Alþýðublaðið - 24.12.1973, Page 11

□
týralegustu framkvæmdir á
efnahagssviöinu, með þvi að
nota svipu ráðamannanna um
skert kjör, sem greinilega var
nú oröið áhrifarikasta meðal i
heiminum.
Gifurlegar framfarir uröu i
virkjun sólarorku og kostuöu
þær framkvæmdir og aðrar til-
raunir óhemju fjármagn.
Ohætt var að herða
skattaólina, þvi stjórnmála-
mennirnir gátu endalaust talið
fólki trú um, að ef það tæki ekki
á sig auknar álögur um stund,
kæmi ástandið helmingi verr
niður á þeim seinna. Þetta
sönnuðu efnahagsspár af-
dráttarlaust.
Rafmagnið fór að vera aðal-
orkugjafinn, vegna virkjunar
sólarljóssins, fallvatna og jarö-
hita og um leið fóru áhrif Araba
dvinandi. Nokkrar raddir fóru
aö heyrast um það aö nú væri
hægt að fara að slaka á brjáluðu
hagfræðikapphlaupinu. Að visu
gældi fjöldi fólks við þessar hug-
myndir, en stjórnmálamenn um
gervallan heiminn kváðu þessar
raddir niður af mikilli heift, þær
voru raddir „föðurlands-
svikara”, og hagvöxturinn átti
aö hafa algeran forgang.
Enn dugði þessi svipa, og með
aukinni spennu á einstakling-
inn, diíjifingu fjölskyldunnar og
tiðum tilfærslum manna i
embættum, samkvæmt
tölvuhagræðingu, tókst aö koma
i veg fyrir, að kjarnar and-
stæðinga kerfisins næðu að
myndast.
Lögregluvaldið var lika
20.00, en þá hafði fólkið einmitt
ætlað að koma og hann vill ekki
missa af einu andartaki með
þvi.
En hvað er nú þetta? Vagninn
hægir á sér og nemur loks alveg
staðar. Daufan reykjarþef af
brunnum rafleiðsíum leggur
fyrir vit sendilsins og eitt
augnablik óttast hann að það sé
að kvikna i vagninum.
liann ýtir á rofa i stjórnborð-
inu, sem á að koma skilaboðum
i viðhaldsdeildina um að vagn
8954 sé bilaður á leið 9981-B og
þarfnist aðstoðar.
Ekkert svar berst frá stjórn-
stöðinni, og sendillinn okkar
áttar sig þá á að allir myndu
farnir heim, að ná i siðustu
jólin.
Sjálfur kann hann litið á raf-
magn, en heimþráin rekurhann
til að fara að reyna að gera við.
Það gengur illa og eftir nær
tveggja tima basi fæst vagninn
aftur af stað, en nú aðeins á
hálfum hraða. Ferðin heim
tekur þvi nær hálfa klukku-
stund, en hann finnur það ekki
þvi tilhlökkunin er svo sterk.
Vagninn staðnæmist fyrir
utan ibúð hans við aðaldyrnar.
En hvað? Þær opnast ekki og
ekki logar á ljósinu við dyrhar,
sem á að gefa til kynna, að ein-
hver sé heima.
Gamli sendillinn fer út úr
vagninum, teygir úr sér og
gengur að dyrunum. Hann
opnar, en engan er aö sjá þar
inni. Hann kveikir og kemur þá
auga á blaðágólfinu.A blaðið er
skrifað með rithönd dóttur hans
og sonar, að hvorug fjölskyldan
hafi haft tima til að dvelja
nema i tvo tima hjá honum.
Annað hefði riðlað
mánaðaráætluninni. Þau biðja
að heilsa, og skrifa honum
kveðjur barna sinna og maka.
Gamli sendillinn heldur
blaðinu lengi þegjandi milli
handa sinn og starir tómum
augunum á gráan álvegg beint á
móti.
Svo gengur hann óstyrkur að
hurð merktri „birgðargeynsla”
tekur fram einn bakka,
pakkaðan i álpappir, fer með
hann fram i dagstofuna, opnar
ofn i þilinu og setur bakkann
inn. Svo lokar hann og stillir á
380 sekúndur.
Hann stendur við ofninn,
hugsar ekki neitt, bara biður.
Hvitt ljós kviknar á hlið ofnsins.
Hann tekur bakkann út, setur
hann á borð, nær sér i hnifapör,
sem geynd eru i dauðhreinsuð-
um skáp i stofunni, tekur
álpappirinn utan af bakkanum
og byrjar að borða.
Þetta er staðlaður næringa-
rikur matarskammtur, sem
stjórn kerfisins mælir mjög með
aö allir neyti. Og þaö er lofað
skattalækkun, ef menn geta
sannað kaup á svona pökkum
daglega, næstu fjárhagsönn.
Hann lýkur fljótt við matinn.
Svo leggur hann sig útaf i legu-
bekk og sofnar. Jólunum árið
2000 er vist lokið.
Smásaga eftir Gissur Sigurðsson
óspart notað gegn þeim mönn-
um, sem gerðust svo fyrirlitleg-
ir fööurlandssvikarar að leggja
áherslu á einstaklinginn, frem-
ur en kerfið.
Hús númer 2388 er siðasta
húsið, sem sendillinn á eftir að
fara i, áður en hann getur farið
heim til sin. Reyndar verður
það hús einnig eitthvert siðasta
hús, sem hann á eftir að fara i
sendiferð i, þvi sérfræðingar
kerfisins eru nú búnir að hanna
nýtt, mjög fullkomið sendikerfi,
fjarstýrt, og brátt á að taka það
i almenna notkun. Gamli
sendillinn reynir ekki einu sinni
aö gera sér i hugarlund hvað af
honum verður.
Vagninn nemur staðar. Þetta
er ibúð 2388. Sendillinn ýtir á
rofa á stjórnborðinu, og vagninn
mjakast örlitið lengra
meöfram veggnum, fram hjá
rafknúnum aðaldyrunum, og að
lúgu, sem merkt er S. Um Ieið
og vagninn stæðnæmist þar,
rennur litill hjólavagn á teini, út
að sendivagninum, svo
sendillinn getur látiö vörurnar i
hann án þess að fara út úr vagni
sinum. Þetta er eitt af þægind-
um kerfisins, og óneitanlega
þægilegt. Stimpill er festur við
grind vagnsins sem kemur út úr
húsinu, og sendillinn stimplar
„móttekið” á nótu sina, þegar
hann hefur látið allan
varninginn i teinvagninn.
Hann veit að þessi varningur
er ekki venjulegur skammtur i
þetta hús. Þetta er miklu meira
og bendir ótvirætt til að fólkiö
ætli að halda einhver jól, og
gera sér dagamun.
Þegar gamli sendillinn er
búinn að stilla vagninn á ibúð
9675, sem erhans heimili, flýgur
honum skyndilega i hug, hvort
fólkið i 2388 hefur kannski beðið
hans sem jólasveins, færandi
hendi, eins og hann hafði gert
þegar hann var litill.
Já, hvað var nú orðið af
jólasveinunum og öllu þvi?
Hann hafði ekki haft tima til að
hugleiða neitt þessháttar mörg
undanfarin jól, og barnabörn
hans vissu ekki að jólasveinninn
væri eða hefði verið til.
Sjáifur hafði hann kynnst
tveim kynslóðum jólasveina,
þeim vondu og hrekkjóttu, sem
vist voru synir Grýlu og
Leppalúða og svo þeim, sem
slðar komu fram, glaðlegir,
góðir og færandi hendi.
Nú skyldi hann nota kvöldið til
að rifja upp þessa hluti vð börn
sin og barnabörn. Þau heföu
áreiöanlega gaman af þvi.
Hann óskaði aö vagninn væri
örlitið hraö
skreiðari svo hann kæmist fyrst
heim. Klukkan er að verða
Jolin
áriö 2000
□
Jólablaö 1973