Alþýðublaðið - 21.09.1972, Side 11

Kross-
gátu-
krílið

□ H$66 * VRr/nH /nfíDUR Gfífíáfí BROTt
VfíNL A
f T/ú LÖéU
POK/ LOKK fíR
um _ ferD SKocfíR. Zr//?T\
VÍRUR SfíFM fí Ð
TfíKI
1 1 '/fíTT SfíUL /LiKfí
bruou 'fí PfíK1 UPPHR.
ÚTT BB/Tfí

K*bm Núfí Bnnbi

X ^ c'~-

i ~n ^ r- • C i ^ c:
" *) Á 4s íi -~ásas
skapgerð. Vegna þess að hún vissi
að hún var of auðsærð. Vegna
þess að fyrir kom að óstýrilátt
hjarta hennar fór sinar eigin
götur. Um leið og henni varð ljós
þessi sannleikur, snerist hún til
varnar. Hafði hún ekki sannað öll
hin iöngu ár, sem stundaði nám i
læknisfræðinni, að hún var sinnar
eigin gæfu smiður? Hafði hún það
ekki? Eða hafði Shane Gilligan
rétt fyrir sér?
— Aðalatriðið er að þér gerið
upp við yður hvort heldur þér
eruð — konaneða skurðlæknirinn.
Orðin stóðu henni svo skýrt i
minni að það var eins og hann
væri kominn við hlið hennar. Og
án þess að að væri spurt gerðust
hugsanir hennar liðhlaupar. Hún
vissi að þrátt fyrir kokhreystina
og ötullega uppbygggingu skurð-
læknishlutverksins fóru tilfinn-
ingar hennar sinu fram. Vegna
þess að hún var kona, gædd öllu
þvi sem kona getur veitt, af
hjarta sinu.likama sinum og sál.
i hálfgerðu ofboði yfir þeirri
stefnu, sem þessi sjálfskönnun
hennar hafði tekið, lokaði hún
ákveðin huganum fyrir allri
frekari sálarrannsókn. Hún hafði
nú skrúbbað siðari olnbogann og
þvottinum var lokið. Eftir örfáar
minútur yrði hún komin i skurð-
stofuna og öruggur heimur
læknisfræðingar myncfi taka við
henni og umvefja hana.
Lindsay horfði niðurá skurðar-
borðið með hnyklaðar brúnir.
Uppistandandi hafði sjúklingur-
inn, griðarstór og digur kona af
Maorikynþætti, verið tilkomu-
mikil á velli. Nú lá hún á
skurðarborðinu, svift allri tign
hreyfinganna, aðeins lifandi
fiykki og martröð skurðlæknisins.
— Æi, nei, Blue, þetta getið þér
ekki gert mér.
Einu sinni enn hafði hann
nálgast án þess hún yrði hans vör.
Hún var ekki heldur viðbúin
mjúkri, drafandi röddinni. Eða
gamalkunna gælunafninu, sem
dró táraslikju yfir augu hennar.
Hún hafði ekki gert sér grein fyrir
hve lengi hún hafði beðið eftir
þessu augnabliki. Hve mikils
virði það var henni að komast á
ný i hið fyrra vináttusamband við
þennan mann. Hún dró djúpt and-
ann og sneri sér að honum.
Shane Gilligan prisaði sig sælan
fyrirað hann skyidi eiga að fram-
kvæma skurðaðgerðina. Án þess
að vera brynjaður hinum dauð-
hreinsaða skurðstofuslopp, hefði
hann verið glataður. Ekkert hefði
þá getað aftrað honum frá að
halla sér fram og losa grimuna
frá munni hennar. Og eitt einasta
tillit, niður að þessum brosandi,
titrandi vörum hefði orðið honum
að falli.
— Við skulum byrja. Við eigum
risavaxið verkefni fyrir höndum.
Orð hans kölluðu fram niður-
bælt hlátursbofs frá Neil Roscoe.
t öllum þysnum, sem á eftir fylgdi
tæmdist hugur Shane Gilligans af
öllum viðkvæmum tilfinningum.
Atvikið leið hjá og varð að minn-
ingu.
Lindsay hafði ekki unnið lengi
þegar það rann upp fyrir henni,
að Sane Gilligan framkvæmdi að-
gerðina af meiri hraða og fimi en
hún hafði nokkurntima orðið vitni
að áður. Og með hljóðum fögnuði
fann hún að kunnátta hennar
reyndist honum samboðin i einu
og öllu. Aldrei þurfti hún að
láta hann biða á meðan hún
þerraði, sótthreinsaði, batt fyrir
æðar og losaði klemmur. Og
þannig unnu þau sig i gegnum
húðlög.þykkt spiklag, skáru var-
lega gegnum slétta kviðvöðvana
og notuðu klemmur til að halda
skurðinum opnum. Loks kom
gljáandi lifhimnan greinilega i
ijós og Shane Gilligan staldraði
við. A meðan ein aðstoðarhjúkr-
unarkonan þurrkaði svitann af
enni hans ávarpaði hann Lindsay
i fyrsta skipti. Samvinna þeirra
hafði verið svo hnökralaus að orð
höfðu verið óþörf.
—■ Hve oft hefur hún gengið
með?
— Tólf lifandi fæðingar, heidur
hún. Og eftir þvi sem ég kemst
næst, fjögur eða fimm fósturlát.
Þau hafa ef til vill verið fleiri.
Hún leit snögglega á hann, sá að
hann var að taka sér smáhvild og
sagði glettnislega. — Hja, barn-
ungarnir, þegar þau vilja mig
ekki fara þau bara, fjorum, fimm
sinnum, held ég. En ég næ mér
sko bara i annað strax, svei mér
þá.
Hann sneri höfðinu og það var
kátinuglampi i augnaráði hans.
Svo rétti hann út hendina eftir
skurðhnifnum og verkinu var
haldið áfram. Ljndsay hélt niöri i
sér andanum á meðan hann gerði
fyrsta örsmá gatið. Þessistund er
sérhverjum skurðlækni tilefni
LÆKNIR m
ýtrustu varúðar og kviða. Hann
veit öllum öðrum betur að mikil-
vægt liffæri getur iegið fast upp
við þennan þunna varnarvegg, að
óheppilegur skurður getur valdið
endalausum vandræðum og
töfum. Lindsay varð ekki rótt fyrr
en hún sá hann þoka blaði
Metsengaumskæranna inn um
smágert opið. Hún fylgidst gaum-
gæfilega með er hann lagði
vinstri hendina undir fingur
hægri handar og þrýsti að ná-
kvæmlega nógu fast til að þoka
egginni fram um hársbreidd i
einu. Skurðurinn stækkaði ofur-
hægt þar til hann gat rennt fyrst
einum og siðan tveimur fingrum
vinstri handar innundir lifhimn-
una og ýtt frá innyflum, sem
leituðu út um skurðinn. Að þvi
loknu hafði hann hraðar hendur.
Upp frá þessu og þar til skurð-
inum yrði lokað var það hlutverk
Lindsays að halda honum eins vel
opnum og unnt var. Hún herti
töKin um sárahakana. Um leið
lyfti hún upp höfðinu og leit yfir
borðið. Neil Roscoe stóð eins og i
leiðslu. A andliti hans var
hrifningarsvipur og augu hans
viku ekki frá skurðstaðnum. Og
vel fyrir aftan hann og dálitið til
hliðar stóð Gregory Martin. Hann
var ekki i starfshópnum þar sem
hann hafði verið upptekinn i litilli
aukaskurðstofu þegar aðgerðin
hófst. Lindsay vissi ekki hvort
hann var þarna að boði yfirmanns
sins eða hvort hann hefði komið af
eigin hvötum. Hvort heldur var
hafði hann vissulega ekki athygl-
ina við skurðaðgerðina þessa
stundina.
Hann var mjög þungbúinn á
svip og virtist vera að reyna að
vekja athygli einhvers fyrir aftan
Lindsay. Lindsay gat aðeins getið
sér þess til að það væri Sylvia
Hale, sem hann gæfi svo alvar-
legan gaum, en hvernig Sylvia
tók þvi hafði Lindsay enga hug-
mynd um. En eitt var vist og
vitneskjunni um það fagnaði
Lindsay i hjarta sinu. Það skipti
hana ekki lengur neinu máli hvað
Gregory Martin gerði.
Á þeirri stuttu stund sem
augnaráð hennar hafði hvarflað
frá einum til annars, hafði Shane
Gilligan hafið rannsókn sina.
Fyrst höfðu fingur hans og siðan
öll hanzkaklædd höndin og úlf-
liðurinn horfið inn i kviðarholið.
Minuturnar siluðust áfram. Það
var löng, kviðvænleg stund fyrir
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni , Jhe French Connection”
sem hlaut Úskarsverðlaunin í ár
viðburði kvöldsins. Það var
hugsanlegt, að lögreglumaður-
inn hefði komið af tilviljun.
Hann fékk sér aftur i glasið og
reyndi að sannfæra sjálfan sig
um, að hann hefði ekkert að
óttast. Áfengið jók honum
kjark. Honum varð hugsað til
morgundagsins og greiðslunn-
ar.
Jacques Angelvin hafði einnig
orðið að skipta um gististað.
Sjónvarpsmaðurinn leit dapur-
lega i kringum sig inni á litla
herberginu sinu á Commodore
gistihúsinu, þar sem hann bjó
nú. Að hans hyggju voru þetta
slæm skipti. Enn höfðu áætlanir
hans breytzt. Eitthvað hafði
greinilega farið úrskeiðis.
Francois hafði gefið honum
fyrirmæli um að vei a kominn til
bifreiðaverkstæðisins klukkan
tiu morguninn eftir. S \
myndu þeir aka sarr
Montreal. Samkvæmt n
áætluninni áttu þeir að h , . vi
Scaglias á Elisabetargistihúo-
inu þar og fljúga 'ðan heim
daginn eftir. Og biliinn? Um
hann yrði annazt i Montreal,
sagði Scaglia.
Angelvin var orðinn mæddur
af öllum þessum skipunum og
gagnskipunum. Scaglia og vinir
hans höfðu einnig flutzt bú-
ferlum. Það var liklega farið að
hitna i kolunum. Jacques
iðraðist sáran að hafa látið
leiðast út i þessa vitleysu. Hann
hafði hvað eftir annað reynt að
sannfæra sjálfan sig um, að
engin hætta væri á þvi, að lög-
reglan kæmist að hlutdeild hans
i þessu máli. En hvað bar
morgundagurinn i skauti sér?
Hann gekk að skápnum, fann
koniaksflösku og fékk sér vænan
sopa. Hann hafði ekki enn tekið
upp úr töskunni. Hann gat
ekkert tekið með sér. Enginn
mátti komast'að þvi, að hann
væri að fara i ferðalag. Scaglia
hafði sagt, að þeir gætu keypt
sér fatnað i Montreal.
Hann hafði lika litla peninga
meðferðis, en gat enga fyrir-
framgreiðslu fengið. Hann lauk
úr koniaksflöskunni, lagðist
ofan á rúmábreiðuna og sofnaði
alklæddur.
Hann vaknaði morguninn
eftir, fimmtudaginn átjánda,
illa haldinn af timburmönnum.
Hann settist við skrifborðið og
skrifaði i dagbók sina:
,,t kvöld verð ég á Elisabetar-
hótelinu i Montreal, ef guð
lofar.”
Hann vissi ekki að þetta voru
siðustu orðin, sem hann skrifaði
i hana.
Eddie Egan fór snemma á
fætur þennan fimmtudags-
morgun . Hann hafði alla
nóttina barizt við þá freistingu
að fara heim til Patsys og
ráðast til atlögu. Honum hafði
tekizt að sigrast á freistingunni.
Hið eina, sem hann gat i raun-
inni gert, var að fara á stöðina,
safna saman þeim mönnum,
sem unnt var að fá, koma þeim
fyrir umhverfis hús nr. 45 og
biða átekta. Að undanförnu
hafði hann tekið ungan FBI
mann, Louis, upp i bil sinn á leið
til vinnunnar. Hann hafði
hugsað sér að hafa þann háttinn
á einnig að þessu sinni. Hann
bjóst samt ekki við, að Louis
þægi farið eftir ósamkomulagið
við Waters.
En Egan til mikillar undrunar
Waters beygði sig snöggt yfir
borðið og sló Eddie með
krepptum hnefanum undir
vinstra kjálkabarðið. Eddie
hrökklaðist aftur á bak. Waters
þaut fram hjá borðinu. Hnefa-
högg undir hökuna stöðvaði
hann. Egan sveiflaði hand-
leggnum og ætlaði að gefa
Waters vænt kviðarhögg, en
Waters var sneggri og gat slegið
hann annað högg, áður en hinir
komu til að skilja þá.
„Agætt Frank. Nú veit ég þó,
hvern hug þú berð til min. Á
morgun fer ég með mina menn
til East End Avenue,” sagði
Egan móður. „Þið getið gert
hvað sem þið viljið, svo framar
lega sem þið haldið ykkur fjarri
okkur.”
Er Patsy Fuca kom heim til
sin, skalf hann enn af spenningi
eftir hinn æðislega flótta. Hvað
skyldi fjárans lögreglumaður-
inn hafa gert við Anthony?
Óttinn kom eins yfirþyrmandi
yfir hann og hnefahögg fyrir
bringspalirnar. Vissu þeir
einnig um East Emd Avenue
45? Þá gengi.hann i gildru i
fyrramálið.
Barbara fann strax, að ekki
var allt með felldu, en sagði
ekkert. Hann blandaði sér
sterkan viskisjúss og rifjaði upp
ii*æi®«SI)?iÍ!ieœ®S»SS»iJaisHii!^i»S*æífíiSlíf8S«*SH»*S^^
o
Fimmtudagur 21. september 1972