Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 17.02.1946, Blaðsíða 2

10
SUNNUDAGUR
Hann var því árangurinn af reglu-
semi og virðuleik margra kyn-
slóða.
„James sýnir yður leikherberg-
ið,“ isagði Daverill lávarður. ,,Bg
vona að þetta heppnist vel. Lafði
Daverill sá það, sem þér höfðuð
tmálað í London, og henni geðjað-
ist vel að því.“
Svo var mál með vexti, að þeg-
ar ég var í London, var ég einu
sinni beðinn að skrautmála barna-
herbergi. Eg breytti herberginu í
frumskóg, þar sem fílar, gkaffar,
vatnahestar og nashymingar léku
sér í Paradísarsælu. Þetta var á-
kaflega skemmtilegt.
En það vom mjög skiptar skoð-
anir um listaverk mitt. Ul'gjarnir
imenn sögðu, að myndirnar gæfu
börnunum rangar ihugmyndir. því
að önnur eins dýr hefðu aldrei
lifað á þessari jörð. Aðrir vom
vinsamlegri í iminn garð og höfðu
igaman af fmmskógunum minum.
Lafði Daverill var ein þeirra,
sem sá herbergið. Hún fór mörg-
um fögrum orðum um villidýrin
mín og horfði lengi á þau í gegn-
um nefklemmuigleraugu. Að síð-
ustu bað hún mig að koma til
Daverill Hall og mála svona mynd
ir í leikherbergi barna hennar-
Faðir hennar hafði í æsku veitt
villidýr í Afrí'ku, og nú datt henni
í hug, að synir hennar hefðu gott
af að sjá svona myndir, og rnætti
jafnvel svo fara, að þeir fetuðu
í fótspor afa síns, og fengju
brennandi áhuiga fyri.r að leggja
að velli sem flesta stórgripi suður
í Afríku.
Eg tók boðinu fegins hendi. Mér
var það ómetanlag uppreisn eftir
allt það spott, sem ég hafði orðið
að þola, að lafði Daverill skyldi
hrósa fílnum mínuim. Eg flýtti
mér því til Daverill Hall, án þess
að ég gerði mér grein fyrir hve
hátíðlegur dvalarstaður beið min.
— Þegar ég kom út úr herbergi
mínu um morguninn, var James
það fyrsta, sem ég sá. Hann stóð
í anddyrinu og hélt á svörtum
hatti, með báðum höndum, framan
við ofninn. Hann var svo alvar-
legur í 'bragði, að hægt var að
ímynda sér, að þetta væri helgi-
athöfn.
Eg gat ekki stillt mig um að
spyrja hann, hvað hann væri að
gera við hattinn. Hann leit ebki
a mig en svaraði með óbifanlegri
ró:
„E'g er að velgja hatt hans há-
igöfgi.“
Klukkan tíu — náikvæmlega, á
hverjium morgni fór Daverill lá-
varður á skemmtigöngu út í garð-
inn. Og nákvæmlega fimm mínút-
um fyri.r klukkan tíu staðnæmdist
yfirþjónninn hátíðlega framan við
ofninn og velgdi hatt hans hágöfgi
upp að því hitastigi, sem hæfði
'höfði hans- •
James var allt í öllu á heimil-
inu. Hann stóð hreyfingarlaus í
dyrunum á meðan setið var til
borðs og stjórnaði borðstofuþjón-
inum imeð allt að því ósýnileg-
'um bendingum. Þegar hann leit
á mig, duldist mér ekki, að hann
áleit mig vera mann, sem ef til
vill kynni að 'handleika spjót og
kylfu heirna í föðurlandi mdnu, en
alls ekki hníf og gaífal-
Oft komu gestir. Það voru skyld
menni hjónanna — af aðalsættum.
Og samræðurnar vonu fjörugar.
Lávarðurinn var svo ástúðlegur,
að minnast á Danmiörku, en þekk-
ing hans hans í dan'skri landa-
fræði var af skornum skammti.
Meðal annars hélt hann því fram,
að Svíþjóð væri höfuðborgin í
Danmörku. En ég þorði ekki að
bera á móti því.
Göimul hefðarkona varð mjög
óánægð, þegar ég bar á móti því,
að landar mínir byggju í ja.rð-
ihýsum oig lifðu á þorskalifur. í
'hvert s'kipti, sem.ég tók til máls,
hafði ég veður af því, að James
'horfði á mig, alvarlega móðgaður,
og undraðir ákaflega, að maður
af minu tagi skyldi ekki sjá sóma
isinn í að þegja á þe'ssum stað.
Kona, sem hafði mikinn á'huga
fyrir bókmenntum — hertogafrú,
eða eitthvað þesháttar — var
mjög vingjarnleg við mig. „En —
hvað er list —?“ spurði hún. Og
allir kinkuðu kolli í þögulli lotn-
ingu fyrir þessari gáfulegu at-
huga'semd. Hún sneri máli sínu
til mín cig fór að tala um Ibsen —
hélt að hann væri danskur. „Mun-
ið þið ekki eftir Ibsen?“ spurði
hún hitt fólkið.
Lávarðurinn varð mjög alvar-
legur- „Jú, óg man eftir honum.
Eg hef einmitt heyrt getið um
eitthvað, sem hann hefur skrifað.“
Eg sá mér ekki annað fært en
að minnast eitthvað á enskar bók-
mennfir og nefndi Bernhard
Sihaw. Sjálfsálit miitt var svo mik-
ið, að ég tók ekki eftir því, að
dauðaþögn varð við borðið, þegar
ég tók til máls, e.n ég hélt áfram,
án þess að vita, hvar fiskur lá
undir steini. Allt í einu sneri
l'ávarðurinn sér að mér oig sagði
alvarLega:
„Þér vitið l'íklega ekki, að mr.
S'haw er — sósíalisti.“
Mér virtist fara hrollur um gest-
ina við þetta skelfilega orð og
ég lét sem mér yrði bilt við líka.
James horfði á mig og ég sá
það glö'ggt, að hann hugsaði sem
svo, að þetta hefði ihann alltaf
viitað — ég væri stórhættulegur
maður. sem væri vís til að
sprengja höllina í loft upp, ef
hann yrði ek'ki vel á verði.
Mér rniðaði vel áfram með
verkið. Fílarnir mínir sómdu sér
vel á veggjuim barnaherbergisins.