Alþýðublaðið - 15.03.1972, Side 11

Kross-
gátu-
krílið
MiMr/liroFrvur/
2 & V6 / nuDft KR/Ll btiL' 6u\(í4 OWÍ ‘V
7) 5
FKF) %
2£ 15 UT7 4 fór QOi."H bP/L
í 9 OL 'K/R FfiáURj-
b £ Z Hc'"r! QUlQR TRN&I — í.
t 7
'<Q VH
í 3£AY5_ '8S>r4 &UÐ
éfSTUR. BlV FýALu %
í •3 30 GN DRYKK
ROCr’N 1 b
V
LYUILO R *) “ R£YTI r/úUR
ij' ■ q Ca ■ ■ w S ■ v
iöC ■ C -i ^ C >:
0)3 Ij'iJ'iiíU' S|^Í4
W W W
eftir
Arthur
Wayse
Kólumbiu. Það sem hún hafði verið að segja honum,
virtist bæði barnalegt og heimskulegt. Maður átti
ekki að reyna að leika jólasveininn i eins hreyfils
sportflugvél yfir svæði, þar sem eitt vitlaust
viðbragð gat valdið dauða.
Svona var það sem sé, hugsaði hann og reyndi að
gera sér grein fyrir ástandinu. Þau höfðu borizt
allmikið af réttri leið, sennilega áttatiu til hundrað
kilómetra, ákvörðunarstaður þeirra var óviss, og
þau höfðu ekki sent út neyðarmerki. Þetta þýddi, að
leit hæfist allmiklu seinna en hann hafði gert ráð
fyrir. Þessi þankagangur kom honum til þess að
fara að hugsa um annað, sem hann vildi þó
ógjarnan hugsa um. En hann ýtti þvi frá sér, það
var nóg að gera, og það var engin ástæða til þess að
fara að gera stúlkuna hrædda.
Það voru mestar likur fyrir þvi að eldarnir gætu
bjargað þeim. Ljósin á nóttinni og reykurinn á
daginn. Einhver hafði kannski séð þegar vélin hrap-
aði kannski fljótamenn eða áhöfn á einhverjum
dráttarbát. Og jafnvel þótt svo væri ekki, var alltaf
sá möguleiki, að sprengjuflugvél á leið til Alaska
eða einhver af hinum langdrægu kanadisku orustu-
flugvélum kæmi auga á þau. Og ef einhver af leigu-
flugmönnunum flygi fram hjá, mundu bálin þrjú
segja sina sögu.
,,Hvað á ég nú að gera, herra Clendon?”
Hann hafði alveg gleymt henni eitt augnablik.
Hún stóð þarna, svo litil og þolinmóð og virti hann
fyrir sér með blágrænum augunum.
Hann brosti til hennar og ýtti hárinu frá enninu.
,,Já, pabbi þinn verður að fá þak yfir höfuðið og
eins konar rúm til að liggja i. Ég hugsa að það rigni
i nótt. Við verðum að þurrka fötin hans. Það hefði ég
átt að vera búinn að gera fyrir löngu.” Hann gekk
að eldinum og sveiflaði öxinni. ,,Til að byrja með
gætum við kannski fengið okkur ögn að borða, ef
yður langar i hafragraut.”
,,Ég get ekki komið honum inn fyrir minar varir.
Ein af ráðskonunum okkar þvingaði mig til þess að
borða hafragraut, þegar ég var barn.” Hún brosti
til hans. ,,Ég beit hana. Hún var að minnsta kosti
betri á bragðið en hafragrauturinný’
„Ráðskona?”
,,Já, Morg og ég búum ein. Svoleiðis hefur það
alltaf verið.”
Þetta var rabb um daginn og veginn, en við
furðulegar aðstæður. Allt i einu var eins og hún væri
með grátstafinn i kverkunum, og hún sagði lágt:
,,Ég er yður svo þakklát, herra Clendon. Þér vitið
ekki hve þakklát ég er. Ég elska föður minn meir en
allt annað i þessum heimi, og ef eitthvað kæmi fyrir
hann, ef hann ... ef ...”
,,Það er allt i lagi með föður yðar”, saðgi Mike
hughreystandi. í mesta lagi missir hann fótinn. Ég
er reyndar ekki læknir, en ég er hræddur um, að þér
verðið að taka þann möguleika með i reikninginn”.
,,Já, ég var að visu hrædd um að svo færi. En
hann meinti það sem hann sagði við yður. Þegar
þessu er lokið getið þér sjálfur sett upp björgunar-
launin”.
--Nú. iæia”. Hún meinti betta vafalaust vel, en
minningarnar af peningalausum Clendonum for-
tiðarinnar, með ritinginn upp i erminni ásóttu hann.
,,Það er mjög fallega gert af ykkur báðum”. Hann
sparkaði i eldinn svo að neistarnir stóðu i allar áttir
og sagði ákveðinn: „Þegar herra Halsted vaknar,
viltu þá minna mig á, að leggja fyrir innfædda burð-
armenn, tveir dollarar á timann fyrir hvert kiló”.
„Þegiðu, Mike”. Hún, sem virtist svo róleg var nú
orðin reið. Hún kreppti hnefann og augun urðu
myrk af reiði. „Það hefur aldrei verið ætlun okkar
að móðga yður, en það væri ósanngjarnt að láta
ókunnan mann leggja fram tima og vinnu án þess
að borga fyrir það, ” sagði hún með þjósti. „Svo að
þú þarft ekki að fá slæma samvizku af þeirri
ástæðu”.
„Hugsið ekki meira um það”. Hann bar ekki við
að afsaka sig. Það hafði aldrei verið hans sterka
hlið. En um leið og hann hjó exinni i grenitré, brosti
hann til hennar. „Ég hef aldrei á ævinni séð ösku-
RIITH SNYDER OG JUDD GREY
Hann varð mjög veikur. Hann
veiktist fimmtán eða sextán
sinnum. Ákæruvaldið lvsti bvi
yfir að hún hefði ekkí gefið
manni sinum „bismuth heldur
kvikasilfurstviklór, ásökun,
sem studdist við að eftir morðið
fannst i húsinu viskiflaska, þar
sem þessu eiturefni hafði verið
blandað i drykkinn. En Albert
batnaði og við krufninguna
fannst ekkert kvikasilfurs-
tviklór ilikamahans. I skýrslu
sinni segir Gettler læknir:
„Nægilegt magn af kvika-
silfurstviklóri hafði verið sett i
þessa flösku til að gera út af við
hvern venjulegan mann, sem
sopið hefði á henni. Krufningin
sýnir, að Snyder hafði ekki snert
flöskuna nýlega. Hún átti engan
þátt i dauða hans. Hugsanlegur
möguleiki er að hann hafi fengið
sér úr flöskunni áður, en kvika-
silfur helzt i likamanum um
nokkurn tima. Við hefðum éf til
vill fundið le.ifar þess i inn-
yflunum eftir tvo mánuði.
Mögulegt er að tuttugu tðflur,
eðafleiri hafi verið leystar upp i
viskiinu.”
Það er talsvert umdeilanlegt
atriði hvort Ruth reyndi að ráða
Albert bana við mörg tækifæri.
Það hvað hann slapp oft með
skelkinn, bendir til þess að svo
hafi verið. Eða grobbaði hún sig
eingöngu að þessu við Judd til
að leiða hann að hinu endanlega
marki? Við minnumst þess að á
Bretlandi sagði Edith Thomp-
son elskhuga sinum, að hún
hefði sett mulið gler i mat bónda
sins,en þess fundust engin
merki við krufninguna. Haldið
er að hún hafi haldið þessu fram
i draumkenndum órum, þar
sem hún imyndaði sér eigin-
mann sinn dauðan og úr vegi.
Grobbið, ef hægt er aö kalla það
þvi nafni, i Ruth Snyder
virðist nær raunveruleikanum.
Judd hélt þvi fram að hún hefði
sagt honum hvað hún væri að
reyna að gera. Hún hefði gert
nokkrar tilraunir til að svifta
Albert lifi, en allar tilraunir
hennar virtust mistakast. Þá,
og ekki fyrr en þá, byrjaði hún
að vinna að þvi að fá Judd til að
vinna verkið fyrir sig. „Hún fór
að hundelta mig með þessari
fyrirætlun sinni”, lýsti hann
yfir. „En ég neitaöi algerlega.”
Judd segist hafa verið farinn að
vera hræddur.en tveim
mánuðum siðar var hann búinn
að rota Albert með höfuðhöggi
og kyrkja hann til dauða.
önnur af tveim óskiljanlegum
hliðum Snyder — Grey morð-
málsins, er hve Judd var fljótur
til samvinnu við Ruth um hið
vandlega undirbúna morð á
eiginmanni hennar. Morði, sem
hún en ekki hann, myndi hafa
nokkurn hagnað af. Ruth hafði
Judd fullkomlega i pils-
vasanum. Hún tryggði sér sam-
vinnu hans sumpart með þvi að
æsa hann upp kynferðis lega og
eftir þvi sem Judd segir, með
þvi að láta nokkuð augljóslega
að þvi liggja að hún myndi segja
eiginkonunni frá framhjáhaldi
hans. Hægt og bitandi fékk Ruth
Judd til samstarfs. Meðan ásta-
sambandið stóð var Judd vesa-
lingurinn sidrukkinn, vafalaust
til að reyna að slæva sam-
vizkuna og örva kyngetuna.
Ringlaðurog i álagafjötrum var
hann viljalaust verkfæri i
böndum Ruthar án þess að gera
sér að fullu grein fyrir hvern
veg hann var leiddur.
Hin stóra þversögnin varðar
viðbrögð Alberts. Hann virðist
ekki hafa grunað að hann byggi
með konu.sem vildi dauðann og
gerði á honum hverja morðtil-
raunina á fætur annarri. Heföi
hann búið yfir minnstu grun-
semdum, hefði hann eflaust gert
einhverjar ráðstafanir til að
vernda sjálfan sig. Það eina,
sem bendir til þess að Albert
hafi ekki verið það ginningar-
fifl, sem litur út fyrir, er að i
desember 1926, keypti hann sér
allt i einu marghleypu, sem
hann hafði undir koddanum
sinum. Einnig framburður
bróður hans hjá saks-
óknaranum á þá leið að Albert
hafi sagt honum að hann
grunaði að eitthvað einkennilegt
væri á seiði.
Varnarstaða Ruthar við
réttarhöldin, byggðist á þvi að
hún neitaði statt og stöðugt að
hún hefði reynt að myrða Albert
á eigin spýtur. Burt séð frá
hinum furðulega mörgu og
hættulegu „slysum” sem Albert
varð fyrir, höfum við ekki annað
en framburð Judds til stuönings
þeirri skoðun að hún hafi hvað
eftir annað reynt að myrða
hann. Judd segir að hún hafi
talað við sig um „rotdropa”,
sem hún gæti fengið i lyfjabúð-
inni og að eitt sinn er hann
heimsótti hana, hafi hún sýnt
honum ýmiskonar duft og vökva
og haldið þvi fram að þar á
meðal væri arsenik. Strax i
byrjun 1926 sagði hún við Judd:
„Ég ætla að koma „rikisstjór-
anum” (eins og hún átti vanda
til að kalla mann sinn) fyrir
kattarnef”. Þegar hann spurði
hvernig, svaraði hún: „Með
gasi” eða „svefndufti”. Hún
sagðist ætla að gera eina tilraun
enn og ef hún misheppnaðist,
yrði hann að hjálpa henni. Judd
hélt þvi fram að hann hefði
neitað og sagt Ruth að hann
kynni ekkert til slikra verka.
Snemma árs 1927 itrekaði
Ruth enn viö Judd að hann yrði
að hjálpa henni. Hún hafði
undirbúið jarðveginn mánuðum
saman. Hún hélt þvi fram að
sambúð þeirra Alberts væri
sifellt að verða stirðari og að
hún óttaðist um lif sitt. 1 fyrstu
sagði hún Judd ekki að hann ætti
að fremja sjálfan verknaðinn.
Hann ætti aðeins að vera sam-
sektarmaður, sem útvegaði og
gætti morðvopnanna. 1 fram-
burði sinum fyrir lögreglunni,
lýsir Judd hugarástandi sinu á
þessum tima þannig:
„Ég hef alla tið verið
sómakær maður og ég hef
ævinlega komizt mjög vel af
við meðbræður smina og á
marga ágæta vini, og i fyrstu
neitaði ég algjörlega að taka
nokkurn þátt i slikum verknaði,
en með dulbúnum hótunum og
meö þvi að gefa mér ýmislegt i
Sögufræg sakamál - Fyrsta frásögn
Miðvikudagur 15. marz 1972
o