Alþýðublaðið - 07.10.1969, Blaðsíða 8

8 Alþýðubl'aðið 7. október 1969
Spjallað við fern ung hjón
Seinni hluti
Nú byrjum við aftur þar sem
frá var horfið í gær og förum
í heimsókn til Evu og Gísla.
Upp, upp, upp — tröppurnar
eru gríðarlega margar og engin
lyfta. Þau búa í tveggja her-
bergja risíbúð við Birkimelinn,
og útsýnið er svo dýrlegt hvert
sem augunum er rennt, að allar
stigagöngur gleymast.
Hún heitir Eva María
Gunnarsdóttir, tvítug að aldri
og vinnur í Landsbankanum,
hann heitir Gísli Benediktsson
og er 22 ára viðskiptafræði-
nemi, vinnur í hagfræðideild
Seðlabankans og tekur virkan
þátt í félagslífi Háskólans.
„Þetta er hvort tveggja hluti
af náminu,“ segir hann, „og
veitir manni dýrmæta reynslu.“
Hann er búinn með fyrrihlut-
ann og ætlar að vinna hálfan
daginn með náminu í vetur.
Ofan á það bætast félagsstörf-
in; hann er bæði í stúdenta-
ráði og varamaður í háskóla-
ráði, og þess utan er hann í
nefnd í viðskiptadeild AISEC
eða alþjóðasambands viðskipta
og hagfræðistúdenta. „Gísli er
svo duglegur", segir Eva með
aðdáun.
Já, hann er líka duglegur
að hjálpa til við húsverkin.
★ HÚSGÖGN SKREYTT
HJÖRTUM.
>
Ibúðin er heimilisleg og
smekklega útbúin, gömul og ný
húsgögn í fullkomnu sam-
ræmi. Stofuhúsgögnin eru
skreytt hjörtum, mjög róman-
tísk, fengin að láni frá ömmu
Evu. Brúðarvöndurinn hangir
á einum veggnum og blasir við
þegar inn er gengið, rifjar sí-
fellt upp fagrar minningar.
„Við giftum okkur 6. júlí í
Dómkirkjunni“, segir Gísli,
„eina sólardaginn í þeim mikla
rigningamánuði.“
„Dagurinn var einn draum-
ur frá upphafi til enda,“ segir
Eva, „kirkjubrúðkaupið var
stór atburður sem ég hefði
ekki viljað missa af fyrir
n e i 11. Þetta var svo hátíð-
legt, að um leið og kirkju-
dyrnar opnuðust, fór ég að
gráta og grét inn allt gólfið ..
ég sem var búin að ákveða að
brosa svo ógurlega sætt!“
Þau ætla sér að eignast þrjú
eða fjögur börn, og það fyrsta
er á leiðinni. „Heimilislífið
byrjar ekki fyrr en barnið
kemur“, staðhæfir Gísli sem
sjálfur er einbirni — „en ekki
dekurbarn", flýtir hann sér að
bæta við, „það læt ég alltaf
fylgja“.
„Það getur nú verið heim-
ilislíf án barna“, segir Eva, „en
það hlýtur að vanta óskaplega
mikið þangað til þau koma.
Tvö börn finnst mér lágmark-
ið, en fleiri en fjögur vil ég
helzt ekki eiga“.
★ HJÓNARÚM UPP Á *
AFBORGUN.
I
Þeim reyndist eins og hin-
um ungu hjónunum, að fram-
boð á leiguíbúðum væri tölu-
vert og algengt verð fyrir
tveggja herbergja íbúð um 5
þúsund krónur á mánuði, þótt
stundum fari það upp í 6—7
þúsund jafnvel. „Það var
geysimikið framboð síðastliðið
haust“, segir Eva, „en við vild-
um gifta okkur að sumarlagi,
og þá var það orðið erfiðara.
Þegar þessi íbúð var auglýst,
hringdu áttatíu og þrír eða
fjórir fyrsta daginn, svo að við
vorum heppin að fá hana“.
„Við ætlum að halda áfram
með skyldusparnaðinn og ekki
taka hann út fyrr en allan í
einu“, segir Gísli. „Kannski
getum við þá farið að hugsa
um íbúðarkaup.“
„Við vorum búin að spara til
að geta keypt gardínur pg
ýmsa smærri hluti,“ segir
Eva, „en húsgögnin áttum við
sum, fengum önnur gefins og
enn önnur að láni. Hjónarúm-
ið keyptum við með afborg-
unum — byrjuðum að borga
inn á það löngu áður en við
giftum okkur. Svo fengum við
dásamlegar brúðargjafir; sjón-
varp, ísskáp, hrærivél, hrað-
suðuketil, eldhúsvigt, mátu-
lega marga potta, straujárn o.
fl. Við hefðum ekki getað beð-
ið um það betra; það var ekkí
tvennt af neinu, allt voru þetta
góðir og gagnlegir hlutir, og
meira að segja litirnir pöss-
uðu saman“.
★ SKIPTI UM SKOÐUN.
J
*
Þau kynntust í Glaumbæ
verzlunarmannahelgina fyrir
tveimur árum — „og höfum
aldrei farið þangað síðan“, seg-
ir Gísli, „enda fundum við það
sem við vorum að leita að“.
Eftir eins ár kunningsskap
trúlofuðu þau sig, og ári eftir
trúlofunina f ór brúðkaupið
fram. Eva hafði verið í Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar,-; og
síðan í útlöndum, nokkra
mánuði í Ameríku og heilt ár
í Noregi þar sem hún vann við
íslenzka sendiráðið í Osló. Þau
eru bæði jafnákveðin í að vilja
búa á Islandi — „þó að það
rigni kannski á hverjum ein-
asta degi“, segir Eva. „Ég hef
komið út, en mig langar ekk-
ert að flytjast af landi burt“,
segir Gísli. „Ég kann langbezt
við mig hérna heima, og þann-
ig held ég, að flestir íslending-
ar hugsi undir niðri“.
Ekki telja þau hjónabandið
hafa breytt miklu hjá þeim.
„Við höfðum góðsm tíma til
undirbúnings”, segir Eva. „Ja,
ég hef meira að gera en áður,
bý til matinn og svoleiðis. En
við vorum vön að vera sam-
an og taka tillit hvort til ann-
ars í öllum okkar áformum.“
„Það er sagt, að fyrsta árið
sé auðveldast, en eftir það
byrji árekstrarnir“, segir Gísli
og lítur kankvíslega til konu
sinnar. „Þegar ég var í
Menntaskólanum, stofnuðum
við félagsskap með okkur,
bekkjarbræðurnir, og fram-
tíðardraumurinn vgr að fá sér
stóra og glæsilega lúxusvillu
og búa þar saman ógiftir. Þá
virtist það vera prýðishug-
mynd, og við ætluðum ekki að
láta tælast af neinum hjúskap-
arhugleiðingum. En þegar ég
kynntist Evu og fór að þekkja
hana .... ja, einhvern veginn
atvikaðist það svo, að glansinn
hvarf gersamlega af fyrri hug-
myndum okkar félaganna og ég
skipti um skoðun".
GAMALDAGS
OG RÓMANTÍSK
□ Ofan af lofti og niður í
kjallara. Að lokum hittum við
Sigrúnu og Ólaf á nýja heim-
ilinu þeirra sem virðist taka
eins hjartanlega á móti manni
og þau sjálf.
Hún heitir Sigrún Richter og
vinnur við að selja farseðla hjá
Loftleiðum, og hann heitir Ólaf
ur Ö. Haraldsson og stundar
nám: í landafræði og jarðfræði
við Háskólann, en var blaða-
maður á Vísi í sumar. Þau eru
bæði 21 árs, kynntust á Laug-
arvatni þegar þau voru 16 ára,
og það endaði á brúðkaupi í
Skálholtskirkju. „Við vorum
aldrei beinlínis trúlofuð, a.m.k.
ekki opinberlega“, segir Ólaf-
ur, „en Sigrún kom til að vinna
á hótelinu á Laugarvatni eitt
sumar, og eftir það skrifuðumst
við á, héldum póstþjónustu
staðarins uppi, hittumst aftur
á móti ekki nema á eins til
tveggja mánaða fresti“.
Ólafur er sonur dr. Harald-
ar Matthíassonar menntaskóla-
kennara á Laugarvatni og tók
sitt stúdentspróf náttúrlega þar.
„Ég er úr sveit, og Sigrún er
fædd og uppalin í Reykjavík“,
segir hann. „Við erum að mörgu
leyti andstæður og höfum alizt
upp í ólíku umhverfi. Hún tal-
ar lítið, og ég tala mikið, og
ég held, að við eigum vel sam-
an, bæði með það sem er líkt
og ólíkt með okkur“.
„Við erum bæði rólynd, þó
að það sé meira skap í Ólafi en
mér“, segir Sigrún. „Og við
erum bæði fremur gamaldags
í okkur .... og rómantísk“.
„Allir þurfa á vissri róman-
tík að halda“, staðhæfir Ólaf-
ur. „Flestir ungir piltar eru
rómantískir undir niðri, þótt
þeir þori ekki að láta á því
bera. Það er ekkert að marka
hörðu skelina utan á“.
ÞAKKLÁT FYRIR
SKYLDUSPARNAÐINN
Þau búa í vistlegri þriggja
herbergja kjallaraíbúð við
Fornhagann. Raunar ætla þau
sjálfum sér aðeins tvö herbergi,
því að bróðir Ólafs verður við
nám í Háskólanum í vetur og
fær það þriðja. „Þetta er allt
svolítið ,nýtt‘ ennþá“, segir
Ólafur, „en það breytist með
tímanum þegar við erum búin
að skapa okkar eigin heimilis-
anda. Húsmunirnir eru flestir
framlag Sigrúnar, því að ég hef
verið í skóla og ekki hugsað
sérstaklega um að nurla saman.
Ég sagði þér, að ég giftist henni
til fjár“.
Sigrún brosir á móti. „Ég er
. sannarlega þakklát fyrir skyldu
sparnaðinn“, segir hún, „því
að það var eingöngu honum að
Eva og Gísli vilja stækka fjölskylduna eins fljótt og hægt er, cg fyrsta
barnið er líka á leiSinni. )