Alþýðublaðið - 28.04.1973, Page 3

„Mér fínnst voöa gaman að syngja svona með kórnum”, sagði Björn
litli Guðmundsson er við ræddum- við hann i gærkvöld. Friðþjófur
smeiiti þessari mynd af honum við það tækifæri.
TÖLF ARA
EINSÖNGVARI
Blaðamönnum meinað afl fylgjast með störfum gæzlunnar
-látið undan þegar Jónas flrnason bingmaður vildi skrifa
BLAÐA-
MANNA-
STÉTTIN
FÓTUM
TROÐIN
Það fór ekkert milli mála, að sá
sem bezt vann hugi og hjörtu
áheyrenda á tónleikum karla-
kórsins Visis frá Siglufirði i Há-
skólabiói i gærkvöldi var ein-
söngvarinn Björn H. Guðmunds-
son, sem er aðeins tólf ára gam-
all. Hann söng einsöng I „Sunnu-
Snaöarnir
voru búnir
að koma
sér fyrir
á hóteli
Litlu drengirnir tveir, sem
auglýst var eftir i fyrradag
eru nú fundnir. Voru þeir þá
búnir að vera týndir I einn
sólarhring.
Þeir fundust á Hótel
Borgarnes, þar sem þeir höfðu
tekiö sér herbergi á leigu og
ætluðu að dvelja næturlangt.
Drengirnir, sem eru 11 og 12
ára eru búsettir i Reykjavík,
en höfðu komizt til Borgarness
á puttanum.
Ekki er ljóst hvort þeir ætl-
uðu að ferðast viða um landið,
en þeir voru með talsverða
peninga I fórum sinum. —
degi selstúlkunnar” og þegar lag-
iö var á enda, hefði fyrst mátt
heyra saumnál detta, en siðan
dunaði lófatakið upp á svið til
hans.
„Mér finnst voða gaman að
syngja svona með kórnum”,
sagöi Björn, þegar blaðamaður
Alþ.bl. hitti hann að máli eftir
tónleikana. „Svolitið nervös. En
þetta er gaman”.
— Hvernig komst þú i Visi?
— Þetta byrjaði allt, þegar ég
var á Vestmannsvatni i fyrra-
sumar. Þá var ég allt i einu beð-
inn að syngja eitt lag, þó enginn
vissi, hvernig ég syng. Þegar ég
var búinn sagði Pétur Þórarins-
son, sem stjórnaði þarna, að ég
ætti að fara til Geirharðs söng-
stjóra Visis. Og svo lét hann mig
bara syngja með kórnum.
— Heldur þú aö þú veröir Visis-
félagi áfram?
— Ég er nú eiginlega ekki i
kórnum núna. Ekki eins og þessir
fullorðnu. En ég fer áreiðanlega i
hann, þegar ég er búinn að fara i
mútur.
Sannkölluð hervirki voru fram-
in að bænum Höfða i Mosfells-
sveit um páskana, er þar voru.
brotnar nálægt 300 rúður, auk
þess sem fleiri skemdir voru
unnar. Er lauslega talið að tjónið
nemi ekki undir 300 þúsundum
króna.
Blaðamannastéttin
er ekki hátt skrifuð hjá
rikisstiórninni. Það,
sem blaðamenn hafa
verið að berjast við að
fá i marga mánuði —
og ekki fengið — barði
Jónas Árnason i gegn á
nokkrum klukkutim-
um. Fyrir frekjuna i
honum fengu blaða-
menn loks allra náðar-
samlegast leyfi til þess
að fara með varðskip-
um út á miðin — fyrst
var ætlunin að senda
Jónas einan, en stjórn-
völd heyktust á þvi.
Eins og blaðalesendur senni-
lega vita hafa blaðamenn verið
að berjast við að fá leyfi til þess
að fara út með varðskipum sið-
an 1. september i haust, en slikt
leyfi hefur ekki verið auðfengið.
Sérstök undantekning var einu
sinni gerð um sjónvarpsmenn
og var þá spurningum um,
hvers vegna öðrum islenzkum
fréttamönnum væri neitað aö
fara, svarað með vifilengjum,
undanslætti og beinum ósann-
indum af hálfu ráðandi manna.
Voru blöð þá komin á fremsta
hlunn með að senda formlega
kvörtun til forsætisráðherra
vegna framferðis þeirra opin-
beru aðila, er þarna komu við
sögu.
Þetta mál varð hins vegar til
þess, að blöðunum var „leyft”
að leggja inn umsóknir um að fá
að senda mann með varðskip-
unum á miðin. Þær umsóknir
hafa verið til athugunar siðan.
Allar eftirgrennslanir blaðanna
um, hvenær „athuguninni” lyki
hafa borið að sama brunni —
engin svör nema vafningar og
vifilengjur.
Jónas
í spilið
Þannig stóö málið þar til nú i
vikunni, að Jónas Arnason, al-
þingismaður, gekk um i sólskin-
inu á götum Reykjavikur. Fékk
hann þá skyndilega hugdettu
um að bregða sér með varðskipi
út á miðin til þess að skoða
atburðina eigin augum — svona
likt og þegar Georg heitinn
Bretakóngur brá sér I kynnis-
heimsókn á vigstöðvarnar þar
sem menn hans voru að striða.
Tók Jónas strikið upp i ráðu-
neyti, sagðist vera kominn til
þess aö fá undir sig varöskip —
hann ætlaði nefnilega að skrifa
um landhelgismálið fyrir Þjóð-
viljann! Þegar Jónas ætlar i
ferðalag á rikisins kostnað
halda honum engin bönd og eftir
að Jónas hafði sett allt á annan
endann i ráðuneytinu tókst hon-
um að berja i gegn leyfið —
varðskipi var befalað að taka
Ekki er lengur búið að Höfða aö
staðaldri, en ibúðarhúsuð er not-
að sem sumarbústaður og er úti-
húsunum haldið við.
Að sögn rannsóknarlögreglunn-
ar i Hafnarfirði virðist hópur
unglinga hafa verið þarna á ferð,
um borð „Þjóðviljablaöamann-
inn” Jónas Arnason og sigla
með hann út á miðin.
„Aðrir” blaðamenn voru að
sjálfsögðu ekki látnir um þetta
mál vita, en það spurðist þó út
og fóru ritstjórar þá að hringja i
forráðamenn gæzlunnar og var
þeim heldur þungt i sinni. Var
þá i hendingskasti afráðið að
lofa nú alvörublaðamönnum
lika.
1 hamaganginum tókst þó
ekki betur til en svo, að þegar
Alþýðublaðið loks fékk „sitt
leyfi” voru öll varðskip úr höfn
og um seinan að bregða við á
þann mátann að fara Kefla-
vikurleiðina um borð, en þegar
Jónas Arnason kom um borð i
Óðin i Reykjavikurhöfn á til-
settum tima uppgötvaði hann,
að ljósmyndari hafði gleymzt og
var þá gefin skipun um, að
varpskipið sigldi til Keflavikur
og sækti ljósmyndara Þjóðvilj-
ans þangað, hvað varðskipið og
gerði.
Við á Alþýðublaðinu vorum
heldur óhressir yfir þvi að fá
ekki að sitja við sama borð og
hinir, en kvörtuðum enn frekar
vegna þessa furðulega af-
greiðslumáta á umsókn um far-
arleyfi, sem legið hafði i fleiri
vikur óafgreidd i höndum Pét-
urs aðmiráls á meðan Jónas
„blaðamaður” sat á þingi. Var
okkur þá sagt, að ef við gætum
komið manni til Hornfjarðar
myndi varðskip vera sent þang-
aö eftir honum. Manninn send-
um við, fór hann i bát til móts
við varðskipið — en þegar til átti
að taka, þá neitaði varðskipið að
taka blaðamanninn vegna þess,
að engin tilmæli um það heföu
borizt frá Landhelgisgæzlunni.
Varð blaðamaður þvi að snúa
við til sama lands aftur. Það er
ekki sama, hvort maður heitir
Séra Jón eða bara Jón. Eftir að
ef dæma má af sporum umhverfis
húsin. Hver einasta rúða i öllum
útihúsunum, og á báðum hæðum
hússins, var mölbrotin.
Hafa gluggarnir allir verið
grýttir niður, þvi steinhnullungar
eru allsstaðar fyrir innan þá.
Þá var útihurð ibúðarhússins
við Alþýðublaðsmenn höfðum
tjáð blaðafulltrúa Landhelgis-
gæzlunnar þau málsúrslit tókst
þó loks að koma manninum um
borö — og þar er hann nú.
Óskirnar
hunzaðar
Við Alþýðublaðsmenn segjum
ekki þessa sögu til þess aö
kvarta undan meðferðinni á
okkur. Við segjum þessa sögu til
þess að mótmæla harðlega
framkomu ráðamanna við
blaðamannastéttina. 1 fleiri vik-
ur hafa starfandi blaðamenn
beðiö eftir leyfi fra forráða-
mönnum Landhelgisgæzlunnar
til þess aö fá að fara með is-
lenzkum varðskipum út á miðin.
ttrekaðar óskir þar um hafa
verið hunzaðar og beiðnum
svarað með vifilengjum og
undanslætti — jafnvel hreinum
ósannindum á stundum. Svo
kemur þingmaður, sem búinn er
að vera á sifelldum þveitingi út
og suður á kostnaö rikisins — og
lemur i gegn leyfi handa sér til
þess aö fara sem blaðamaður út
á fiskimiðin með islenzku varð-
skipi. Fyrst á að láta hann fara
einan, en svp fá mern út blaða-
mannastétt náðarsamlegast að
fljóta með honum og varðskip-
um snúið út og suður til þess aö
sækja fréttamenn, svo forráða-
menn Landhelgisgæzlunnar geti
bjargað andlitinu.
Hvað á svona framferði eigin-
lega að þýða? Og hvernig stend-
ur á þvi, að embættismenn liða
frekjuna? Er þeim e.t.v. illa við
blaðamenn lika — eins og Ólafi
Jóhannessyni?
einnig brotin upp og nokkrar
skemmdir unnar á innanstokks-
mununum. Til þess að gera þessa
heimsókn ekki endasleppa, var
svo rammgert stálhlið, sem læst
var með keðju, brotið upp. Ekki
hefur enn hafzt upp á neinum við-
riðnum málið. —
UNGLINGASTOÐ BRAUT RUÐUR OG
HURÐIRÁMANNLAUSUM SVEITABÆ
O
Laugardagur 28. apríl 1973.