Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 31.10.1965, Síða 5

þá borgi hann. Pabbi lofar
þessu, því maðurinn var kunn-
ingi hans.
Meðan þeir eru að tala sam-
an kemur mamma inn með
kaffi og lætur á borðið hjá
þeim, fer síðan fram í eldhús,
kemur bráðlega inn aftur og
býður meira kaffi, en þeir
segjast ekki vilja það. Þá tek-
ur mamma bollann hjá pabba
og þykist líta í hann, — ann-
ars trúði hún ekki á þesshátt-
ar og spáði alls ekki í bolla!
en nú þykist hún skoða í boll-
ann. Pabbi spyr í gamni hvort
hún sjái nokkuð i bollanum.
— Já, svaraði hún. Það er
falskur maður að tala við þig,
Jón. Xrúðu honum ekki, því
hann svíkur þig.
Það kom svipur á manninn
og hann segir:
— Það er víst ég sem þú
átt við.
— Það gæti líka orðið sá
næsti, svarar mamma. Svo
gengur hún út.
Maðurinn stóð á fætur og
ferðbjóst, og pabbi lét hann
hafa grásleppuna. Og vitanlega
borgaði hann grásleppuna
aldrei!
OFT VAR ÞAÐ
TVÍSÝNX HJÁ OKKUR
Pabbi vildi aldrei tala um
sjálfan sig, heldur Haraldur
áfram, én það var helzt að ég
fræddist um hann — starf
hans utan heimilis, hjá mönn-
um sem höfðu verið sjómenn
hjá honum.
Einu sinni kom gamall mað-
ur, sem hafði verið háseti hjá
pabba, heim til okkar og var
með flösku til að gefa pabba
i staupinu. Alltaf þegar pabbi
hafði smakkað vín varð hann
mjög blíður og góður og vildi
allt fyrir okkur gera.
Þessi gamli maður brann
síðar inni þegar hús, sem bær-
inn átti brann á Bergþórugöt-
unni.
Vitanlega var ég ein hlust
þegar gamlir sjómenn komu til
pabba.
Einu sinni þetta kvöld sagði
gamii maðurinn:
— Oft var tvísýnt hjá okk-
ur, en aldrei var það eins og
þegar skipin fórust, annað á
Grenjálasundi en hitt á Stofu-
sundi. Þá var það þannig að
þegar við komum yfir sundið
þurkaðist sjórinn fyrir aftan
skipið — rokið og sjógangur-
inn var svo mikið. Þá lá þar
skip á hvolfi 11 menn drukkn-
aðir í sjónum, en sá 12. á
kjölnum. Ég man hve mjög
þig langaði til að bjarga þess-
um manni, en það voru engin
tiltök, það hefði kostað líf
okkar sjö sem voru á skipi hjá
þér, — og það sem bjargaði
okkur þá voru þínar skipanir
á réttu augnabliki — annars
hefðum við allir farið í sjó-
inn.
RÉTT HANDTÖK Á
RÉTTU AUGNABLIKI
— Nei, það var ekki mér að
þakka, svaraði pabbi, það var
ykkur að þakka, þið fram-
kvæmduð skipanir mínar rétt
og á réttum tíma, sérstaklega
þú — þú varst seglamaðurinn
og allt reið á þér.
— Já, en gáðu að því, sagði
gamli maðurinn, að við hefð-
um hvorki hreyft hönd né fót
án þinna skipana. Ég sá réttu
augnablikin stundum — en
ekki alltaf.
— Jæja, við skulum tala um
eitthvað annað, sagði pabbi.
Maðurinn sem þarna hélt
sér á kjölnum, og þeir urðu að
sigla framhjá án þess að geta
sinnt, var bróðir Ágústs Jó-
sefssonar. Hann hélt sér á
kjölnum fram undir kvöldið
að veðrið tók að lægja svo að
hægt var að fara út og bjarga
honum. Hann var þrekmaður,
en var þó allur af sér geng-
inn, bilaðist og fór í geð-
veikrahæli.
„HÁRVISS UM AÐ
HANN GUÐMUNDUR
ER LIFANDI“
Hitt skipið fórst á Grenjála-
sundi. Þegar veðrið lægði und-
ir kvöldið var farið að at-
huga þar, og mig minnir að
öll líkin næðust. Þeim var ró-
ið í land á Ólafsbakka og þau
borin þar inn í geymsluhús,
sem var með moldargólfi og
lögð þar hlið við hlið uppí-
loft. Læknir var sóttur, og
hann úrskurðaði alla dauða.
Kunnátta í lífgun sjódrukk-
aðra manna var þá ekki hin
sama og nú.
Á vökunni, líklega á níunda
tímanum, vantar eldivið og
vinnukona er send í útihúsið
með skriðljós til þess að sækja
eldivið. Leið hennar lá fram-
hjá líkunum, því eldiviðurinn
var í kompu fyrir innan þau.
Hún rennir augunum yfir lík-
in bæði þegar hún fer inn og
eins á útleið.
Þegar hún kemur inn segir
hún:
— Ég er viss um að hann
Guðmundur er bráðlifandi,
hann er rjóður í kinnum eins
og bráðlifandi maður.
Þessu var fyrst lítt sinnt —
læknir hafði úrskurðað alla
mennina dauða. En vinnukon-
an heldur áfram að tönnlast
á þessu þar til Guðmundur er
sóttur, borinn inn í hjónarúm,
klæddur úr öllu, hlúð að hon-
um eftir föngum, sjóðheitir
bakstrar lagðir með honum
öllum, hitað lútsterkt kaffi,
hellt í það brennivíni og
liU gætir þar nú fornrar frægðar og virðulcika.
dreypt á hann brennivínskaff-
inu. Svo var hann nuddaður
— og verið að þangað til hann
lifnaði við. — Þá kunnu menn
ekki þær lífgunaraðferðir sem
einkum eru notaðar nú.
Guðmundur þessi varð síð-
an gamall maður, kallaður
Guðmundur „rauði“, vegna
þess að hann var alltaf rauð-
ur í andliti eftir þetta. Hann
var faðir Þórarins er sótti
flesta bátana fyrir þá til Nor-
egs og sigldi þeim heim. Oft
var Þórarinn talinn af í þeim
ferðum — en hann kom alltaf
að lokum. Gamall maður fór
hann svo einn á báti, að mig
minnir vestur á Fjörðu — og
drukknaði þá við land í sæmi-
legu veðri.
J. B.
Rímukorn
(stafhent)
TOLLUR
Segir presti einum af
út og suður bjó við haf
messur söng og safnaði auð
sem hann öðrum fyrirbauð.
Gagnsamt bæði og fagurt féð
fótum víða standa réð
hempufreyr um heiðarslóð
hafði flestum meira stóð.
Ærslaði í högum hópur sá
hringuðu makka og tókust á
þéttur foli og þrekinn jór
þar fékk margur rifinn bjór.
Sumarlangt var leákur sá
leikinn víða heiðum á
hcmpuþunðar hófamar
af hinum jafnan sigrur bar.
Að hann fremri öðrum var
af því vita hryssurnar
léttar í spori leikinn sinn
leika þær við gæðinginn.
Þegar haust um heiðar fer
hendi kaldri, leikur þver,
rniðri í byggðum hófahjörð
hamar sig og nagar börð.
Eftirieikinn á um sinn
auraglaður klerkurinn
fyrir ljúfan heiðahroll
lieimti af bændum folatoll.
Margur bóndinn borga vann
bljúgur í skapi reikning þann
vildi ei heita vondslegt flón
að væna um ágirnd messuþjón.
Karlinum hennar kerlingar
kominn meraseðill var
er frá presti boð þau ber:
biður hann þig að heyra sér.
Hæversklega í húsið inn
honum býður presturinn
innir svo við orfagrér:
Ég á fyl í þinni merr.
Aftur að bragði anzar hinn:
Er það svona prestur minn?
Frítt mun verða folaldið
»n fulimargt hafið þér borið
við.
SUNNEVA.
SUNNUDAGUR 293