Alþýðublaðið - 25.03.1973, Blaðsíða 7

BÍLAR OG UMFERÐ
REYNSLUAKSTUR
ALÞÝDUBLAÐSINS
Blaðamaður Alþýðublaðsins kynnir sér kosti og galla nýrra bila og segir j:|j
lesendum frá reynslu sinni. — i þetta sinn er tekinn til meðferðar forvitni- jjjj
legur bíll, sem ekki er raunar nýr hér á landi, en kemur nú nokkuð endur- jjjj
bættur. ::::
RANGE ROVER 1973:
SVARIÐ VIÐ (SLENZKA VEGAKERFINU
verið bætt oliuhitamæli og
ampermæli, og er það vitanlega
til bóta. Ljós i mælaborðinu eru
áfram mörg, þar á meðal ljós,
sem tekur að blikka, þegar lækk-
ar í benzintankum, og þaö er
kannski dæmi um þá benzin-
eyðslu, sem fylgir svona stórum
bilum, að ljósið fer að blikka,
þegar nálin á mælinum er komin
á neðsta fjórðungsstrikið. Reynd-
ar er eyðslan ekkert óhugnanleg,
allavega ættu þeir að ráða við
hana, sem hafa ráð á að kaupa bil
fyrir nærri tvöföld meðal árslaun.
liún er eftir þvi sem ég hef góðar
heimildir fyrir 17—18 litrar á
hundraðið miðað við skikkanlega
keyrslu á islenzkum malarvegi.
Þó Róverinn sé eins og sér-
smiðaður fyrir Island er ekki
beint hagkvæmt að eiga hann upp
á mikinn akstur innanbæjar hér i
Reykjavik. Það gerir benzin-
eyðslan þó ekki sé annað. Það er
heldur ekki góð hagfræði að
kaupa slikan bil til innanbæjar-
nota, þegar helmingi ódýrari
bilar duga þar alveg eins vel. En
hins vegar er Roverinn alls ekki
óhentugur i bæjarakstri, þó stór
sé, hann er þvert á móti furðu lip-
ur. Þó má segja, að stýrið sé iviö
þungt i vöfum, — liklega er það of
iitið, og i miklum snúningum er
talsvert puð að leggja snarlega á
milli borða, eins og oft þarf að
gera i þröngúm götum og þegar
lagt er i stæði.
En hvernig hefur Range-
Roverinn reynzt? Um það get ég
litið sagt, en þó hef ég kannað
litillega feril bils, sem var keypt-
ur árið 1970 og hefur nær ein-
göngu verið notaður i sveit. Hann
er ekinn um 25 þúsund kilómetra,
og að þvi er eigandinn segir hefur
ekkert þurft að eiga við viðhald,
einu dvalir hans á verkstæði eru i
sambandi við reglulegt eftirlit.
Frá byrjun voru að visu vandræði
með bremsuborðana að aftan,
þeir eyddust óhugnanlega fljótt,
eða á 2—3000 km. Það reyndist
vera galli, sem var i þvi fólginn,
að bremsuklossarnir voru opnir
og óhreinindi komust i þá. Nú
hefur þetta verið endurbætt og
hlif sett um klossana. Þá kvartaði
eigandinn um, aö ýmislegt smá-
vægilegt sé hálfgert pjátur, og
nefndi hann helzt rúðuhalara.
Slikt er náttúrlega ekki vel gott á
svo dýrum bil.
Að lokum umsögn eiginkonunn-
ar: „Þetta er stórkostlegur bill,
en ekki vildi ég keyra hann”. Og
þaö sem hún fann helzt að, annað
er stærðin, var hversu erfitt henni
fannst að eiga við hurðirnar, —
húnninn aö utan fannst henni
óþjáll, og handfangið til aö loka
með innanfrá fannst henni of
framarlega, þannig aö átakið
sem þarf til aö loka er of mikið.
Þar er ég sammála, og aö minu
óliti þyrfti armpúðinn, sem
/gengur yfir þvera huröina að vera
laus frá huröinni en ekki lokaður
að neðanverðu.
Range-Rover er auglýstur sem
lúxusbill á góðum vegum og tor-
færubill á slæmum, og hefur aug-
lýsandi þar nokkuð til sins máls.
Úm það fyrrnefnda þarf ekki að
deila, en varðandi það siðar-
nefnda get ég ekki stillt mig um
að rifja upp jeppakeppni þá, sem
var haldin við Grindavik i haust
og frá var sagt hér i þættinum.
Þar reyndist Range-Roverinn
ekki standast snúning „Willysn-
um” litla (hann heitir reyndar
ekki Willys, heldur einfaldlega
Jeep), en þar lauk lika mögu-
leikum á samanburði.
Þetta er sannkallaður lúxusbill
við fyrstu sýn, og þegar ekið er af
stað fellur hann siður en svo i
áliti. V,8 vélin er ekki 130 hestöfl
fyrir ekki neitt, og ekki þurfti
stóra glufu i umferðina um
Laugaveginn til að skjóta honum
frá Hekluhúsinu. Ef mjög mikið
liggur við er óþarfi að taka úr
fyrsta gir fyrr en á 40 km hraða,
og i öðrum malar hann áreynslu-
laust upp i 70 km hraða. Þar með
eru öll hraðatakmörk brotin og
eiginlega ekki þörf fyrir fleiri
gira. En þeir eru samt fjórir tals-
ins, og vilji menn spara benzinið
er seigla vélarinnar slik, að fjórði
girinn dugir allar götur frá 20 km
hraða upp i hámarkshraða (þ.e.
200 km hraða). \
Það getur verið, að sumir
freistist til að nota þann gir i
lengstu lög i innanbæjarakstri af
þeirri ástæðu, að girkassinn er
alls ekki hljóðlaus, og giraskipt-
ingin á litið skylt við lúxusbila,
þótt handtökin við aksturinn verði
i fyrstu ósjálfrátt þau sömu og viö
akstur þeirra. En það er liklega
ekkert við þvi að segja, þótt gir-
stöngin renni ekki viðstöðulaust á
milli gira, þvi þetta er nú einu
sinni enginn sportbill. En á hinn
bóginn er greinilegt, að maður
hefur eitthvað á milli handanna,
eins og framsóknarmaðurinn
sagði um éppann sinn. Hins vegar
má á það deila, aö bill i þessum
verðflokki skuli hafa svo hávaða-
saman girkassa, og ennfremur
hlýtur það aö teljast til galla, aö
greinilegt endaslag finnst i kass-
anum, þegar kúplað er saman.
Þetta endaslag var reyndar
meira á eldri gerðum, en það
hefur greinilega ekki tekizt að
útiloka það með öllu.
Eins og fyrr segir er Range-
Rover tvimælalaust svarið við is-
islenzkum efnahagsaðstæðum.
En hvað sem öllu verði liður er
hann stórkostlegur i grjót-
barningnum,beygjunum og brekk-
unum. Það gerir bæði stærðin og
vélarorkan — en það sem hefur
vafalaust mest að segja er mis-
munadrif á milli fram- og aftur-
hjóla. Það gerir það að verkum,
að billinn vinnur alltaf i fjórhjóla-
drifi, og við það verður hann mun
stöðugri en ella, auk þess sem
hann verður léttari i akstri. 1
ófærð má læsa mismunadrifinu
lenzkum aðstæðum, — en þó ekki
þannig, að fram- og afturhjól taka
á samtimis. A Rovernum er þvi
aðeins um eina drifskiptingu að
ræða, skiptingu i hátt og lágt drif.
Ekki er annað hægt að segja en
innréttingin sé i alla staði smekk-
leg. Sætin eru afbragð, hæfilega
hörð og styðja ágætlega við
likamanum, og útsýni er frábært
til allra átta, og sökum bygging-
arlagsins er hægt að leggja biln-
um i stæði með millimetra ná-
kvæmni.
Stjórntæki öll liggja mjög vel
við, en flestum rofum er komið
fyrir á stýrissúlunni. Það er
kannski óvananum að kenna, að
stundum komi fyrir, að ég setti
þurrkurnar i gang á leiöinni frá
girstöng á stýri. En samt mættu
allir þessir rofar, þ.e. fyrir þurrk-
ur, rúðusprautur, ljós og flautu,
vera á gamla góða mælaborðinu
mér að meinalausu. 1 leiðinni ber
að geta þess, að á 1973 módelinu
er komin þurrka á afturrúðuna,
en slikt er nauösynlegt á aftur-
byggðum bilum.
Liklega jafnast fáar fótbrems-
ur á við bremsurnar á Citroen,
nema ef það væri Range-Rover,
það liggur viö, að stóra táin nægi
til að klossbremsa. Handbremsan
er i sama flokki, en hún virkar á
drifskaftið.
Mælar eru fleiri á 1973 módel-
inu en eldri geröum, i hann hefur
Þvi verður ekki neitað, að sitj-
andi undir stýri i Range-Rover
freistast maður til að finna tölu-
vert til sin, finnst maður bera
ægishjálm yfir aðra i umferðinni.
Þessi tilfinning kemur þó ekki
fyrst og fremst af þvi að aka i
nærri niu hundruð þúsund króna
bil, heldur er ástæðan liklega
miklu fremur sú, hvað maður
gnæfir yfir aðra i umferðinni, i
orðsins fyllstu merkingu, — og
horfir niður á þá.
Þótt það virðist út i hött að tala
um slika yfirburðatilfinningu
varðandi bila verður ekki hjá þvi
litið, að hún hefur töluvert að
segja, þegar um islenzka malar-
vegi er að ræða, — og Range-
Rover er tvimælalaust svarið við
þeim, þó að um það megi deila,
hvort það svar eigi að kosta nærri
niuhundruð þúsund krónur.
Alþýðublaðið hafði einn af
þessum bilum frá Heklu til
umráða dagpart i vikunni, og þó
það hafi ekki verið langur timi
kom ýmislegt markvert i ljós.
GULU LJÓSIN ÓLÖGLEG
Sumum þykir afskaplega flott
að hafa gular perur i ljóskerjum
bila sinna i stað hvitra, en telja
lika, að slik ljós séu betri, sér-
stakleg i þoku. Vafalaust hafa
þeir rétt fyrir sér, en samt sem
áður er vægast sagt óþægilegt að
mæta bilum meö ljós af þessari
gerö, og þar að auki eru þau ólög-
leg.
,,En i umferöarlögunum segir,
að framljós skuli annað hvort
vera hvit eða daufgul”, kynnu
sumir að segja. Það er rétt, en
staðreyndin er hinsvegár sú, að
gulu ljósin eru alls ekki daufgul,
heldur sterkgul. Orðalagið „dauf-
gul” er gamalt i umferðarlögun-
um, frá þeim tima, sem raf-
magnskerfi bifreiða var mun
ófullkomnara en nú. Þegar ekið
var hægt var rafmagnsfram-
leiðslan svo iitil, að ljósin urðu
mjög dauf, og dauf ljós verða gul-
leit, eða daufgul. Viðþessu var
ekkert að gera annað en sam-
þykkja þetta ófullkomna rafkerfi
i umferðarlögunum, og þar hefur
þetta staðið þrátt fyrir allar
endurskoðanir.
Þegar farið var að flytja inn
þessar gulu perur, sem raunar
eru lögleiddar i ýmsum löndum,
svo sem Frakklandi, gátu inn-
flytjendurnir hártogað paragraff-
ið sér i vil, og bifreiðaeftirlitiö
hefur látið þessa gerö ljósa
óáreitta — þvi miöur. Ef menn
vilja nota gul ljós er þeim leyfi-
legt, samkvæmt umferðarlögun-
um, að hafa gul aukaljós framan
á bilum sinum, þó ekki nema þau
valdi ekki öðrum vegfarendum
óþægindum.
UMSJÓN: ÞORGRIMUR GESTSSON
Sunnudagur 25. marz. 1973
o