Alþýðublaðið - 02.11.1970, Blaðsíða 11

■is-mtggl
%sstm
BILASKOÐUN & STILLING
Skúlagöíu 32
LJðSASTILLINGAR

HJÖLASTU l INCAR PÍQTORSTILLINGAR Simi
Látið srilla i tínia. <8 * 11 f i n
Fljót og örugg þjónusta. 1 l“l L s y
M'
% J
W
-=$r—
Hver býður betur? 5
í»að er hjá okfcur sem þið getið fengið
AXMINSTER ' íjTj
teppi með aðeins 10% útborgun
AXMINSTER — annað ekld,
AXMINSTER
ANNAÐ EKKI
Grensásvegi 8 — Sími 3067»
Laugavegi 45B — Sími 2628t>
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti - Hurðhr —
Vélarlok —Geymslulok á Volkswagen í all-
flestum litum. Skiptum á einum degi með
dagsfyrirvara fyrir ákveðið verð
Reynið viðskiptin,1
Bílasprautun Garðars Sigmundssonar
Skipholti 25, Símar 19099 og 20988,
Áskriftarsíminn er 14900
RÉTTARHOLTSVEGI 3 - SÍMl 38840
PfPUR
KRANAR O. H. TIL
HITA- OG VATNSLAGNA.
samiaiaa
MOM MAMTMSS&W:
fengu pearmga fyrir að hjálpa
’til við. þreskinguna? Ekki
hetfði Olga, getað unnið úti,
'efr ég hefði ,ekki . gsett bams-
ius hennar, á meífem.
Og nú blandaði mamma sér
í máiið, mjög óvasnt; Það er
nui svo og svo. Albert, saigði
hún eða . öllu heldur. hvæstí.
Oít hef ég orðið að greiða
kerlingum.fyrir að gæta henn-
;ir. Miii minnar, Eg .hteld nú
það. Þær gleymdu aldrei arð
minna miig, á . að bor.ga eitt-
hvað. Mér finnst að Mia litla
eigi, heimtingu á að :fá eitt-
hvað borgað fyrir þtítta'. Við
inegum ekki vera ósanngjörn
ivið hana.
Loksins. — Þama vair rétt-
láta mamma rrán kornin aft-
ur .'Henná þótti þá líka dálít-
ið vænt um mig enda þóbfc
S'hún virtist ekki sjá sólinia fyr-
ir krakkanum hennar Olgu.
Mér fannst nú bara, að þú
ættir að þegja; þú átt lekJkii
,'svo gott með að taila, s'agði
i .stjúpi. En svona er nú ikven-
jfólikið ailltaf..
Haltu þér saiman — hvæsti
inamma, og það; leit út fyri'n
i að hún ætlaði . að stökkva
fnaim úr rúminu.
; Nú skalt þú bara liggja.
kyrr í rúminu, lcorli mín. —
Og þú ættir að láta það ver.a
að mæla sýfcnt og heilagt upp
í slelpunni. Hún hefur ekkert
gott af því. Þér finnist hún
kannske ekki nógu stór til
þess að geria eitthvent ga'gn.
Skiptu þér bara ekkert af
henni — hvíslaði mamma. —■
Stjúpi minn þaut á dyr og
skellti hurðinni á leftiir sér.
Mér leið aftur svo miklu
betur en áður. Maimma var
nær mér én. ég hafði fundið
til í margair vikua-.
Ég skal gefa, þér, mamm'a,
það sem Olga gefur mér. Al-
veg áreiðanlega skalt þú fá
það, sagði ég.
Olga er fátæk, sagði mam-
roa. En hún er regluleiga góð
í sér. Þú mátt lekki taka á
möti meiru >en tuttugu og
aúrúm af'henni. Ef hún ætlar
að gneiða þér meira, þá verð-
urðu að kalla á mig, áður en
þú tekur við því.
Ég vil ekki hiema tíu aura,
sagði ég’
Jú, jú. Þú getur vel tekið á
móti .tuttugu og fimm aurum.
Þá geturðu fengið þér nýjan
silkiborða í hárið.
En um kvöldið sbeði mikill
atburður. Maðuiúnin hénnar
Olgu gaf mér heila krónu.
Og þegar Otga kom hteim úr
veirzluninini og kom inn til
okkar til þess að sækja krakk
ann, þá fékk hún mér dá-
lftton pakka. Og þegar hainn
var opn&ður, kom innan úr.
honum lifandis, ósköp faltegt
blátt og breitt silkibaind í
hárið á mér. Það var minnsta
kosti heill metri á lengd.
Aldrtei á ævi minni h'afði
ég átt önnur eins auðæfi og
fengið slíkan dýrgrip í við-
bót. Silkiborðton var fyrsta
stórgjöfin sem ég á æv-
inni fékk frá óviðkfomiaindi
fólkd, enda þótt ég væri af
„Vielsta!nidsfólki,“ sem vel
bafði efni á ,að gefa mér, þótt
það gterði það ekki.
Og svo var það þá Olga,
sem gaf mér slíka gjöf. Hún
Olga, sem var svo fátæk, að
hún varð að klippa niður
pappír, til þess að hengja
fyrir gluggana hjá sér.
Þegar ég opnaði ptekkann
og sá, hvað í honum vair, þá
fóf ég að hágráta. Þegar ég
var krakki, þá grét ég alltatf,
ef fyrir mig kom eitthvað
óvænt, stem olli mér mikillai'
gleði. Þá átti ég svo gott með
að gráta og tóirin runinu og
runnu, þai- sem aftur á móti
að augu mín vöru þurr, þieigar
eittlivað gekk mér á móti, jafn
vel þegar mér var refsað. —
Mamma varð stundum blátt
áfram stein'hissia o'g rasandi
'neið, af því að ég grét ekki
þegar hún var að lúskra mér.
Þá- barði hún mig bara ennþá
meira og sa'gði að ég myndi
enda. i tukthúsinu, þegar ég
væi’i orðin stói’, fyrst h'rísr
vöndurinn beit ekki á mig. En
þegar vöndurinn dundi á
kroppnum á mér, þá var ég
'alltof ireið til þess að geta grát-
ið. í huga mtoum komst tekki
að önnur hugsun em sú, að
hefna mín og slá á móti, hvað
náttúrlega var mér meinað.
Þær titruðu dálítið, valrirn-
ar á henni Olgu, þegar hún sá
mig gráta. Hún klappaði méi’
á ktonima, tók krakkami og
gek'k út m'eð h'ann. Það vair
jú ekki svo langt síðain að
hún hafði haft aldur til þiess
að be'ra svona bcxrða' í flétt-
unum sínum, og banniske hafði
enginn orðið til þess að gtefa
slíkan grip. Þtess vegna hefur
henni sámað við miig, af því .
að hún hélt að ég hefði orðið
fyrir vonbrigðum.
Þú þakkaðir hienni ekki eimi
sinni fyrir, .Mia. Alveg er ég
steinhissa á þér, krabki, sagði
mamma. Hún varð að hvísla
hún vair ennþá svo hás.
— Jú, ég þakkaði hensni
fyrir, sagði ég lágmælt.
Stjúpi minn varð að viður-
benna, að. hann hlefði ekki
reynzt sannspáa’, hálnn var
mömmu sammála um að ég
hlefði feragið barnsgæzluna vel
greidda.
Nú getur þú lánað mér pen-
inga, Mia, þegar ég verð uppi-
Skroppa með tóbak, sagði hann
spaugandi.
Mér fannst hann viðbjóður.
Og mamma hló svo inniiileiga
>að þessari fyndni hans, áð mér
grátsárn'aði. Þetta tal um tó-
bak og vitleysu og grín ;og
slúður. Alltaf voru þau líba
á móti métr, þótt þau. rifulst
og væru óvnir og slægjust
þess á milli. En bíðið þið bana
— hugsaði ég. Þið skuluð
ekki hafa mig lengi að Mk-
soppi héðan í frá. Það veirður
ekki lan'gt að bíða þamgað til
ég fer að sjá fyi’ir mér sjálf.
Krónan í svuntuva'sianum mín-
um jók mér áræði og kjairk
og sjálfstraust. Bráðum .yrði.
ég stór stúlba.
Svo var það d'ag einn í
desembei’, að eplm voru horf-
in úr eplati’énu fyrir utan
dyrnar hjá okkur.. Það hafði
verið dálítið fi’ost að undan-
MÁNUDAGUR 2. NÓVEMBER 1970 11