Alþýðublaðið - 09.12.1973, Blaðsíða 2

rokkhornið Omar Valdimarsson
Þuríður og Pálmi með
8 manna hljómsveit
Hjónin l>uriöur Siguröardóttir
og Hálmi Gunnarssonhafa verið
fengin — af Sigmari Péturssyni,
veitingamanni — til að stofna og
starfrækja hljómsveit hins nýja
veitingahúss, sem veriö er að
reisa við Suðurlandsbraut i
Reykjavik. Verður þar á ferð-
inni átta manna hljómsveit —
með Þtiriði °S Pálma sem
söngvurum og auk þess leikur
Pálmi á bassa — og sögðust þau
hjón, þegar fréttamaður blaðs-
ins hitti þau að máli, vonast til
að geta notfært sér möguleika
svo stórrar hljómsveitar út i
ystu æsar.
Ekki vildu þau láta uppi nöfn
væntanlegra samstarfsmanna
sinna, en sögðu þó hljóðfæra-
skipan verða gitar, bassa,
trommur, básúnu, trompett,
saxófón og pianó. — bað er ekk-
ert launungarmál, sagði Pálmi,
— að okkur hefur ekki gengið
nægilega vel að fá góða blásara,
sem jafnframt geta gegnt öðr-
um hlutverkum. Það væri þvi
kannski ekki úr vegi að nota
þetta tækifæri, og auglýsa eftir
slikum mönnum.
Sigmar Pétursson hefur nú i
hyggju að hefja starfsemi
a.m.k. einnar hæðar hins nýja
veitingastaðar sins með nýju
ári, eða 1. janúar. Hvort þaö
tekst er þó enn óráðið, þvi ýmis-
legt virðist ætla að hamla gegn
þvi, svo sem veðurfar og
þjónaverkfali.
— Við látum það samt engu
skipta, sögðu þau Þuriður og
Pálmi, — heldur hefjum nú æf-
ingar af fúllum krafti og stefn-
um aö þvi að byrja 1. janúar.
Þess má geta, að Pálmi
dvaldist i hálfan þriðja mánuð i
Osló i haust og kynnti sér að-
ferðir og fræði stúdióupptakna i
þvi ágæta stúdiói Roger Arnhoff
A/S. Um þessar mundir eru þau
upptekin af nýju hljómsveitinni
og vinnu við gerð „Ugluþátt-
anna” i Sjónvarpinu.
Blóðberg rís á rústum Mána
— annar trommari at Skaganum
— Við erum jafnvel ennþá
blóðugri en fyrr, sagði ólafur
Þórarinssonmúsikant á Selfossi,
þegar fréttamaður blaðsins
hafði tal af honum á fimmtu-
daginn. Erindið var að forvitn-
ast um nýju hljómsveitina, sem
reis úr rústum Mána, og hefur
hlotið nafnið Blóöberg.
t hljómsveitinni eru auk Ólafs
þeir Smári Kristjánsson,bassa-
leikari, Guðmundur Benedikts-
son.pianóleikari, báðir úr Mán-
um, og trommari ofan af Skaga,
Sigurjón Skúlason.sem reyndar
er frændi fyrrum trommara
Mána, Ragnars Sigurðssonar.
Blóðberg kom fram i fyrsta
skipti um siöustu helgi fyrir
austan fjall og eru sagðir hafa
gert mikla lukku.
— Við leggjum mun meiri á-
herslu á vandaða músik en við
gerðum sem Mánar, sagði ólaf-
ur, — en þar sem við gerum
okkur út héöan, og fúnkerum
sem danshljómsveit, þá erum
við að sjálfsögðu með hörku
júnkara inn á milli. Svo höfum
viö gert dálitið af þvi að taka
eldri lög, eins og til dæmis
„Wild World” eftir Cat Stevens
og „If I Were A Carpenter”,
Four Topslagið, og útsetja þau á
ný. Annars byrjuöum við með
algjörlega nýtt prógramm og ég
fullyröi, aö við höfum allir haft
mjög gott af hvildinni, sem við
tókum okkur.
Ólafur lét vel af nýja trommu-
leikaranum og sagöi hann veita
töluveröu fersku blóði i þá þre-
menningana.
— Hvort við komum til
Reykjavikur á næstunni veit ég
þó ekkert um, sagöi hann að lok-
um. — Okkur langar það dálitið
en sem stendur er ekki i mörg
hús þar að venda. Viö reynum
allavega að spila okkur dálitið
meira saman áður. Svo er nátt-
úrlega meiningin að vera með
eitthvert frumsamið efni þegar
fram liöur.
4 HLUTI
Stntt sunnudagsframhaldssaga
um fallega tánineastelpu
eftir Dan Greenburg
aö segja mér að það eigi aldrei
eftir að koma fyrir aftur. Finnst
þér þaö gáfulegt'.’”
„Þetta er alls ekki það sem ég
er að segja þér," svaraði hún.
„Nú? Ég fæ þá að njóta þin
aftur?"
„Auðvitað."
„Hvenær?” spurði ég rámur.
„Ekki i kvöld.”
„Hvenær?”
„Bráðum. Eftir nokkur
stefnumót í viðbót.”
„Hve mörg?”
„Ég veit það ekki ennþá.”
„Ég skil,” sagði ég. „Og hvað
ef ég fellst ekki á það?”
„bá þarftu ekki að hitta mig
aftur,” svaraði hún alvarlega.
„Ég skil,” sagði ég.
Ég reikna ekki með að les-
endur verði yfir sig hrifnir-
frekar en ég-þegar upplýsist að
i næstu skipti sem við fórum út
saman, var það á hennar hátt.
Viö fórum ekki út að borða eða
neitt af þvi sem fullorðið fólk
gerir, þvi þá leið henni bara ó-
þægilega, heldur fórum við út
með einhverju af vinapörum
hennar og fórum i nokkur
táningapartý, þar sem allir sátu
og hlustuðu á háværa rokk-
músik, reyktu marijuana og
sögðu ekki orð.
t einu sliku partýi, sem haldið
var i herbergi litt búnum hús-
gögnum niðri „Þorpi”, þoldi ég
ekki þögnina öllu lengur og
snéri mér að stráknum við
hliðina á mér; hann var á að
giska 17 ára gamall og ég ætlaði
að freista þess að hefja samræð-
ur.
„Hæ,” sagöi ég.
„Hæ,” sagði hann.
„Ég heiti Dan,” sagði ég.
„Ég veit það,” sagði hann.
„Ó," sagði ég. Svo þagnaði ég
en þegar þögnin var aftur að
gera út af viö mig, sagði ég:
„Hvaðgerir þú?”
„Hvaö geri ég hvað?”
„Hvaö gerir þú?”
„Hvaö meinarðu? ”
„Ég meina...ertu i vinnu,
skóla eöa hvaö?”
„Ja,” sagði hann, „þú
veist...ég meina ég var i skóla.
En svo, þú veist, þá hætti ég
þvi.”
„Af hverju?”
„Æ, þú veist...ég meina það
var ekki nógu gott, þú skilur.”
„Var skólinn ekki nógu góð-
ur?” spurði ég.
„Já. Skólinn, kennarnarnir,
allt heila helvitis draslið. Mér
fannst þetta ekki nógu gott,
þú skilur. Þetta var...þú veist
ég bara filaði þetta ekki.”
„Svo þú hættir bara,” sagði
ég-
Hann kinkaði kolli.
„Svo þú ert ekki að gera neitt
núna?”
Hann hristi höfuðið.
„Jæja,” sagði ég. „Cr þvi að
þú hættir i gagnfræðaskóla
verður sennilega heldur erfitt
fyrir þig að halda áfram námi.”
„Til hvers ætti ég að halda
áfram námi?” sagði hann.
„Ja, ég veit það ekki,” sagði
ég og fann hvernig ég var eldri
og ihaldssamari með hverri
minútu. „Sennilega til að fá
bertri vinnu.”
„Til hvers þarf ég betri
vinnu?” spurði hann.
„Ég veit þaö ekki,” sagöi ég.
„Til að...til að geta keypt
skemmtilega hluti, til aö geta
safnað dálitlum peningum til að
nota þegar...þegar þú getur sest
i helgan stein og slappað af...
og...já, slappað af og haft þaö
gott.”
„Ég er að slappa af núna,”
sagöi hann.
Ég hugsaöi um þessi orð hans
eitt augnablik og kinkaði svo
kolli. „Sennilega er nokkuð til i
þessu hjá þér.”
XXX
Eina tilraun min til að fara
með Shelley i samkvæmi með
vinum minum var dauðadæmd
frá upphafi. Karlmennirnir
slefuðu og hópuðust i kringum
hana eins og hrægammar-og
eins og ég var rétt búinn að gera
i samkvæminu þar sem ég sá
hana fyrst. Konurnar urðu fúlar
og komu dónalega fram við
hana og á endanum létu þær
sem hún væri ekki til og auk
þess tókst engum að halda uppi
samræðum við hana.
Við fórum snemma og ég fór
með hana heim-aðeins til að
kela; ekkert meira, fullvissaði
ég hana um. En ég þarf ekki
mikið-frekar en aðrir karl-
menn-og i þetta skiptið þurfti
ég ekkert að láta segja mér aö
hætta við hnén. Þvi meira sem
Shelley barðist um og neitaði,
þvi harðari varð ég á að komast
yfir hana. Við duttum á gólfið og
ströggluðum i þögninni ótrúlega
lengi og alltaf öðru hvoru gerði
ég mér grein fyrir fáranleik
hegöunar minnar.
Það sem ég var jú að gera,
var að nauðga stúlku sem ég
haföi þegar komist i rúmið meö,
stúlku sem ég var-fyrirgefðu
mér, Guð-með á föstu, stúlku
sem ég átti svo litið sameigin-
legt með að viö gátum ekki
haldið gangandi gáfulegum
samræðum; og það skritnasta
við allt saman var, að aldrei
áður hafði ég vogað mér að
reyna svo ákaft og ruddalega
við nokkra menneskju.
A endanum varð hún að láta
undan, en þrátt fyrir að mér
tækist hvorki að klæða hana úr
né aö fá hana niður i svefnher-
bergið, lukkaðist mér-með þvi
að halda henni fastri meö
annarri hendinni og róa hana
með hinni (sem var komin á
sinn staö)-að fullkomna glæp-
inn.
Hún virtist ekkert reið. Henni
fannst hún hafa tapað baráttu
og við þvi var ekkert að gera.
Nauðgun, eftir allt saman, er
hvort eð er ekki á ábyrgð þess
sem nauðgaö er.
Loks fór mér að skiljast að
Shelley var alls ekki svo óskap-
lega æst i kynlff. Að visu var hún
þvi ekkert yfirmáta andsnúin og
auðvitað geröi hún sér grein
fyrir þvi að allir jafnaldrar
hennar voru oftar upptekin i
rúminu en við skólabækurnar,
en samt var hún alls ekki svo
æst i að gera það með mér. Né
nokkrum öðrum. Ef til vill var
hún bara ekki nógu gömul til
þess, ef maður tekur tillit til
þeirrar kenningar að konur eru
Sunnudagur 9. desember 1973