Alþýðublaðið - 26.07.1972, Síða 11

RÓMANTÍSK SMÁSAGA — ANNAR HLUTI
Kross-
gátu-
■ /NN QrERft s'rpur. ‘j.mt LE/K /N
Fljot /2>
URGfí
CrUÐS ZTRNrt
í mfiN Ut)UR
/LL &R.ESI ÓLOPP F\r/
HBTl. PUK/ Nh/
HLJ. SlV9 MT! r
HtiR L/UJil HOFUÐ '/ VEL N/dURL. 0/?Ð
r
LEIÐft K/ET/N £ND /NO
L
V£PS V 'S-E ■
i) • • o •n •
I"'-
J) ® ~ >1 lö 0) •
i'S;0> •«'-5 • r-r--~s<J)
*a 5) 5 Cí r-jjSr ■ ÍSCS
Iji J>Xi
ÁSTARFUNDUR Á MAJORKA
lagsskapar hennar. Liklega var
hann einmana.
Þau gengu inn á barinn þar
sem nokkrir ferðafélaganna
höfðu þegar safnazt saman, og
þar á meðal fáeinar konur i
skræpóttum kjólum. Ein þeirra
sagði: ,,Mér finnst skemmtileg-
ast að virða fólkið fyrir mér
þegar ég ferðast. Eg nefni til
dæmis gamla, feita manninn —
og ekkjuna — og piparmeyna,
hana ungfrú Stenberg. 0, hvað
hún þráir heitt að komast i
ævintýri. Hún er ein þeirra sem
gætu tryllzt hérna ef þær lenda á
hæfilega miklum þorpurum. Og
þeir eru margir hér á Mali-
orca. . ."
Konan snarþagnaði, er hún sá
þau Esther og John Helmer.
Hún sótroðnaði, er henni varð
ljóst, að þau höfðu heyrt hvert
orð hennar.
Esther fann hitann stiga sér
til höfuðs. Það var eins og gólfið
gengi i bylgjum. Þó var næstum
verst, að John Helmer hafði
heyrt ókunnu konuna segja
þetta. Piparmey! Hann hafði
sennilega samúð með henni og
hafði liklega ekkert þarfara að
gera þessa stundina. Hún inátti
alls ekki láta spyrjast, að henni
hafði fundizt hann aðlaðandi frá
þvi að hún sá hann fyrst. Hún
vildi ekki láta hafa sig að fifli, er
hann sneri við henni baki — þvi
að það væri hann vis með að
gera.
Hann leiddi hana að borði og
pantaði hjá þjóninum.
,,Heyrið þér, þér litið út fyrir
að vera reið’’, sagði hann.
„Nei, það er ég alls ekki. Ég
er bara þreytt.”
Henni fannst hún stirð i fram-
an, og hún vissi, að bros hennar
var þvingað. t sama mund sá
hún, að hann hafði sléttan hring
á fingri. Hann var þá kvæntur!
Einn í frii — bjóst líklega við, að
hún yrði honum auðveld bráð.
Hvað þetta gat verið andstyggi-
legt!
Hún stóð upp og gekk að barn-
um og keypti spænskar sigarett-
ur. Á þvi andartaki fékk hún
brjálæðislega örvæntingar-
kennda hugmynd. Konan sem
hafði talaðsvo illa um hana, var
búin að drekka nokkur glös og
hafði náð sér eftir áfallið. Hún
horfði brosandi og yfirlætisfuli á
Esther, og þá ákvað hún að láta
til skarar skriða. Hún skyldi
sýna þeim i tvo heimana. Þau
fengju ekki að lita niður á hana.
Oghúnsagði hátt og skýrt : ,,Já,
hérna erum við að skemmta
okkur og varðar ekkert um,
hvernig eiginmanni og börnum
liður heima. . .’’
Hún fann að hún var blóðrjóð.
John Helmer leit undan gramur
og sár.
Hún hafði aldrei fyrr logið, og
sem snöggvast var hún hrædd
um, að þau sæju strax, að hún
var að ljúga til að ná sér niðri á
þeim.
„Guð minn góður, eruð þér
giftar?”
Esther kinkaði kolli.
„En þér eruð kallaðar ungfrú
Stenberg. .
„Nei, það er einhver mis-
skilningur”, svaraði hún og á-
kvað að leiðrétta það snarlega
við fararstjórann, svo að það mál
yrði aldrei framar tii umræðu.
Hún hélt áfram : „Maðurinn minn
er arkitekt, og við eigum tvö
yndisleg börn....”
„Þér gangið ekki með gift-
ingarhring”, sagði konan og var
orðin eldrjóð i vöngum.
„Nei, guð minn góður — vitið
þér ekki, að þaðer alveg komið úr
tizku að ganga með giftingar-
hring?”
Óttinn varð aö sigurvimu, þeg-
ar Esther sá, að fólkið trúði
henni. Hún leit i kringum sig.
John Helmer var farinn frá borð-
inu. Hann hafði gengið út, án þess
að hún tæki eftir þvi.
Er fram liðu stundir varö
Esther það ljóst, að John Helmer
hreifst af henni. Þetta varð til
þess, að hún fór að lita hlutina i
nýju ljósi, og þá fyrst og fremst
sig sjálfa. Á gönguferðum ræddu
þau margt, en þó aldrei eigin
hagi. Ósjálfrátt lék hún hlutverk-
ið, sem hún hafði skapað — eigin-
konu á ferð erlendis, sem varð
hrifin af öðrum manni.
Það var svo einkennilegt —
næstum dásamlegt — að þykjast
léttúðug og skaprauna þannig
samferðafólkinu. En stundum
fann hún til sektar. Hún hafði allt-
af áður getað sætt sig við sjálfa
sig.
Dag einn er hún var á strönd-
inni, kom John Helmer til hennar.
„Má ég setjast?” spurði hann
og leit rannsakandi á hana.
Hún brosti. Hún var farin að
brosa öðruvisi nú, það var meira
sjálfstraust i brosinu. Stundum
tókst henni næstum að gleyma,
hve einmana hún var.
„Haldið þér ekki, að maðurinn
yðar sakni yðar?” spurði hann og
bauð henni sigarettu.
„Jú, þaö vona ég”, svaraði hún
og fylitist ánægju, er hún sá, hve
sólbrún hún var orðin.
Hún vissi, að hún hafði fallegan
likamsvöxt, en það var fyrst nú,
að aðrir tóku eftir þvi.
„Hve lengi hafið þér verið gift-
ar?” spurði hann og grandskoð-
aði hana sem fyrr.
„t tólf ár”. Hún fann hjartað
hamast i brjósti sér. „Við vorum
kornung, maðurinn minn og ég,
þegar við kynntumst. En við
hæfðum hvort öðru. Við fórum
saman á dansleiki — tvö stór
börn".
Hún þagði og lagðist út af og
skyggði sig fyrir brennandi heitri
sólinni með handleggnum. Hún
hai'ði óskað sér, að þannig yrði
það, er hún fyndi þann rétta, blátt
álram og engar spurningar.
Aðeins þautvö —aðeilifu. Þannig
hlaut lifið og ástin að vera. Þann-
ig hafði áslin smám saman orðið i
hugarheimi hennar, þvi hún hafði
þráð hana svo mjög. t dansskól-
anum hafði verið ungur maöur,
sem hún hafði haft áhuga á, og
hann á henni. En hann hafði orðið
leiður á henni, al' þvi aö hún mátti
aldrei vera seint á ferli — af þvi
að hún mátti aldrei gera neitt.
Hann hafði brugðizl henni vegna
annarrar stúlku, og hún hafði
grátið sig i sveln margar nætur.
Ilún hafði aldrei gleymt þessu
fyrsta áfalli i ástarmálum, en i
endurminningunni hafði hann
öðlazt nýtt lif og aldrei svikið
hana. Hann hafði verið henni
fyrir þá á málum, sem þeir ekki
skildu voru bersýnilega þær
sömu og þeir voru spurðir á
þeim, sem þeir skildu: hverjir
voru þeir og hversvegna voru
þeir komnir til Buchenwald? Er
hinir nýkomnu svöruðu þvi til að
þeir væru fallhlifarhermenn,
sem teknir hefðu ferið til fanga
af Gestapo olli þaö miklu mold-
viðri og fregnin af hetjuskap
þeirra fór eins og eldur isinuum
fangabúðirnar. Úr fjarlægum
bragga-hverfum komu skjögr-
andi skinhoraðar mannverur til
að góna tárvotum augum á
þessa fullhuga, sem dirfzt höfðu
að gera atlögu að þeirri harð-
stjórn, sem átti sök á þeirra eig-
in eymd. Bragglegri fangar i
röndóttum einkennisbúningum
forréttindastettarinnar og
með KAPO, VORARBEITER
eða LAGERSCHUTZ letrað á
ermarnar komu einnig i heim-
sókn til þessara kappa og sumir
lögðu jafnvel á borð með sér
sigarettur sem hinir nýkomnu
létu ganga á milli sin og voru
fjórir um eina.
Þessir fangar höfðu ekki allir
rauðan þrihyrning, sumir báru
svartan, grænan, gulan, bleikan
eða fjólubláan og þeir sem höfðu
rauðan skörtuðu oft einnig
svörtum bókstaf, F, R, T, P eða
S. Frakki að nafni Guignard
skýrði fyrir þeim þýðingu
þessara merkja: þeir sem höfðu
rauða þrihyrninga án bókstafs
voru Þjóðverjar, hinir voru
Frakkar, Rússar. Tékkar Pól-
verjar og Spánverjar. Svarta
eða græna þrihyrninga báru
þeir, sem sekir höfðu gerzt um
venjuleg lögbrot, gula höfðu
Gyðingar, bleika höföu kyn-
villingar og þeir fjólubláu voru
bornir af Vottum Jehova.
Guignard staðfesti einnig það
sem Bretinn haföi sagt þeim og
bætti við ýmsum óhugnanlegum
smáatriðum. Hann kvað þá
vera stadda i alverstu fanga-
búðum i Þýzkalandi, mögu-
leikarnir á að komast lifs af
væru nánast engir. Ef þeir dæju
ekki úr hungri myndu þeir deyja
úr þrælkun, og ef þeir dæju ekki
úr þrælkun, yrðu þeir teknir af
lifi. É hverjum einasta degi
létust yfir 300 fangar úr sulti eða
af barsmið varöanna á meðan
þeir störfuðu i vinnuflokkunum.
í hverjum vinnuflokki voru
hundrað fangar, sem drógu
grjót, fluttu trjáboli eða
hreinsuðu kamra undir verk-
stjórn KAPO eða VORAR-
BEITER. En SS-verðirnir voru
einnig til staðar ásamt hundum
sinum. Ef ekki var hægt að hafa
nóga skemmtun af að berja
fangana til óbóta, var alltaf
hægt að siga á þá hundunum og
láta þá rifa þá á hol.
Þeir sáu brátt að þessar frá- -
sagnir voru hvergi ýktar. Þeir
gengu fram og aftur i sólskininu
fyrir innan gaddavirinn og
ræddu við aðra fanga blokkar-
innar á heimatilbúnu alþjóða-
máli og veittu þá eftirtekt
hópum SS manna, sem reikuðu
um fangabuðirnar. f)eir tóku
einnig eftir aö fangarnir reyndu
að forðast þá eftir mætti en ef
það tókst ekki tóku þeir hæ-
versklega ofan húfur sinar. Þó
dugði það ekki alltaf til að aftra
vörðunum frá að berja hvern
þann fanga, sem vakti van-
þóknun þeirra með einhverju
móti.
Þeim var bent á lágan,
svartan reykháf rétt fyrir aftan
blokkina. — Þetta er lik-
brennslan var þeim sagt. Hún er
visasta flóttaleiðin, fæstir okkar
munu komast úr úr þessum
búðum öðruvisi en sem reykur
úr reykháfmum þarna.
Þar sem blokk númer 17 átti
að vera einskonar endur-
hæfingar og einangrunarkofi
var föngunum þrjátiu og sjö enn
um sinn ekki gert að mæta i
allsherjartalninguna, sem fram
Yeo-Thomas
fór á hverjum morgni á aðal-
velli fangabúðanna. Hún var
framkvæmd sem talning en ekki
nafnakall og gat stundum varað
i allt að fjórar klukkustundir
þegar litt tölvisir SS-menn urðu
að telja þessa 80.000 fanga, en á
meðan uröu fangarnir að standa
berhöfðaðir i réttstööu, hvernig
sem viöraði.
Er ganga átti tii hvilu um
kvöldið. vöktu hinir 37 nýkomnu
enn sem fyrr óskipta athygli:
þegar þeir höfðu afklæzt ásamt
hinum klukkan tiu og látið
snyrtilega samanbrotin föt sin á
borðin i hinni svokölluðu dag-
stofu, þvoðu þeir sér frá hvirfli
til ilja, svo jafnvel Vitni Jehova
undruðust stórlega. Siðan
tritluðu þeir á skyrtunum eins
og litlir drengir i rúmin og létu
fara eins vel um sig þeir frekast
gátu. Morguninn eftir urðu þeir
þess visari, aö þeir voru enn á
iorréttindalistanum enda þótt
þeir vissu ekki, að sú ráðstöfun
var aðeins tilþess gerð að
tryggja að þeir kæmust ekki hjá
þeirri sérstöku tegund aftöku,
sem þeim hafði verið búin.
Fótaferðatimi hinna fanganna,
sem urðu að höggva grjót og
aka skit undir svipuhöggum og
hundsgelti, var klukkan fjögur
að morgni, i blokk númer 17
heyröust engin köll fyrr en
klukkan sex.
Siðar um daginn var þeim,
sem hölöu haft pinkla meðferðis
leyft að heimsækja birgða-
skemmuna og taka úr þeim
ýmsa hluti til eigin nota. Enda
þótt þeir yrðu þess fljótt visari,
að mörgu hafði verið stolið,
endurheimti Robert Benoist þar
rakvél sina og fáein rakblöð og
Hubble raksápu, peysu, khaki-
skyrtu, sem hann gaf Yeo-
Thomas, vasaklúta, sem hann

Miðvikudagur. 26. júlí 1972
11