Alþýðublaðið - 25.03.1973, Blaðsíða 5

Þessi stórstjarna
varð næturlífinu
og gleðinni
að bráð. George
Best var
í augum margra
yngri kvenna
orðinn kyntákn
— og hið Ijúfa líf
tók orðið meira
af tíma hans
en knattspyrnan.
Hann hætti að æfa
— hætti að mæta
— hætti
að láta sig
knattspyrnuna
nokkru
varða,
og nú
er
þessi
fyrrum
frægasta
knatt-
spyrnu-
hetja
Breta
orðin
fasteignasali.
• Það eru áhöld um hvort at-
hafnasemi i kynlifinu skaði getu
iþróttamannaþegar i keppni er
komið. Sumir halda þvi fram að
það hamli gegn góðum árangri i
iþróttum.
• Aðrir telja það æskilegt og i
sumum tilfellum undirstöðu
góðs árangurs. Eitt er þó vitað,
— kynlif skaðar ekki.
• Og reyndar er annað einnig
vitað: Afburða iþróttamenn eru
ekki afburða elskhugar . . .
• •

Jæja stelpur, nú sjáiö þiö til þess aö koma liöinu i gott form!
Mark Spitz, frábær iþróttamaður og þekkt kvenna-
gull, þótt svo að til séu þeir sem efast um bólfimi
hans.
Mary Rand, ensk iþróttakona með mikið safn verð-
launagripa og manna: ,,Toppiþróttamenn eru ekki
góðir elskhugar, þvi þeir lita á ástina sem leikfimi.”
Kemur mikil holdleg ást
i veg fyrir að iþróttamenn
nái topp-árangri? Eða
hefur máske óframfærni i
þeim málum áhrif á ein-
beitinguna?
Sérfræðingar i þessum
málefnum eru ósammála,
þótt flestir óþróttaleiðtog-
ar telji kynmök góð, i hófi.
En eitt ber þeim öllum
saman um, og er það að
topp-iþróttamaður er eng-
inn super-elskhugi, með
fáum undantekningum þó.
Getur það sem við köll-
um eðlilegt kynlif eyðilagt
möguleika góðs iþrótta-
manns til þess að ná hin-
um eftirsóttu gullverð-
launum? Þessi og margar
aðrar brennandi spurning-
ar um sambærilegt efni
hafa komið fram nú á
seinni timum, og má það
teljast eftirleikur
Olympiuleikanna. Astæð-
urnar fyrir spurningunum
eru margvislegar. Bæði
lærðir og leikir eru svo
sannarlega ekki á sama
máli um það hvort stór-
stjörnur i iþróttaheimin-
um séu náttúrulausar eða
lifa eðlilegu kynlifi, og eða
hvort hin stuttu og heitur
ástarævintýri sem virðast
blómstra á hinum stóru
alþjóðlegu iþróttamótum
sé næg útrás fyrir þær.
Meirihluti þess iþrótta-
fólks er við var talað i
sambandi við þessi mál-
efni töldu, að gullverð-
launin væru i hættu, ef ást-
in réði rikjum, en þó voru
til undantekningar.
DAVID WOORirW
amerikumaðurinn er vann
01. gull i 800 m hlaupi seg-
ir: — Skömmu fyrir leik-
ana i Munchen gifti ég
mig, og urðu heilmikil læti
vegna þess, að frúin kom
með mér á leikana. bjálf-
arar og leiðtogar voru
hræddir um að hún myndi
hafa „slæm” áhrif á mig.
Að mörgu leyti er ég sam-
mála þeim, en við höfðum
ákveðið að láta allt kynlif
lönd og leið þar til ég hafði
lokið keppni.
Að sumu leyti hafði það
að minum dómi einnig góð
áhrif á mig, að konan var
með mér þrátt fyrir það að
kynlif hafi verið ,,Tabú”,
þið skiljið, eftirvæntingin.
DAVID WOOTLE,
tékkneski kringlukastar-
inn, sem varð ástfangin af
bandariska sleggjukastar-
anum Harold Connolly á
Olynpiuleikunum i Mel-
bourne og giftist honum
svo seinna, hefur þetta að
segja: — Það var mjög
erfitt að halda aftur af sér,
ég var ung og svo ástfang-
in að það náði ekki nokkru
tali. Ég vissi að Hal leið
eins, en við vorum ákveðin
i þvi að neita okkur um öll
kynmök þar til verðlaunin
voru i höfn.
Ástargarðurinn
Danski iþróttamaður-
inn, iþróttalæknirinn og
sálfræðingurinn Knud
Lundberg, öðlaðist furðu-
lega reynslu eitt sinn er
hann var i heimsókn i
Þýzkalandi rétt fyrir
seinni heimsstyrjöldina.
Honum var boðið að leggj-
ast með völdum þýzkum
stúlkum og geta þeim
barn. Hinn hái ljósi og vel-
byggði Lundberg var að
dómu nasista hinn full-
komni arii. Og eftir þeirra
kokkabókum yrðu börr
hans og þá sér i lag:
drengir allt að þvi föður
betrungar.
En Lundberg sagði
pent: nei, takk.
Svissneski læknirinn
Paul Martin hefur frá liku
að segja, hvernig nasist-
arnir reyndu að fá hina
frábæru iþróttamenn til
þess að barna þýzkar
stúlkur. Martin var mikill
iþróttamaður hér áður
fyrr og tók þátt i Ol.leikun-
um i Berlin 1936. Hann
segir að bak við Oi.þorpið
hafi verið garður er var
útbúinn sem nokkurs kon-
ar ástargarður og hafi það
verið i áætlun nasista að
nýta iþróttamennina sem
nokkurskonar eldi-naut af
beztu tegund.
Hafði stjórnin valið hóp
af ungum og fallegum
þýzkum stúlkum og ein-
faldlega gefið þeim skipun
um að fara inn i garðinn og
koma sér i kynni við
iþróttamennina. Að sjálf-
sögðu máttu þær ekki láta
gyðinga' eða svertingja
komast i námunda við
sig, en norðurlandabúa,
hollendinga, þjóðverja og
hvita amerikumenn var
þeim fyrirskipað að tæla.
Flestar stúlknanna voru
leikfimiskennarar og
meðlimir i ofsatrúarsöfn-
uði nasista „Bunt Deuts-
cher Madel” og þær höfðu
sérstakt aðgöngukort að
garðinum.
Og ríkiö borgaði
barnameðlagið
Astargarðurinn var litill
beykiskógur með fögrum
grasrjóðrum og lundum og
i miðjum garðinum var
litil tjörn. Og umhverfis
garðinn stóðu vopnaðir
lögreglumenn er sáu um
að þau er iðkuðu amors-
leikinn hefðu til þess næg-
an frið. Þýzka rikið tók að
sér að greiða allt uppeldi
þeirra barna er kæmu
undir eftir þessi garðs-
ævintýri. Stúlkurnar urðu
aðeins að gæta þess að
skrifa niður Ol.merki elsk-
huga sinna eða að fá merki
þeirra þegar leikunum var
lokið, þá yrði allt klappað
og klárt og rikið tæki við.
Hugmyndin með ástar-
garðinn hefur ekki þróazt
og þvi verða iþróttamenn
og konur að láta sér nægja
að hittast á veitingastöð-
um eða i diskótekum.
Karlmenn hafa ekki leyfi
til þess að fara inn i búðir
kvennanna, en þær aftur á
móti mega gjarnan heim-
sækja karlabúðirnar.
I Munchen ákvað stjórn
leikanna að skipta sér
ekkert af kynlifi kepp-
enda, og er það i fyrsta
sinn sem slik ákvörðum er
tekin. Og furðulegt nokk
komu engin mótmæli.
Aður fyrr var allt gert til
þess að reyna að hindra
ástarlif keppenda, en auð-
vitað án árangurs. Margir
gamlir Ol.þátttakendur
geta sagt sögur af þvi
hvernig náttúran krafðist
réttar sins þegar um ungt
fólk er að ræða, sem er
bæði andlega og likamlega
i topp-formi. Kynlif verður
aldrei tamið.
óframfæmi /
Undantekningar
En það var ekki af sið-
ferðislegum ástæðum sem
menn voru á móti kynlifi á
meðan á Ol.leikura stóð,
heldur hitt að það v'ar talið
hafa lamandi áhrif á getu
iþróttafólks á sjálfum
leikvanginum. Og þrátt
fyrir það að visindamenn
telja kynlif siður en svo
niðurdrepandi á getu
iþróttamanna, heyrast
ennþá raddir er meina hið
gagnstæða. Og það nýj-
asta af þeim málum er
það, að nú þykir sannað að
vöntun á kynlifi geti or-
sakað taugaspennu, fljót-
færni og ónóga einbeit-
ingu.
Eflaust er það hér eins
og annars staðar i lifinu,
að það er bæði hægt að
gera of mikið og of litið af
hlutunum, hver veit?
Auðvitað þarfnast
iþróttafólk ástar til jafns
við annað fólk. En er meiri
kraftur i þvi við ástarleik-
inn? Gerir hin mikla þjálf-
un og vel æfðu vöðvar það
að
Betri elskhugum?
Enska iþróttakonan
Mary Rand hefur fyrir sitt
leyti svarað þessu. Á
Ol.leikunum i Tokió vann
hún til gullverðlauna i
langstökki, silfurverð-
launa i fimmtarþraut og
bronsverðlauna i hástökki.
Hún telur það af og frá að
topp-iþróttamenn séu
betri elskhugar en aðrir. 1
blaðaviðtali einu lét hún
ýmislegt frá sér fara um
tómstundagaman sitt og
annarra á meðan á stór-
mótum stæði. M.a. sagði
hún að kynlif léki þar stórt
hlutverk. Tvivegis hefur
hún verið gift, og i bæði
skiptin mönnum er hún
hitti á Ol.leikunum. Hún
segir:
— Það var eins i
Munchen eins og á öðrum
stórum iþróttamótum.
Sjónvarpið sýndi okkur
iþróttafólk sem var ofur-
mennum nær. En þaö var
aðeins á leikvanginum
sem ofurmennskan kom i
ljós. Utan vallar er þetta
ósköp venjulegt fólk. Ung-
ar stúlkur og ungir menn
sem eru þess alls óviðbúin
að mæta frægðinni eða
óheppninni. Það er ekki
vant næturlifinu og allri
sviðsetningunnisem þarna
á sér stað. Sumt af þvi
brotnar niður og byrjar að
drekka, aðrir taka að
stunda ástarleiki og fram-
hjáhöld sem oftast enda
með þvi sem dagblöðin
kalla
Kynlífshneyksli
Stuttar en heitar ástir
blómstra ætið á stórum
iþróttamótum. Margar
stúlkur hafa sagt mér að
það sé verst að snúa aftur
heim þegar stórmóti er
lokið. Þeim finnst þær
sviknar og þær eru niður-
beygðar og þetta getur
setið i þeim i langan tima.
En þetta er ekki vegna
þess að iþróttamennirnir
séu betri elskhugar en
strákarnir sem heima eru
og oftast þvert á móti. Það
er öruggt að topp iþrótta-
maður er ekki stjörnu-
elskhugi, þvi oftast litur
hann á ástaratlotin sem
leikfimi, en vitaskuld eru
til heiðarlegar undantekn-
ingar. Máske er ástæðan
sé, að þessir menn hafa
alizt upp við þá hugsun að
sigra og vera beztir. En
kynlif er engin keppni.
Elskhuginn á ekki að flýta
sér að verða á undan að ná
fullnægingu. Hann á ekki
að taka. Hann á að gefa.
Það á sem sé ekki að
strjúka hundi á móti hár-
unum eða iþróttamanni
upp eftir lærunum. Og það
er einmitt það sem 'pró-
fessor Prokop, vestur-
þýzkur iþróttalæknir og
sálfræðingur heldur fram.
Af vinnubrögðum hans má
sjá að allir af fremstu
iþróttamönnum heims séu
algjörir aumingjar i rúm-
inu.
Náttúrulausar
íþróttastiörnur
Ástæðan til þess að svo
mikið af topp-iþróttafólki
er náttúrulaust, er sú að
það notar hormónagjafir i
alltof rikum mæli. Og
samfara þessu áliti sinu,
telur prófessor Prokop að
hormónagjafirnar geri hið
mesta ógagn. Hann álitur
að flest iþróttafólk sem
einhverjum umtaisverð-
um árangri hefur náð sé á
þessum hormónagjöfum.
Hormónarnir auka mjög
vöxt og styrk vöðva.
t viðtali við dagblaðið
Bild segir prófessorinn:
inn:
Ég vil ekki nefna nöfn
þótt freistandi sé, en það
er almennt að topp-
iþróttafólk notar þennan
óþverra. Gerviefni þau
sem meðal þetta er búið til
úr gera það að verkum að
hormónar sjálfs likamans
minnka og eyðast og þar
byrjar náttúruleysið.
Hjá konum verða radd-
böndin dýpri og maður
kynnist kvenmanns-
skeggi.
Lengur fær prófessor
Prokop ekki að hafa orðið,
og til þess að bæta úr sár-
asta sviðanum skulum við
leyfa þvi að fljóta með, að
sárafáir af kollegum hans
eru honum sammála,
heldur hafa þveröfuga
skoðun.
Kvenlegur yndis-
þokki
Einn af þeim er dr.
Mandfred Steinback frá
Munchen. Dr. Steinback
er þekktur iþróttalæknir
og þjálfari. Hann segir:
— Aldrei hafa jafn
margar fallegar stúlkur
verið þátttakendur á 01.-
leikunum eins og nú, og
aldrei hefur betri árangur
náðst i kvennagreinum.
Og aldrei hefur maður séð
jafn mikinn kvenlegan
yndisþokka á verðlauna-
pallinum sem nú. Og
aldrei hefur ástin verið
jafn mikil og nú. Þvi lýsi
ég þvi hiklaust yfir, að það
sem prófessor Prokop hef-
ur látið sér um munn fara
er hrein illgirni og öfund-
sýki. (Það skyldi þó ekki
vera eitthvað til i þvi.)
Það finnast engar sannan-
ir fyrir ummælum
prófessors Prokops. Ég
held þvi fram að topp-
iþróttamenn séu allt ann-
að en náttúrulausir. Tök-
um Mark Spitz sem dæmi.
Hann er bezti sundmaður
heims og þekkt kvenna-
gull, þar er náttúran i lagi.
Og að lokum þetta. Sem
þjálfari og leiðtogi fyrir
iþróttamenn á keppnis-
timabili hefði starf mitt
verið léttara og ég losnað
við margt óþarfa nætur-
göltið ef náttúruleysi hefði
háð þeim.
Og þannig standa málin.
En hvað með okkar eigið
iþróttafólk, máske vill það
leggja eitthvað til mál-
anna?
r og ástarlíf
Sunnudagur 25. marz. 1973
Sunnudagur 25. marz. 1973