Alþýðublaðið - 25.08.1974, Blaðsíða 2

Sunnudagssaga Alþýðublaðsins
G
Málsrannsókn
með
símskeyti
eftir Agatha Christie
,,Ég skil. Mér þætti vænt um,
ef ég gæti núna fengið að hitta
Frú Havering.”
„Hún er uppi á lofti, sir. A ég
aö sækja hana?”
,,Ef þé vilduð vera svo góður.
Segið henni, að Hr. Havering sé
hérna fyrir utan með Japp
leynilögreglumanni, og að heið-
ursmaðurinn, sem hann hafi
tekið með sér frá London, sé
mjög áfjáður í að ná tali af
henni eins fljótt og kostur er.”
„Allt í lagi, sir.”
Ég var orðinn afar óþolin-
móður yfir þvi, að ná saman öll-
um staðreyndum málsins. Japp
hafði komið tveimur eða þrem-
ur klukkijstundum á undan mér,
og ákafi hans i að ljúka málinu,
gerði mig áfjáðan i að komast
jafnfætis honum i málsrann-
sókninni.
Frú Havering lét mig ekki biða
lengi. Að skammri stundu lið-
inni heyrði ég létt fótatak koma
niður stigann, og þegar ég leit
upp, sá ég koma til min mjög
laglega unga konu. Hún var
klædd rauðlitaðri treyju, sem
leyddi i ljós grannvaxinn
drengslegan likamsvöxt henn-
ar. A höfði sinu bar hún litinn
rauðlitan hatt úr leðri. Jafnvel
nýyfirstaðinn harmleikur gat
ekki minnkað hinn liflega per-
sónuleika hennar.
Ég kynnti mig fyrir henni, og
hún kinkaði kolli, til þess að láta
i ljósi, að hún skyldi, hver ég
væri.
,,Ég hefi auðvitað mjög oft
heyrt yðar getið, og félaga yðar,
Monsieur Poirot. Þið hafið gert
marga dásamlega hluti i sam-
einingu, er það ekki satt? Það
var mjög viturlegt af eigin-
manni minum að ná svo fljótt i
yöur. Ætlið þér nú að spyrja mig
spurninga? Það er auðveldasta
leiðin, ekki satt, til þess aö fá
vitneskju um allt, sem yður
langar til að vita..”
„Þakka yður fyrir, Frú
Havering. Hvað var klukkan,
þegar þessi maður kom?”
„Það hlýtur að hafa verið rétt
fyrir klukkan niu. Við vorum
búin að ljúka kvöldverðinum,
og sátum saman yfir kaffi og
sigarettum.”
„Eiginmaður yðar var nýfar-
inn til London, ekki satt?”
„Jú, hann fór með lestinni
klukkan 6.15.”
„Fór hann akandi á brautar-
stöðina, eða fór hann gang-
andi?”~
„Okkar eigin bill er ekki
hérna niður frá. Það kom einn
úr bilskúrnum i Elmer’s Dale til
þess að sækja hann nógu timan-
lega til þess að ná lestinni.”
„Var Hr. Pace eins og hann
var vanur að vera?”
„Areiðanlega Alveg eðlilegur
á allan hátt.”
„Getið þér lýst þessum að-
komumanni á nokkurn hátt?”
„Ég er hrædd um ekki. Ég sá
hann ekki. Frú Middleton visaði
honum beint inni skotfæraher-
bergið, og kom siðan til þess að
segja frænda minum frá þvi.”
„Hvað sagði frændi yðar?”
„Hann virtist vera leiður i
skapi, en fór strax af stað. Það
var um það bil fimm minútum
siðar, sem ég heyrði háværar
raddir. Ég hljóp fram i „holið”
og rak mig næstum á Frú
Middleton. Þa heyrðum við
skotið. Dyrnar að skotfæraher-
berginu voru læstar að innan-
verðu, og við urðum að ganga i
kringum húsið til þess að kom-
ast að glugganum. Þetta tók
auövitað dálitinn tima og
morðingjanum hafði tekist að
komast vel i burtu. Aumingja
frændij — rödd hennar stamaði
— „hafði verið skotinn i gegnum
höfuðið. Ég sá strax, að hann
var látinn. Ég sendi Frú
Middleton effir lögreglunni. Ég
passaði mig á þvi að snerta ekki
nokkurn hlut i herberginu, en
láta allt vera, eins og ég kom að
þvi.”
Ég kinkaði samþykkjandi
kolli. „En hvað um vopnið?”
„Jú ég get giskað á það,
Hastings höfuðsmaður. Tvenn-
ar byssur eiginmanns mins voru
festar upp á vegg. önnur þeirra
er horfin. Ég benti lögreglunni á
þetta, og þeir tóku hina meö sér.
Þegar þeir hafa rannsakað
skotið, þá býstég við að þeir viti
vissu sina um það, hvort þessi
byssa hefur verið notuð.”
„Má ég fara inni skotfæraher-
bergið”.
„Auðvitað. Lögreglan hefur
lokið sér af þar. En líkið hefur
veriö fjarlægt.”
Hún gekk með mér að morð-
staðnum.A þessari stundu kom
Havering inn i „holiö”, og um
og hún afsakaði sig fljótt, þá
hljóp hún til hans. Ég var látinn
einn um að fást við athuganir
minar.
Það er alveg eins gott að ég
játi það strax, aö það ollu mér
fremur vandræðum. 1 leynilög-
reglusögum ná end-
arnir venjulega saman,
en hérna fann ég alls
ekkert, sem gat hjálpað mér til
þess að leysa málið, utan stórs
blóðpollar á teppinu, sem var á
þeim stað, sem ég reiknaði með
aö sá dauði hefði fallið. Ég
rannsakaði allt með mikilli ná-
kvæmni, og tók tvær myndir af
herberginu með litlu myndavél-
inni minni, sem ég hafði tekið
með mér. Ég rannsakaði lika
jarðveginn fyrir utan gluggann,
en hann reyndist vera svo herfi-
lega úttroðinn, að ég sá ekki
ástæðu til þess að eyða neinum
tima i það. Nei, ég hafði séð allt
það sem Hunter’s Lodge hafð;
til að sýna mér. Ég varð að
komast aftur til Elmer’s Dale
og ná sambandi við Japp. Sam-
kvæmt þeirri ákvörðun minni.
þá yfirgaf ég Havering fólkið.
og mér var ekið i burt i bilnum.
sem hafði ekið okkur þangað
upp eftir frá stöðinni.
Ég fann Japp i veitingastof-
unni Matlock Arms, og hann fór
með mig til þess að lita á likiö.
Harrington Pace var smávax-
inn, grannur og þrifalegur mað-
ur, mjög svo ameriskur i útliti.
Hann hafði verið skotinn i
hnakkann, og byssan hafði veriö
tæmd mjög nálægt honum.
„Snéri sér augnablik i aðra
átt, og hinn náunginn tók upp
byssu og skaut hann. Byssan,
sem frú Havering fékk okkur
var fullhlaðin, og ég geri ráð
fyrir þvi, að hin hafi verið það
lika. Undarlegt, hvað fólk getur
tekiö upp á að gera. Hugsaðu
þér, að þú hefðir tvær hlaðnar
byssur hangandi uppá vegg hjá
þér.
„Hvað álitur þú um málið?”
spurði ég, um leið og við yfir-
gáfum hið óhugnanlega her-
bergi.
„Jú, ég hefi augastað á
Havering, til að byrja með. Ö,
já, sagði hann, þegar hann tók
eftir undrunarsvipnum, sem km
á andlit mér. „Havering hefur
einu sinni eða tvisvar gerst
brotlegur við lögin. Þegar hann
var drengur i Oxford, þá var
það eitt hvað einkennilegt með
undirskrift á einni ávisun, sem
var útgefin af föður hans. Þaö
var auövitaö allt þaggað niður.
Svo er nú það, að hann er ansi
mikið skuldugur núna, og það
eru þess konar skuldir, sem
hann mundi ekki vilja fara til
frænda sins út af, en þú getur
aftur á móti veriö þess fullviss,
að erfðaskrá hans mundi vera
honum i vil. Já, mig var farið að
gruna hann, og þess vegna vildi
ég ná tali af honum, áður en
hann hitti konu sina, en fram-
buröi þeirra ber alveg saman,
og ég er búinn að fara niður á
brautarstöðina, og það leikur
enginn vafi á þvi, að hann fór
klukkan 6.15. Sú lest kemur til
London klukkan um þaö bil
10,30. Hann fór beint i klúbbinn
sinn, segir hann, og ef það verð-
ur staðfest — þá er það útilokað
að hann hafi getað verið hér að
skjóta frænda sinn klukkan niu,
það er augljóst mál!”
„En meðal annarra orða, ég
ætlaði að spyrja þig hvað þú
álitir um þetta svarta skegg á
honum?”
Japp kinkaði kolli. „Ég held
að þaö hafi vaxiö mjög fljótt —
hafi vaxið á fimm milunum frá
Elmer’s Dale til Hunter’s
Lodge. Þeir Amerikanar, sem
ég þekki, eru allir snyrtilega
rakaðir. Já, við verðum aö leita
morðingjans meöal ameriskra
kunningja hr. Pace. Ég yfir-
heyrði húsráðandann fyrst, og
siöan húsfreyjuna, og þeim ber
ágætlega saman, en ég er leiður
yfir þvi, að frú Havering tókst
ekki að sjá náungann. Hún er
gáfuð kona, og hún kynni að
hafa getað tekið eftir einhverju,
sem hefði getað komið okkur á
sporið”.
Kúlan hafði verið fjarlægð, og
það var sannað, að hún hafði
komið úr byssu, sem var lík
þeirri, sem var i vörslu lögregl-
unnar. Ennfremur höfðu at-
hafnir Haverings nóttina, sem
þetta skeði verið athugaðar og
staðfestar, og það var óyggj-
andlega sannað, að hann haföi
komið til London með umræddri
lest. t þriðja lagi hafði komiö
upp æsispennandi atvik. Maöur
einn, er bjó i borginni, nánar til-
tekið i Ealing, hafði séð brúnan
bréfaböggul milli brautartein-
annaþegarhann var að fara yfir
hjá Héraðs-járnbrautarlestar-
stöðinni þennan morgun. Þegar
hann hafði opnað böggulinn,
fann hann inn i honum byssu.
Hann færði lögreglunni á staön-
um böggulinn, og fyrir kvöldið
var búið að sanna það, að það
var einmitt byssan, sem við
vorum að leita að, sams konar
og sú, sem frú Havering hafði
látið okkur hafa. Einu skoti
hafði verið hleypt af úr henni.
Ég bætti þessu öllu á skýrslu
mina. Það kom simskeyti frá
Poirot, þegar ég var að snæða
morgunverð morguninn eftir:
AUÐVITAÐ VAR SVART-
SKEGGJAÐI MAÐURINN
EKKI HAVERING AÐEINS ÞO
OG JAPP MUNDUÐ FA SLIKA
HUGMYND SENDU MÉR t
StMSKEYTI LÝSINGU A HOS-
HALDARANUM OG HVERNIG
FÖTUM HANN VAR KLÆDD-
UR ÞENNAN MORGUN — HIÐ
SAMA UM FRO HAVERING
EYDDU EKKI TIMANUM I AÐ
TAKA MYNDIR INNANHOSS
ÞÆR ERU ÓSKÝRAR OG
ALLRA StST LISTRÆNAR.
Mér virtist sem still Poirot’s
væri óþarflega gamansamur.
Ég geröi mér einnig i hugar-
lund, að hann væri dálitið af-
brýðisamur út i mig, fyrir að
vera á rétta staðnum, með öll
gögn i höndunum til þess að
rannsaka málið. Beiðni hans um
lýsingu á klæðaburði þessara
tveggja kvenna virtist mér vera
blátt áfram hlægileg, en ég
framkvæmdi þetta eins vel og
ég var maður til.
Klukkan ellegu kom svar frá
Poirot:
LATTU JAPP HANDTAKA
HOSHALDARANN AÐUR EN
ÞAÐ ER ORÐIÐ OF SEINT.
Undri sleginn fór ég með sim-
skeytið til J,app. Hann bölvaði
lágri röddu.
„Hann er aldeilis góður þessi
Monsieur Poirot! Ef hann segir
þetta, þá er eitthvað á bað við
það. Og ég, sem tók vart eftir
þessari konu. Ég veit ekki,
hvort ég get gengið svo langt aö
handtaka hana, en ég læt vakta
hana. Við skulum fara strax
upp, og lita aftur á hana”.
En það var um seinan. Frú
Middleton, þessi miðaldra kona,
sem hafði virst svo eðlileg og
viðruleg, hafði gjörsamlega
gufað upp. Hún hafði skilið eftir
töskuna sina. 1 henni var aðeins
fatnaður. Það var ekkert i
henni, sem gæti bent til þess,
hvert hún hefði farið.
Okkur tókst að veiða upp úr
frú Havering allt, sem við
mögulega gátum:
„Ég réði hana fyrir um það bil
þremur vikum siðan, þegar
ungfrú Emeru, sem var hús-
haldari hjá okkur áður, fór. Hún
var send til min af Ráðningar-
stofu frk. Selbourne’s i Mount
Street — mjög þekkt fyrirtæki.
Ég fæ allt mitt þjónustufólk
þaðan. Þeir sendu nokkrar kon-
,ur til min, en þessi ungfrú
Middleton virtist vera best, og
hún hafði mjög góö meðmæli.
Ég réði hana strax, og lét Ráðn-
ingarstofuna vita. Ég get bara
ekki trúað þvi, að það sé eitt-
hvað bogið við hana. Hún var
svo hugguleg og hljóðlát kona”.
Þetta var svo sannarlega
leyndardómsfullt. Þar sem það
var augljóst, að konan sjálf gat
ekki hafa framið glæpinn, vegna
þess, að á þvi augnabliki, sem
skotið reið af, þá var frú Haver-
ing með henni i „holinu”. Hún
var nú samt á einhvern hátt
tengd við morðið, þvi hvers-
vegna skyldi hún annars hafa
hlaupist á brott?
Ég simsendi siðustu athugun-
ina til Poirit’s og stakk upp á
þvi, að ég kæmi aftur til London
til þess að spyrjast fyrir út af
málinu hjá Ráðningarstofu Sel-
bourne.
Svar Poirots kom fljótlega:
Baldur Kristjánsson þýddi
©
Sunnudagur 25. ágúst 1974.