Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1992, Blaðsíða 93

FRÁ STEPHANI GUTTORMSSYNI
93
Þú fyrirgefúr, þó mér verði á að grobba af ættfeðrum mínum!
Það gleður mig að heyra álit þitt á þessum greinarstúf, sem ég
reit um árið. Sjálfum þykir mér lítið í hann varið, en fínnst hann þó
vera ekki svo afleit byrjun, ef áframhaldið yrði að sama skapi. En
því verður nú varla að heilsa. Það litla vit sem ég hef snýst,
samkvæmt óviðráðanlegri náttúruhvöt, utan um eina ey í hinu
mikla útsævi sannleikans. Stærðfræðin blasti við sjónum mínum á
unga aldri, áður en nokkur metnaðarfýsn hafði vaknað hjá mér,
svo að ég hafði varla sinnu á nokkru öðru en horfa á hana, og síðan
fmnst mér hún alltaf verða fegri og fegri. Það sem ég óttast nú er,
að ég verði of einhliða og þröngsýnn, þegar ég eldist. En fyrir því
þætti mér.
En aldrei skal það koma fyrir, að ég gleymi „hlíðar suði og
söngum í svörtum námu kirkjugöngum“. Aldrei verður tilfinn-
ingalíf mitt svo dauft og dofið, að mér vökni ekki um augu við að
lesa falleg og vel ort kvæði. Að minnsta kosti mun kveðskapur þinn
aldrei líða mér úr minni. Hann hefur fest dýpri rætur hjá mér en
kveðskapur nokkurs annars skálds. Til þess liggja hulin rök, sem
ég er enn ekki farinn að gera mér grein fyrir að fullu. - Þú mátt
ekki skilja það þannig, að ég sé að smjaðra fyrir þér, því „smjaður-
tungan sleiki gyllta glópa, þar hagur fylgir flaðri.“ Þá list hef ég lítt
tamið mér að segja annað eða meira en mér býr í hug. Heldur væri
mér sök á hinu gefandi, að ég sé ekki eins alúðlegur þeim sem mér
er innilega vel til eins og ætti að vera.
Leitt þykir mér að vera slíkur ræfill og ég er. Mér veitist örðugt
uppdráttar, get með naumindum brotizt áleiðis að því marki, sem
ég hef sett mér; verð til þess að leggja fyrir mig atvinnu (skóla-
kennslu), sem mér en ógeðfelld, vegna þess að hún heimtar að
maður taki sér bólfestu innst inni í hinni loftillu mannfélagskös,
þar sem allir stara á mann og glápa og vildu helzt búta mann
sundur lifandi og steikja við eld að villimannasið! Börnin, „með
skapið ofið úr árdagsblíðu og þrumuskúr“, fæla mig ekki frá
atvinnu þessari. Eg er annars svo gerður, að því minni mök sem ég
hef við „fjöldann11, því betur kann ég við mig. - Það er nú reyndar
líka hálfleiðinlegt að „stritast við að sitja“ á námsbekknum; en vel
að merkja, menn sem líkt eru skapi farnir og ég hlusta oftast aðeins
með öðru eyranu, og því þó ekki nema hálfopnu, til þess að vera til
taks, ef eitthvað kemur sem matur sé í! — en láta hugann þess í milli
flakka út og suður. Svo lærir maður í skorpu, af kappi, eftir eigin
geðþótta, bæði af því fróðleiksfýsn knýr mann til þcss og til þess að