Alþýðublaðið - 29.08.1972, Blaðsíða 11

Alþýðublaðið - 29.08.1972, Blaðsíða 11
Kross- gátu- krílið »n/r,jf>l)ÆLUST/>PFSS£/n, 9 J HJ' ~~f~ t— —J □ 0$v/K /V r5” FUGL VEldlN TvÍHL [flF£Kl ST/UJf? St--s=> V /DfíT ftfthVfí $N£ „ rr'TTf $v/Ft V£L vofíl>ui> LE/Ð HunD STtRK UR VELGJU NH! 'or/jrtfí 1 rovrv. éjjD £R!ll '8R0D Efí/N ÚU V/5SH FER T/L F/SKjftfí V. £lN$ 'CrENfl nuuDfíR th CN < ía • N Þ S s ■s o * s r- < 4> s t^ • f S o r- S. c; S • s A CJN is ki s s S *) ■ hrekja Gilligan i burtu, gripum við til annarra ráða. Ef við segj- um öll upp störfum, verður nefnd- in að endurskoða afstöðu sina. Ég vildi nærri þvi, að þetta gerðist, til að sjá hann engjast. Ég skal segja þér, Lindsay, að ekkert...” "...ekkert fær mig til að halda áfram þessu samtali — eöa trú- lofun okkar.” Lindsay kippti hendinni aö sér og tók hringinn af fingri sér. Hún andaði ekki að sér, fyrr en hringurinn lá á rúmtepp- inu fyrir framan hann. ,Og hún fann sér til mikillar skelfingar, að hún náöi varla andanum fyrir geðshræringu. Hún sneri sér undan og lokaði augunum. „Viltu vera svo vænn að fara. Mér liöur...” „Vertu ekki svona barnaleg, Lyn. Þú ert afbrýöisöm, litla gæs- in þin. Ég er búinn að segja þér, að samband okkar Pam var ekki alvarlegt.” Hann lagði hönd sina undir höku hennar og dró hana mótþróalaust að sér, áður en hún gat áttað sig á þvi, hvað hann ætl- aðist fyrir. Fullur sjálfstrausts leitaði hann að vörum hennar með sinum og sótti á hana með kunnáttu hins þrautþjálfaöa elsk- huga. Nú sá hann i fyrsta sinni, hvernig henni leið. Hann virti fölt andlit hennar vandlega fyrir sér og lagði hana varfærnislega á koddann. „Mér þykir þetta leitt. Ég átt- aði mig ekki á þvi, hve veik þú ert i rauninni.” Hann strauk hár hennar frá votu enninu og klapp- aði henni á kinnina. „Ég skal biðja Nóru að koma, um leið og ég fer. Lyn, ég bið þig að þegja yfir þessu samtali um sinn. I rauninni elska ég þig og þarfnast þin, og ég lofa að gera ekkert, sem gæti skaðað þig. Ég gæti bara ekki af- borið heitrof ofan á það, sem hefur gengið á undan”. Honum virtist fullkomin al- vara, og i huga Lindsay komst að- eins að ein hugsun — að koma honum út úr herberginu, áður en hún yrði sér til minnkunar. Ekki gat sakaö aö verða við ósk hans. Þessar hugmyndir, sem hann hafði fengið, höfðu einungis oröið til vegna beizkju hans. „Jæja’ þá, ég samþykki það. En góöi komdu þér út! „Vitaskuld, elskan min."Hann setti hringinn aftur á fingur henn: ar og kyssti hana bliðlega á eyr- að, áður en hann fór. „Það var enginn að spyrja þig álits, góða min.” Tveimur dögum seinna sat Ruth uppi i rúmi sinu og ræddi við Ruth Jackson. „En það er brjálæði að halda mér hérna. Ég er fullfrisk og vil fara að komast til sjúklinganna minna.” „Treystirðu okkur ekki til að annast þá fyrir þig?” „Auðvitað. Fyrirgefðu. Það er bara óbærilegt að hirast hérna, þegar nóg er aö gera. Ég vil ekki hugsa um það, sem Gilligan seg- ir, þegar hann heyrir tillögu Matthews. „Þetta ætti að eyða kviða þin- um,” sagði Ruth og seildist i vasa sinn. „Geröu svo vel, hér er orö- sending frá foringjanum.” Lindsay tók við umslaginu með skjálfandi fingrum. Hún vissi ekki, hvers vegna hún var svona óstyrk. Einhvern veginn jók um- hugsunin um Shane Gilligan á gremju hennar og almenna van- liöan. Hún leit á nafn sitt, skrifað skýrum, ákveðnum stöfum. Og maöurinn varð ljóslifandi fyrir hugskotssjónum hennar, er hún horföi á fastmótaða stafa- gerðina. Margir haida þvi fram, að unnt sé að dæma mann eftir rithönd hans. Væri þetta satt, þá... Lindsay hætti að hugsa um þetta og reif upp umslagiö. Orðsendingin var stutt, mjög stutt og mjög ákveðin. Til athugunar fyrir ungfrú Page: Ég hef haft samband við föður yðar. Hann kemur og sækir yður um hádegið. Vinsamlegast sjáiö svo um, aö þér fáið algera hvild næsta hálfa mánuðinn. Undirskriftin var festuleg og læsileg, og i henni var ekkert útflúr. „Jæja”. Ruth virtist skemmta sér eftir röddinni að dæma, meðan hún fylgdist með svip- brigðunum á andliti Lindsay. Lindsay ypptiöxlum. „Ég virð- ist ekki eiga neinna kosta völ”. Hún ýtti blaðinu til vinkonu sinnar og hamraði óþolinmóö með fingrunum á sængina og beiö eftir athugasemdum hennar. „Þessi náungi er spar á orðin. t rauninni er ég sammála honum. Þú þarfnast hvildar. Lifið hefur ekki verið neinn leikur siðustu vikurnar eða hvað?” Hún gat ekki komið sér að þvi að nefna trúlofun þeirra Gregorys frekar, og henni brá illa, er hún sá, að smaragöurinn ljómaði enn á fingri stúlkunnar. Lindsay sagöi ekkert. Siðan velti hún sér skyndilega á hlið- ina. „Ruth, hvernig er að vinna með Gilligan?” Ruth reis á fætur og horfði i augu hennar. „Ég ætla ekki að svara þessari spurningu. Mér er illa við að mynda mér skoðanir fyrirfram, sem eru byggðar á slúðri. Þú veröur aö komast aö þvi sjálf. Og ég vona, að þú gerir það. Auðvitaö kemstu aldrei aö hinu sanna, ef þú myndar þér for- dóma i byrjun. Nú verð ég aö fara. Ætlar Nóra að hjálpa þér að komast af stað”? Lindsay kinkaði kolli. Hún skildi til hlitar, hvað Ruth var að fara. Hún vissi að hún hafði verið vöruö við að koma fram á sama hátt og Gregory Martin. Þetta táknaði, að hann hafði ekki látið standa við orðin tóm, er hann sagði, að hann gæti gert Gilligan lifið leitt. Hún hafði aö minnsta kosti ekki fallizt á að taka þátt i þvi, heldur aðeins þvi að látast vera trúlofuð áfram. Og er hún nú leit á þetta tákn ástar þeirra full vanþóknunar, hafði hún óþægi- lega á tilfinningunni, að henni höföu orðið á hrapalleg mistök. 3. KAFLI „Vertu velkomin, kæra Lindsay. Það er ágætt, að þú skulir vera komin aftur”. Gregory Martin stóð fyrir framan hana og skyggði á hina. Hann beygöi sig og kyssti hana létt á ennið. Er hún ætlaöi að vikja und- an, tók hann um olnboga hennar. Aður en hún gat hreyft mótmæl- um, hafði hann leitt hana inn i herbergið. „Sjáðu hvað ég fann, Roscoe. Höfum við ekki saknað hennar? 0, það er gott að hafa fullt lið aft- ur”. Neil Roscoe rétti fram höndina, fullur óvissu. Bros lék um þunnt, óreglulegt andlit hans, en enginn vafi lék á þvi, að hann var þakk- 2 FRANSKA SENDINGIN „Ég held við höfum komizt i feitt”, sagði hann ákafur. „Patsy vinur okkar heitir réttu nafni Pasquale Fuca. Ljós- hærða stúlkan er eiginkona hans, Barbara Desina. Lögregl- an þekkir þau frá fyrri tið, en ekki hefur tekizt að hanka þau. Það er talið vist, að Patsy hafi starfað sem leigumorðingi fyrir Mafiuna, en það hefur ekki ver- ið hægt að sanna. Og veiztu hver er frændi hans? Angie litli!” Eddie blistraði af undrun. Angie litli, Angelo Tuminaro, var kunnur sem eitt helzta handbendi Mafiunnar. Lögregl- an áleit, að hann væri flæktur i eiturlyfjabrask. En ekkert hafði spurzt til hans nokkra hrið. Egan sagði rólega: „Ég held við ættum að ræða við foringj- ann.” Klukkustundu siðar sátu þeir inni á skrifstofu Vincents Hawk- es, næstæðsta yfirmanns eitur- lyfjadeildar lögreglu New York- borgar. Þeir skýrðu frá þvi, hvernig þeir hefðu komizt á slóð Patsys i Copacabana nætur- klúbbnum, elt hann og komizt að þvi, að hann var skyldur Angie litla Tuminaro. Nú vildu þeir fá að halda rannsókninni á- fram. Hawkes bar máliö undir æðsta mann eiturlyfjadeildar- innar, Edward Carey. Carey hlustaði þegjandi á frá- sögn Hawkes. Að lokum sagði hann: „Þetta er i fyrsta sinn i sex mánuði, sem við getum vænzt þess að finna Tuminaro”. Hann leit á starfsbróður sinn og spurði: „Eru Egan og Grosso ekki beztu mennirnir, sem við höfum?” „Jú, örugglega.” „Þeir mega byrja strax. Og veittu þeim alla þá aðstoð, sem þeir þarfnast.” Tveimur dögum siðar kynnt- ust Egan og Grosso tveimur sérfræðingum úr rannsóknar-. lögreglunni, sem áttu að sjá um að unnt yrði að hlera simtöl til og frá kaffistofunni. Sérfræð- ingarnir tveir gengu einfaldlega inn og sögðust vera frá siman- um. Annar þeirra . koðaði sim- tækin tvö, meðan hinn lau.” 'ð- ist út i skotið bak við ka'fi una og kom hlustuna fyrir. Leiðslurnar voru i .*• inn i kjallaraherbergi i husi se i var ekki alls fjari: og tengt við segulbandstæki. Þetta var upphafið aö baráttu lögreglu tveggja meginlanda, langvarandi baráttu, og að lok- um tókst að uppræta alþjóðleg- an glæpahring. En þegar fyrsta sólarhringinn munaöi minnstu, að allt færi út um þúfur. Mennirnir, sem athuguðu simana á kaffistofu Patsys, hljóta þrátt fyrir allt að hafa vakið á sér grunsemdir. Sonny krossbrá, er hann var að hlera simtal milli Patsys og náunga sem hann kallaði Louie. „Heyrðu, Louie, þú verður að gera mér greiöa. Það er siminn i sjoppunni. Viltu ekki lita á hann?” Hinn maöurinn var hljóöur. „Attu við, að það sé hlerað?” sagði hann um siðir. „Þú veizt, hvað ég á við. Hve- nær getur þú komið hingað?” „Hvaö um mánudaginn?” „Nei Það verður að vera fyrr.” „Éggetekkikomið á morgun. En á sunnudaginn. . . ” „Jæja þá, sjáumst á sunnu- daginn", sagði Patsy og skellti á. Skömmu siðar hringdi hann aftur. Hann hringdi til eigin- konu sinnar og varaöi hana við. Hún mátti ekki hringja til hans á kaffistofuna, fyrr en Louie hefði athugaö simann. Grosso flýtti sér á sjúkrahús- ið, þar sem Egan var á vakt i herbergi röntgendeildarinnar á fyrstu hæð, og gaf skýrslu. „Fjandinn sjálfur”, sagöi Egan er hann heyrði þetta. „Hvernig gátu þeir verið svona fljótir að komast að þessu? Og hver er þessi Louie?” „Það er einhver náungi, sem virðist vita allt um sima. . . En það var að heyra á Patsy, að hann viti ekkert meö vissu. Hann hefur aðeins grun um það, að hlustað sé á simtöl hans. Gætum við ekki gabbað hann, svo að hann haldi, að hlerað sé hjá einhverjum nágranna hans, en ekki honum sjálfum? Gætum við ekki fengið sérfræðingana til að taka niöur tækin i flýti og setja þau upp hjá einhverjum i nágrenninu?” „I nágrenninu!” hrópaði Eg- an. „Auðvitaö er þetta lausnin. Við látum ekki taka niður tækin. Við revnum að koma þessu öðruvisi fyrir.Við setjum á svið mikinn skollaleik, svo að Patsy gruni ekkert lengur. Við skulum byrja.” Klukkan tólf á hádegi laugar- dagsins réðst lögreglan inn i litla veitingastofu við götuna. Gefið var i skyn að eigandinn starfaði fyrir veðmangara og tæki á móti fé. Tveir lögreglu- bilar komu skyndilega niður götuna með sirenuvæli. Lög- regluþjónar komu hlaupandi frá sjúkrahúsinu með áhrifamikl- um tilþrifum. Menn söfnuöust saman fyrir utan veitingastof- una og sáu, að veitingamaður- inn og einn gestanna voru hand- teknir. Einn lögregluþjónanna sagði, svo að viðstaddir heyrðu: „Þessi lýður lærir einhvern tim- ann, að það er ekki hægt að tala um hvað sem er, án þess að við komumst að þvi. . . ” „Já”,sagði annar. „Þeir hafa ekki not fyrir sima, þar sem þeir lenda þessir.” Klukkustundu siðar fór segul- bandstækið, sem tók upp simtöl Patsys aftur af stað. Patsy var að hringja heim til konunnar. „Þú getur verið alveg róleg elskan min. Þú manst að ég var svo hræddur um það i gær, að hlustað væri á simtöl okkar. Það ., var ekki rétt. Þaö var hlerað hjá náunga neðar i götunni. Það er allt i lagi með okkur. Ég ætla að hringja til Louie og láta hann vita. . . ” Er fram liðu stundir urðu Eg- an og Grosso æ djarfari i njósn- um sinum um Patsy. Þeir fengu lánaða hvita jakka á sjúkrahús- inu og tóku að venja komur sin- ar á kaffistofuna með starfsfólki sjúkrahússins. Lögreglumennirnir gátu séð, þaðan sem þeir sátu, að menn- irnir höfðu peninga meðferðis. EiRhvað var fallið i gjalddaga. Þvinæst gengu þeir aftur út. Or- skömmu siðar klæddi Patsy sig i frakka. „Hugsaðu um búðina, 11 Þriöiudagur 29. ágúst 1972

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.