Alþýðublaðið - 02.08.1972, Qupperneq 11

Kross-
gátu-
krílið
Ví/<U HLUTI 12%
V/NN UR I g'olhk 6£RlR /fUNÞU. 5KLP 1!
Ir
r/}í/r/)% \STdfPV.
1 liOFI nn
f
TuCrlfl* 3ÝL/
£nh. 'fíTT
FXOSK mvuj? 11

L'/Tfi 5fimnL.
ÞvÆLt\ BfiR. EFL/
\r~ mjÖll
rns/
UOLKUi 5LUN6- 1— 2*Z B/N5
l
Vö ■■■■■■ ■ N
f' O.C Sj ■< s S " tt! jí
- ^ $ J> *] >1 • «
i <ð c; • í: % v> n, t- '
f'Ni;í-9ir>' ^
íl á c: ^ S ■ |
kÍIRR
Smásaga í fjórum
hlutum —
jm svelgdist á vindlinum.
,Maður getur ekki átt hálfan
lund. Þá er alveg eins hægt að
segjast eiga hálfan vin. bað er
ekki hægt. . . ” Hann hætti i
miðjum kliðum. „Þarna er kon-
an min. Afsakið. Rigningin og
marglytturnar valda þvi, að hún
er ekki mjög ánægð hér, og
henni er illa við að biða eftir
mér.” Maggie heyrði hann
ganga burtu og tauta fyrir
munni sér: „Hálfan hund!” og
heyrði Charlie hlæja með sjálf-
um sér.
Maggie fdr ekki strax til hans.
Hún var að hugsa um það, sem
maðurinn hafði sagt — að það
væri ekki hægt að eiga hálfan
hund. Það bar vott um skort á
ákveðni. „Ég tek helminginn og
ætla að athuga, hvernig hann
reynist,” og ef hundurinn væri
alltaf sigeltandi eða missti mik-
ið hár, eða ef hann ákv. einfald-
lega, að sig langaði ekki i hund,
var ekki um neitt vandamál að
ræða. Manni gat ekki þótt mjög
vænt um hálfan hund. Væri
maður skiðamaður, mundi
maður gera sig ánægðan með
hálfan skiðaskála? Mundi mað-
ur jafnvel i vináttuskyni kaupa
hálfan bát nema maður gerði
allt annað að hálfu?
„Heyrðu, Oskubuska,” hann
hallaði sér að henni og kyssti
hana á kinnina.
„Ó, ég sá þig ekki,” laug hún.
„Þú ert alveg eins og litil
stúlka, sem situr i hnipri i full-
orðinsstól. Er eitthvað að?”
„Nei, nei. Ja!. . . ég er með
dálitinn höfuðverk, og ég settist
hérna andartak ogrokaði augun-
um til að sjá, hvort hann hyrfi.
Ég er að hugsa um að leggja
mig smá'stund. Hefur þú nokkuð
á móti þvi?”
„Nei, nei. Ég ætla að fara að
heimsækja viðskiptavini okkar
og vinna fyrir kaupinu minu, á
meðan þú færð þér blund. Ég
hringi til þin þegar ég kem aftur
um fjögurleytið. Er það i lagi?”
„Ágætt.” Hún horfði á eftir
honum inn i lyftuna og sá dyrn-
ar lokast að baki honum.
Siðan náði hún sér i handklæði
og settist út i sólskinið, en gætti
sin, þvi að freknóttum stúlkum
hættir við sólbruna. Kona, sem
var hulin frá hvirfli til ilja i
strandkápu, lánaði henni sól-
áburð.
„Farið nú varlega,” sagði
hún. Þér minnið mig á frænku
mina. Hún er ljós yfirlitum eins
og þér, en hegðar sér svo
heimskulega. Hún verður alltaf
svo veik, þegar hún þarf bara að
koma inn, ef hún byrjar að sól-
brenna.”
„Það geri ég alltaf,” fullviss-
aði Maggie hana, en minntist
þess þó strax, að það gerði hún
alls ekki, með þvi að hún var
aftur að brenna sig á „Haltu þig
ekki að mér” manni. Hvernig
varð Charlie betur lýst með
hálfa hundinn sinn, hálfa bát-
inn, og jafnvel sumarleyfisferð
fyrir hálfvirði?
Ég get varazt þetta hugsaði
hún, ég geri það sem konan
sagði: kem inn úr sólskininu.
Maggie reyndi ekki að hugsa
eða finna neitt til meðan hún lét
niður i töskur sinar i flýti, en er
hún gekk að afgreiðsluborðinu
til þess að greiða reikninginn,
deplaði hún augunum i sifellu.
Afgreiðslumaðurinn, sem tók
við peningum hennar sagði:
„Þér þurfið ekki að hafa
áhyggjur af marglyttunum,
ungfrú. Þær eru ekki hættuleg-
ar, og það verður búið að
hreinsa ströndina seinna i dag.
Og við fáum gott veð-
ur. . . vindáttin hefur breytzt.”
„Ég veit það,” sagði hún, og
hugsaði, vindáttin hefur þegar
breytzt.
Það var skrifpappir á borð-
inu.og henni datt i hug að skilja
eftir bréf handa Charlie. Hvað
gat hún sagt? „Kæri Charlie, ég
þori ekki að hætta öllu hjarta
minu i hálfu ástarmáli.”
Að siðustu hripaði hún bréf,
sem var eins ópersónulegt og
bros ókunnugra: „Kæri Charlie,
þetta var skemmtilegt, en ég
held að ég sé ekki hitabeltis-
manngerðin, og auk þess er mér
illa við allar kveðjur.”
Og nú var hún komin heim til
sin án þess að vera útitekin og
átti einn dag eftir af sumarleyf-
inu. Borgin var grámuskuleg,
þungt loft i ibúðinni, philodendr-
on plantan hennar nærri
dauð. . . hún leit meira að
segja ekki út eins og philodendr-
on plantan hennar.
Maggie svaf illa um nóttina og
dreymdi brjálæðislegan draum,
þar sem Charlie réri á báti i
risastóru, niðurfelldu baðkeri
með fisklaga krönum og hrópaði
i sifellu: „Ég skal leigja þér
hálft baðkerið.”
Bara að rigndi, hugsaði hún
seint næsta morgun. Þá gæti
hún lesið, þvegið hárið og
skrifað bréf — eða öllu heldur
póstkort, póstkortin, sem hún
hafði keypt og ekki skrifað eða
sent.
Þvert á móti var þetta þess
háttar haustdagur, sem hún
kunni bezt — bjartur og svalur
— og i flestum tilfellum hefði
hún farið að sjá uppáhaldsdýrin
i dýragarðinum. Samt var hún i
engu skapi til að fara út, hún
settist með hressandi kaffibolla
og fór að hripa niður þessar
inni stóð kom Dietzsvh á vett-
vang, hann leit i augun á Yeo-
Thomas og þreifaðí á slagæð-
inni, kvað upp þann úrskurð að
hann væri með taugaveiki og
skipaði að flytja hann i blokk 46
þegar i stað. Tékkneski læknir-
inn flúði i skelfingu og Yeo-
Thomas gekk i fylgd með
Dietzsch 200 metrana, sem
skildu hreina frá óhreinum.
En hvað sem segja mátti um
vistmennina var þetta manna-
búr sjálft dauðhreinsað og
miklu þægilegra en hinar blokk-
irnar. t stað svefnskála og
óhreinna rúmfleta voru hrein
rúm með lökum og koddum og
bláröndóttum teppum og i
þvottaherberginu voru baðker.
Það sem i blokk 17 var dagstofa
var hér rannsóknarstofa með
læstri likstofu innaf, svo sjálfur
dauðinn virtist snyrtilegur.
Undir umsjá tveggja sjúkra-
liða var Yeo-Thomas færður úr
fötunum og settur i bað, sem
hann naut i rikum mæii þrátt
fyrir hitasóttina, enda var þetta
i fyrsta skipti i sex mánuði, sem
hann baðaði sig. Hann naut þess
eiggig að klifra i siðum hvitum
náttserk upp i hreint rúm i
mannlausri sjúkrastofu. En
honum varð ekki um sel þegar
annar sjúkraliðinn sagði honum
þeir að hlýða orðalaust.
Tveim klukkustundum siðar
fékk hann kölduköst og alla
nóttina bylti hann sér á fleti sinu
með ofsahita. Um morguninn
tilkynnti hann húsfyrirliðanum
um veikindi sin, en hann kallaði
til tékkneskan fanga, sem var
læknir. Þegar Tékkinn sá að
sótthitinn var 40.7 stig mælti
hann óttasleginn með þvi að
Yeo-Thomas yrði sendur i
sjúkraskýlið til rannsóknar og
féllst húsfyrirliðinn strax á það.
1 sjúkraskýlinu fór allt eftir
áætlun. A meðan á rannsókn-
Yeo-Thomas
KAPÓ-ógnvaldsins i tilrauna-
blokkinni, Arthur Dietzsch yrði
aflað sér i iagi, vegna þess að
Ding-Schuler vildi ekki að hon-
um yrði að svo komnu kunnugt
um sinn eigin þátt i samsærinu.
Kongon setti nú Yeo-Thomas
inn i öll atriði áætlunarinnar:
fangarnir þrir áttu að halda til
tilraunablokkarinnar og gæta
þess vel að egninn sæi þá koma
eða fara. Þar átti Dietzsch að
gefa þeim öllum sprautu sem
ylli háum sótthita. Þeir skyldu
siðan halda aftur til blokkar
sinnar og gefa upp veikindi við
sjúkraskýlið morguninn eftir og
taka sérstaklega fram að þeir
væru einnig lúsugir, þar sem
lúsin væri einn helzti tauga-
veikismitberinn: Dietzsch átti
siðan að koma ávettvang eins og
af tilviljun, úrskurða þá smit-
aða af taugaveiki og taka þá
með sér i tilraunablokkina, en
þaðan myndi enginn búast við
að sjá þá koma aftur lifandi.
Yeo-Thomas stóð nú
andspænis þvi ógeðfellda verk-
efni að velja þá sem ættu að
fylgja honum. Southgate og
tveimur öðrum átti að bjarga
samkvæmt ráðagerð Bala-
chowskis þá voru eftir sautján
en af þeim varð hann að senda
fimmtán i opinn dauðann. Ekki
mátti hann létta á samvizku
sinni með þvi að láta þá draga
um það, þvi af öryggisástæðum
var nauðsynlegt að enginn vissi
af fyrirætluninni nema hann
sjálfur. t þungu skapi sat hann i
blokk 17 og virti fyrir sér félaga
sina og hlustaði á gamalkunnar
raddir þeirra. Hann bað þess i
hljóði að Guð gæfi sér vizku til
að velja rétt og byrjaði a þvi að
draga frá þá eigingjörnu,
nöldurseggina og hina ósam-
vinnuþýðu. Þegar svo þeir einir
voru eftir, sem höfðu allt til sins
ágætis, varpaði hann hlutkesti
fyrir þá i huganum og upp komu
nöfn Frakkans Peulevé og Bret-
ans Hessel.
Enda þótt hann gæfi þeim
Balachowski, Baumeister og
Kogon upp þetta val, sagði hann
ekkert um það við mennina
sjálfa af ótta við að Dietzsch
ætti eftir að svikja þá. Til
öryggis gegn þvi ef Dietzsch
tæki upp á að hefna sin fyrir
tilmæli, sem hann allan rétt til
að kalía frekju með þvi að
sprauta þá alla þrjá með tauga-
veikisskýklum og drepa þá,
afréð Yeo-Thomas að fá sig
sprautaðan fyrstog siðan, ef allt
færi vel, hina tvo.
Og þegar að þvi kom i lok
september, að hann fletti upp
erminni fyrir Dietzsch i til-
raunablokkinni fékk hann hug-
boð um að viturlegt hefði verið
hjá sér að gera þessa varúðar-
ráðstöfun. Maðurinn var allur
hinn illúðlegasti: þunnar var-
irnar, samanherptar i þráðbeint
strik virtust aldrei hafa brosað,
sviplaust andlitið var niður-
mjótt frá breiðu enni, augun
gráköld og hörkuleg og nauð-
rökuð höfuðkúpan gljáði eins og
glerhella undir færanlegu
skurðstofuljósinu. Engin orð
fóru þeim á milli þvi Dietzsch
kunni hvorki ensku né frönsku
og Yeo-Thomas ekki þýzku. Nál
á stórri sprautu með litlausum
vökva var stungið i æð i oln-
bogakrika Tommys, nálar-
stungan þvegin með spritti og
aðgerðinni var lokið. Þegar
Dietzsch hafði gengið úr skugga
um að enginn væri á ferli,
skauzt sjúklingurinn út og hélt
til sins heima.
Nú var loks timabært fyrir
hanr. að trúa þeim Peulevé og
Hessel fyrir málavöxtum. Hann
kallaði þá á eintal, brýndi fyrir
þeim algerlega þagmælsku og
sagði þeim frá flóttaáætluninni,
þeir mættu ekki verða hissa
þegar hann hyrfi daginn eftir og
þegar hann sendi þeim fyrir-
mæli gegnum Balachowski yrðu
Miðvikudagur 2. ágúst 1972
11