Alþýðublaðið - 29.06.1970, Blaðsíða 14

14 Mánudagur 29. júní 1970
Rósamund Marshall:
k FLÓTTA
Svo var það dag no'kkurrt,
að ég varð fyrir miklu áfalli.
Giacomo kallaði mig á simr
fund og tjáði mér, að hann
yrði að fara.
En við getum ékki án þín
verið, faðir.
Mi'tt starf verður þj ónöstairf,
meðan ég fæ andalnn dregið,
systir Caríta. En ég er kallað-
ur til an'nars starfs en þess,
sem hér er unnið.
— Hvað anrtað startf og göf-
ugra getur beðið þín en sinna
sjúkum og munaðarlausum?
— Hann virtist kveinka sér
undan að segja mér eins og
var. Systir Carita. Mi'g lang-
ar ekki til þess að ýfa upp
gömul sár.
— Ég hef aðeins verið særð
einu sári, faðir Giaeomo. —
Missir Andrea er lífs míns
mesta áfall. Héðan af get ég
fyrir engu áfalli orðið. Þér er
óhætt.
Burtför mín er tengd And-
rea de Sanctis.
— Hvernig má það vera?
— Munkurinn hailaði sér á-
áfram og hvíslaði í eyra mér:
Maður nokkur, sem ég treysti
vel, hefur tjáð mér, að guð-
hrædd kona muni hafa borgið
einu eintaki hinraar heilögu
riitningar úr logum eldsins.
Hún sást grípa eitthvað úr
kestinum á torginu. Ég verð
að fana og leita uppi þessa
konu, þennian engil í þj ónustu
hins almáttuga.
Til Florens? Veiztu ekki,
að mikið fé hefur verið sett
til höfuðs þér?
Hugi'i’ mianna taka brátt að
stillaSt í Florens, ”systir Car-
íta. Auk þess hef ég traust á
Lorenzo erkiihertoga. Hann er
sagður frj álslyndur maður, —
hann er lærður maður. Hann
er sagður safna helgum mun-
um. Honum ætla ég að fá ein-
takið, ef ég finn það. Sá timi
hlýtur að koma, að bannið við
prentun hinnar heilögu ritn-
ingar verður afnumið. Vegir
guðs eru órannsakanlegir. —
Hans timi er máske ekki enn
þá komirrn.
Það vottaði fyrir sama öfga
JfcOngn'a tt’úarofsanum í svip
Giacomo munks og svo oft áð-
ur í gamla daga. Útbreiðsla
guðs orðs var köllun hans og
lífsstarf. Ekki að undra þótt
hann hefði getað kveikt trú-
arbálið í saklausri og við-
kvæmri sál Andrea heitins.
Sjálf var ég hrærð. Og þó
fék'k ég mig einhvern veginn
ekki til þess að mæla af vör-
um mér þau orð, sem orðið
hefðu honum til meiri gleði
en nokkuð annað. Ég hefði
getað saigt: Ég er þessi guð-
hrædda kona, en ég þreif ekki
bókina í greipum eldsins. En
syndsamieg eigingirni bamnaði
méa- að afhjúpa þá staðreynd,
að hinn helgi dómur, það ein-
asta, sem ég átti til minn-
ingai’ pm Andrea de Sanctis,
væri í minni vörzlu.
Giacomo munkur bjóst til
ferðar. Hann ætlaði að leggja
upp til Florense morguninn
eftir í dögun. Hann lagðist
snemma til hvíldar. En hann
steig aldrei á fæturna fram-
ar.
Hann lét kalla mig til sin
snemma um morguninn. —
Láttu bróður Angelo flytja
mig héðan, systir Oaríta. Ég
hef tekið veikina.
Ég lét flytja hann á af-
ojikiinn stað. í þ'a(j á lang:(
daga og þrjár nætur hjúkraði
ég honum sjálf. Það smá dró
af honum. Þegar ég þóttist
sjá, að hann átti ekki langt
eftiij, khaup ég niður vilð
hlið hanis. Faðir Giacomo:
Heyrirðu til mín? Ég hef
bókina. Andrea sendi mér
eitt eintak af henni. Hún er
hjá mér. Á öruggum stað. —
Engin skal taka hana frá
mér.
Hann opnaði augun hægt.
Sollnar varir hans bærðust.
Lof sé guði — hvíslaði hann.
Svo tók hann andvörpin.
Dauði Giacomos leysti síð-
ustu jarðneSku tengslin, sem
bundu mig við hinn elskaða
Andrea. Verði þinn vilji, gat
ég nú sagt af heilum huga.
Af innilegri sannfæringu á-
kvað ég að helga krafta mína
framvegis því göfuga starfi,
sem ég hafði þegar háfið: að
lina þjárdngar mannanria.
Systurnar tólf, trésmiður-
inn og munkurinn Angelo
fylgdu föður Giacomo til
grafar í Campo Santo. An-
gelo kastaði rekunum.
Pestarfaraldurinn var í há
marki.
Eins og óasi í þessari eyði-
mörk grafar og dauða, kvala
og þjáninga, var sjúkrahús-
ið systranna við Piazza Vic-
toría. Þar var mörgum hundr
uðum barna og fullorðinna
bjargað frá bráðum dauða.
Almannarómurinn fór að
segja; Það er heilög mainn-
vera í Palazzo Nenni. Mæð-
ur komu með böm sín til
okkar frá heimilum, þar
sem veikin herjaði. Heilaga
Carita — báðu þær með grát
stafi í kverkunum. Bjargið
börnunum okkar. Almenn-
ingsálitið var orðið svo sterkt,
að þær héldu hér gerast
kraftaverk. Sumar konurnar
lögðu börn sín á marmara-
gólfið og sögðu: Snertu þau,
heilaga Cai’íta, og veikin
mun ekki gera þeim mein.
Ég vann á móti þessari ti*ú
fólksins. Ég lækna ekki. Ég
lækna ekki. Eg er ékki dýr-
lingur, sagði ég við þær. —
Börnin deyja síður hér en
heima hjá sér, vegna þess að
við höldum þeim hreinum
og gefum þeim góðan og heil
næman mat. Vissulega er
guð í verki með okkur, en
heilagar erum við ekki.
En mæðumar létu ekki af
trú sinni.
Á morgnana lágu gjafir á
hallartröppunum. Matur, föt
og peningar. Stundum blóm.
Og á tröppurnar var s'krifað
krítarstöfum: Guð blessi hina
heilögu Caritu.
Étg skatlf. (Faðiír Angelo.
Þetta fólk di-ýgh’ synd. Ég
er ekki. heilög.
Tökum ekki vonima frá
þeim, sagði faðir Angelo. —
Það á nógu lítið eftir samt.
Fólk hópaðist saman fyrir
utan höllina og kallaði: —
Heilaga Carita. Lofaðu okk-
ur að sjá þig. Blessa okk-
ur.
Ég reyndi að koma vitinu
fyrir fólldð. Talaði til þess
af ást ög meðaumkun. Farið
heim. Biðjið. — Breytið líf-
erni ykkai’. Iðrizt synda ykk-
ar. Beynið að lifa betra lífi.
Það skulum við öll gera. Við
systumar hérna, trésmiður-
inn Beppo og meira að segja
faðir Angelo erum öll synd-
ugar manrieskjur eiris og
þið. Beinið huganum heldur
til hans, sem gefur líf ög
sviptir lífi. Varpið frá ykk-
ur óttanum. Reynið að trúa.
Elskið. Biðjið.
Að lokum kom þar, þrátt
fyrir állt, að veikin var kom-
in í rénun. Fólk sneri aftur
til borgarinnar. Iðriaðarmenn
tóku til starfa, bændur tóku
að flykkj ast að með mat-
vörur ti'l að selja. Strætin
voru hreinsuð. Kirkjumar
LAUGARDALSVÖLLUR
í dag, mánudiaginn 29. júfií kl. 20.30 leik'a:
VÍKINGUR—VALUR
Mótanefndin
BILASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32.
MÓTORSTILLINGAR
HJÚLÁSTILLINGAR LJÓSASTILLIW5AR Simi
Látið stilla i tíma. Æ * n n
Fljót og örugg þjónusi'a. 1 1. 5"i U U