingu það hefur að geta sagt
um mann, sem við þekktum:
„Þetta eru vinir okkar.“ Og enn
betra er að mega treysta því, að
þeir séu okkur nákomnir og líti
ékki á velferð okkar með kæru-
leysí og tómlæti.
Þetta var sannarlega brúðkaup,
sem vert er að tala um- Dásam-
legur dagur. Öll sveitin tók þátt
í þessari hátíð okkar, og allir
iheimsóttu okkur í fjárhúsið, sem
nú var orðið ríkmannlegt heimili.
í rigningu og gráma rúntaði ég
Skólavörðustíg, Austurstræti og
Lækjartorg, — fulltrúi frá Akur-
eyri á 5- þing Sósialistaflokksins
í nóvember 1945, veikur af eitur-
brasi lélegra matsöluhúsa, blaut-
ur inn að hjarta af úrkomu Suður-
lands
Við áttum vín, ávexti, kjöt og
brauð. Allir átu og drukku og
voru glaðir, því að ekkert jafn-
ast á við þa gleði að gera aðra
menn hamingjusama, þvi getið þið
treyst.
Presturinn kom líka.
„Þarna sjóðið þið,“ sagði hann
alvarlegur en góðmannlegur á svip
inn. „Hér sjáið þið sveitunga ykk-
ar, sem hafa hjálpazt að þvi að
gera þennan dag. að mesta gleði-
degi ævi ykkar. En það var líka
skylda þeirra, því að þið hafið
unnið hjá þeim og vinnan er meira
verð en gull og sil.fur, Vinnan er
alltaf meira ve'rð en þau laun, sem
greidd eru fyrir hana, því að pen
ingarnir hverfa fyrr en varir, en
vinnan sjálf ber ávöxt------Þið
eigið gleði og hógværð. Ævikjör
ykkar allra hafa verið erfið, en
þið kvartið ekki, því að þið hjálp-
ið hvert öðru, þegar í nauðir rek-
ur. Þið eigið hagar hendur, en
hjartalag ykkar er bó bezti fjár-
sjóðurinn — —■“
Hann sagði margt fallegt við
okkur Idu og gesti okkar.“
-----Gamli maðurinn horfði á
okkur sigri hrósandi og eldur æsk-
unnar brann enn í auga hans.
„Þetta er reynsla mín af mönn-
unnm — —
betta vonu drungalegir dagar ag
fólkið sem ég sá var eins og þeir.
Það var ekki td hýra í nokkru
andliti og allir drættir virtust
orðnir slappir af .rrgningunni.
Samt var ég léttur í skapi eftir
sólskin Norðurlandsins og gerði
að gamni mlnu við fólk. En það
hafði gleymt hvemig kótt andlit
lítur út og hélt að ég væri að
gretta mig framan í það og hélt
ófram að þumbast.
En félagar mínir á flokksþing-
inu tó'ku á hverju máli með festu
sem ég ekki gleymi, og öðluðust
virðingu mína.
Já, — en ég var sem sé veikur
og fór ó fund sérfræðings í melt-
ingarsjúkdómium, en hann sendi
mig í kjallara Landsspdtalans,
hvar ég var allur myndaður inn-
vortis. Eftir langar biði-r og nokk-
urra daga skerandi óvissu fékk
ég þann dóm að ég skyldi snúa -um
hæl til Akureyrar og láta skera
úr mér botnlangann. Þetta var
dálitið öþrifalegt, því. þrátt fyrir
regnið og drungann slær þó lífæð
þjóðarinnar fastar og hraðar í
Reykjavikurborg en annars stað-
ar á landinu. En gestur utan af
landi undrast þó hve hjarta bæj-
arins, miðbærinn, er orðinn á eft-
ir, hve göturnar eru þröngar og
mörg húsin léleg og gamaldags og
hve margir þurfa að búa í brögg-
um eða íibúðum sem sér ofan í af
gangstéttunum. En í hverju húsi
er verzlun, ein eða fleiri- Senni-
lega mætti fækka þeim um helm-
ing, án þess nokkur viðskipta-
vinur hefði af því óþægindi. Gest-
urinn undrast líka, eftir að hafa

t