Alþýðublaðið - 09.01.1975, Síða 7

t öðru lagi, hinir bilarnir, sem
sáust nálægt morðstað: Þrjú vitni
hafa sagt lögreglunni, að aðfara-
nótt árö.janúar hafi þau séð Jagú-
ar af E-gerð eltan af Jagúar af
gerðinni Mark X, sem ók mjög
hratt. Þetta gerðist milli 11:30 og
11:50 fyrir miðnætti.
Járnsmiðurinn James Golden
var að hjóla heim eftir braut
A182, þegar Jagúar-bilarnir báðir
óku fram úr honum.
t þriðja lagi: Hvað kom fyrir
Jagúar-Mark X eftir áreksturinn:
Tom Leak fékk aldrei að sjá bil-
inn fyrr en kl. 5:15 f.h., en þá
hafði vatn runnið inn i vélina, en
bóndi i nágrenninu sagði lögregl-
unni, að hann hefði séð bilinn skil-
inn eftir kl. 12:35. Margir hföðu
ætið veitt bilnum éftirtekt, en
enginn þó gægst inn i hann eins og
Leak.
Dómurinn yfir Luvaglio og
Stafford byggist á þvi, að þeir
hafi farið frá Peterlee um kl.
23:00 fyrir miðnætti morðdaginn
og hitt Sibbett á leið hans til Suð-
ur-Hettons.
Þá hafi annar Jagúarinn heml-
að snögglega og hinn billinn rek-
istaftan á hann. Lögreglan telur,
að Sibbett hafi verið skotinn til
bana þar, þvi að þar fundust flest
ummerki um lát hans, s.s. gler-
flisar og tóm skothylki. Þá var
hann dreginn deyjandi úr fram
sætinu og settur i aftursætið.
Stafford ók einum bilnum og
Luvaglio hinum á ofsahraða á
brott, en þeir beygðu þó inn á
þverveg — á þverveginn þar, sem
dralsið fannst.
Þá námu bilarnir staðar, senni-
lega til að ökumennirnir gætu
rætt saman og héldu siðan áfram
til suðurhluta Hettons.
Eftir það héldu þeir áfram allar
götur til að losa sig við lik, en
Mark X Jagúarinn stöðvaðist og
Stafford og Luvaglio snéru til
norðurs og komu á The Bird Club
kl. 12:30. Lögreglan hefur aldrei
fengið fastákveðið, hvenær þeir
félagar komu i klúbbinn.
En — litum nú á veikleika
ákærunnar:
Fyrst: Lögreglu- og hermanna-
leit eftir morðvopninu, var ár-
angurslaus.
Annað: Ástæðan var engin.
Sibbet lifði góðu lifi, þó að hann
teldi aðeins fram hundrað ensk
pund vikulega. Hann sá um inn-
komu „spilakassanna” i öllum
klúbbum norð-austur London og
ekkert bendir til þess, að hann
hafi brugðist trausti yfirmanna
sinna. Landa var ekki sakaður
um morð hans, þvi að hann var á
Mallorca þá, en gátu Stafford eða
Luvaglio grætt eitthvað á þvi?
Þriðja: Ekkert vitni hefur
þekkt ákærðu sem þá menn, sem
voru nálægt afbrotsstað.
Fjórða: Föt hins myrta voru
blóðistokkin og vætt leðju og
grasi. Ákærðu eru sakaðir um að
draga likið úr eigin bil hans og
setja inn i baksætiö. Oll föt þeirra
voru rannsökuð með smásjá eins
og allt i Jagúar E, en ekkert
fannst, sem gæti bent til þess, að
þeir — eða billinn — hefði ein-
hvern veginn komist i snertingu
við lik Sibbets. Það fannst ekkert
á mönnunum né Sibbet.
Fimmta: Vitnisburður um
dauðastund er ófullnægjandi.
Lögreglan segir, að hafi verið
farið frá Suður-Hettons til Bird
Cage klúbbsins á grænum ljósum
alla leið, taki það 37 1/4 úr minútu
— og þá eru ekki reiknaðar með
þær fjórar minútur, sem tók að
myrða manninn og fimm til að
tala saman.
Þá ætti Sibbet að hafa látist
ekki siðar en kl. 11:50, en lög-
reglulæknirinn segir, að hann hafi
dáið milli miðnættis og kl. 4:00.
Dr. Ennis breytti þó um skoðun
við yfirheyrslu og sagði, að morð-
ið hefði verið framið milli 11:00
fyrir miðnætti og 2:00 eftir.
Yfirvöld i Peterlee urðu að
velta þessum málum fyrir sér og
kviðdómurinn var i tvær klukku-
stundir og tuttugu minútur að
taka eftirfarandi ákvörðun: „Við
teljum ákærða báða seka”.
Joe Stafford heimsótti Dennis,
son sinn, i Newcastle-fangelsi
skömmu fyrir 7. mars 1967. Fað-
irinn var mjög leiður. „Hvers
vegna hefurðu áhyggjur?” spurði
sonur hans. Ekki var ég þar. Ég
slepp héðan. Það er ekki hægt að
refsa okkur!”
Stafford bað son sinn um að
reyna að fá málaflutning fluttan
til York eða Leeds — eitthvað
annað en láta taka málið fyrir i
Newcastle, en þar voru málin
mjög blandin umræðum og blaða-
skrifum, en Dennis mátti ekki
heyra á það minnst: „Ég ætla
ekki að biða i þrjár vikur i
Leeds,” sagði hann. „Nú biður
hann alla ævi!” segir faðir hans
sorgmæddur.
1 ræðu sinni sem saksóknari
sagði Henry Scott (nú dómari)
þessi fleygu orð: „Sibbet var tal
inn óæskilegur i lifanda lifi og þvi
var hann myrtur”.
Réttarhöldin stóðu i niu daga og
sifellt virtist sök mannanna
meiri, en eitt vatnaði þó. Tilgang-
ur virtist enginn og lögð var
áhersla á vináttu Luvaglios og
Sibbets.
Það er ekki verjanda að koma
með tilgátur um hugsanlegan
morðingja, heldur sækjandans að
sanna, hver hafi framið morðið.
Þetta sýnir framkoma hinna
reyndu málaflutningsmanna,
sem vörðu Stafford og Luvaglio,
en hegðun þeirra tveggja fyrir
rétti var þeim ekki i hag. Þeir
voru of rólegir, of kampakátir,
þegar tekið er tillit til þess, að
kunningi þeirra var látinn.
O’Connor dómari hafði greini-
lega áhyggjur af þvi að ekkert
benti til þess, að ákærðu hefðu
haft tilgang með morðinu. Hann
lagði þá spurningu fyrir kviðdóm-
endur, hvort samskipti Luvaglis
og Sibbets hefðu ekki breytst til
hins verra.
15. mars 1967 valdi hann þessi
orð: „Allir menn vita, að til eru
falskir og sannir vinir. 1 dag er
einmitt sá dagur, sem Julius
Caesar sagði: „Og þú líka, sonur
minn Brútus!”
Sjötiu og fimm árum siðar var
meiri maður en Caesar svikinn
með kossi. Þið hafið séð Michael
Luvaglio og hlustað á framburð
hans. Er hann góður leikari? Er
hann sannur vinur eða ekki?”.
Kviðdómarar komust að þeirri
niðurstöðu, að báðir mennirnir
væru sekir.
„Ég er saklaus, herra,” sagði
Luvaglio áður en hann var dæmd-
ur til lifstiðarfangelsis. „Saklaus,
herra,” sagði Stafford.
Rúmu ári siðar hafnaði einhver
reyndasti glæpasérfræðingur
Breta, Edmund Davies, hæsta-
réttardómi, bón hinna dæmdu um
að mál þeirra yrði tekið fyrir
hæstarétt. „Kviðdómendur kom
ust að þeirri einu niðurstöðu, sem
möguleg var,” sagði hann.
„Glæsileg frammistaða lögreglu
og annarra gerði það að verkum,
að þeir voru dæmdir sekir og fyrir
það ber að hrósa öllum þeim,
sem að rannsókn málsins stóðu.”
En fjórum árum siðar — eftir
óteljandi blaðagreinar, tvær sjón-
varpsmyndir og a.m.k. eina bók
— tókst lögfræðingum dæmdu
mannanna að fá dómsmálaráð-
herra til að óska eftir nýjum
málaflutningi.
Þetta verk var mjög erfitt og nú
var i fyrsta skipti i réttarfarssögu
Bretlands skipaður sérstakur
hæstaréttardómari, Croom John-
son, til að vera viðstaddur allar
vitnaleiðslur. Widgery lávarður
og félagar hans tveir áttu einnig
að hlýða á vörn verjanda og kalla
fyrir þau vitni, sem þeim þætti
þörf á að endurnýjuðu framburð
sinn.
Croom Johnson yfirheyrði 63
vitni á 13dögum nóvember 1972. 1
janúar 1973 yfirheyrði hæstiréttur
fimm vitni. Luvaglio og Stafford
voru viðstaddir yfirheyrslurnar
allar.
En hver varð svo árangurinn?
Réttarlæknar, sem aldrei höfðu
séð lik Sibbets, efuðust um orð dr.
Ennis, hvað viðkom dauðastund
hans.
Undarlegir blóðblettir fundust i
Mark X bilnum, sem bentu til
þess, að þar hefði einhver annar
verið á ferð, en mennirnir tveir og
Sibbet, þvi að blóðið reyndist af
allt öðrum blóðflokki, en þeir
voru i. Blóðblettir fundust hins
vegar i simaklefa i Suður-Hetton,
sem voru af sama blóðflokki og
Sibbet var i, en þetta hafði einnig
komið fram fyrir dómstól i New-
castle og hvers vegna skyldi
hæstiréttur taka meira tillit til
þessa framburðar en gert var
þar?
'Eitt var það þó, sem athyglis-
vert rcyndist: Rúmlega þrjátiu
þorpsbúar i Suður-Hetton, yfir-
leitt námuverkamenn, sem unnu
á næturvakt báru það — og þar
af voru niu ákveðnir i framburði
sinum — að þeir hafi hvorki séð
skemmdir á Mark X bilnum né lik
ihonum aðfaranótt5. janúar 1967.
Widgery lávarður sagði: „Það
aðgætti enginn, hvort lik lægi á
gólfinu, þvi að flestir bjuggust við
að sjá drukkinn eða slasaðan
mann i framsætinu og þvi er ekki
að furða, þó að enginn hafi séð
likið i biínum.”
Hins vegar voru myndir lagðar
fyrir dómara og á þeim sést, að
likið lá ekki „á gólfinu”. Likið var
i framsætinu, en fyrir neðan
gluggann.
Hvernig stóð á þvi, að þorpsbú-
ar tóku ekki eftir skemmdum á
framhlið bilsins? Widgery lá-
varður sagði, að skemmdirnar
væru slikar, að það væri óskiljan-
legt ... eða að minnsta kosti
mjög einkennilegt.... þó ekki
óhugsandi.
Hæstiréttur kvað upp þann úr-
skurð, að ákærðu væru sekir.
1 október 1973 neitaði Lávarða-
deildin sakborningum um nýjan
málaflutning og Diplock lávarður
sagði: „12 kviðdómendur, 6
hæstaréttardómarar og við allir i
lávarðadeildinni efumst ekki um
sekt hinna ákærðu.”
Þannig standa málin. Hvað
gerist næst? Alex Howie, sem var
einn fimm vitna, sem kvödd voru
fyrir hæstarétt er vörubilstjóri,
sem gekk undir járnbrautar-
brúna kl. 2:25 aðfaranótt janúar-
morgunsins umrædda til að.sækja
bílinn, sem hann hafði lagt hand-
an hennar.
Howie veit, að dómstólar álita,
að Jagúarinn hafi verið stór-
skemmdur og likið legið i honum
þá, en hann er dómurunum ósam-
mála.
„Það var alls ekkert lik i biln-
um,” segir hann. „Ég veit það
með vissu. Billinn var lika ó-
skemmdur. Ég hef ekið bil i
þrjátiu ár og hef áhuga á bilum.
Ég hefði tekið eftir þvi, ef fram-
ljósin hefðu verið ónýt. Ég hefði
ekki sagt við félaga mina eins og
ég gerði þá — Spánýr Mark X —
áreiöanlega bensinlaus.”
„Ég leit inn i bilinn og ég hefði
séð mann, ef hann hefði legið þar.
Ég sagði það þá og ég segi það
nú.”
Áhersla var lögð á það við
Howie, að Edmund Davies yfir-
dómari, Widgery lávarður og Dil-
horne lávarður auk allra lávarða-
deildarinnar teldu, að likið hefði
legið i bilnum á þessari stundu.
„Það veit ég ekkert um,” svar-
aði Howie. „Ég veit aðeins, hvað
ég sá — eða réttara sagt, hvað ég
sá ekki! Ég get ekki borið neitt
annað frekar en hin vitnin.”
Sé tekið mark á vitnaframburði
er getgátum lögreglunnar koll-
varpað með öllu hvað viðkemur
áreksturinn og þar með er dóm-
urinn yfir Stafford og Luvaglio
ónýtur.
Það hefur aldrei verið staðfest,
að Stafford og Luvaglio hafi kom-
ið inn i Bird Cage-klúbbinn kl.
12:30, en þvi hefur hins vegar
aldrei verið mótmælt, þeir hefðu
ekki getað flækst i morðmálið, ef
enginn dauður maður var i Mark
X bilnum kl. 2:25 að nóttu og bif-
reiðin óskemmd með öllu.
Þvi er þó ekki hægt að neita, að
allt bendir til þess, að Mark X og
E hafi lent i árekstri.
Það gætu verið svik i tafli og E-
bíllinn (Jagúar) færður úr stað
eftir að Stafford hafði lagt honum
fyrir utan klúbbinn i Newcastle
og einhver annar ekið honum —
maðurinn, sem myrti Sibbet.
En timamörkin, sem Stafford
og Luvaglio gefa upp gera óhugs-
andi, að þriðji maðurinn hafi ver-
ið i spilinu.
Þeir segjast hafa skilið bilinn
óskemmdan eftir fyrir utan Bird
Cage-klúbbinn kl. 12:30. Stafford
segist hafa séð skemmdirnar,
þegar hann fór út til að ná i toll-
frjálsu sigaretturnar kl. 1:45. 1
klukkústund og 15 minútur hefðu
ekki nægt til að óþekktur morð-
ingi gæti stolið bilnum, ekið hon-
um til Suður - Hetton, lent i
árekstri við Mark X — og komist
aftur til Newcastle.
Einn mann hefði átt að kalla
sem vitni, þó að hann væri ekki i
Englandi, þegar morðið var
framið og hefði þvi góða fjarvist-
arsönnun. Sá maður er Vince
Landa.
Joe Stafford og kona hans —
foreldrar Dennis Staffords —
bjuggu i húsi Landas á Mallorca
eftir að sonur hans og Luvaglio
komu til Englands 3. janúar 1967.
Stafford og Landa voru þar ein-
ir, þegar hann fékk skeyti frá
Newcastle. „Ég var búinn að
neita einu glasi,” segir Stafford,”
en Landa las skeytið og sagði:
„Fáðu þér i glas. Nú fékk ég góð-
ar fréttir!” í skeytinu stóð, að
Angus Sibbet væri dáinn.
Þvi miður hefur Landa verið á
flótta undan lögreglunni frá þvi i
ágúst 1967. Félagiö, sem hann var
forstjóri fyrir varð gjaldþrota og
Landa hvarf af landi brott. Mars
Jones dómari kallar Landa „erki-
bófa” og sagðist vona, að hann
ætti eftir að standa fyrir dómstól-
um, en Landa finnst hvergi þrátt
fyrir leit Interpol.
Þó aö Vince Landa hafi verið
ánægður með lát Angusar Sibbets
er ekki þar með sagt, að hann
hafi átt aðild að morði hans, né
heldur, að hann sé sekur, en
Stafford og Luvaglio saklausir.
En þetta er þó einn hluti þessa
dularfulla máls, sem sifellt hlýtur
að gera manni órótt, ef hugsað er
um það.
Fimmtudagur 9. jartúar 1975