Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 12.12.1965, Blaðsíða 12

ÍSLENDINGAR ÆTÍÐ HAFA
ELSKAÐ KVÆÐI
íslendingar ætíð hafa elskað kvæði,
líka var þeim iétt að ríma,
ljóðin sömdu alla tíma.
Allar þeirra áhyggjur og einnig gleði
sjáum við í sömdum brögum,
svo má kynnast þjóðarhögum.
Hver hefur ort þessa mansöngva?
í hvaða rímum eru þeir?
Óska ég um aldaraðir efld og þroskuð
jafnan bragalistin iifi;
ljóðin kveði fólk og skrifi.
Viðburðirnir vefjast í
væna þætti braga.
Fornu ritin reynast bezt;
rök að sliku hníga.
Hér á borði sannorð sést
saga Heiðarvíga.
Vel ég yrkisefnið mér
oft úr sagnaþáttum.
Ævintýri flétta fer
fornum bragarháttum.
Sjái fólkið söngvablað
sett með slíkri ræðu,
veit ég lítið Iofa það
lýðaraddir skæðu.
Hvað sem annars hentugt lízt
hróðrarveg að feta,
hvatti mig til verka víst
vilji meir en geta.
Háttum breytir ýmsum öld,
eldri siðir rýma,
skal ég því um skuggakvöld
skoða liðna tíma.
Cndir súð þar sjáum við
sveitabaðstofuna.
Allir stunda störf í frið,
stignir rokkar duna.
Einn þar vefur voð í föt
vaðmálsdúka smiður.
Keppnin verður hjúum hvöt,
hvildar enginn biður.
Allir nokkurt eiga starf,
sem iðjufærir heita.
Einn er þó, sem ekki þarf,
ullarverk að þreyta.
Riniur þylur raddarsnjall
raustu skýrri meður;
líkt og þegar fossafall
fimbulrómi kveður.
Vefs og rokka gegnum gný
greinist rimuð saga.
Sorg og gleði sögunnar
svífur gegnum huga;
hýrnar geð ef hetjurnar
hreystilega duga.
Þegar mikið mæðir á
manni vígasnjöllum,
kreppist hnefi, hnyklast brá
harðnar skap í öllum.
Lifnar upp við aðgang þann
ægur viljakraftur.
Þegar sigrað hefur hann,
hýrnar slcapið aftur.
Eftir Iokin vígaverk
vopnin slíðrar drengur
og i blóðgum brynjuserk
burtu þaðan gengur.
Honum fagnast mætust mær
meður allri blíðu.
Ótal kossa kappinn fær
kær í örmum fríðu.
Heyrist ljóð um hreystidug,
hækka tekur bráin,
eflist þá í ungum hug
ævintýraþráin.
Gleðin vex í verkasal
vakan óðum líður.
Stöðvast rokks og rimu hjal.
Rekkja þreyttra bíður.
Svcrta galli margur má
menning eldri tima,
þó er kosti þar að sjá,
þegar lýtin ríma.
Flcttum saman fornt og nýtt.
Fúann burtu skerum.
Viljann dvína látum lítt.
Lífið betra gerum.
Vist mun Snæland eiga enn
andans hetjur snjallar.
Vaknið allir vaskir menn;
vizkudisin kallar.
Rökkrið blakka byrgir láð.
Birtast fornar myndir.
Heyrist sögn um hetjudáð.
Hljóðni allar' kindir.
Dagsins lokið önnum er.
Andinn reikar víða.
Gloggva hugar sjónin sér
svipi fyrri tíða.
Þá var drengjum dauðasök
dirfskuþrot og ótti.
Hentu varla veigruð tök.
Vaskur mestur þótti.
Tjást í einu orði má
íslenzk þjóðarsaga:
Eigi má að öftnum sjá
atburð næstu daga.
Vildu oft i vigaleit
verða stopul griðin.
Enginn sína ævi veit
áður en hún er liðin.
Allir geta sjálfir séð.
sem að ritin skoða.
oft var litlu einu með
efnt til stærstu voða.
Ásum treysti trúuð þjóð,
táknmyndum úr viði
skenkti fólkið fórnarblóð,
forna rækti siði.
Smátt þó lýsi ljóða skraf
liðnum frægðar dögum,
kvnnzt þeim getur öldin af
fslendinga sögum.