Alþýðublaðið - 29.08.1972, Síða 11

Kross-
gátu-
krílið
»n/r,jf>l)ÆLUST/>PFSS£/n, 9 J HJ'
~~f~ t— —J
□ 0$v/K /V r5” FUGL
VEldlN TvÍHL
[flF£Kl ST/UJf? St--s=>
V
/DfíT ftfthVfí
$N£ „ rr'TTf $v/Ft V£L vofíl>ui> LE/Ð
HunD
STtRK UR
VELGJU NH! 'or/jrtfí 1 rovrv. éjjD £R!ll

'8R0D Efí/N ÚU V/5SH FER T/L F/SKjftfí
V. £lN$
'CrENfl nuuDfíR
th CN < ía • N
Þ S s ■s o *
s r- < 4> s t^ • f
S o r- S. c; S •
s A CJN is ki
s s S *) ■
hrekja Gilligan i burtu, gripum
við til annarra ráða. Ef við segj-
um öll upp störfum, verður nefnd-
in að endurskoða afstöðu sina. Ég
vildi nærri þvi, að þetta gerðist,
til að sjá hann engjast. Ég skal
segja þér, Lindsay, að ekkert...”
"...ekkert fær mig til að halda
áfram þessu samtali — eöa trú-
lofun okkar.” Lindsay kippti
hendinni aö sér og tók hringinn af
fingri sér. Hún andaði ekki að sér,
fyrr en hringurinn lá á rúmtepp-
inu fyrir framan hann. ,Og hún
fann sér til mikillar skelfingar, að
hún náöi varla andanum fyrir
geðshræringu. Hún sneri sér
undan og lokaði augunum.
„Viltu vera svo vænn að fara.
Mér liöur...”
„Vertu ekki svona barnaleg,
Lyn. Þú ert afbrýöisöm, litla gæs-
in þin. Ég er búinn að segja þér,
að samband okkar Pam var ekki
alvarlegt.” Hann lagði hönd sina
undir höku hennar og dró hana
mótþróalaust að sér, áður en hún
gat áttað sig á þvi, hvað hann ætl-
aðist fyrir. Fullur sjálfstrausts
leitaði hann að vörum hennar
með sinum og sótti á hana með
kunnáttu hins þrautþjálfaöa elsk-
huga.
Nú sá hann i fyrsta sinni,
hvernig henni leið. Hann virti fölt
andlit hennar vandlega fyrir sér
og lagði hana varfærnislega á
koddann.
„Mér þykir þetta leitt. Ég átt-
aði mig ekki á þvi, hve veik þú ert
i rauninni.” Hann strauk hár
hennar frá votu enninu og klapp-
aði henni á kinnina. „Ég skal
biðja Nóru að koma, um leið og ég
fer. Lyn, ég bið þig að þegja yfir
þessu samtali um sinn. I rauninni
elska ég þig og þarfnast þin, og ég
lofa að gera ekkert, sem gæti
skaðað þig. Ég gæti bara ekki af-
borið heitrof ofan á það, sem
hefur gengið á undan”.
Honum virtist fullkomin al-
vara, og i huga Lindsay komst að-
eins að ein hugsun — að koma
honum út úr herberginu, áður en
hún yrði sér til minnkunar. Ekki
gat sakaö aö verða við ósk hans.
Þessar hugmyndir, sem hann
hafði fengið, höfðu einungis oröið
til vegna beizkju hans.
„Jæja’ þá, ég samþykki það. En
góöi komdu þér út!
„Vitaskuld, elskan min."Hann
setti hringinn aftur á fingur henn:
ar og kyssti hana bliðlega á eyr-
að, áður en hann fór.
„Það var enginn að spyrja þig
álits, góða min.”
Tveimur dögum seinna sat
Ruth uppi i rúmi sinu og ræddi við
Ruth Jackson.
„En það er brjálæði að halda
mér hérna. Ég er fullfrisk og vil
fara að komast til sjúklinganna
minna.”
„Treystirðu okkur ekki til að
annast þá fyrir þig?”
„Auðvitað. Fyrirgefðu. Það er
bara óbærilegt að hirast hérna,
þegar nóg er aö gera. Ég vil ekki
hugsa um það, sem Gilligan seg-
ir, þegar hann heyrir tillögu
Matthews.
„Þetta ætti að eyða kviða þin-
um,” sagði Ruth og seildist i vasa
sinn. „Geröu svo vel, hér er orö-
sending frá foringjanum.”
Lindsay tók við umslaginu með
skjálfandi fingrum. Hún vissi
ekki, hvers vegna hún var svona
óstyrk. Einhvern veginn jók um-
hugsunin um Shane Gilligan á
gremju hennar og almenna van-
liöan. Hún leit á nafn sitt, skrifað
skýrum, ákveðnum stöfum.
Og maöurinn varð ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum hennar, er
hún horföi á fastmótaða stafa-
gerðina. Margir haida þvi fram,
að unnt sé að dæma mann eftir
rithönd hans. Væri þetta satt,
þá... Lindsay hætti að hugsa um
þetta og reif upp umslagiö.
Orðsendingin var stutt, mjög
stutt og mjög ákveðin.
Til athugunar fyrir ungfrú
Page:
Ég hef haft samband við föður
yðar. Hann kemur og sækir yður
um hádegið. Vinsamlegast sjáiö
svo um, aö þér fáið algera hvild
næsta hálfa mánuðinn.
Undirskriftin var festuleg og
læsileg, og i henni var ekkert
útflúr.
„Jæja”. Ruth virtist skemmta
sér eftir röddinni að dæma,
meðan hún fylgdist með svip-
brigðunum á andliti Lindsay.
Lindsay ypptiöxlum. „Ég virð-
ist ekki eiga neinna kosta völ”.
Hún ýtti blaðinu til vinkonu
sinnar og hamraði óþolinmóö
með fingrunum á sængina og beiö
eftir athugasemdum hennar.
„Þessi náungi er spar á orðin. t
rauninni er ég sammála honum.
Þú þarfnast hvildar. Lifið hefur
ekki verið neinn leikur siðustu
vikurnar eða hvað?” Hún gat
ekki komið sér að þvi að nefna
trúlofun þeirra Gregorys frekar,
og henni brá illa, er hún sá, að
smaragöurinn ljómaði enn á
fingri stúlkunnar.
Lindsay sagöi ekkert. Siðan
velti hún sér skyndilega á hlið-
ina.
„Ruth, hvernig er að vinna með
Gilligan?”
Ruth reis á fætur og horfði i
augu hennar. „Ég ætla ekki að
svara þessari spurningu. Mér er
illa við að mynda mér skoðanir
fyrirfram, sem eru byggðar á
slúðri. Þú veröur aö komast aö
þvi sjálf. Og ég vona, að þú gerir
það. Auðvitaö kemstu aldrei aö
hinu sanna, ef þú myndar þér for-
dóma i byrjun. Nú verð ég aö
fara. Ætlar Nóra að hjálpa þér að
komast af stað”?
Lindsay kinkaði kolli. Hún
skildi til hlitar, hvað Ruth var að
fara. Hún vissi að hún hafði verið
vöruö við að koma fram á sama
hátt og Gregory Martin. Þetta
táknaði, að hann hafði ekki látið
standa við orðin tóm, er hann
sagði, að hann gæti gert Gilligan
lifið leitt. Hún hafði aö minnsta
kosti ekki fallizt á að taka þátt i
þvi, heldur aðeins þvi að látast
vera trúlofuð áfram. Og er hún nú
leit á þetta tákn ástar þeirra full
vanþóknunar, hafði hún óþægi-
lega á tilfinningunni, að henni
höföu orðið á hrapalleg mistök.
3. KAFLI
„Vertu velkomin, kæra
Lindsay. Það er ágætt, að þú
skulir vera komin aftur”.
Gregory Martin stóð fyrir framan
hana og skyggði á hina. Hann
beygöi sig og kyssti hana létt á
ennið. Er hún ætlaöi að vikja und-
an, tók hann um olnboga hennar.
Aður en hún gat hreyft mótmæl-
um, hafði hann leitt hana inn i
herbergið.
„Sjáðu hvað ég fann, Roscoe.
Höfum við ekki saknað hennar?
0, það er gott að hafa fullt lið aft-
ur”.
Neil Roscoe rétti fram höndina,
fullur óvissu. Bros lék um þunnt,
óreglulegt andlit hans, en enginn
vafi lék á þvi, að hann var þakk-
2
FRANSKA SENDINGIN
„Ég held við höfum komizt i
feitt”, sagði hann ákafur.
„Patsy vinur okkar heitir réttu
nafni Pasquale Fuca. Ljós-
hærða stúlkan er eiginkona
hans, Barbara Desina. Lögregl-
an þekkir þau frá fyrri tið, en
ekki hefur tekizt að hanka þau.
Það er talið vist, að Patsy hafi
starfað sem leigumorðingi fyrir
Mafiuna, en það hefur ekki ver-
ið hægt að sanna. Og veiztu hver
er frændi hans? Angie litli!”
Eddie blistraði af undrun.
Angie litli, Angelo Tuminaro,
var kunnur sem eitt helzta
handbendi Mafiunnar. Lögregl-
an áleit, að hann væri flæktur i
eiturlyfjabrask. En ekkert hafði
spurzt til hans nokkra hrið.
Egan sagði rólega: „Ég held
við ættum að ræða við foringj-
ann.”
Klukkustundu siðar sátu þeir
inni á skrifstofu Vincents Hawk-
es, næstæðsta yfirmanns eitur-
lyfjadeildar lögreglu New York-
borgar. Þeir skýrðu frá þvi,
hvernig þeir hefðu komizt á slóð
Patsys i Copacabana nætur-
klúbbnum, elt hann og komizt
að þvi, að hann var skyldur
Angie litla Tuminaro. Nú vildu
þeir fá að halda rannsókninni á-
fram. Hawkes bar máliö undir
æðsta mann eiturlyfjadeildar-
innar, Edward Carey.
Carey hlustaði þegjandi á frá-
sögn Hawkes. Að lokum sagði
hann: „Þetta er i fyrsta sinn i
sex mánuði, sem við getum
vænzt þess að finna Tuminaro”.
Hann leit á starfsbróður sinn og
spurði: „Eru Egan og Grosso
ekki beztu mennirnir, sem við
höfum?”
„Jú, örugglega.”
„Þeir mega byrja strax. Og
veittu þeim alla þá aðstoð, sem
þeir þarfnast.”
Tveimur dögum siðar kynnt-
ust Egan og Grosso tveimur
sérfræðingum úr rannsóknar-.
lögreglunni, sem áttu að sjá um
að unnt yrði að hlera simtöl til
og frá kaffistofunni. Sérfræð-
ingarnir tveir gengu einfaldlega
inn og sögðust vera frá siman-
um. Annar þeirra . koðaði sim-
tækin tvö, meðan hinn lau.” 'ð-
ist út i skotið bak við ka'fi
una og kom hlustuna
fyrir. Leiðslurnar voru i .*•
inn i kjallaraherbergi i husi se i
var ekki alls fjari: og tengt við
segulbandstæki.
Þetta var upphafið aö baráttu
lögreglu tveggja meginlanda,
langvarandi baráttu, og að lok-
um tókst að uppræta alþjóðleg-
an glæpahring. En þegar fyrsta
sólarhringinn munaöi minnstu,
að allt færi út um þúfur.
Mennirnir, sem athuguðu
simana á kaffistofu Patsys,
hljóta þrátt fyrir allt að hafa
vakið á sér grunsemdir. Sonny
krossbrá, er hann var að hlera
simtal milli Patsys og náunga
sem hann kallaði Louie.
„Heyrðu, Louie, þú verður að
gera mér greiöa. Það er siminn
i sjoppunni. Viltu ekki lita á
hann?”
Hinn maöurinn var hljóöur.
„Attu við, að það sé hlerað?”
sagði hann um siðir.
„Þú veizt, hvað ég á við. Hve-
nær getur þú komið hingað?”
„Hvaö um mánudaginn?”
„Nei Það verður að vera
fyrr.”
„Éggetekkikomið á morgun.
En á sunnudaginn. . . ”
„Jæja þá, sjáumst á sunnu-
daginn", sagði Patsy og skellti
á.
Skömmu siðar hringdi hann
aftur. Hann hringdi til eigin-
konu sinnar og varaöi hana við.
Hún mátti ekki hringja til hans
á kaffistofuna, fyrr en Louie
hefði athugaö simann.
Grosso flýtti sér á sjúkrahús-
ið, þar sem Egan var á vakt i
herbergi röntgendeildarinnar á
fyrstu hæð, og gaf skýrslu.
„Fjandinn sjálfur”, sagöi Egan
er hann heyrði þetta. „Hvernig
gátu þeir verið svona fljótir að
komast að þessu? Og hver er
þessi Louie?”
„Það er einhver náungi, sem
virðist vita allt um sima. . . En
það var að heyra á Patsy, að
hann viti ekkert meö vissu.
Hann hefur aðeins grun um það,
að hlustað sé á simtöl hans.
Gætum við ekki gabbað hann,
svo að hann haldi, að hlerað sé
hjá einhverjum nágranna hans,
en ekki honum sjálfum? Gætum
við ekki fengið sérfræðingana til
að taka niöur tækin i flýti og
setja þau upp hjá einhverjum i
nágrenninu?”
„I nágrenninu!” hrópaði Eg-
an. „Auðvitaö er þetta lausnin.
Við látum ekki taka niður tækin.
Við revnum að koma þessu
öðruvisi fyrir.Við setjum á svið
mikinn skollaleik, svo að Patsy
gruni ekkert lengur. Við skulum
byrja.”
Klukkan tólf á hádegi laugar-
dagsins réðst lögreglan inn i
litla veitingastofu við götuna.
Gefið var i skyn að eigandinn
starfaði fyrir veðmangara og
tæki á móti fé. Tveir lögreglu-
bilar komu skyndilega niður
götuna með sirenuvæli. Lög-
regluþjónar komu hlaupandi frá
sjúkrahúsinu með áhrifamikl-
um tilþrifum. Menn söfnuöust
saman fyrir utan veitingastof-
una og sáu, að veitingamaður-
inn og einn gestanna voru hand-
teknir. Einn lögregluþjónanna
sagði, svo að viðstaddir heyrðu:
„Þessi lýður lærir einhvern tim-
ann, að það er ekki hægt að tala
um hvað sem er, án þess að við
komumst að þvi. . . ”
„Já”,sagði annar. „Þeir hafa
ekki not fyrir sima, þar sem
þeir lenda þessir.”
Klukkustundu siðar fór segul-
bandstækið, sem tók upp simtöl
Patsys aftur af stað. Patsy var
að hringja heim til konunnar.
„Þú getur verið alveg róleg
elskan min. Þú manst að ég var
svo hræddur um það i gær, að
hlustað væri á simtöl okkar. Það
., var ekki rétt. Þaö var hlerað hjá
náunga neðar i götunni. Það er
allt i lagi með okkur. Ég ætla að
hringja til Louie og láta hann
vita. . . ”
Er fram liðu stundir urðu Eg-
an og Grosso æ djarfari i njósn-
um sinum um Patsy. Þeir fengu
lánaða hvita jakka á sjúkrahús-
inu og tóku að venja komur sin-
ar á kaffistofuna með starfsfólki
sjúkrahússins.
Lögreglumennirnir gátu séð,
þaðan sem þeir sátu, að menn-
irnir höfðu peninga meðferðis.
EiRhvað var fallið i gjalddaga.
Þvinæst gengu þeir aftur út. Or-
skömmu siðar klæddi Patsy sig i
frakka. „Hugsaðu um búðina,

11
Þriöiudagur 29. ágúst 1972