Alþýðublaðið - 26.05.1971, Blaðsíða 7

nm a® það, að þessi tilraun er gerð.
a læst- Og ef fangi eða ifyrrverandi
eðinga, fangi þarfnast aðstoðar, fyrir-
kna, er finnast margskonar hjálpar-
föngun stofnanir og sjálfboðaliðar, sem
ð geta fúslega greiða götu hans.
heiðar-
En hvað svo um þá, sem orð-
kýrslur ið hafa fórnarlömb þessara
nnbæt- brotamanna? Hvað um þá, sem
ls tak- hafa orðið að þola slíkar árásir
a sem og misþyrmingar af þeirra
er þó hálfu, að þeir hafa beðið meira
og minna varnlegt tjón á heilsu
sinni? Hvaða hjálp lætur hið
opinbera þeim í té.
Þeir sem orðið hafa fórnar-
lömb ofbeldismanna, getía að
sjálfsögðu snúið sér til glæpa-
tryggingastofnunar ríkisins ,og
ef aðeins nokkur hundruð
sterlingspund dygðu til að bæta
þjáningarnar og hinar andlegu
afleiffingar, þá væri ekki yfir
neinu að kvarta. En þó að stofn
unin hafi samúð með fórnar-
Iömbunum, kostar það .mikið
vafstur og skriffinnsku að
sækja naumar bætur í hendur
henni og framámenn hennar
hafa það í svari sínu, að ef við-
komandi séu óánægðir með úr-
skurð hennar, sé þem opin ieið
að áfrýja honum, og verði þá
mál þeirra tekið fyrir að nýju.
En áfrýjanir kosta enn meiri
skriffinnsku og vafstur, og flest
ir kjcsa heldur að láta sér naum
ar skaðabætur nægja.
Það eru þó ekki skaðabæturn
ar, sem skapa þessu fólki mest-
an vanda. Fjöldinn allur nær
sér aldrei til fulls eftir misþyrm
ingarnar, hvorki Iíkamlega né
andlega. Og þó enn síður and-
Iega. Þegar það er brautskráð
úr sjúkrahúsinu, á það við að
stríffa hræðslu og andlega van-
líffan. Þá baráttu verður það að
heyja eitt og án allrar utanaff-
komandi aðstoffar og hún verff-
ur því mörgu um megn.
Það er eins og sálfræðingarn-
ir, félagsfræðingarnir, geðlækn-,
arnir og allar hjálparstofnanir
hafi gersamlega gleymt þessu
fólki, tjóni þess og þjáningum,
og enginn finni hjá sér hvöt effa
skyldu til að rétta því hjálpar-
licnd...
— Þýtt úr ensku.
10 k Nön-
ELFINGU
ðurínn
leákið
ð þau
Það er
Lvernig
skríða
fnher-
var á
vekja
sjállf-
að við
‘ segir
■riliinn
uninni
il'egast,
Ptlur að
við sá-
ekkina
hlotið
maður
t hafa
i hafði
r und-
skólá-
og læstum dyruim.“
„Við létum Ijós loga hjá okk-
ur allar nætur, og við fórurn
tvær og þrjár eftiriitsferðir til
að sannfæra okkur <u,m að ailar
dyr vænu vandtega iæsta<r og
allir gluggar tryggilega lokaðir,
áð'ur en við fónutm í rúmið.“
„Samt sem áður hrukikum við
upp við mámnsta hljóð úti fyrir
og spruttum upp í rekkjunni.
Loks afréðiuim við að flytja. —
Konan mín hafði fengið mig til
að hedta sér því, þegar hún braut
skráðist úr .sjúkrahúsinu, að við
flyttum, ef það kæmi í ljós að
hún gæti elóki haldizt viið í
gamíia liúsinu. Það Var erfitt við
fangs fyiria* mig að komast yfir
hús; ég lagði fram aleigu mína,
og hrökk þó ekki til.“
SkóTaStjóranum voru dæmdar
skaðatoætur að lupphæð 200
sterlingspund, eða um 42,000
krónur, konu Iians 800 sterlings-
pund, eða um 168.000 krónur.
„Eg hefði að sjállfsögðu átt að
notfæra mér áfrýjunajrréttinn og
kreifjast endurmats,‘‘ segi<r skóla
stjórinn, „en við vortum orðin
svo Sárþreytt á öllu saman, að
við létum okkur næ<@ja þ<essar
naumu bætu<r.“
Ofbeldisárásirnar eru óhugnanlega tíðar.
CATHERINE VERITY var
ekki nema fimmtán ára, þegar
maður nokkur réðist á hana,
þegar hún var á leið heim úr
skóla, dró hana inn í auða bygg
ingu og stakk hana hnifi.
Hún lá í nokkra daga á milli
heims og hleljar í sjúkrahúsi.
Meðal annars vai’ð að fram-
ikvæma á henni hættulega
skurðaðgerð. Hún jafnaði sig
þó furðu fljótt, og að nokkrum
mánuðum liðnum var hún orðin
það hress, að hún gat haldið
áfram að búa sig undir próf.
Hún féll þó í einni af þeim
námsgreinum, þar sem annars
hefði mátt gera ráð fyrir að
hún fengi allgóða einkunn.
Fjölskyidunni, sem á héima
að Tonre Hills í Le-eds, var ráð-
lagt að krefjast skaðatoóta. Hún
réð lögfræðing sér tiil aðstoð-
ar, sem safnaði saman skýrsl-
um frá sjúkrahúsBlæknum og
öðrum vottorðum. Einnig vtarð-
að taka ljósmyndir af telpunni,
sem sýndu sár þa-u, er hún hafði
hlotið og örin, sem hún bar eft-
ir þá áverka.
Öll þessi plögg voru svo send
til tryggingarstofnunar þeirrar
í Lundúnum, sem ákveður
iskaðabætur þeim til hand'a, er
verða fyrir árásum misendis-
manna. Nokkrum mánuðum síð
ar var foreldrum telpunnar til-
kynnt, að Catharine h'efðu ver-
ið úrskurðaðai’ skaðabætur að
upphæð 350 steclingspund, eða
um 73,500 krónur. Föður henn-
ar voru úpskurðuð 12 steriings-
pund, eða um 2,520 krónur fyr-
ir útlagðan kostnað og vinnu-
tap.
„Okkur hjónunum var það
óneitanlega nokkurt undrunar-
efni, að tryggingarstofnunin
skyldi annaðhvort ekki sjá sér
fært eða skylt að úrskurða oklc-
ur hærri skaðabætu-r“, ségir
móðir telpunnar.
Lögfi-æðingurinn var á sama
máli. Hann bauðst til að áfirýja
Og konan andaðist
sjúkra-
un liðn
r rúm-
r síðan
inuðum
htumst
nartröð
seg-
mánuði
erbergi
lana af
kæmist
)g eins
erbierg-
sváílum
luggurn
□ Klukkan var þrjú að nóttu,
og John Scott-Painter og kona
hans lágu í fastasvefni í reSikju
sinni, þegar fimm rnenn brut-
ust inn í hibýti þéirra, yfir sölu-
búð þ.eirra og hverfispósits-tofu,
sem Scott-Paintér vieittl for-
stöðu að St. Georgés Road í
BristOl. Þetta var 23. júní 1968.
Á meðan fjórir þeirra fimm-
menninga leituðu peninga og
<verðmæ<ta hvarvetna í húsinuv
stóð sá fimmti' vörð yfir hjón-
unum sofandi og mundaði knatt
kylf-u sem barofli, en kylfuna
hafði Scott-Painter ajitaf innan
aiTnlengdar frá< rekkju sinni, ef
liann kynni að þurfa á h'enni að
halda sér ti‘l varnar.
Þegar hann hreyfði sig eitt-
hvað í svefn-inum, foarði innrás-
armaðurinn hann í höfuðið með
kylf-unni. Kona Scott-Painter,
fyrrverandi kénnslukona, hrödck
þá upp af syefninum, og varð
u-m leið einnig fy<rir misk-unnar-
lausri bars-mið innrásarmanns-
ms.
i
Hún lá síðan meðvitundar-
laus af völdum áveikanna i
sjú'kra'húsi, og varð meðal ann-
ars að gangast undir trvær heila-
skurðaðgerðir. Hún ítóðj sér þó
aldrei og léz-t'sex mánuðum s-íð-
air.
MIKIÐ
EFNAHAGSLEGT TJÓN
LTm það leyti hafði tekizt að
fiandsama árásarmiennina, og
dómur verið kiv-eðinn upp yfiir
þieim að undangengnum réttar-
MAOUR MEÐ HNÍF
RÆOST k FIMMT-
ÁN ARA SFÚLKU
úrskurðinum, og kvað koma til
greina að sk-aðahæturnar fengj-
ust þá hækkaðar um nokkur
hundruð sterlingspund.
„Það mundi haf a tekið allt að
því ár, og við vorúm búin að
fá meira en nóg af slíku vafstri.
Við kusum helzt að gléyma þess
um atburðum; að mininsta kosti
kusum við ekíki aö hafa hug-
ann bundinn við þá í eitt ár
enn jafnvel þótt það h'efði orð-
ið smávægilegu-r ávinningur
peningaléga“.
Faðir telpunnar, fertugur
klæðskeri, bætir við: „Sem bet-
ur fer er Catherine rólynd og
skynsöm telpa, og þessir atburð
ir viirðast ekki hafa ba'kað henni
ineitt andlegt tjón. Hún hafði
alltaf vitað að slikir vitfirring-
ar fy-rirfynduBt. Ef telpa, með
ólíka skapgerð hefði orðið fyrir
þessu, má gera ráð fyrir að hún
hefði ekki sloppið eins vel“. —
nokkru síðar
höld-um. Sumir voru dæmdir til
betrunarskólavistar, aðrir til
fan-gelsisvistar allt að átta ár-
um.
Á meðan eigmkonan lá í
sjúlerahúsinu, var Scott-Pain-ter
tilneyddur að selja verzlun sína
með miik-lu tapi og festa Ikaup á
öðru húsi. Kona hans hefði
aldiiei getað siezt að aftur i
gamla hú&inu, eftir þ-essa. at-
Framh. á bls. 10.
ÞAD er því miSur aigengt t>m ailan heim að fólk verði fyrir tiiefnis-
lausum Eíkamsárásum. Þótt friðsælt sé taiið á þessu landi gerist
það líka hér. Mikið er um ,það rætt að hjálpa mönnum sem haldnir eru
sjúklegri árásarhneigð, og et það góðra gjalda vert. En fórnarlömb
árásaræðisins gieymast oftast. Hér birtast nokkrar frásagnir frá
Bretlandi — sem gætu kannski verið lærdómsríkar fyrir okkur.
Miðvikudagur 26. ma 1971 7