Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 31.10.1965, Side 2

FRIMERKI
Frímerki sem auglýsingatæki
Segja má, að frímerkin séu
ódýrustu og um leið áreiðan-
legustu sendiherrar landa
sinna. Þau fljúga, sigla eða
aka á bréfum og blaðapökk-
um út um víða veröld og
koma fyrir margra augu.
Mörg lönd líklega flest frí-
merkjalönd heims, hafa líka
notað sér þessa víðförlu miða
til þess að auglýsa ýmislegt
fyrir þjóð sína. Við hér á ís-
landi höfum t.d. gefið út eitt
þorska-merki og tvö síldar-
merki, enda eru þetta aðal
útflutningsvörur okkar. —
Þá hafa komið á frímerkjum
okkar bæði Geysir, Hekla og
nú Surtsey. Heldur munu
þau merki auka ferðamanna-
strauminn hingað, heldur en
hitt. Þetta frímerki, sem sést
hér á myndinni er gott dæmi
um auglýsingar á frímerkj-
um. Merkið er frá lítilli eyju,
sem heitir Dominica og er í
V estur-Indía-eyk j aklasanum.
Ekki má rugla þessari eyju
saman við Dóminikanska lýð-
veldið sem nokkuð hefur
komið við sögu undanfarið,
en það er á Haiti-eyju, nær
um það bil yfir helming
hennar.
í gamla daga, þegar sjó-
ræningjar voru og hétu og
Frakkar og Englendingar,
Hollendingar og Spánverjar
áttu í erjum útaf Vestur-
Indía-eyjunum, var sykurinn
sú náttúruauðlind, sem mjög
var sótzt eftir. Þetta var áð-
ur en menn höfðu lært að
vinna sykur úr sykurrófum.
Dominica var einn þeirra
staða, þar sem auðvelt var
að rækta sykurreir. Hún var
því eftirsótt eign í þann tíð.
Þegar Frakkar náðu að
BRIDGE
Finnland stóð sig mjög vel
á síðasta Evrópumóti og þótt
þeir höfnuðu að lokum í
sjötta sæti, þá voru þeir bún-
ir að vera á toppnum þó
nokkrar umferðir. Finnska
parið Sorri—Sorri spilaði ein-
kennilegt sagnkerfi, þar sem
m.a. pass getur þýtt mjög
sterk spil. Opnun á einu laufi
getur verið 0—11 Goren-
punktar en aðrar opnanir
eru eðlilegar.
Eftirfarandi spil kom fyrir
milli Svíþjóðar og Finnlands,
en sá leikur var spilaður á
Bridge-Rama. Allir utan
hættu og norður gefur.
Norður
4 D-8-3-2
V 8-7-3
♦ 10-2
4 Á-7-4-2
Skráð og skrafað
Hann: — Þetta er yndislegt
kvöld, blíðalogn, blikandi
tunglsljós og blómailmur.
Hún: — Já, það má nú
segja. Mér líður svo vel að
ég held næstum að ég myndi
segja já við hverju sem væri.
í gær sagði ég vini mínum
að allir sem væru í félaginu
hans væru asnar og fífl. Og
hvað heldurðu að þeir hafi
gert? Þeir gerðu mig að
heiðursfélaga!
Vestur Austur
A Á-4 A K-G-10-9
¥ 9-4 7-5
♦ D-8-4 ¥ Á-G-5
4 K-D-G-9- 4 6
6-2 4 10-8-5
Suður
A 6
¥ K-D-10-6-2
4 Á-K-G-9-7-5-3
A ekkert
Þar sem Sorri-bræðurnir
sátu n—s, gengu sagnir:
Norð Aust. Suð. Vest.
1 * 1 4 2 4 3 4
D P 4 4 P
4¥ 44 5 V P
P D Endir.
leggja eyjuna undir sig, var
það þó kaffið, sem mest bar
á í útflutningi frá eynni og
á okkar dögum rækta íbú-
arnir yfirleitt ekki sykur.
Það sem dró úr sykurrækt
í fyrstu, var það, að 1833 var
þrælahald bannað og því
ekki hægt að fá ódýran
vinnukraft lengur á þeim
vettvangi. Nokkru síðar kom
svo samkeppnin frá rófu-
sykrinum. Dominica varð því
að venda sínu kvæði í kross
og íbúarnir tóku að stunda
ávaxtarækt. Sérstaklega voru
það litlar sítrónur sem gáfu
góða raun sem útflutnings-
vara.
Frímerkið sýnir fólk vera
að tína citrónur af tré. Þetta
merki kom út árið 1938. Síð-
an þá hafa eyjaskeggjar auk-
ið fjölbreytni í ávaxtafrarm
leiðslunni og rækta nú einnig
banana, appelsínur og van-
illur. Þær vörur hafa einnig
verið auglýstar á frímerkj-
um, ásamt með mynd af
Elísabetu drottningu. Domin-
ica-eyja er fundin af Colum-
busi sunnudag nokkurn árið
1493. Á spönsku heitir sunnu-
dagur Domingo og er nafn
eyarinnar þannig tilkomið.
Frumbyggjar eyjarinnar
veittu harðvítuga mótspyrnu,
þegar Evrópubúar fóru að
nema þar land. Hinum upp-
runalegu eyjarskeggjum hef-
ur að vísu fækkað mjög, en
þó er það svo, að enn í dag
eru til viss svæði á eynni,
sem eingöngu eru byggð
þeim. Þeir kunna enn hina
gömlu þjóðlegu list að riða
körfur. Á frímerkjum frá
Dominicu frá 1951 má sjá
þessa sérstæðu handavinnu
frumbygg j anna. — Það er
tveggja senta frímerki með
mynd af Englandskonungi í
horninu.— Ekki er gott að
segja um það, hve mikinn
árangur þessar frímerkja-
auglýsingar bera, en senni-
lega er hann þó nokkuð
mikill.
FÖNDUR
Gengið á stultum
Það er orðið fátítt að sjá
krakka ganga á „stultum" en
hér fyrr á árum áttu mörg
börn „stultur“ að minnsta
kosti hér í Reykjavík.
Þið getið vel smíðað ykkur
„stultur" og er sú smíði frem-
ur auðveld. í fyrstu þurfið
þið ekki að hafa þær mjög
háar, það er auðveldara „að
færa sig upp á skaftið," þeg-
ar þið eruð orðin leikin á
þeim lágu. Mátulegt væri
10—12 ára að ganga í 50
sentimetra hæð. Sköftin þurfa
að vera sterk og kubbarnir
innan á þeim örugglega
negldir fastir. Og reynið svo
að ganga og verið þolinmóð,
þótt þið dettið nokkrum
sinnum, þetta kemur.
Laufaopnun norðurs var
eftir kerfinu, tveir spaðar hjá
suðri krafa um úttekt, dobl
norðurs var sektardobl, sem
sýndi laufalit og meira en
lágmarksopnun, fjögur lauf
hjá suðri undirstrikaði rauðu
litina enn frekar.
Það var óheppilegt fyrir
Svíana, að sagnirnar gerðu
norður að sagnhafa, því austur
spilaði út laufi og þar með
hafði sagnhafi möguleika á
því að vinna spilið. Sagnhafi
kastaði spaðanum úr borði
og spilaði trompi á kónginn.
Síðan hélt hann áfram með
tromp og austur tók báða
trompslagina. Sagnhafi varð
því að gefa einn slag á tígul,
einn niður.
Á hinu borðinu spilaði
suður fimm hjörtu, en hann
fékk út spaða og hafði því
aldrei neinn möguleika.
I NAM BO
Framhald af bls. 298.
un minni fyrir ferðalagið, enda
hefði það ekki líkzt veruleik-
anum. Mjór, krókóttur stigur,
þar sem rætur og nibbur voru
alsstaðar, stofnar sem höfðu
verið höggnir þétt — en þó
ekki lárétt — við jörðu, er
stöðugt námu við fótstigin;
fyrir ofan héngu vafningsvið-
ir er vöfðust að hálsi þér ef
þú beittir allri athygli til að
stýra framhjá stofnbút á stígn-
um; bambusstangir slógust
framan í þig hve lágt sem þú
beygðir þig yfir stýrið; ótelj-
andi grúi af greinaendum til
að rifa skyrtu þína og skrokk;
óteljandi holur, nybbur, lykkj-
ur og kvistir hjálpuðust að til
að reyna að kollsteypa þér við
hverja beygju. Og til að byrja
með vildi hjólið hvað eftir
annað fara í allt aðra átt en
þú ætlaðir því. Verst af öllu
var þó, að ofan á allar aðrar
skelfingar við að feta sig yfir
brú úr einum trjábol bættist
nú það að rogast með hjólið
á herðunum. En þegar við
eftir nokkurra stunda ferð á
nibbóttum, hlykkjóttum götu-
slóða komum á það sem líkt-
ist svolítið þjóðvegi, fór ég
að meta kosti þess að vera
kominn á hjól. Ég fann hið
gamla öryggi á ný og mílurn-
ar tóku að þjóta hjá. Það var
betra að vera á reiðhjóli en
í jeppa því hjólin runnu háv-
aðalaust og því heyrðum við
í tæka tíð þegar flpgvélar
nálguðust og gátum falið okk-
ur í þéttu kjarrinu.
290 SUNNUDAGUR