Alþýðublaðið - 18.01.1973, Blaðsíða 11

í SKUGGA MARDARINS
Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
58
Kross-
gátu-
krílið
HWDfiA "I
'fi h;mn! ‘bfhVHL - / DjÚPRH HYL KlOROi/i SORG
f 5
'bPOTT TfiKN
OhRÍ! K j LEIK + 5 Kbi-I GLEyp/) II 6
r 3
'OUKTR RiSTI 1 SKST STROK VÉL SKIPS SKfiÐA
r /0 HOFUÐ QORE
í s a l
TRITT TF/DSI /nfiKrv ESK/uR
w YNþn VRflUG \ufn$T y
r /3 5UMD
r YFlR L/Ð
T’ETT A1RLTH \SuHTJ! 7 9
LYKUOKt) = STéXKUR.
ladies, án þess að ræða það við
mig.
— Viljirðu vera skynsöm...
— Það er það sem ég er að
reyna að vera. Ég veit að þetta er
rangt.
— Hættu þessu bulli. Hann
greip um handlegg minn. — Þú
ert svo falleg i kvöld þessi kjóll
ler þér mjög vel.
Hann byrjaði að krækja honum
frá mér en ég vék mér undan.
— Nei, sagði ég. — Ég læt ekki
fara þannig með mig.
Ég hljóp inn i búnings-
herbergið. Honum varð hverft við
og ég var búin að læsa hurðinni
áður en hann hafði áttað sig. Ég
var með tár i augunum. Ég hafði
þó komizt hjá þvi að hann sæi
þau. Mér sagði svo hugur um, að
hann myndi hafa fyrirlitningu á
tárum.
Það er allt breytt, hugsaði ég.
Hveitibrauðsdagarnir eru á enda.
Samband okkar er ekki það sem
ég taldi það vera.
Eg settist niðurá litla rúmið og
hugsaði til Stirlings. Elskaði hann
mig i raun réttri? Já. Ég gaf
sjálfri mér svarið. Manstu þegar
þið láguð i hellinum. En faðir
hans hafði sagt: Vik frá. Ég vil fá
hana. Og Stirling hafði vikið. Og
nú var Mörður farinn að segja við
mig: Þú gerir það sem ég segi
þér. Þú tekur þátt i hinni miklu
hefndarfyrirætlun minni. Og enda
þótt heili minn segði: — Þetta er
rangt og af þvi getur ekkert gott
hlotizt, kallaði hjarta mitt hástöf-
um: — Hvað gerir það til? Þú
verður hjá honum og hann mun
halda áfram að elska þig. En ef
þú setur þig upp á móti honum...
Og ég sá fyrir hugskotsjónum
minum Jessicu halda á sandal-
viðarskrininu. — Hér kemst
margt fleira...
Það var ekki um að villast,
hveitibrauðsdagarnir voru á
enda.
Mér hafði ekki orðið svefnsamt
um nóttina. Ég hafði legið þarna
á óþægilegu rúminu eftir að hafa
farið úr satinkjólnum, og vonað
að hann berði á dyrnar og bæði
mig að koma út. En hann gerði
það ekki. Það var ég sem lauk
upp dyrunum morguninn eftir
Hann sat i stól og var að lesa
þegar ég kom inn. Ég var á nær-
pilsinu og hélt á silkikjólnum
minum i fanginu.
— Jæja, sagði hann,— er það sú
ráðsetta? Hann hafði skipt skapi.
Hann var ekki lengur reiður og
bliðan var komin aftur þrátt fyrir
kerskniyrðin. — Ég vona, frú, hélt
hann áfram, — að yður hafi liðið
vel i nótt.
— Ekki sem bezt, svaraði ég
honum i sama tón.
— Iðrun?
— Mjög hörð dýna.
— Og þú vilt heldur fiðursæng.
— Undir vissum kringum-
stæðum.
Hann hló. — Veslings barnið!
Mikill tuddi get ég verið! Ég hefði
átt að krefjast þess að þú yfir-
gæfir þina hörðu dýnu, en þú
varst svo staðráðin i að verja
frelsi og ákvörðunarrétt kvenna
— og hvað gat ég gert?
— Ekkert. Þú vissir aö ég
myndi ekki láta undan siga hvað
sem á dyndi.
—- Nú viltu sennilega fá þér bað
og klæða þig. Á meðan þú ert að
þvi ætla ég að biðja um morgun-
verð handa okkur hingað upp. Ert
þú samþykk þessu, eða viltu fá að
leggja fram tillögur?
— Eg er algerlega samþykk.
Ég var hamingjusöm. Þessu
var ekki lokið. Ég hafði hegðað
mér heimskulega. Ég yrði að
vera minna gjammandi. Ég yrði
að beita lipurð, lempni.
Við sátum við borðið sem ekið
hafði verið inn. Ég hellti kaffi i
bollana á meðan hann tók sér
flesk og nýrnakássu af brennheit-
um fötunum. Yfir öllu hvildi ró-
semi og innileiki, sem vakti hjá
mér hamingjukennd.
— Nú skulum við ræða þetta
mál einsog siðmenntað fólk, sagði
hann. Okkur greinir á. Ég segi að
við eigum að fara til Englands og
að börnin okkar muni leika sér á
grasflötunum kringum White-
ladies. Barnabörn min munu vera
þar ásamt syni minum og dóttur,
þvi Stirling kvænist og Adelaide
bætist einnig i hópinn. Ég hef ekki
ennþá eignast Whiteladies. Það
getur orðið nokkrum erfiðleikum
bundið, en ég hef alltaf haft
ánægju af að sigrast á erfiðleik-
um. En þú Nora, hefur þinar eigin
hreintrúarhugmyndir. Þér virðist
heiðingjaháttur að jafna gamla
misklið. ,,Auga fyrir auga", segi
ég. Þú segir ,,Héttu honum hinn
vangann". En þetta er mitt mál.
Ég verð að berjast fyrir White-
ladies og ég á andstæðing innan
minnar eigin fjölskyldu — eigin-
konu mina. Þetta er ástand eftir
minu höfði.
— Þú ætlar þá að fara til
Englands.
— Viðætlum til Englands.
— Og þú ætlar þér að eignast
þetta hús.
— Með illu eða góðu, eins og þú
manst. Og ef þú ætlar að reyna að
aftra mér — já Nora min, það
verður þeim mun betra krydd i
súpuna. Þú reynir að koma mér i
skilning um hversvegna ég ætti
að gera það.
— Þú ætlar þá ekki að hrinda
frá þér eiginkonu, sem játar ekki
alltaf auðmjúklega að þú hafir á
réttu að standa?
— Að hvaöa gagni myndi slik
mannvera vera mér? Þegar ailt
kemur til alls er ég tiltölulega
ánægður með hana Noru mina.
Hún getur stundum verið þrá, hún
getur verið hrokafull, en það sem
verst fer i taugarnar á mér er
þetta guðsóttahjal hennar, þessi
trúboðandi...
— Og það sem fer i taugarnar á
mér er sá leiði siður eiginmanns
mins að tala i návist minni eins og
ég væri hvergi nærri.
— Þá förum við bæði i
taugarnar á hvort öðru, en það er
eins og það á að vera.
— Og þú hefur náðarsamlegast
ákveðið að taka i sátt eiginkonu
sem telur mann sinn hvorki al-
máttugan né alvitran.
— Ég hef komizt að þeirri
niðurstöðu, að ég elski stúlkuna
og það þýðir að ég læt mér ýmis-
legt lynda. Satt að segja hlakka
ég til að eiga hressandi lotur með
Noru þegar hún fer að prédika
fyrir mér að rétta fram hinn
vangann en þess á milli sýni ég
henni hvað hún getur orðið ham-
ingjusöm i nýja enska óðalinu
okkar.
— Ég verð þér aldrei sammála.
— Það veit ég, sagði hann. —
Jæja við leggjum aftur af stað
heimleiðis i dag. Við þurfum að
hefja undirbúninginn.
— Undirbúninginn...
— Undir Englandsförina og
striðið okkar á milli.
Við fórum frá Melbourne
þennan dag. Viö höfðum gert
málamiðlun. Ég átti strax að
hefjast handa við undirbúning —
til Englands færum við i marz á
næsta ári. það var ákveðið,
Stirling, Mörður og ég sjálf auk
þess þjónaliðs, sem við þyrftum á
að halda. Ég átti engar mótbárur
að bera fram gegn þessum undir-
búningi. Verkefni mitt var siðan
að telja Merði hughvarf varðandi
kaupin á Whiteladies þegar að þvi
kæmi.
Hann sagði mér aldrei frá fyr-
irætlunum sinum. Ég held hann
hafi trúað Stirling fyrir þeim.
Mér fannst ég hálfgert sett hjá en
ég bældi niður gremju mina. Ég
var staðráðin i að koma i veg fyr-
ir að Whiteladies yrði tekið frá
eigendum þess. Ekki gat ég held-
ur séð hvernig það mætti verða.
Við lifðum ekki á miðöidum þegar
kastalar voru teknir með áhlaupi.
Ég ætlaði að fá Mörð til að kaupa
það hús sem mig langaði til að
eiga. Ég gerði mér það i hugar-
lund — glæst og virðulegt. Ég yrði
að gera honum það til geðs. En
þegar ég imyndaði mér það tók
það ávalt á sig svip Whiteladies.
Sumri var tekið að halla og
vindurinn orðinn napur og hvass.
Ég heyrði hann þjóta i runnunum,
hann skók gluggahlerana og
hristi húsið, eins og hann væri að
reyna að rifa það af grunni sin-
um.
Þegar ég fór i útreiðarferöir,
venjulega með Merði, stundum
með Adelaide, en aldrei með
Stirling, sem ég sá örsjaldan nú-
orðið, rann mér kalt vatn milli
skinns og hörunds við að sjá eyði-
legginguna, sem eldurinn hafði
valdið, enda þótt mörg trén væru
ekki aldauða og myndu rétta við
er lram liðu stundir.
73
nægilega vel lagt. Ég skýrði bil-
stjóranum frá þvi, hvar ég vildi
hafa bilinn og sagði honum að
aka mér umhverfis húsaröðina
og að varðstöð minni á York
Avenue og skipaði honum siðan
að taka sér stöðu á hinu horninu,
eins og ég hafði lagt fyrir hann.
Siðan skilaði ég dagblaðinu lög-
regluþjóninum, sem hafði lánað
mér það.
A meðan á hinum stutta akstri
til varðstöðvar minnar stóð,
varð hernaðaráætlunin til i huga
mér. Ég náði tali af Fineally á
miðstöðinni i simanum i tóbaks-
verzluninni (ég vildi gjarnan
bæta við, að samstarfið við
starfsmenn miðstöðvarinnar
var til fyrirmyndar meðan á að-
gerðum stóð, og eina tillagan til
úrbóta, sem ég hef fram að
færa, er, að samskipti verði
formlegri og aukin verði notkun
kenniorða og talna. Að öðrum
kosti kunna samskipti að
hneigjast i þá átt að verða per-
sónuleg og óformleg og þar af
leiðandi timafrekari).
Ég skipaði Fineally liðþjálfa
að senda fimm bila til viðbótar,
hvern með tveimur mönnum
innanborðs. Einnig bað ég um,
að send yrði hjálparsveit, sem
hefði að minnsta kosti tvö labb-
rabb tæki meðferðis, vopna-
flutningavagn með táragas og
uppreistar byssur, tvær bifreið-
ar búnar leitarljósum og
sjúkrabifreið. Fineally liðþjálfi
sagðist skyldu athuga skrár
sinar og senda allt á vettvang,
sem tiltækt væri. Um það leyti
— ég held, að klukkan hafi verið
3.40-3.45 — bað ég Fineally lið-
þjálfa einnig að tilkynna Arthur
C. Beatem, aðstoðarvarðstjóra,
hvað var á seyði og fela honum
að ákveða, hvort þetta yrði til-
kynnt lögreglustjóra og/eða
borgarstjóra.
Næst hóf ég að skipa mönnum
minum i sveitir . . .
(71)
Haskins: Þegar hér var komið
sögu, sagði Duke . . .
Spurning: Hvað er klukkan þá?
Haskins: Ég veit það ekki ná-
kvæmlega, Tommy. Það var
orðið áliðið eða öllu heldur
snemma morguns. Mér sýnd-
ist vera að birta. Það hefur
kannski verið imyndun. Hvað
sem þvi liður, var ég búinn að
benda Brodsky bræðrunum á
það, sem þeir áttu að fjar-
lægja úr ibúð 4B. Ibúðin sú
var sannkölluð gullnáma,
eins og mig hafði grunað.
Tæknimaðurinn sprengdi upp
fornfálega, koparslegna
kistu, sem var læst með
hengilás. Hann opnaði ýmsar
aðrar hirzlur eins og til dæmis
skartgripaskrin, skjalaskúff-
ur og meira að segja skot-
færakassa, sem var læstur
með hengilás. Það var kostu-
legt, sem þessar gömlu hræð-
ur höfðu sankað að sér. Það
var demantshálsfesti og önn-
ur sett rúbinum, og allir
skartgripirnir voru ótrúlega
óhreinir, og ég áleit, að aðeins
þessir tveir gripir væru um
fimmtiu þúsund dala virði.
Þarna var lika lausafé og
meðal annars stórir, gamal-
dags seðlar, sem ég hafði ekki
séð árum saman. Þarna voru
verðbréf og haugarnir af alls
konar skartgripum, og allt
var það verðmætt, enda þótt
nauðsynlegt yrði að hreinsa
gripina. Jesús minn, Tommy,
þetta var rétt eins og maður
gæti imyndað sér, að hafi ver-
ið umhorfs hjá Tiffanys fyrir
svona sjötiu og fimm árum.
Þarna voru glermunir og
glerjaðir, sem ég gat ekki
hugsað mér að skilja eftir.
Duke var búinn að segja okk-
ur að hafa hraðann á, svo við
létum teppi og húsgögn eiga
sig, en ég sá samt Sheraton
borð, sem hvaða safn sem
vera skal hefði gefið stórfé
fyrir, og þarna var stórkost-
leg, pinulitil, austurlenzk
ábreiða. Hana varð ég að hafa
með mér, svo að ég baö Billy
Brodsky, þann treggáfaða, að
stinga henni undir handlegg-
inn og halda á henni niður i
bil.
Spurning: Hvar var Anderson,
meðan þessu fór fram?
Haskins: Hann var eiginlega
alls staðar og hvergi. Hann
gaf gætur að bæklaða drengn-
um i ibúð 5A, og þaðan fór
hann út á svalir ibúðarinnar á
móti að lita i kringum sig.
Hann fylgdist lika með þvi,
hvernig skrimslið frá Detroit
kom fram við ibúana, sem
höfðu veriö fluttir inn i ibúð
4A, og auk þess hjálpaði hann
bræðrunum að bera niður i
bilinn. Eitthvað var hann lika
að gramsa i auðum ibúöun-
um. Bara að skoða, skilurðu.
Hann stóð sig frábærlega —
hann var vel á verði. Þegar ég
hafði lokið störfum i ibúð 4B,
sagði hann mér að fara niður i
kjallara og athuga, hvort hús-
vöröurinn svæfi enn, og tala
við negrann, sem var á verði
niðri i anddyrinu. Ég fór niður
i kjallara, og húsvöröurinn
hraut enn.
Spurning: Tókstu nokkuð úr
ibúð hans?
Ilaskins: Nei, nei. Hún hafði
verið tæmd áður. Það eina,
sem við fundum, var gömul
helgimynd.
Spurning: Húsvörðurinn heldur
þvi fram, að hann hafi verið
nýbúinn að fá greidd laun.
Hann hafði haft nærri
hundrað dali i vasanum, og
peningarnir voru horfnir.
Tókst þú þá?
Haskins: Manni getur sárnað,
Tommy. Það kann að vera
margt illt i mér, en ég er ekki
aumur vasaþjófur.
Spurning: Þú varst með um
fjörutiu dali i seðlaklemmu i
vasa þinum og nærri hundrað
dali vöðlaða saman i innri
jakkavasa þinum, þegar leit
var gerð á þér á lögreglustöð-
inni. Voru það peningar hús-
varðarins?
Haskins: Tommy! Hvernig
getur þú fengið þetta af þér?
Spurning: Jæja þá. Hvað gerð-
ist, þegar þú hafðir athugað
húsvörðinn og komizt að þvi
að hann svaf enn?
Haskins: Duke hafði sagt mér
að tala við Skeets Johnson,
Fimmtudagur 18. janúar 1973
o