Alþýðublaðið - 02.07.1972, Qupperneq 5

Karlmenn eru
konum einskis
virði nema
sem fjáröflun-
artæki og
þægindaforsjá
Þar eö karlmenn
eru þrekmiklir,
greindir og hug-
myndarikir, en konur
þreklitlar, heimskar
og hugmynda-
snauðar - hvers
vegna eru þaö þá
ekki karlmennirnir,
sem hagnýta sér
konurnar?
Er þrek, greind og
imyndunarafl einungis
eiginleikar sem gera
menn vel fallna til
þrælkunar? Hvernig má
það vera að konur, sem
ekki eru þess umkomnar
að inna af hendi neitt það,
sem verulegt gildi hefur,
ráða samt sem áður öllu,
sem ráðið verður i heimin-
um?
Hvers vegna fella konur
aldrei grimuna?
Við skulum berá fram
aðra spurningu áðuren við
leitumst við að svara
þessari: Hvað er karlmað-
ur?
Rökfræðilega skoðað er
karlmaðurinn mannleg
vera, sem með vinnu sinni
sér farborða sjálfum sér
og - ef málum er þannig
háttað - eiginkonu sinni og
börnum þeirra. Kona er
aftur á móti mannleg
vera, sem sjaldnast sér
sjálfri sér farborða með
þvi móti, nema þá um tak-
markað timabil eða þá
sem undantekning frá
reglunni, enda fátitt að
hún þurfi að vinna fyrir
sér og börnum sinum.
Karlmennska og karl-
mannlegir eiginleikar?
Konur nota þau orð yfir
alla þá hæfileika karl-
mannsins, sem hún getur
notað sjálfri sér til fram-
dráttar - hæfileika, sem
vekja þá vissu með kon-
unni, að karlmaðurinn
muni gera allt sem hún vill
- og hvenær sem hún vill.
Það eru karlmenn, sem
aka aö heiman frá sér i
stórum og glæsilegum bil
á hverjum morgni
klukkan niu. Það eru aðrir
karlmenn, sem leggja af
stað klukkustundu fyrr i
minni bil. Og enn eru þeir
karlmenn, sem leggja af
stað að heiman enn fyrr
klæddir vinnufötum og
með bitakassa undir hend-
inni, og halda með strætis-
vagni til vinnu sinnar i
verksmiðjum, eða hjá
verktökum.
Fy r ir ósjy/ra n 1 eg
hrekkjabrögð forlaganna
eru það alltaf þeir siðast
töldu, þeir fátækustu, sem
misnotaðir eru og arð
rændir af þokkaminnstu
fulltrúum kvenþjóðar-
innar.
Gagnstætt þvi sem er
með konur - þvi að þær
kunna að meta peninga -
veita karlmenn einungis
athygli ytra útliti kvenna.
Þar af leiðir, að þvi
auðugri eða auðvænlegri
sem karlmaðurinn er, þvi
þokkameiri verður sú
kona, sem kemur i hans
hlut.
En það gildir einu hvaða
störf maðurinn vinnur, þá
er þeim eitt sameiginlegt -
þeir eyða allir tima sinum
á niðurlægjandi hátt. Þeir
vinna ekki i þvi skyni að
uppfylla sinar eigin óskir -
sjálfir hafa þeir sjaldnast
hneigð til að lifa i óhófi og
munaði, og þeir mundu
þurfa miklum mun minna
á sig að leggja til þess að
geta orðið við sinum eigin
kröfum.
Karlmenn leggja allt
þetta á sig fyrir konur sin-
ar og börn, og eru yfirleitt
©
ótrúlega stoltir af þeirri
staðreynd. Eða hve
margir eru ekki þeir karl-
menn, sem hafa ljósmynd
af konu og börnum
standandi á skrifborði
sinu, eða ganga með slika
mynd i veskinu, til þess aö
geta sýnt hana af minnsta
tilefni?
Það gildir einu hvaða
starf karlmaðurinn hefur
með höndum, - hvort hann
er læknir, bilstjóri, for-
stjóri eða skrifstofumaður
- hann verður alla ævi sina
ósjálfráður þræll, ekki
annað en tönn i hjóli þess
volduga og miskunnar-
lausa kerfis, sem hefur
þaö eitt að markmiði að
mergsjúga hann og arð-
ræna til hinnstu stundar.
Og hver hiröir svo
arðinn? Eiginkonan.
Eiginkonan er mannleg
vera, sem ekki vinnur
fyrir launum. Og þar með
er málið i rauninni útrætt
að kalla - þar eð fátt annað
verður um hana sagt!
Lifiö biður mönnum tvö
kosti: Lifnaðarháttu
skeppnunnar, eða á hinu
lægra lifssviði- og lif á
hinu æðra, eða andlega
lifssviði. Konur velja
undantekningarlitið fyrri
kostinn - likamlega vel-
sæld, útungunarstað og
uppeldishreiður fyrir af-
kvæmi sin.
Eigi að siður eru karl-
menn og konur fæddar
með sömu andlegum
þroskamöguleikum. En
það er alkunn staðreynd
og viðurkennd, aö þeir
möguleikar til þroska,
sem látnir eru ónotaðir,
þverra smátt og smátt og
visna að lokum.
Konur notfæra sér ekki
þessa þroskamöguleika
sina. t rauninni er það af
ásettu ráði, að þær gera
það ekki. Eftir að hafa
stundaö skólanám i nokk-
ur ár, velja þær sér óaftur-
kallanlega hlutskipti
heimskunnar.
llvernig má það vcra að
konur hagnýta sér ekki
meðfæddar gáfur sinar?
Af einfaldri ástæðu: þær
þurfa þess ekki. Þaö er
þeim ekki nauösynlegt i
lifinu.
Fræðilega séð þarf
venjuleg kona jafnvel á
minni gáfnaþroska að
halda en venjulegur
sjimpansi, samt sem áður
kemur engum til hugar að
telja konur óhæfar sem
meðlimi i menningarlegu
samfélagi!
Konan þarf ekki á meiri
vitþroska að halda vegna
þess, að flestar þeirra
taka þá ákvörðun þegar á
tólf ára aldri að hafa lifs-
viðurværi sitt af vændi.
Vilji maður segja þetta
með öðru orðalagi, þá hafa
þær þá þegar tekið þá
ákvörðun að miða framtið
sina við það hlutskipti,
sem er i þvi fólgið að velja
sér karlmann til að vinna
fyrir sér. Til endurgjalds
eru þær svo reiðubúnar að
opna fyrir honum skaut
sitt við og við þegar svo
ber undir.
Um leið og konan hefur
tekið þessa ákvörðun
hættir hún i rauninni að
leggja rækt við andlegan
þroska sinn. Það má vel
vera, að hún setji metnað
sinn i að ljúka vissum
prófum - prófskirteinin
veit hún að hækka gengis-
skráningu hennar hjá
karlmönnunum, sem álita
að konur, er þulið geta
fræði sin eins og páfa-
gaukar, hljóti að skilja og
kunna það sem þær fara
með!
En á þessu stigi er allur
sannur gagnkvæmur
skilningur á milli kynj-
anna óafturkallanlega úr
sögunni. Leiðir þeirra
skiljast að fullu og öllu.
Einhver afdrifarikasti
misskilningur karlmanns-
ins er það að álita að
konan sé jafningi hans -

menntaður, eða hiö gagn-
stæða.
En kæmi það fyrir að
annar kvenmaður liti um
öxl á eftir henni - þvi aö
konur eru mun skarpsýnni
gagnrýnendur en karlar -
þá er það henni mikil-
vægur atburður. Hún
hefur hlotið þá viður-
kenningu, sem gildir,
ósjálfráða viðurkenningu
og aðdáun annarrar konu.
Þvi að heimur konunnar
er eingöngu numinn kon-
um. Konunum, sem hún
hittir i verzlunum, eöa
ræöir viö yfir girðinguna
og i stigaganginum, og
hittir i samkvæmum - og
undir þessum konum á
hún það, hvort hún vinnur
eða tapar i tafli lifsins.
Viðurkenningarorö frá
einhverri eða einhverjum
af þessum konum - það er
táknið sem úr sker, og öll
heimskuieg hrósyröi
ósmekkvisra og klunna-
legra karlmanna eru
henni einskis viröi. Þeir
hafa hvort eð er ekki
minnsta vit á hlutunum.
Karlmenn vita i rauninni
minna en ekki neitt um
heim konunnar, og fyrir
það missir hin klunnalega
aödáun þeirra að sjálf-
sögðu marks.
Að sjálfsögðu vill konan
tryggja sér aðdáun karl-
mannsins — það má ekki
gleymast að
það er karimaðurinn, sem
það fráleitt. að nokkur
karlmaöur skuli imynda
sér að eiginkonan sé hon-
um trú, eingöngu fyrir það
að hún varpar honum ekki
fyrir róða i þvi skyni að
taka saman við annan
karlmann, sem hann
álitur sjálfur að sé honum
glæsilegri. Þvi skyldi hún
gera það, svo framarlega
sem eiginmaðurinn er
henni örlátur forsorgari og
dugandi rekkjunautur.
Otryggð konunnar er
allt annars eðlis en
ótryggð karlmannsins. Ef
hún daðrar blygðunar-
laust við bezta vin hans,
þá er það nokkurnveginn
vist að henni gengur það
eitt til að gera eiginkonu
viðkomandi lifið leitt.
I sannleika sagt, þá hafa
konur mjög takmarkaöan
áhuga á karlmönnum.
Það er alkunn stað-
reynd, að karlmenn hafa
komið sér upp kvennabúr-
um til að fullnægja kyn-
þörf sinni. En finnast þess
nokkur dæmi að konur hafi
komið sér upp karlbúrum
til að fullnægja þörf sinni
fyrir kárlmenn? Hún
mundi einfaldlega verða
drepleið á þvi á ör-
skömmum' tima, ef hún
ætti að hafa kynmök við
hóp af karlmönnum.
Ef konur gengjust fyrst
og fremst fyrir ytra útliti
mannsins, þá væri öll hin
séu óhjákvæmilegar lág-
markskröfur til þess að
um siðfágað lif sé að ræða
hugmynd, sem konan
laumar inn hjá honum, þvi
að sjálfum stendur honum
i rauninni á sama um
hvort kökurnar eru
keyptar hjá bakaranum,
eða salernisskálinn
óhulinn öllu blómaskrúði.
Og karlmaðurinn finnur
upp hrærivélar, sjálf-
virkar strokvélar og tekur
að framleiða rósóttan og
ilmandi salernispappir,
svo allt sé i stil og auð-
veldara fyrir konuna að
uppfylla þær lágmarks-
kröfur, sem gerðar eru um
siðfágað lif. Og samt sem
áður sýnir konan ekki
neinn áhuga á stjórnmál-
um eða félagsmálum,
alvarlegu framlagi til bók-
menntanna eða könnun
himingeimsins.
Aftur á móti eykst
stöðugt áhugi hennar á
sjálfrisér, og þó sér i lagi
á ytra útliti sinu.
Jafnvel það tekur karl-
maðurinn einnig gott og
gilt. Hann ann eiginkon-
unni og setur ánægju
hennar og gleði ofar öllu i
lifinu. Fyrir það tekur
hann að framleiða lit-
heldan varalit i ergi og
grið, vatnsþolinn
augnskuggalit, blússuefni,
sem ekki þarf að strjúka
og nærhöld sem má
fleygja, þegar þau
óhreinkast - allt með sama
tilgang fyrir augum: að
þessi mannlega vera, sem
að hans dómi er honum
sjálfum svo miklum mun
viðkvæmara i öllum sinum
þörfum og óendanlega
fágaðri i öllum sinum
kröfum, öðlist sem mest
frjálsræði.
mannlega vera, sem
standi honum jafnfætis
vitsmunalega og til-
finningalega. Hann kemst
að þeirri niðurstöðu vegna
þess, að hann leggur sitt
eigið gildismat þar til
grundvallar.
Til dæmis þegar karl-
maður sér konu þvo upp
mataráhöld eöa ræsta
innanstokks - þá kemur
honum það aldrei til
hugar, að ef til vill kunni
hún að hafa ánægju af
þeim störfum. Hins vegar
álitur hann að heimilis-
störfin komi i veg fyrir,. að
hún geti notið þeirra hluta,
sem hann hefur yndi af
sjálfur.
Fyrir bragðið finnur
hann upp uppþvottar-
vélar, þvottavélar og ryk-
sugur til að gera henni lifiö
auðveldara - án minnsta
tilgangs.
1 stað þess að notfæra
sér þær tómstundir, sem
henni bætast þannig til að
stunda nám i sögu eða
félagsfræði, eyðir hún
þeim i kökubakstur eða
við að strjúka undirfatnað
sinn og skreyta blússur
sinar blúndum og legging-
' um. Eða - ef hún er ein-
■ staklega framtakssöm - að
hún felur salernið i bað-
herberginu blómaskreytt-
; um hjúpi.
I Og karlmaðurinn kemst
eðlilega að þeirri niður-
stöðu, að slikt og þvilikt
Gæti karlmaðurinn einungis dokað við andartak, gefið sér tóm til að
hugsa, þá hlyti hann óhjákvæmilega að komast að þeirri niðurstöðu, að öll
hans viðleitni í þá átt að vekja konuna til andlegs þroska,
er gersamlega tilgangslaus.
Frjálsræði, sem geri
henni kleift að ná þvi tak-
marki i lifinu sem er hans
eigin óskadraumur.
Enn virðist konan samt
sem áður ekki hafa neinn
áhuga á að ná fótfestu i
þeirri veröld, sem hann
sjálfur lifir og hrærist i.
Hann býður henni þvi að
taka sæti á langskóla-
bekkjum við hlið sér, svo
að hún geti tileinkað sér
lifssjónarmið hans allt frá
unga aldri, hann teymir
hana inn i háskóla-
stofnanir og kynnir henni
leyndardóma sinna eigin
uppgötvana, i von um að
honum megi takast að
vekja áhuga hennar á
dularfyllstu undrum lifs-
ins.
Hann býður henni æðstu
opinberu embætti - og
fórnar þar með sinum
helgustu sérréttindum - og
hann greiðir henni atkvæði
sitt i von um að hún muni
reynast þess umkomin að
breyta til aukinnar full-
komnunar þvi stjórn-
skipulagi, sem hann hefur
sjálfur skapað.
Ef til vill gerir hann sér
einnig vonir um að hún
Fyrsti útdráttur úr bókinni, sem
sett hefur rauðsokka rauðglóandi:
..Maður i bandi” eftir Esther Yilar
reynist þess og umkomin
að koma á varanlegum
friði i heiminum - þvi að
það er nú einu sinni hans
skoðun, að konur séu frið-
elskandi verur.
Og svo ákafur er hann
og heilshugar i allri
þessari viðleitni sinni, að
hann kemur alls ekki auga
á hve hlægilegan hann
gerir sjálfan sig. Ekki
beinlinis það að konan
hlægi að honum. Þar sem
hún getur ekki skoðað
neitt úr fjarlægð eða hlut-
lægt, er henni gersamlega
fyrirmunað allt skopskyn.
Henni gremst, það er allt
og sumt.
Gæti karlmaðurinn
einungis dokað við andar-
tak, gefið sér tóm til að
hugsa þá hlyti hann
óhjákvæmilega að komast
aö þeirri niðurstöðu áð öll
hans viðleitni i þá átt að
vekja konuna til andlegs
þroska, er gersamlega til-
gangslaus.
Það er staðreynd, að
konur gerast stöðugt
glæsilegri og betur snyrtar
með hverjum degi sem
liður. En kröfur þeirra til
lifsins verða stöðugt
mótaðar af efnishyggju
þeirra, en ekki andlegum
viðhorfum.
Hvenær hefur nútima-
konan, þótt hún hafi hlotið
fullkomnustu æðri
menntun á mælikvarða
karlmannsins, beitt gáfum
sinum og þekkingu til að
móta sjálfstæða, fræðilega
kenningu? Komið hefur
verið á fót sérstökum
visindalegum rannsóknar-
stofnunum fyrir konur, en
nýjar hugmyndir þeirra
og uppgötvanir af þeirra
hálfu, það virðist ætla að
verða djúpt á þeim.
Getur karlmanninum
aldrei komið það til hugar,
að konan lesi alls ekki
allar þær dásamlegu
bækur, sem hann hefur
fengið henni i hendur? Og
að hún, enda þótt hún
kunni að dá listræn afrek
hans, geti sjálf aldrei
skapað annað en eftirlik-
ingar?
Vitanlega fyrirfinnast
konur, sem eru alger
undantekning frá þvi, sem
hér er haldið fram - en þær
eru einungis sú undan-
tekning, sem sannar
regluna, það er mergurinn
málsins.
Þegar karlmaður, sem
skoðar konuna sem jafn-
ingja sinn, kemst að raun
um allt fánýtið i lifsmáta
hennar, dettur honum að
sjálfsögðu fyrst i hug að
slikt hljóti að vera hans
sök. Að hann hljóti sumsé
að beita hana kúgun.
Þvi er nú samt sem áður
þannig farið á okkar tið,
að konan er ekki lengur
háð vilja karlmannsins. 1
rauninni þvert á móti. Hún
hefur hlotið öll hugsanleg
tækifæri til frjálsræðis.
Virðist konurnar, þrátt
fyrir allt, enn bundnar ein-
hverjum viðjum, kemur
þar ekki nema eitt til
greina - það eru
imyndaðar viðjar.
Það er heilagur sannleikur
að karlmaöurinn elskar
konuna, en það er lika eins
vist að hann getur orðið
þreyttur á henni.
Sérhver sá sem vaknar
að morgni og býr sig að
heiman til að sigra nýja
heima - þótt játa beri að
það sé oftast nær einfald-
lega til þess að vinna fyrir
saltinu i grautinn - hlýtur
einhverntima að þreytast
á þeim aðila, sem ekki
hefur minnsta áhuga á
þessum sigurvinningum
hans.
Sú staðreynd getur
meira að segja verið ein
megin ástæðan fyrir þeirri
viðleitni karlmannsins að
koma konunni til aukins
þroska. Hann blygðast sin
hennar vegna, og telur að
hún hljóti sjálf að blygðast
sin. Sem séntilmaður,
reynir hann þvi að rétta
henni þar hjálparhönd.
Karlmanninum virðist
gersamlega fyrirmunað
að gera sér grein fyrir þvL
að konan hefur alls engan
metnað eða löngun til að
afla sér aukinnar þekking-
ar, enga þörf fyrir að sýna
og sanna hvers hún sé um-
komin. Þær láta karl-
manninum eftir aö lifa i
hans fjarlæga heimi, ein-
faldlega vegna þess að
þær finna ekki hjá sér
minnstu löngun til að
nema þar land með hon-
um.
Og þvi skyldu þær lika
finna hjá sér löngun til
þess? Sjálfstæði karl-
mannsins er þeim einskis
virði, þvi að þær álita sig
ekki honum háðar. Þær
láta sér jafnvel fátt um
finnast andlega yfirburði
karlmannsins þvi að þær
hafa sjálfarengan metnað
á þvi sviði.
Að einu leyti hefur
konan mikilvæga aðstöðu
fram yfir karlmanninn -
þær geta valið. Þær geta
valið um það, að sjá fyrir
sér sjálfar annars vegar
og hinsvegar að gerast
dekruð snikjudýr. Og það
eru fæstar konur, sem ekki
velja siðari kostinn.
Liti konan i raun og veru
þannig á málið, að hún
væri kúguð af karl-
manninum, mundi hún
hata hann og óttast á sama
hátt og allir kúgarar og
harðstjórar eru og hafa
alltaf verið hataöir ógn-
valdar. En þvi fer fjarri að
hún geri það. Ef hún teldi
sig i rauninni litillækkaða
vegna andlegra yfirburða
karlmannsins mundi hún
notfæra sér öll tækifæri og
leiðir, sem henni standa til
boða, til að gerast þar
jafnoki hans.
Ef konan væri i raun og
sannleika fjötrum bundin,
mundi hún áreiðanlega
notfæra sér þau viðhorf,
sem nú hafa skapast i
heiminum, til að brjóta þá
af sér og öðlast fullt frelsi.
I vissum hluta Sviss, þar
sem karlmenn einir hafa
átt atkvæðisrétt fór fram
skoðanakönnun ekki alls
fyrir löngu. Karlmennirn-
irákváðuað láta konurnar
sjálfar láta i ljós hvort þær
vildu öðlast atkvæðisrétt
eða ekki.
Meirihluti þeirra var þvi
mótfallinn.
Karlmennirnir
skömmuðust sin niður
fyrir allar hellur, þar eð
þeir komust að þeirri
niðurstöðu, að þessi algera
vöntun kvenfólksins hvað
snerti áhuga á þjóðfélags-
málunum, hlyti að stafa af
þeirri kúgun, sem þær
hefðu orðið að þola öldum
saman, og valdið minni-
máttarkennd.
Þar höfðu þeir heldur
betur rangt fyrir sér. Sizt
af öllu finna konur til
minnimáttarkenndar.
Þvert á móti - og þvi
skyldu þær lika finna til
minnimáttarkenndar
gagnvart karlmanninum
og vilja risa gegn honum,
þarsem hann er i rauninni
ekki af þeirra heimi?
Þegar allt kemur til alls,
er hún einungis háð honum
i efnalegu tilliti - og að
mjög takmörkuðu leyti i
kynferðislegu tilliti, eða
eitthvað viölika og ferða-
maöurinn er háður flug-
vélinni, knæpugesturinn
bjórtunnunni eða bil-
stjórinn bensinstöðinni.
Sálræn tengsl koma þar
litt við sögu.
Og hvað skoðanir og álit
karlmannsins snertir, þá
er ekkert jafn mikilvægt i
heimi konunnar og
skoðanir og álit annarra
kvenna. Að sjálfsögðu
vekur það alltaf nokkra
ánægju hjá henni, ef hún
finnur að karlmaður litur
á hana með velþóknun -
ekki hvað sizt ef karl-
maðurinn er rikmannlega
klæddur og ekur i dýrum
glæsibil.
Hins vegar stendur
henni gersamlega á sama
um hvort viðkomandi er
aðlaðandi eða ekki, eða
hvort hann litur út fyrir að
vera greindur maður og
ber allan kostnaðinn af
lifsrekstri hennar - en það
er svo ósköp vandalitið að
vekja hrifningu hans,það
kostarhana hvorki langan
tima né fyrirhöfn að
sveipa um sig eggjandi
kynþokka i augum karl-
mannsins og hún kann ótal
auðveld brögð til þess. Og
þá er aðdáun hans tryggð.
Þegar konan hins vegar
ver bæði miklu fé og mikl-
um tima til að vera sem
glæsilegust útlits og sem
glæsilegust að öllum
búnaði, þá er öll sú
fyrirhöfn og allur sá
kostnaður sem henni er
samfara, þvi ekki nema að
sáralitlu leyti til að
tryggja sér forsorgun
karlmannsins og það að
hann uppfylli skyldur
sinar sem karldýr, en
þetta tvennt er hið eina
hlutverk, sem hann hefur
með höndum i heimi kon-
unnar, heldur er allt slikt á
sig - og aðra - lagt, til að
vekja öfund og afbrýði-
semi annarra kvenna, og
bera sigurorð af þeim.
Yfirgefi eiginmaðurinn
konuna og taki til við aðra,
litur eiginkonan á það eins
og hvert annað óhapp, og
henni gremst það i bili, að
minnsta kosti, ef hann
hefur uppfyllt þær kröfur,
sem hún gerði til hans sem
forsorgara og karldýrs.
Henni gremst það á
svipaðan hátt og verktaka
eða einhverjum atvinnu-
rekanda gremst það, ef
góður verkamaður fer frá
honum og ræður sig til
starfa hjá keppinaut hans,
og eins og viðkomandi
verktaki, verður henni
fyrst fyrir að svipast um
eftir öðrum dugandi
manni i staðinn. Eins er
þaulskipulagða og mis-
kunnarlausa auglýsinga-
barátta, sem einkennir
nútimann, til einskis háð.
Samkvæmt opinberum
skýrslum er það einmitt
kvenþjóðin, sem kaupir
mest - fyrir það fé, sem
karlmaðurinn vinnur fyrir
með súrum sveita.
Og þvi er það að fram-
leiðendurnir og kaupa-
héðnarnir miða sjaldnast
auglýsingarnar við það, að
þær hafi áhrif á karl-
mennina. Enn athyglis-
verðara er þó, að þeir leit-
ast yfirleitt aldrei við að
örva kaupahneigð kon-
unnar með þvi að prýða
auglýsingarnar myndum
af glæsilegum karlmönn-
um. Það gildir einu hvað
þeir vilja selja - hrein-
lætisvörur, bila, svefnher-
bergisbúnað, sjónvarps-
tæki - alltaf skulu það vera
glæsilegar konur, sem
notaðar eru fyrir tálbeitu.
Þegar karlmenn heyra
konu gagnrýna aðra konu -
nefið of stórt, barmurinn
of flatur, mjaðmirnar of
miklar - álita þeir eðlilega
að konum sé litið um aðrar
konur gefið. Eða þá að
glæsileiki og fegurð
annarra kvenna hafi ekki
minnstu áhrif á þær.
Þar skjátlast þeim
hrapalega! Sérhver kaup-
sýslumaður sem reyndi á
allan hátt að hrósa
varningi þeim, sem keppi-
nautur hans hefur á boð-
stólum, yrði talinn harla
undarlegur. Sama er að
segja um konur.
Ef konum væri fenginn
öruggur, efnahagslegur
grundvöllur i þvi skyni, þá
mundu sennilega flestar
konur kjósa fremur aö búa
Framhald á bls. 8>
•©
Sunnudagur 2. júli 1972
Sunnudagur 2. júli 1972