Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 19.04.1964, Qupperneq 6

SMAÞJOÐ MED STORA
Fyrir finim árum komu þeir róandi á holum trjádrumbi í þorpið Diauorum með bítla-
greiðslu og geysistóra vör ....
fingri stutt
á landabréf
Fjölbreytni heims-
ins hefur á menn
furðuleg dáleiðslu-
áhrif: ekki ýkjalangt
frá hnarreistum olíu-
tumum Venezúela,
frá hánýtízkum stór-
byggingum Brasilíu-
borgar býr 65 manna
þjóð sem telur sér það
einkum til ágætis að
hún hefur meiri neðri-
vör og glæsilegri
eyrnasnepla en annað
'fólk ....
Vingjarnlegt fólk
1 frumskógum Amazon-
dalsins lifir Indíánaþjóðflokk-
urinn Súja eða „þykkvörung-
ar“ sem eru nú aðeins 65
talsins. Hann hefur lengi ver-
ið álitinn einhver grimmasti
Indiánaflokkur Brasilíu. Auk
þessa vissu menn ekki annað
um Súja en að karlmennirnir
í flokknum afmynda á ein-
kennilegan hátt neðri vör
sína með því að gera á hana
gat og setja í það rauðar tré-
kringlur. Ennfremur teygja
þeir mjög á eyrnasneplum
KERLINGIN HANS JÓA CRADDOCK
Júlía Craddock var þrjátíu
og fimm ára og hún hafði
aldrei verið fögur eða heill-
andi. Þrjátíu og fimm 4r voru
liðin — æska og fullorðinsár
-— og enn hvorki fegurð eða
glæsiioiki. Því eldri sem hún
varð, því ófríðari varð hún.
Líkami hennar var harður og
vöðvamikill eftir fimmtán ára
strit í eldhúsinu og yfir
þvottabalanum. Hárið á henni
var gióft, flókið og ótútlegt.
Andlitið var orðið skarpt og
tekið og brjóstin héngu á
bringunni eins og tómir pok-
ar. Enginn maður hafði
nokkru sinni litið á Júlíu
öðm vísi en eins konar lé-
lega eftirlíkingu af kvenveru.
Ekki einu sinni hann Jói,
maðurinn hennar. Fyrir hon-
um var hún ævinlega kerling-
in.
Og nú var hún dáin.
Dauðinn var hennar lausn.
Þegar hann kom var hann
lausn frá ljótleikanum í and-
liti hennar og likama, og lífi
hennar. Lif hennar hafði ver-
ið mikil armæða — ellefu
börn, fjórtán kýr og hænsna-
hópur. — Og átta þefillir
grísir. Júlía hafði ekki yfir-
gefið búgarðinn í eitt einasta
skipti í meira en tíu ár.
Vinna, vinna, vinna frá
klukkan fjögur á morgnana
til klukkan níu að kveldi,
aldrei frídagur, ferð í bæinn
eða tími til að baða sig alla.
Jói vann líka myrkranna á
milli, en erfiði hans bar ekki
annan ávöxt en bakverk,
hjartveiki og fátækt. Þvi
meira sem hann stritaði því
snauðari varð hann. Ef hann
uppskar tuttugu bala af
baðmull að haustinu, féll
verðið svo að hann gat rétt
borgað fyrir hreinsunina og
venjulega ekki það. Eða ef
verðið fór upp í þrjátíu sent
á pundið hafði hann enga
baðmull að selja, vegna þess
að of mikið hafði rignt, eða
þá ek'ki nóg. Líf Jóa og Júlíu
var ekki þess virði að því
væii lifað mjög lengi.
Og nú var Júlía dáin. Og
hún hafði aldrei verið falleg.
né heldur hafði henni nokkru
sinni fundizt hún vera það.
Ekki í eitt einasta skipti
hafði hún verið í silki næst
sér, haft púður á nefinu, roða
í kinnum eða getað hreinsað
öll óhreinindin undan nöglun-
um.
Útfararstjórinn kom og fór
burt með líkið. Næsta morg-
un kom hann með það aftur
búið til greftrunar síðdegis í
grafreitnum við hliðina á há-
tíðasvæðinu.
En þvílíkt lík kom hann
ekki með!
Lengi vildi Jói ekki trúa að
það væri Júlía. En hann fann
myndina, sem hún hafði gefið
honum nokki-um vikum áður
en þau giftu sig og þá vissi
hann að þetta var Júlía. Hún
leit út eins og ung stúlka
aftur.
Júlia hafði verið böðuð
hátt og lágt, hárið hafði ver-
ið þvegið og lagt. Hendur
hennar voru hvítar og negl-
urnar snyrtar. andlitið hreint
og slétt af púðri og roða og
baðmull hafði verið sett í
munninn til að fylla upp í
innfallnar kinnarnar. Loksins
var Júlía falleg. Jói gat ekki
litið af henni. Hann sat allan
daginn hjá kistunni og dáðist
að fegurð hennar hljóður og
tárvotur. Hún var klædd í
silki — so'kka og undirkjól —
og þar utanyfir sæbláan kjól.
Silkikjóllinn var ermalaus og
fleginn á brjóstinu. Útfarar-
Eftir Erskine Caldwell
138 — SUNNUDAGUR