Alþýðublaðið - 28.07.1970, Blaðsíða 8

8 Þriffjudagur 28. júlií 1970
Sigrún Gísladóítir í vinnu sinni á tónlistardeildinni.
Sárt svlða >.
f ingurgómar...
■ RÆIT VIÐ SIGRÚNU GÍSLADÖTTUR
, □ Hún heitir Sigrún Gísla-
dóttir og' vinniir í tónlistardeild
Ríkisútvarpsins. TJm daginn
hlustuðum við á hana ganga
niður hluta Laugavegsins með
JökJi Jakobssyni, en þau kom
úst ekki langt eftir götunni í það
skiptið. Sigrún hefur gengið
margar götur um ævina og enn
ferðazt mikið um öræfi og ó-
er mikill ferðalangur og hefur
ferðazt ímikiö um örævi og ó-
byggðir, bæði til að skoða sig
þar um og sýna öðrum þann
töfraheim.
Atrnað hvort geta ýnenn
skapað 'eða ekki.
— Er frásagnargáfan þér
zneðfædd, Sigrún?
— Annað hvört er manni eitt-
hva'3 meðfætt eða ekki. Mér er
einiægnin meðfædd. Þegar ég
var lítil budda, svona fimm ára
eða svo, átt; ég það til að setj-
■ast í fangið á þeim gestum, sem
feeim komu og mér leizt vel á.
Ég brosti þá framan í þá og
spurði si sona: „Má ég kyssa
þig?“ Mér leið netfnilega svo
vel heima, enda átti ég góða
foreldra. Ef þannig er, hlýtur eiii
laegnin að koma af sjálfu sér.
En þú varst að spyrja um frá-
sagnargáfuna, sem ég hef
kannski ekki. Litbrigðin og tón
amir eru svo margvíslegir og
fjölbreyttir og sköpunin verð-
ur ekki aðeins til af því, að ein-
hver einstaklingur skapi verk-
ið. Áhrifin, sem ullu sköpun-
ini, voru fyrir hendi löngu áð-
ur. Sá, sem skapaði verkið
hefði aldrei getað það, ef allar
aðstæður — allar einingar, sem
mynda heildina — hefðu ekki
verið fyrir hendi og þar með
gert hann færan um að skapa
hlutinn.
— Telur þú, að sköpunargáf
an sé meðfædd?
— Meðfædd? Áttu við, hvort
hún fylgj blóðinu eða ekki?
Ef þú átt við það, get ég því
einu svarað til, að ég held það.
Annað hvort geta rnenn skap-
að í tónum, orðum eða skúlp-
túr eða ekki. Sumir eru fædd-
ir með þessum ósköpum, öðr-
um tekst það aldrei. Ég get
ekki skilið, hvers vegna svo
rnargir virðast gjörsneyddir
votti af sjón, heyrn eða til-
finningum. Sárt svíða fingur-
gómar, en sárara svíður hjart-
að. í hjartanu eru tilfioningarn
ar, en heilinn er kaldur, þótt
hann sé miðstöð þess, sem við
köllum mann. Það mætti líkja
heiianum við Norð.urpólinn og
hjartanu við Suðurpólinn. Og
telja menn það ekki sannað, að
jörðin bafj einhvem tímann
snúið við pólunum? Ætli það
hafi ekki verið ísinn og þar
með kuldinn, sem réði þeim
veltingi.
— Heldurðu, að.þá hafi kom
ið Nóa-flóðið, sem við þekkj-
um öll úr Biblíunni?
— Því ekki það. G-eta sög-
umar, sem fylgt hafa kynslóð
til kynslóðar ekki verið réttar,
eða er ástæða til að álíta þær
rangar, aðeins vegna þess, að
þær hafa ekki ennþá verið
liandi? Styðja þær ekki þá kenn
ingu, að Nóa-flóðið hafí orðið?
Eitt er víst, að svíki heilinn
hjaitað eða öfugt, umveltist
veröldin.
W
Ég hef aldrei þurft að
leita lað gcðu fólki.
— Þú fórst víet ung í sveit?
— Já, ég var elleíu ára, þeg-
ar ég var send í sveit tiJ að
vinna fyrir mér. Mér fannst
það þá misskunnarlauBt af móð
ur minni, að senda mig svona
unga í sveit, en þá þurftu allir
að vinna. Ég ekki síður en, aðr-
ir.
— Hvert fórstu fyrsta árið?
— Eg fór ifynst að Galtastöð-
um í Flóa til þeírra heiðurs-
hjóna, Jóns Briem, sem var son
ur séra Steindórs Brirem í Hruna
og konu hans Guðrúnar Gunn-
laíugsdótfcur ifrá Kiðjabergi í
Grímsnesi.
— Hvernig líkaði þér vistin
'þar?
— Eg held. að ég verði að
taka það fram strax, að misling
arnir gengu um þessar mundir
og ég lenti í þeirri óáran eins
og fleiri. Áður en þetta var
hafði ég thaldið, að pabbi og
marana værru betri en p.nnað
fólk, en nú komst ég á aðra
skoðun. Eg get ekki hugsað már
að nokkur hefði tekið meira til
lit til lítrT.s og veiks barns en
þau gerðu hjónin.
— Fórst'j líka að Galtastöð-
um næsta sveitarárið þitt?
— Nei. Eg hafði að vísu heyrt
það á skotspónum, að bau hefðu
falað anig þangað aftur, en hug
urinn stóð ann,að. Þegar mamma
kom að máii við mig og sagði.
að ég ætti að fara í sveit, svar-
aði ég því til, að ég vildi gjarn
an komast á bæinn, sem hún
Hallgerður langbrók hafði bú-
ið á. Eg haífði nefni'lega lesið
töluvert í íslendingasögunum
cg mig langaði til að sjá hlíðina
hans Gunnars.
— Hvað varstu gömul, þeg-
ar þetta gerðist?
— Eg varð tólf ára árið 131.9,
etf bú vilt fá þetta nákvæmlega
klippt og skorið. Eg spiU’ði
mamim; hvort hún þekkti eit.t-
hvað til fólksins á Hlíffarenda
og það vildi svo heppiiega til,
að Kristín Eyjólfsdóttir, hús-
freyian á bænum og eiginkona
Helga Erlendssonar bónda þar,
var fermingarbarn föður míns
úr Öræfasveitinni. Við mapaa
skrifuðum henni báðar og ég
fékfc vistina. Eg hef aldrei 'þairft
að leita að góðu fólki, ég hef
alltaf vitað. að því hlyti ég að
mæta á lífsleiðinni.
Upp undir iökulrætur
— Hvernig leið þér á Hlíð-
arenda?
— Nú, ég var þar stodd setm
tungan liggur fram að Tinda-
fjallajöklL Þá er maður stadd-
ur nieðst við Atlantshafið og á
móti biasir svo þessi driíhvíti
jöktuill. Hviernig heldþrðú, oð
það haifi verið fyrir barn flat-
kannaðar? Hvernig er ekki nei-ikiunnar að ganga upp und-
með þéssar sögur, sem af og ir iöklarætur og eiga að fara
til koma í blöðunum um eld- þangað daglega til að sækia
gamLa fleytu, sötn. fundizt hef- kýrnar? Eg var oft þreytt í þoku
ur etfst á Ararat-fjalli í Tyrk- þá, en svo vel man ég þessar
stundir, að þótt ég sá orðin
hálfsjötug, vildi ég ganga þær
aftur skjóigott klædd og án þess
að nema staðar. Eg man það
vel, að ég fann stunduon til mæði
og þá fannst mér eins og hjart-
að væri að skreppa úr brjóst-
inu á mér.
— Hvað fannst þér þá, að þú
ættir a® taka til ráðs?
— Mér tfannst, að ég gæti,
gripið það með útréttum hönd-
unum og stungið þvi aftur inn
í holgna, sem það 'hafði verið I.
Brekkumar voru svo brattar
fýrir barn, sem var vant láglend
inu.
— Varðstu ekkert hrædd, beg
'ar þetta kom yfir þig?
— Nei, dauði datt mér aldrei
í hug, og þá ekki hettdur, þótt
hjartað skryppi úr brjóstinu. —
Það var oft erfitt að komast
þarna ferða sinna í Fljótshlíð
inni, j’fir aura Þverár og Mark
arfljóts, ea mér nægði stund-
um að standa ein í hlíð þeirra
Gunnars og Hallgerðar og
hugsa um það að nú stæði ég
kannski á þeim stað, sem Hall-
gerður iangbrók 'haifði staðið á,
þegar ’hún brwggaði launráð sín
gegn Gunnari. som haifði lostið
hana kinnhest. Þá var það oft,
að mér vai-ð starsýnt á klett,
sem kallaður er ýmist Goða-
steinn eða Guðnasteinn, sem
gnæfir hæst úr EyjafjaHajökli.
— Þú lielfoir hrifizt af jökl-
inum?
— Hrifizt? Fvið annað. Jök-
■ullinn v'ar svo ægqegur alvald-
ur í sveitinni. náði alveg
undir haga fjá’-"'ns á afréttum,
Sigrún þegar íhún isöng í