Frjáls verslun - 01.10.1946, Qupperneq 53

Já, en hvernig læt ég, þú hlýtur að þekkja hann —
það er sjálfsagt ekki sami maðurinn?“
„Auðvitað ekki“, gat Cherry sagt, með erfiðis-
munum.
Henni hafði kólnað innanbrjósts við þessi tíðindi,
og hún varð að taka á öllu sínu, til þess að leyna
angist sinni fyrir Bellc. Hún óskaði þess, að Bellc
færi leiðar sinnar sem fyrst.
„Þér á nú að vera í lófa lagið að velja þér ásjáleg-
an boðsherra, Cherry, þú, sem ert svo lagleg“, sagði
Bellc. „Jæja, vertu bless. Við sjáumst í kvöld!“
Cherry lét ekki þess orð á sig fá meira en orðið var
og veifaði hendinni glaðlega í kveðjuskyni. Engan,
sem sá hana ganga hröðum skrefum heim á leið, hnar-
reista og frjálsmannlega, gat rennt grun í, að hún
væri nýorðin ein af ólánsmanneskjum heimsins.
Auli gat hún verið, að hafa ekki búizt við þessu!
Hún hefði svo sem átt að geta sagt sér það sjálf, að
frændi Thistlewaite gömlu hlyti að vera eitthvað sér-
kennilegur. Enginn, sem væri með fullu viti, mundi
geta gengið í þessum peysum og sokkum, sem gamla
konan var sífellt að prjóna. Og röndótt prjónaver á
hitapokanum — og náttsokkar!
Hann var sjálfsagt grindhoraður og skorpinn af
bókalestri. Frænka lians hafði sagt henni, að hann
væri nýbúinn að fá stöðu við háskólann. Auðvitað
gengi hann með gleraugu og væri með oddhvasst nef,
eins og frænkan. Cherry kannaðist við þessa mann-
tegund. I3eir voru vanir að hoppa eins og spörfuglar,
þegar þeir dönsuðu, og voru í hæsta máta leiðinlegir.
Henni væri blátt ájram ógerningur að fara á dans-
leik með slíkum náunga.
Cherry gekk niðurdregin á hjarta upp tröppurnar
á húsinu, þar sem hún bjó. Nei, hún gat ekki fengið
sig til þess. Hún vildi ekki vera heima en láta sjá
sig í samkvæmi með karlmanni, sem allir gerðu gys
að. Belle mundi áreiðanlega hafa augun hjá sér. Það
stæði víst heldur ekki á henni að fræða hinar stúlk-
urnar um hinn hlægilega frænda Thistlewaite gömlu.
Þær mundu skemmta sér eins og drottningar.
Cherry flýtti sér allt livað af tók að símanum í for-
stofunni og sendi Barker símskeyti. 1 því stóð:
„Get því miSur ekki farið. Er veik. BiS afsökunar.
Þökk fyrir vinsemdina. Clierry Carstairs“.
Síðan gekk hún upp í herbergi sitt og lét sig fall-
ast á legubekkinn. Það var satt, sem hún sagði i skeyt-
inu. Henni fannst hún vera afar veik — alla leið inn
í sálina.
Dagurinn leið smámsaman. Hvað átti hún að haf-
ast að? Það var svo sem hægt að fara í bað, eins og
hún hafði ásett sér. Hún gerði það. Á eftir settist
hún við snyrtiborðið og bar framan í sig andlitskrem
og púður.----------
Klukkan var ekki nema sjö. Allt í einu langaði hana
til að fara í nýja samkvæmiskjólinn sinn, til þess að
FRJÁLS VERZLUN
sjá, hvernig hann færi henni, með þessa hárgreiðslu.
Það gæti þó verið. að hún færi í samkvæmi einhvern-
tíma seinna.
Tuttugu mínútum síðar leit hún í spegilinn. Það lá
við, að hún yrði hrifin af sjálfri sér.
Það var hörmulegt óréttlæti, að enginn skyldi vera
viðstaddur, til þess að dást að henni.
En í sama bili var barið að dyrum. Cherry kall-
aði dauflega: „Kom inn!“ Hún hafði ekki haft hug
til að segja veitingakonunni, að liún mundi ekki fara
á dansleikinn.
Frú Redding staðnæmdist á þröskuldinum og starði
á Cherry.
„Þvílíkt og annað eins!“, varð henni fyrst að orði.
„Skárri eru það dæmalaus fínheitin! Þér eruð alveg
dásamlegar, hreint eins og málverk af einhverri
álfamey!“ Hún kom inn og lokaði dyrunum. „Þessi
herra Barker er kominn að sækja yður. Þið takið
ykkur áreiðanlega vel út saman, þér og hann“.
„Herra Barker?“ Cherry leit á frúna og vissi hvorki
upp né niður. „Er — er hann — hér?“
„Já, svo sagðist hann heita“, svaraði frú Redding
hlæjandi. „IJvílíkur myndarmaður! Hár, vel klæddur
og viðkunnanlegur. Flýtið þér yður nú bara niður til
hans, svo að hann geti séð, hvað þér eruð fallegar.
Hann kann sjálfsagt að meta það, að eiga kost á að
fara á skemmtun með svo fallegri stúlku“.
Barker var kominn! Það hringsnerist allt í kollin-
um á Cherry. Þá hafði hann ekki fengið símskeytið.
Hún hlaut að hafa gefið upp skakkt heimilisfang,
eða kannske símastúlkan hafi misskilið hana. Hvað
átti hún að gera? Hvað í ósköpunum átti hún til
bragðs að taka?
Áður en hún vissi, var hún komin niður í dag-
stofuna og stóð þar andspænis ungum og háum manni,
sem reis úr sæti sínu, um leið og hún kom inn.
„Ungfrú Carstairs, býst ég við?“ Hann gekk eitt
skref í áttina til hennar en stanzaði svo sem steini
lostinn. „Ég — nafn mitt er —“
„Eruð þér — Jonathan Barker?“ Cherry hvíslaði
þessari spurningu fram.
Augnabliksstund stóðu þau grafkyrr og liorfðu
hvort á annað. Hann sá þarna frammi fyrir sér falleg-
ustu stúlkuna, sem nokkurntíma hafði borið fyrir augu
hans, og hún sá andspænis sér föngulegan karlmann,
ungan og fríðan, með dökkhrún augu og bros á vör-
um — bros, sem hitaði henni um hjartað.
„Þér eruð tilhúnar — ekki satt?“, spurði hann
svolítið skjálfraddaður.
„Já, — ég er til“, svaraði Cherry lágt. „Það var
elskulegt af yður að koma. Gerið þér svo vel að fá
yður sæti, meðan ég hleyp upp eflir kápunni“.
Hún tók eftir aðdáunarsvipnum í augum hans, um
leið og hún flýtti sér út. Hún var alveg ringluð. En
slík heppni, að hann skyldi ekki hafa fengið sím-
skeytið! Þetta var auðsjáanlega maður, sem hún þurfti
213