Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 31.10.1965, Side 4

Á VIÐEYJARSUNDI OG AUSTAN HEIÐAR
hjálpa mér að setja hann þeg-
ar við kæmum aftur.
— Nei, þú kemur aldrei
bátnum þangað, sagði pabbi,
þú lendir honum annarsstaðar.
Þetta fannst mér einkenni-
legt svar og ómaklegt van-
traust og hugðist sýna í verki
að ég kæmi honum á sinn
stað.
Svo förum við í veðurblíð-
unni inn í Viðey og skoðum
þar það sem okkur fannst
merkilegt. Síðast skoðuðum
við kirkjuna, en hún snýr í
suður og norður, en ekki aust-
ur og vestur, eins og allir vita
sem bar hafa komið. Sá gamli
átrúnaður er á kirkjunni að
aldrei megi loka útihurðinni,
því sé ^að gert verði mann-
skaði á sundinu. (Viðeyjar-
sundi).
LOKAÐI HURÐINNI
Á EFTIR MÉR
Svo gengum við útúr kirkj-
unni, og ég held að ég hafi
ekki munað neitt eftir þessum
álögum á kirkjunni — og taldi
þau líka vitleysu — nema ég
lokaði hurðinni á eftir mér.
Svo gengum við til skips,
ég setti uop segl því kominn
var dálítill andvari og ég
nennti ekki að róa. Sundið
þekkti ég ekkert, en í því
miðju er skerjagarður og ekki
öruggt að fara þar nema land-
megin eða Viðeyjarmegin.
Þegar við vorum komin rúm-
lega út á mitt sundið þurfti
ég að venda til að fá betri
byr í seglin og sný út á sund-
ið þar sem ég sé engin sker.
Þá veit ég ekki fyrri til en
báturjnn stendur á skeri —
og móðursystir mín varð tölu-
vert hrædd, en mamma tók
þessu með stillingu. Ég tók
þegar niður seglin, fór út á
skerið, ýtti bátnum á flot og
réri svo áfram.
ÞAÐ KOM
DÁLÍTIÐ FYRIR OKKUR
Eftir þetta gekk ferðin aft-
ur vel, en bæði var ég orðinn
þreyttur af óvana að róa og
þær viidu komast heim sem
fyrst svo ée fór upp að stein-
bryggjunni til að hleypa þeim
í land, en ætlaði svo að róa
bátnum vestur í Selsvör, en
þegar við komum að stein-
bryggjunni stóð pabbi þar, svo
ég segi við hann:
— Hvernig stendur á því að
þú ert hér? Ég hélt að þú
myndir bíða í Selsvör.
— Það er allt í lagi, svaraði
hann, þið farið heim, en ég
ræ bátnum vestur í Selsvör.
— Hvernig vissir þú að við
myndum koma hér að?
— Ég vissi það áður en þið
fóruð af stað hvar þið mynduð
lenda, svaraði hann, snaraði
sér út í bátinn og reri af stað.
— Það kom svolítið fyrir
292 SUNNUDAGUR
okkur, sagði ég þegar hann
var að ýta frá.
— Já, ég veit það svaraði
hann.
Enn í dag skil ég jafnlítið
í því hvernig á þessu hefur
staðið, — og þannig var um
fleira, sem hann virtist vita
fyrirfram. En það hafði enga
þýðingu að spyrja pabba, hann
sagði aldrei neitt, talaði ekki
um sjálfan sig.
„DÖÐE SKAL DU LlÐE“
— Heyrðu Haraldur við
höfum ekkert minnzt á krakka-
leiki ykkar Vesturbæinganna
í þá daga.
— O-o, þeir voru nú fremur
fábrotnir. Það var skessuleik-
ur, útilegumannaleikur, felu-
leikur, bolti, — slagbolti, stikk,
strútur, að hlaupa fyrir horn
og brú brú og brille en það
var leikur sem við vorum á-
kaflega hreykin af að kunna.
— Hvað var þetta brú brú
og brille?
— Það var söngur. Hann var
þannig:
„Brú brú og brille,
kokker.enn í elleve
keisarinn slapp út í hæinn so.
Fari fari Kristmann
ðöðe skal ðú líðe
ðet skal komme elleve
og ðöðen skal ðú kríve".
Þetta var sungið og leikur-
inn var þannig að tveir stóðu
andspænis hvor öðrum og
héldust í hendur upplyftum
höndum og áttu krakkarnir að
fara í halarófu milli þeirra og
kringum þá unz kom að orð-
inu kríve þá skelltu þeir nið-
ur höndunum utan um þann
sem þá var milli þeirra.
Með þann sem hreppti
„kríve“ þ.e. var fangaður, var
farið afsíðis og hann spurður
hvort hann vildi heldur tölu
eða hnappagat, en annarr fyr-
irliðanna, sem fönguðu hann,
var tala, hinn hnappagat. Hinn
króaði valdi annan og tók sér
svo stöðu fyrir aftan þann er
hann hafði valið. Þegar allir
höfðu verið króaðir og tekið
sér stöðu samkvæmt því, tóku
allir um þann sem fyrir fram-
an hann stóð, en fyrirliðarnir
tóku saman höndum og síðan
toguðust fylkingarnar á. Sá er
hafði stærri halarófu eða
sterkara lið vann leikinn.
Stikk — tölustikk — var
þannig að hver um sig tét 1—
2 tölur á götuna eða stein. Svo
var valinn steinn, helst flatur
og þunnur, gengið töluvert frá
töluhrúgunni og steininum
kastað eftir röð að hrúgunni.
Hitti einhver það nálægt tölu-
hrúgunni að hann gæti spann-
að, með greip sinni milli
steinsins og töluhrúgunnar —
snert tölu, eignaðist hann glla
hrúguna.
Sunnudag einn á Bræðra-
borgarstígnum hitti enginn
lengi vel nógu nálægt, unz
Ingimar í Mörk vantaði aðeins
herzlumuninn til að snerta
tölu. Hann gerði sér þá lítið
fyrir og skar upp í greip sína
milli þumalfingurs og vísi-
fingurs og teygðist þá svo á
að hann gat snert töluna —
og eignast alla hrúguna.
Strútur var þannig að val-
inn var langur steinn, helzt
þannig að hægt væri að sitja
á enda hans. Steinn bessi var
„strúturinn". Svo var raðað
tölum í kringum hann og síð-
an köstuðu allir smásteini í
strútinn og sá sem fyrst felldl
hann eignaðist tölurnar.
— Nokkrir nafnkunnir leik-
félagar?
— Nei. Við Steindór Einars-
son (,,bílakóngur“) ólumst upp
á sinni þúfunni hvor, hann 1
Ráðagerði, ég í Klöpp. Hann
var duglegur strákur og vildi
öllu ráða hjá okkur, og hann
barði félaga sína svo á sá ef
því var að skipta, því hanii
var stór og sterkur og hlífðar-
laus; hann fékk gott að éta,
því faðir hans var betur stæð-
ur en virtist vera og var hirðu-
maður, eins og Haraldur
Níelsson komst að orði í út-
fararræðunni.
Steindór var mjög langræk-
inn. Gæti hann hefnt sín var
það úr sögunni en gæti hann
ekki hefnt sín væri gert á
hluta hans átti hann erfitt með
að gleyma — hafi hann þá
gert það nokkru sinni.
„GÆTI LÍKA ORÐIÐ
SÁ NÆSTI . . .“
— Pabbi þinn virðist hafa
verið dálítið sérstæður maður,
gætirðu ekki sagt mér meira
af honum?
— Ég hef þegar sagt þér að
ég skildi ekki hvernig hann
fór að því að vita ýmislegt
sem enginn gat hafa sagt hon-
um, — en hann var samt ekki
eins mikill mannþekkjari og
mamma. Ég get sagt þér dæmi
af því.
Einu sinni kom nágranni
okkar úr Vesturbænum heim
til pabba og biður hann að
lána sér 100—200 af saltgrá*
sleppu handa sveitamanni.
Hann segist þurfa að fá hana
lánaða fram til haustsins en