Alþýðublaðið - 30.08.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið
' yy/rl
*
HL^T/R //LUT uR
1 t>y*ó~D ELVSH. '/L-’fíT

L £/RO PU ,
/?/9£P r/=u.n /n£r/
f
TfíK /<LU kku 8/LN
VfíuS/ LWMS HLUT/ R//nP
’> s k sr fiRfl GG/
KAUíq Lnrflíi JÖTu nk

V'ONH SKRP
MEÐ tölu T/hÞ/

1
t. AtN •< 4,
rl\ k> U)' > < N t' >\ S>
3) S »; &i
' áj C: íJt)^ i^i^í)?
KONA
látur fyrir þá eftirtekt sem hon-
um var sýnd. Lindsay hafði ekki
um annað að velja en heilsa hon-
um með handabandi. Um leið og
hönd hennar losnaði úr handa-
bandinu, hristi hún Gregory af
sér og gekk fram til að heilsa hin-
um.
,,Ertu tilbúin, ungfrú Page”?
Fyrirlitningin lýsti sér i hverju
oröi. Henni fannst eldurinn i aug-
um Shane Gilligans brenna sig
frá hvirfli til ilja. Lindsay hörfaði
aftur , eins og til að leita verndar
Gregorys.
Svipur Shane Gilligans varð
enn þyngri. Svo kinkaði hann
skyndilega kolli og gekk að borði
innst i herberginu.
Lindsay leið eins og kviknað
væri i henni. Hún hafði oft hugsað
um það, hvernig endurfundirnir
viö þennan mann yrðu. Hún hafði
aldrei reiknað með að þeir fundir
yröu auðveldir eða þægilegir. En
hún hafði aldrei búizt við, að þeir
yrðu svo hræðilegir. Þött hún
fylltist uppreisnarhug við svo
ósvifnar og kaldar kveðjur,
fannst henni , sem einhver svik
byggju á bak við þetta. Grun-
semdir vöknuðu með henni, og
allt i einu urðu þær að vissu.
Henni varð ljóst, að hún var
fórnarlamb lævislegra bragða.
Allt frá þvi að hún kom, hafði
Gregory verið svo sigurviss.
Hann hafði einangrað hana frá
. hinum og sett hana i sinn hóp.
Þessa stundina stóðu skurð-
læknarnir afsiðis, og i öðrum
enda herbergisins aðrir læknar.
„Þar sem ungfrú Page er kom-
in, getum við byrjað. Ég legg til,
að við setjumst, þar sem við höf-
um margt að ræða”.
Óánægju hans var aftur beint
að Lindsay, og hún fann til gagn-
kvæmrar reiði. Hann hafði engan
rétt til að fordæma hana fyrir
eitthvað, sem hún vissi ekki um.
Hún bar höfuð hátt, er hún leyfði
Gregory að hjálpa seV að setjast.
Hún hreyfði ekki andmælum, er
skurðlæknarnir tveir settust sinn
á hvora hönd hennar. Hún leit
sem snöggvast til vinkonu sinnar,
Ruth Jackson. Henni brá er þög-
ulli kveðju hennar var svarað
með þvi, aö Ruth yggldi sig og
hristi höfuðið.
„Hvenær átti þessi fundur að
byrja”? Lindsay beindi
spurningu sinni að Neil Roscoe,
svo að aðrir heyrðu ekki i
LÆKNIR 0
2
hávaðanum sem varð er menn
settust.
„Klukkan átta fjörutiu”.
Þar hafði hún svarið. Gregory
Martin sá fyrir öilu, og hún vesa-
lingurinn hafði fallið i gildruna.
„Sum ykkar eru kannski að
velta þvi fyrirykkur, hvers vegna
þið hafið verið kvödd til þessa
fundar. Ég held ég ætti að byrja á
þvi að skýra ykkur frá þvi, að auk
þess aö hafa verið ráðinn yfir-
skurðlæknir, hefur sjúkrahús
stjórnin beðið mig að endurskipu
leggja skurðlæknisdeild sjúkra-
hússins. Og mér skilst að mér
hafi verið fengið þetta verkefni
með fuilu samþykki allra hlutað-
eigandi”.
„Það er rétt”, sagði Halser,
yfirlæknir handlæknisdeildar-
innar.
„Ég er ekki óvanur að fást við
endurskipulagningu og vinnuhag-
ræðingu læknadeildar. Ég hef
unnið að svipuðum verkefnum i
Astraliu með mjög þokkalegum
árangri”.
„Þetta virðist klár náungi”.
Gregory Martin ætlaðist til þess,
að Lindsay ein heyrði þessa at-
hugasemd, en henni fannst, sem
Gilligan hefði heyrt hana lika.
Eitthvað var i fari hans, sem gaf
til kynna, að fátt færi framhjá
honum. En hann gaf ekki til
kynna, að hann hefði heyrt þetta.
Hann hélt ræðu sinni áfram og
talaði hægt og ákveðið. t hverju
orði hans lá dulin áskorun, og
ekki var hægt að sjá, að svipur
hans hefði mildazt eins og
Lindsay hafði séð við fyrsta fund
þeirra. Hann liktist litið ókunna
manninum, sem hafði þrengt sér
inn i lif hennar á svo áhrifarikan
hátt, þar sem hann stóð þarna,
klæddur hvitum sloppi með hárið
sléttgreitt aftur frá háu enninu.
„Það er vegna þessarar
reynslu, sem ég hef beðið alla
læknana og deildarhjúkrunar-
konurnar að koma á þennan fund
og þá, sem á eftir koma. Ég legg
til, að við komum fyrst um sinn
saman hálfsmánaöarlega”.
„Þetta eyðileggur alveg núgild-
andi stundaskrá. Við eyðum
miklum tima i fjas. Þegar öllu er
á botninn hvolft, er starfsemin
mjög lik á öllum sjúkrahúsum.
Það er ósennilegt, að einhverjar
smávægilegar breytingar bæti
upp þá klukkutima, sem hafa
farið i þessa fundi”. Gregory
*
Martin hóf árás sina. Hann sat
fullur sjálfstrausts i stól sinum.
Lindsay hélt niðri i se'r andanum,
og bjóst við að Shane Gillegan
mundi snúast til varnar. Þess i
stað horfði hann hugsi á fyrir-
spyrjanda sinn.
„Ég átti von á þessu frá þér,
Martin. Þú getur veriö viss um,
að sá timi, sem fer i undirbúning,
vinnst mjög fljótt upp. Þú munt
komast að þvi, að þegar ég er orð-
inn ánægður með starfsemina,
mun skurðstofuliðið eyða töluvert
færri vinnustundum á skurðstof
unni”.
Lindsay var ekki i vafa um, að
hann lagði þunga áherzlu á orðið
vinnustund, og það væri broddur i
yfirlýsingu hans. Og henni
skjátlaðistekki. „Siðustu tveimur
vikunum hef ég varið til að fara
yfir skýrslur siðustu þriggja
mánaða, og fengið úr þeim ýmsar
athyglisverðar niðurstöður. Þú
hlýtur að hafa áhuga á þessu, þar
sem þær taka yfir þitt starfssvið
og þaö timabil, er þú hafðir
stjórnina með höndum”. Hann
þagnaði og beygði sig til að taka
upp blöð af borðinu fyrir aftan
sig. Það varð löng þögn meðan
hann renndi augunum hratt eftir
blöðunum.
Lindsay fann, að i fyrsta sinn
var Gregory Martin ekki eins ör-
uggur og áður. Hann sat beinn i
stól sinum, og Lindsay tók lika
eftir þvi, að Neil Roscoe, sem sat
til hægri handar henni, færði
taugaóstyrkur fæturna til. Sjálf
fann hún til vaxandi spennu. Hún
leit hugsi i kring um sig. En þegar
Shane Gillegan hóf máls að nýju,
horfði hún með athygli á andlit
hans.
„Ég ætla ekki að þreyta ykkur
með tölum, en mig langar að
gefa ykkur yfirlit yfir starf-
semina á skurðstofunni á þvi
timabili sem ég minntist á áðan.
Ég hef gert yfirlit yfir starf hvers
einstaks skurðlæknis. Það ætti að
sýna heildarmyndina. Fyrst:
fjöldi uppskuröa, þar kemur ung-
frú Page fyrst, og eins og við er að
búast, Roscoe langsiðastur. 1
öðru lagi: meðaltimi i skurðstof-
unni á hvern uppskurð, aftur
ungfrú Page fyrst og Roscoe
annar”.
„Það er skiljaniegt”. Gregory
Martin var risinn á fætur. „Ég er
talsvert reyndari en ungfrú Page,
FRANSKA SENDINGIN
bæ-
Tony. Ég þarf að skreppa
inn.”
Egan sagði eins og af tilvilj-
un: „Jæja, ég þarf að fara að
koma mér á sjúkrahúsið”. Hann
flýtti sér yfir götuna að bilnum
sinum. Neðar i götunni var
Patsy að stiga inn i Oldsmobile
bifreið sina. Hann tók eftir þvi,
að Patsy haföi brúnan poka
meðferðis — sama poka og
mennirnir frá Harlem höfðu
komið með. Pokinn var fullur af
peningum. . .
„Nú fer eitthvað að gerast”,
hugsaði lögreglumaðurinn.
„Það er greinilegt, að hinir
sölumennirnir koma peningum
til Patsys. . . ”
Um miðjan nóvember höfðu
þau Patsy og Barbara Fucas
verið undir stöðugu eftirliti i sex
vikur. Lögreglan varð oft vitni
að þvi, að Patsy fékk peninga
frá þekktum eiturlyfjasölum, og
álitið var, að Patsy hefði einnig
selt litilræði af heróini. En
Patsy var leyft að hafa frjálsar
hendur um sinn. Beðið var eftir
stærri bráð.
í nóvember komst einnig orð-
rómur á kreik meðal eiturlyfja-
neytenda i New York. Það var
orðið erfitt að fá eiturlyf. Sagt
var, að stór sending væri vænt-
anleg til borgarinnar. Lögregl-
an herti á eftirlitinu. Menn voru
þess fullvissir, aö kæmi eitur-
lyfjasendingin til borgarinnar,
væri Patsy við hana riðinn.
Laugardagskvöldið 18.
nóvember siðla sátu þeir Eddie
og Sonny i kyrrstæöum bil fyrir
utan kaffistofu Patsys og biðu.
Klukkan rúmlega hálftólf nam
blár Buick bill staðar fyrir utan
kaffistofuna og flautaði. Tvær
stúlkur voru i bilnum. Ljósin
voru slökkt inni á kaffistofunni,
og skömmu siðar kom Patsy út
og fór inn i bilinn til stúlknanna.
Enn einu sinni eltu lögreglu-
mennirnir Patsy á ferð hans um
þvera stórborgina. Þeir vonuðu,
að hann myndi einhvern timann
hafa samband við Angie litla.
Eddie og Sonny höfðu allan tim-
ann talsamband við tvo leyni-
lögreglumenn, sem voru sendir
i lögreglubil til liðsinnis. P.
nam andartak staðar v;
þar sem foreldrar hans ,u.
Patsy og stúlkurnar fór’ ,ng
að inn sem snöggvast og hélcu
siðan áfram ferðin ; Patsy fór
um þvera og endilanga borgina,
eins og hann fynndi, að einhver
væri á hælum hans, sem hann
yröi að hrista af sér. Bifreiðin
beygði inn á East Brodway. Þar
var staðnæmzt -andartak, nógu
lengi til að Patsy gæti stigið út.
Hann flýtti sér niður götuna.
Skömmu siðar kom bifreið út úr
þyrpingu kyrrstæðra bifreiöa,
og stúlkurnar eltu hana. Var
Patsy i fyrri bifreiðinni?
„Tókstu eftir einhverju?”
spurði Egan ákafur. „Númerin
á fyrri bilnum eru hvit. Það
táknar að hann er ekki héðan úr
fylkinu (Bifreiðanúmer i New
York eru gul)”.
A Cherry Street misstu þeir
sjónar af ókunna bilnum. Stúlk-
urnar héldu áfram ferð sinni.
Lögreglumennirnir hætti á að
hætta eftirförinni og skyggndust.
um meðal kyrrstæðra bila.
Loksins fundu þeir þann, sem
þeir voru að leita aö, ljósbrúnan
Buick árgerð 1960 með hvitum
hjólbörðum. Númerið var kana-
diskt, frá Quebec.
Hvað táknaði þetta? Hvers
vegna hafði Patsy náð i kana-
diskan bil og skilið hann eftir i
fáfarinni götu? Þeir spurðu
sjálfa sig hvaö eftir annað:
Hvers vegna kanadiskur bill?
Þeir athuguöu bilinn. Ekkert
grunsamlegt fannst. En þeir á-
kváðu að halda kyrru fyrir i
þessari götu til að komast að
þvi, hvort billinn yrði ekki sótt-
ur. A meðan elti hinn lögreglu-
billinn bil Patsys. Loksins var
tilkynnt i sendistöðina, að Patsy
væri farinn heim. Klukkan var
að verða tvö. Þeir höfðu beðið i
meira en fjörutiu minútur i
þessari götu og haft auga með
kanadiska bilnum án þess að
nokkuð gerðist.
Enn biðu þeir, biðu og biðu.
Þessi kanadiska bifreið hafði
ekki virkað sem segull. Enginn
virtist hafa minnsta áhuga á
henni. Fljótfærnisleg athugun á
henni hafði leitt i ljós að hún var
„hrein”. Ef til vill höfðú lög-
reglumennirnir vænzt þess að
finna eiturlyf, en enn einu sinni
urðu þeir fyrir vonbrigðum.
„Þetta hefur verið langur
dagur”, sagði Egan. „En ég
held, aö bezt sé að hætta núna.
Við byrjum aftur snemma i
fyrramálið”. Sonny hreyföi
veikum mótmælum. En hann
var einnig þreyttur. Siðan fóru
þeir heim.
Egan þaut fram úr rúminu,
þegar siminn hringdi klukkan
9.30 næsta morgun.
Það var Sonny, sem hringdi.
„Ertu vaknaður?” spurði
hann.
„Nei”, svaraði Egan.
„Þá vaknar þú núna. Kana-
diski billinn er horfinn!”
„Hvað segirðu?” hrópaði Eg-
an.
„Það var aðeins i fáar minút-
ur, sem ekki var fylgzt með hon-
um, þvi að lögregluþjónn var
sendur á vettvang til aö hafa
auga meö honum rétt eftir að
við vorum farnir heim. Og hugs-
aðu um þetta. Lögreglan i Kan-
ada tilkynnir, að bilinn sé
skráður á nafn ákveöins Louis
Martin Maurice. Sá náungi er
talinn einn helzti eiturlyfja-
heildsalinn i Kanada.”
Egan andvarpaði. „Þá var
eitthvaö grunsamlegt við málið
eftir allt. En hvaða gagn gerir
það, þegar billinn er horfinn?”
Grosso, Egan og hinir lögreglu-
mennirnir höfðu ekki hugmynd
um, að i bilnum, sem þeir höfðu
álitið „hreinan,” voru faldir
meira en 250.000 dollarar i
reiðufé. Meira en fjórðungur
milljónar... greiðsla fyrir
tuttugu kiló af fyrsta flokks
heróini, sem fyrr um kvöldið
hafði verið vandlega falið i biln-
um...
2. KAFLI
Um miðjan dag 29. nóvember
1961 gekk velbúinn Frakki inn i
Parisardeiid General Motors
við Rue Guersant, i þvi skyni að
sækja bifreiö, sem hann hafði
pantað nokkru áöur. Allir, sem i
búðinni voru þekktu hann á
augabragöi. Maöurinn hét
Jacques Angelvin og lék i vin-
sælasta sjónvarpsþætti Frakk-
lands, Paris-Club, en sá þáttur
var sýndur um allt Frakkland
--------------------------------------------------------------------11
Miövikudagur 30. ágúst 1972