Alþýðublaðið - 24.12.1973, Blaðsíða 19

-.....-............... . ...— il
Mi
I »v
&
il
:Úi
i
4
fia!
5*;
JtV
»5**
► “ v '*
Htí
[fíí
$
Jpi
i:n
ií
IG JOLASVEINNINN VARÐ TIL
hann hæt+ur, því að ég sá
mömmu einu sinni setja
sælgæti i jólapokann, sem
hangir upp á vegg. Jóli
minn var alveg eins og
Guðmundur Jónsson að
framan, en hann var
ekkert líkur honum í
framan, því Guðmundur
er ekki með neitt skegg.
Og svo ætla ég að setja
saman visu um hann
,,Jóla'' minn, því að ég
kallaði hann alltaf Jóla.
Hann Jóli var góður, með
jólin hann kom.
Ef Jóli ekki kemur, þá
eru engin jól
Því Jóli er jólin og jólin
Jol
Án Jóla skin aldrei á
jólunum sól.
Ég lá oft i rúminu og
beið eftir þvi, að Jóli
kæmi, en hann var alltaf
kominn skömmu eftir að
ég sofnaði. Ég sendi Jóla
mjög oft bréf og skrifaði
honum fleiri síður og
teiknaði myndir af
honum. Mamma sagði, að
það væri hægt að hringja
til hans, ef ég færi ekki
beint að sofa, en ég vildi
fá simanúmerið hans.
Mamma neitaði alltaf að
segja mér það. Það er
heldur ekki í síma-
skránni. Ég bað systur
mína um að finna það,
þegar ég kunni ekki að
lesa, en það hefur víst
verið leyninúmer, Hún
fann það ekki heldur.
börn eftir AraMatthíasson, 9 ára
jpETTA
HAN^ Jol-Í
HtO StNN*
V-\V
W.
•n?!
*
þíf
m
4
-íiv
il[i
SAGA EFTIR INGIBJORGU SIGURÐARDOTTUR -»- — - ^ a—-
vera til allt, sem vitað var um
jólin og meira að segja lika
ýmislegt, sem enginn vissi leng-
ur. En hvað sem hann las rhikið
og gruflaði i bókunum fann hann
ekkert um Jólaköttinn. Aftur á
móti fann hann mikið um
bernskubrek Jólasveinanna, en
það er önnur saga. Það er nóg
að þið vitið, að Jólakötturinn
skemmti sér ágætlega yfir þeim
bókum.
Og þá var bara eitt, sem hann
gat gert. Gamli Jólakötturinn
var svo kalkaður, að ekkert
fékkst úr honum af viti, svo nýi
Jólakötturinn ákvað að fara til
mannheima og vita, hvort hann
fengi einhvern botn i málið.
Kannski mennirnir hefðu betra
minni en Jólasveinarnir.
Ferðin var löng og erfið, og
Jólakötturinn hafði með sér
nokkrar jólakökusneiðar og
hangikjötsbita i nesti. Hann fór
ekki á sleða eins og Jóla-
sveinarnir voru vanir, heldur
gekk hann. Hann var nú lika
köttur.
Loks kom hann að húsi, þar
sem ljós var i öllum gluggum.
Þar inni var kona að gera jóla-
hreingerningu. t kringum hana
snérust krakkar á öllum aldri,
heill aragrúi af þeim fannst
Jólakettinum. Þau voru reynd-
ar ekki nema fjögur, en i Jóla-
landinu voru engin börn nema
Jólabarnið, sem var siungt, og
þess vegna var- Jólakötturinn
óvanur krökkum.
,,Æ, flækist nú ekki fyrir
mér,” sagði konan. ,,Ég þarf að
klára þetta. Ef við verðið ekki
þæg, þá kemur Jólakötturinn á
jólunum og klórar ykkur.""
Börnin stilltust nokkuð, en
Jólakötturinn gekk burt i þung-
um þönkum.
,,Klóra þau? Mér dettur ekki i
hug að klóra þau,” hugsaði
hann. ,,Mér er ekkert illa við
krakka. Þau eru ágæt greyin. Af
hverju ætli konan hafi sagt
þetta?”
Hann kom að öðru húsi. Þar
inni voru fátæklega klædd hjón
að tala saman.
,,Við verðum að hafa einhver
ráð með föt handa krökkunum
yfir jólin,” sagði maðurinn.
,,Þau mega ekki fara i Jólakött-
inn, greyin.”
,,Nei, það er alveg áreiðan-
legt,” sagði konan.
„Þarna kom þetta aftur,”
hugsaði Jólakötturinn. ,,Af
hverju er öllum svona illa við
mig? Ég, sem geri ekki flugu
mein.”
Það var alveg sama hvert
Jólakötturinn fór og hvaða
glugga hann hleraði við og kikti
inn um. Allir töluðu um að Jóia-
kötturinn mundi klóra eða bita
eða jafnvel ÉTA börnin, ef þau
væru óþæg eða fengju ekki ný
föt.
Það fannst Jólakettinum
hreint ekki nógu gott. Hann var
ails ekki vondur, og datt sist af
öllu i hug að gera nokkrum
krakka mein. Hann var ekki
beint i sólskinsskapi, þegar
hann fór aftur heim i Jólalandið.
,,Það er þá bara bezt, að ég
verði vondur”, hugsaði hann.
,,Ég ætla i verkfall.”
En svo gerði Jólakötturinn sér
grein fyrir þvi, að það myndi
enginn taka eftir þvi, að hann
væri i verkfalli. Það vissi hvort
eð er enginn hvað hann ætti að
gera.
,,Þá verður að gera eitthvað
annað,” mjálmaði kisi við sjálf-
an sig.
Hann labbaði upp að stóra
húsinu, þar sem veðurstjórn-
unarstöðin var til húsa. Keynd-
ar var veðrinu yfirleitt að
ganga sinn gang nema um jólin.
Þá varð að sjá um að jólasnjór-
inn kæmi á réttum tima.
Jólakötturinn fiktaði i vélun-
um og breytti stillingunni á jóla-
snjónum. Hann átti að koma 23.
desember og haldast i tvo daga
eða svo. En Jólakötturinn stillti
á hitabylgju.
,,Hana,” tautaði hann. ,,Það
verður gaman að sjá hvað þeim
finnst um þetta. Nú komast
Jólasveinarnir heldur ekki i bæ-
inn — það er enginn snjór fyrir
þá að renna sér á.”
Svo fór hann sina ieið.
Næst gekk hann að jólabóka-
flóðinu, sem streymdi áfram
með miklu skrjáfi.
„Þetta þarf að stifla,” hugs-
aði hann. Hann fór i eina jóla-
gjafaverksmiðjuna, og sótti eins
mikið og hann gat borið af jóla-
gjöfum. Þar voru dúkkur og bil-
ar og boltar og ilmvötn og pipur
og hrærivélar og alls kyns hlut-
ir, sem fólk gefur gjarna i jóla-
gjöf". Jólakötturinn fór margar
feröirfrá verksmiðjunni til jóla-
bókaflóðsins.
„Það er eins gott, að þetta er
allt sjálfvirkt,” hugsaði hann.
„Það væri ekki nógu gott ef
þetta uppgötvaðist strax.”
Loksins þegar hann var búinn
að stifla jólabókaflóðið svo
rækilega, að bara einstáka litil
bók slapp út, þá settist hann niö-
ur og hugsaði málið.
„Þá er ég búinn að sjá fyrir
jólasnjónum og jólabókunum.
Jólagjafaframleiðsluna get ég
stoppað með þvi að slökkva á
vélunum. En það þarf áreiðan-
lega eitthvað fleira til að hindra
jólin. Hvað getur það verið?”
Það voru auðvitað jólatrén og
jólamaturinn, en við þvi var
ekkert að gera. Það var of seint
að eiga við það. En jólaskrautið
gat hann eyðilagt.
Það var erfitt að eiga við jóla-
skrautið. Jólasveinamamma
geymdi það nefnilega i
kjallaranum sinum og hafði
sjálf umsjón með þvi. Þangað
varð Jólakötturinn að laumast
óséður, þvi þó Jólasveína-
mamma væri orðin gömul og
gleymin, þá hafði hún ennþá
augu á hverjum fingri. Og
reyndar uppgötvaði hún Jóla-
köttinn.
„Hvað ertu að gera hérna hjá
jólaskrautinu?” spurði hún.
„Það er mitt verk aö sjá um
það. Ertu búinn að finna hvað
þú átt aö gera?”
„Ég á að klóra og bita
krakka,” sagði Jólakötturinn.
„Ég vil ekki gera það. Ég er i
verklalli.”
„Nú jæja,” sagöi Jólasveina-
mamma. ,,()g hvað viltu þá fá?
Kauphækkun eða eitthvað ann-
að?”
„Ég vil bara fá aðra vinnu,”
sagði Jólakötturinn. „Mér
finnst þessi ekki nógu góð. Ég
Y—^}\
/-ÍTr? ^ - A i
Atw'x

ætla að stoppa jólin, þangað til
ég fæ aðra vinnu.”
„Stoppa jólin?” spuröi Jóla-
sveinamamma skelfingu lostin.
„Hvcrnig þá?”
Jólakötturinn ætlaði auðvitað
alls ekki að segja henni það, en
Jólasveinamamma vissi lengra
en nef hennar náði, og loksins
tókst henni að veiða allt upp úr
honum.
„Ja, kisi,” sagði hún. „Nú er
ég svo aldeilis hlessa á þér. Þú
segist ekki vilja meiða krakka,
en samt ællarðu að taka frá
þeim jólin. Ég hugsa að allir
krakkar vildu frekar láta klóra
sig og bita en fá erígin jói. Nú
verðurðu strax að laga allt, sem
þú hefur komið I ólag.”
„En þá fæ ég ekkert annað að
gera, og ég vil lika vera með á
jólunum,” sagði Jólakötturinn
hálfgrátandi. Hann sá eftir þvi

ÞEGAR JOLA-
KÖTTURINN FÓR
í VERKFALL
:iv!
Y‘ll
l:U
1
!
ÍXL
•ffri
itp
ii!
V -
m
að hafa sagt Jólasveinamömmu
allt saman. „Ég vil ekki standa
úti i kuldanum, og að öllum sé
illa við mig.”
„Við kippum þvi einhvern
veginn i lag,” sagði Jólasveina-
mamma. „Flýttu þér nú bara að
ganga frá öllu.”
Jólakötturinn fór með hálfum
hug, en hann treysti samt Jóla-
sveinamömmu.
Og það er einmitt Jólasveina-
mömmu að þakka, aö við feng-
um að heyra þessa sögu, þvi hún
ákvað nefnilega aö bera það
undir krakkana, hvað Jólakött-
urinn ætti að fá að gera. Og nú
skuluð þið reyna að svara þvi.
Þið getið verið viss um það, að
Jólakötturinn biður óþreyjufull-
ur. Liklega er hann meira að
segja áferli i mannheimum
núna um jólin til að vita, hverju
þiö svariö.
iir?
p
Hii
.ttt1
Ííí
Li$í
+1;
Itv
T(>
i
m
ffi£
;ÍÍT
M.
&
Ö?
lí
:tií
tr k
t-rit
viií
m
1
u
ú
tir
«v*<
AU
m
ií
------------------------------©
Jolablaö 1973