Alþýðublaðið - 02.11.1970, Blaðsíða 6

!

■ 'i
i
•;:'L'.
:
Wtím
’&aP'iutíijxÍi
:
- , 1- ■..•. ..■•" :. '*•
&Mp
•;: '' r;
.'.'fv : ■:• já
■..•■■■
r•■. r-‘ 'Hiktik/'M
■ ;
' •"
v;.;-i'v■
i.-i. :. •

HETiA
SEMSAT
ÍFANG-
Bernadette Devlin hin ,ákafa baráttukona
sést hér. á efri jnyndinni >stillt og þrúð einsog maður
á lað vdnjast að ungar fetúlkur séu..
En ó myndinni hér til vinstri er hún í baráttuham.
Einsog vitað er var hún dæmd í fangelsi fyrir
þátttöku í óeirðum og núnerfrætt um að reka
hana af þingi. Hún er eittsog menn muna yngsti
þingmaðúr Stóra-Bretlands
Hún Bernadette
Devlin í
Norður-írlandi
□ „Eg er enn í aðalatriðum
sú sama Bernadette Bevlin og
ég var áður en ég fór a fangels-
ið. Ég vona þó, að afleiðingin af
kynningu minni við einn þátt í
því Iþjóðfélagskterfi sem ég lifi,
muni verða enn sterkari ásetn-
ingur að eyðileggja kerfið".
Þannig talar Bernadette Devl-
in nýsloppin úr prísund sinni,
Armagh Jail. Hún er reið og
kannski uppreisnargjarnari ten
nokkru sinni fyrr.
•Eftir fjóra mánuði í fangelsi
hatar hún „kerfið" enn ákafar
•en áður. Hún talar um þ.ióðfélag
ið eins og leikvöil og samfanga
sína sem saklausar manneskjur
er orðið hafi það eitt á að brjóta
einhverjar tilbúnar leikreglur.
Þjóðfélagið sé nú að refsa þeim
fyrir hugsanir og verk sem
það hafi sjálft knúið þær til.
Fangeisið var í augum hennar
sambland af kuldalegu spítala-
hreinlæti, sírangleika gamaldags
heimavistarskóla og einfaldleika
lokaðrar nunnureglu.
Hún vann við saumaskap frá
kl. 7.30 á morgnana til 6 á dag-
inn „í óbæriiegu tilbreytingar-
leysi og leiðindum“. I frístund-
unum heklaði hún og reyndi að
ráða krossgátur, tefldi skák,
spilaði á spil, lék borðtennis og
fleiri leiki við samfanga sína.
Og þær spjölluðu saman, oftast
um heiminn utan fangelsisins
sem þær vildu reyna að breyta.
„Glæpamaður“ er orð sem
hún fnæsir reiðilega að. Hún
kennir þjóðfélaginu um allt.
„Þarf þetta sjálfumglaða dóm-
harða samfélag á vernd að halda
gagnvart þegnum sínum sem
það hefur sjálft gert að því sem
þeir eru?“
Hún verður sennilega ekki
auðveldari viðureignar í brezka
þinginu eítir þessa rleynslu sína.
Hún segir fangelsið hafa verið
ömurlegan verustað, „en þó
betri en þær efnalegu aðstæður
sem margt fólk á við að búa
aila sína ævi fyrir þann glæp
að hafa fæðzt inn í verkalýðs-
stéttina“.
Og hún segir, að engin stofn-
un og ekkert þjóðfélagskerfi eigi
tilverurétt ef það þvingi mann-
eskju tii að vera öðrum undir-
gefin „til að geta unnið fyrir
daglegu brauði sínu og haldið
sínum mannlega virðuleika ó-
skertum“.
Svo mikið er víst, að fangels-
isvistin hefur ekki kúgað upp-
reisnaranda hennar og því síður
sætt hana við þjóðfélagið sem
hún lífir í. —
„ÉG HR viss um, að guð vill,
áð við séum haminjgjuisöm",
segir hún. „Ekki vildi ég skipta
vi'ð nokkra miamn'eskrju ef ég
ætti þess kost. Líf mitt h’efur
verið ríkt og gott, og ég er
þakkiát fyrir afl.lt sem guð heí-
ur geifið mér“.
Það er Kose Kermcdy sem
talair, þessi ósigtmndi áttræða
iietja sem ekki lætur neinn
haxmlteik buga sig. Hún ;er sí-.
■img og sístarfandi, fuil af á-
huga og lífsknatfti, ein en ek'ki
einmana, glaðlynd, víðsýn og
vitur. Sjáif'smeðaumkun á 'hún
lekki til,' og hún leytfir ekki
hugá sinum að dve'lja við sorg-
ir sem htefðu getað gert út af
■ við. veiicJyruJari • manneskinr.
„Það er ekki það sem gerist
sétm raunverulteiga sfciptir
rnáliV Segir hún. „Það ieru við-
horf okkar til þess sem allt
r.íður á“.
I
★ SAMNINGUR VIÐ
GUÐDÓMINN
Rose Kennedy ter trúuð fcona
sem sækir styrk sinn í djúpt
trúnaðartraust á almáttugri
forsjón. Hún mögflar ekki, þótt
þungar byrðar hatfi verið á
hana lagðar, og hún ber lieki-
ur ekki fram neinah afsafcah-
ir þegar lánið leikur við haina;
'auðæfi, efnalegt öryggi og á-
gæt heilsa. Hún lítur á.bjöirtu.
liiiðarnar sem skyidur — ef
hún þiggur biessun og bam-
ingju með gleði, má 'hún ekfci
'iáía hugfallast, þegair erfið-
lei'kar steðj a að. Það er eiriis
og hún hafi gert samning við
gu ðdóminn, og harni sé eitthvað
á þessa leið; r ■ D I/ i
Einhvers staðar í heimirium' \Pf1!r KPnnPÍI
þarf að vera til fólk sem aðrir ^Cyií l\UjC l\t/IlllCt
getia leitað hughreystingar hjá
i raunum sínum, fólk sem sjálft
hefur mætt slíku andstreymi, verr staddlr’ telja 1 há k^a'rk
það getur skilið allar hörm- Þeim’ að emi ósí^'
ungar og sórgir ann'arra, fóik inn ,er að gefast UPP- j
sem íætur enga ógæfu buga ”E6 m!an hvað dáðist að
sig, heldur ber höfuðið hátt og Franklin D' Roosevelt. Hann
brosir til heimsins, sýnir og sýndi hvað hæ^ er að gsra’ 'Þ°
sannar, að það er hægt að lifa aí' m*r sttji lamaður í
af næistum fcvaða reiðíarslag Kólastól. Margnr . lömurtar-
sem vera skal. Guð gefur þessu &júklingar fylitust nýju hug-
fóiki styrk og glaft hjarta, rfekki fordæmis hans“.
hann h'ellir yfir þáð blessun Og margir foreldr'ar vangef-
og gæfu — og siðan verður það ir.na bama femgu líkia nýjan
að standa við sinn hlutá kjark vegna fordæmis henntar.
samningsins og tafca raunum Þegar Rosemary Kenniedy
ög þungum áföllum með heið- fæddist fyi'ir hálfri öld, var
í'ikum huga og óbilandi jafn- litið öðnivísi á vandamál van-
aðargeði. g'efirma bama er nú er gert.
Ein af þessu mmannieskjum „Þau voru heizt faiiii ein-
er Rose Kennedy. Hún gefur hvers staðar á afviknum. stað,
cðrum nýjan kjairk og von með ög fjölskyldur þéifra skömm-
því að standa sjálf eins og uðust. sín fyrir þaú og iitu á
kiettur sem ekkert brim getui" fæðingu þeirra sem bölvun. Við
brotið. höfðum aðstö'ðu til að gera
„Éig hteldí að það ge>fi,;eng- mifcið fyrir þessi börn og for-
iim gott að hugsa of mifcið um eldra þeifra. Ég yissi að við
sína eigin erfiðl!eika“, segir h jónih gátum átt 'éðlileg böm,
hún. ■ „Mér fihnst þatí vera því .að hin börnin okfcar voru
heiliavænlegra sjónarmið að ful]ihraust, og ég gáit hug-
rtéyn'á að hjáipa þeim sem ea'u hi'eyst aðra föreidra sem ;eign-
6 MÁNUDAGUR 2. NÓVEMBER 1970