Alþýðublaðið - 28.06.1972, Qupperneq 11

Kross-
gátu-
krílið
/ f ^7 <9 i
'ökomrt/ Tim/N /V * ^ t*'_Á
BÝí-i bfím sr sopi! L'/T/LL Sf)6T uzn ÞKr/ ENV /NCr
*♦
f
%*n> Wnwfí SlliL 'iflr/
á
'OffiR ÖRK/ SKOÆ ÞÝZ
5 K ST 5/mL Hy'CTÐ FÆ-RtÐ
6UG6 ikN
SV/FI SLIT

boRh! pyKPr H'/iK 2E/HS
1
v/ífu Nft *
'ö - K5\ Cö
%
íb >; T"
-4 tb hi rnxí
V Þ- r*' 5
Þ * L sD — i ■
r _ . _ _ eftir
A VAI m vmATTHNi IAD Arthur
A vML ui viuhiiuhi Mayse
Mike úða i sig ost og tómatsósu. Þetta var skrýtin
hugsun og hún brosti. Hún velti þvi fyrir sér, um
hvað hann væri að hugsa. Hann var alvarlegur á
svip, þar sem hann sat i skut með stjakann liggjandi
á hnjánum.
Morg hafði dregið fljótfærnislegar ályktanir, sem
hann mundi viðurkenna, að væru hlægilegar, þegar
hann yrði friskur. Hann hafði tekið öllu sem sjálf-
sögðum hlut. Hún mundi samt alltaf lita á Mike
sem góðan vin og fylgjast af áhuga með frama
hans. Hún fitlaði annars hugar við hringinn á fingri
sér. Hún var þess fullviss, að Mike ætti bjarta fram-
tið fyrir sér á sinu sviði.
Hann ól með sér þessar kynlegu hugmyndir um
grábirni, sem henni fundust einkennilegar, en þó
skemmtilegar. Af einhverjum ótta nefndi hann
aldrei björninn sinu rétta nafni. Það var alltaf
Herra grár, Stóri bróðir eða Loðni vinur, eitthvað i
þá áttina, nafn, sem sýndi bæði andúð og virðingu.
Hún ætlaði sér einhvern timann að inna hann eftir
ástæðunni fyrir þessu, þegar hún væri farin að
þekkja hann betur, ef ástæðan væri þá ekki ómeð-
vituð. Henni varð ljóst, að það var f jöldamargt, sem
hana langaði að vita nánar um þennan mann við
hentugra tækifæri siðar.
,,Það er eitthvað framundan,” hrópaði hún án
þess að snúa sér við. Augu hennar voru á verði,
enda þótt hugur hennar væri annars staðar. ,,Trjá-
bolur, sem liggur þversum.”
Þetta var risagreni, sem hafði fallið ofan i ána.
Rætur þess voru á bakkanum fjær, og krónan lá
skorðuð á hinum bakka árinnar, sem nú hafði
þrengzt verulega. Greinarnar breiddust i allar
áttir, en i miðjunni var eins konar bogi, sem þau
gátu komizt undir. Þeim fannst, sem þau lægju
kyrr, en tréð kæmi þjótandi á móti þeim upp ána.
Flekinn gekk upp og niður, svo að vatnið þrýstist
upp á milli trjástofnanna, meðan Mike beitti stjak-
anum. Þau fóru undir miðjan bogann, og trébrúin
tilheyrði fortiðinni, alveg eins og skriðjökullinn og
særði grábjörninn, klettasyllan og hásléttan og
litla, grugguga stöðuvatnið. Þau minntust alls
þessa einn góðan veðurdag, Morg, Mike og hún. Þau
myndu halda hátið i Maxada klúbbnum, rifja upp
atburði, segja lygasögur og tala óvandað mál og
siðan færi hún heim til Lukes eftir að hafa drukkið
tveimur glösum meira en hún þyldi...
Rödd Mikes stöðvaði óra hennar. ,,Beygðu þig
niður og haltu þér fast.”
Meðan hana hafði dreymt, hafði áin þrengzt og nú
gnæfðu bakkarnir yfir þau, dimmir og klettóttir,
Þungur niður vatnsfalls barst henni að eyrum.
Hún starði fram, lét sig falla á magann og hélt sér
fastri. Þetta var nákvæmlega eins og að riða
ótömdum hesti. Flekinn skoppaði og dansaði og
byltist, og dökkir hamraveggirnir urðu hærri og
þrengdu enn að þeim. Áin skipti um lit, var ekki
lengur grá, heldur mjólkurhvit.
Foss ...Hugur hennar var i uppnámi. Foss... Guð
minn góður!
Dimmir hamraveggirnir gnæfðu nú yfir þau. Hún
þrýsti vanganum að trjábolunum og hélt sér fastri.
Henni fannst hún geta snert vota klettaveggina, ef
hún aðeins teygði út handleggina. Veggirnir, sem
virtust þjóta framhjá, voru vaxnir mosa og kjarri.
Hún ætlaði að horfa á klettana, mosann og kjarrið
og sinna ekkert um ána, sem hafði svikið þau. Það
var bara þetta, að hún varð að vera á verði....
Hún horfði fram, og rak up óp. Straumiðan var i
þann veginn að þeyta þeim inn i þröng göng. Þau
opnuðust hinu megin og sléttur flaumurinn, sem
þau flutu eftir þessa stundina, breiddi úr sér og varð
að ólmu fljóti, öldurnar brotnuðu á klettunum og
köstuðust til baka, og hver einasti klettur varð að
úlfinum i sögunni um Rauðhettu.
Þau bárust með sterkum straumnum. Dökkir
hamraveggirnir voru að baki,enþess!i stað var leið-
in framundan lokuð með trjástofnum, sem lágu
bakkanna á milli og mynduðu sums staðar órjúfan-
legar stiflur.
Hún vissi, að Mike hamaðist með stjakanum og
heyrði hann hrópa, reis upp á hnén og langaði að
39
gefið samstarfsmönnum sinum
frest til að dreifa sér og reyndi
siðan að hvilast og safna
kröftum fyrir þær raunir, sem
hann vissi að biðu hans enn. En
honum var ómögulegt að sofna
með handleggina teygða aftur
fyrir stólbakið og reyndi að losa
þá. Hver hreyfing var honum
kvöl og þegar hann gerði tilraun
til að risa á fætur, voru fótleggir
hans og axlir svo stirð, að það
eina sem gerðist var að stóllinn
skrikaði til þar til hann var
kominn út af veggnum. Að lok
um féll hann fram fyrir sig,
stóllinn fór um koll, hann rak
ennið i vegginn og handleggir
hans voru lausir við stólbakið.
Með erfiðismunum rétti hann
stólinn við aftur, settist á hann
og nú fór betur um hann en
áður. Enda þótt hann verkjaði
ólýsanlega frá hvirfli til ilja,
féll brátt á hann mók.
Hann vaknaði við að slag-
brandurinn var tekinn frá hurð-
inni að utan og hengilásinn
opnaður og einhver ka-llaöi
,,’raus”. Hann var dreginn út úr
klefanum og inn i yfirheyrslu-
herbergið þar sem hann varð að
horfa á kvalara sina snæða
morgunverð, heitt kaffi og
skonsur. Svo hófst hin venjulega
barsmið og sömu spurningarnar-
unz Tommy var orðinn hálf til-
finningalaus og allt að þvi sama
um, hvað yrði um hann. bá var
hann skilinn eftir svo hann gæti
jafnað sig. Þetta var rétt eftir
dögun og óp fanganna, sem ver-
ið var að pynda i næstu her-
bergjum gáfu til kynna að
vinnudagurinn væri þegar haf-
inn hjá Geheime Staatspolizei.
Tommy fór að velta fyrir sér
flóttamöguleikum.
En hann var ekki lengi ein-
samall. Rudi og Ernst voru
komnir aftur og fyrr en varði og
tóku til þar sem frá var horfið:
— Hvar er vopnunum hent
niður?
7 Hvar er vónunum hentnið-
ur?
— Ég veit það ekki.
Enda þótt lyklarnir væru ekki
nefndir aftur, lét Rudi það
óspart bitna á fanga sinum, að
hann hafði verið látinn fara
tvær fýluferðir: spurningum
hans fylgdi hin ægilegasta bar-
smið og enn ein heimsókn i bað-
herbergið, þar sem drekkingar-
aðferðinni var beitt með eng-
um árangri.
Eftir hádegið tók við ný tækni
hjá nýjum meistara. Yeo-
Thomas var troðið inn i bil
ásamt tveim mönnum úr
Sicherheitsdienst og var ekið til
Avenue Foch númer 84, þar sem
vopnaðir fylgdarmenn tóku á
móti honum. Hann var leiddur
inn i litla skrifstofu, þar sem lit
ill og lærdómslegur maður með
gleraugu, sem juku á vin-
gjarnlegt útlit hans sat við rit-
vél, við hlið hans stóð risi
klæddur SS-búningi með haus
kúpu og leggjum á kraganum.
Risinn lyfti Tommy upp með
annarri hendinni og lét hann á
stól fyrir framan þennan nýja
rannsóknara, sem i fullar fimm
minútur virti hann fyrir sér með
ástriðulausri, þögulli forvitni.
Siðan lét hann blað og kalki-
pappir i ritvél sina, hallaði sér
aftur á bak i skrifstofustólnum
og spennti greipar undir hök-
unni.
— Ég er ekki eins og hinir,
sagði hann á hinni venjulegu
málfræðilega réttu Gestapo-
frönsku. — Ég meiði þig ekkert.
Ef þú verður skynsamur, verð-
um við góðir vinir. Svona nú, þú
gerir sjálfum þér ekkert gagn
með þráa. Þú hefur fengiö að
leika þér og leikurinn er tapa’ð
ur. Nú þarftu ekki annað aö
gera en svara spurningum mín-
um.
Yeo-Thomas svarði ekki,
enda þótt honum þætti spaugi-
leg endurtekningin á þessu meö
Yeo-Thomas
leikinn, hvar hann vel á verði.
— Hvað heitirðu?
— Kenneth Dodkin.
— Og númerið?
— 47.865.
— Tign?
—Sveitarforingi.
— A hvaða sviði herþjónustu?
— 1 konunglega brezka flug-
hernum.
— Og heimilisfangið?
— Þessari spurningu þarf ég
ekki að svara.
— Hvar er vopnunum hent
niður?
— Ég veit þaö ekki.
Gagnstætt Rudi og Ernst og
skósveinum þeirra gerði litli
maðurinn hvorki aö bölva né
ógna — hann vélritaði aðeins
niður svör Tommys.
— Þekkiröu Cadillac?
(„Cadillac” var eitt af dulnefn
um Bingens)-
— Cadillac? Ég þekki engan
með þvi nafni. Er það ekki vöru-
merki á ameriskum fólksbil?
t augu litla mannsins kom
svipur, sem gat vitað á illt.
— Það væri þér eins gott að
vera ekki að leika fávita. Það
vill svo til að ég veit að þú þekk-
ir Cadillac.
— Þetta er einhver misskiln-
ingur.
Litli maðurinn hristi höfuðið
þunglyndislega. — Vinur minn,
þú ætlar að neyöa mig til að
gripa til meðala, sem ég hef litl-
ar mætur á.
Yeo-Thomas svaraði ekki —
honum stóð mun meiri stuggur
af þessari hlutlausu framkomu
en ruddaskap Rudis.
— Hvar er Cadillac?
— Ég er búinn að segja, að ég
þekki engan Cadillac.
— Það var nú verra. Þú setur
mér úrslitakosti, skal ég segja
þér. Heyrðu mig nú. Við vitum
ekki aðeins hver þú ert, við
Miðvikudagur 28. júní 1972