Alþýðublaðið - 12.01.1975, Blaðsíða 2

BPiflMBQLT
UM5JÓW: G/5LI 5V7EiíViLH LQFT55QD
ELTON JOHN
Elton John kannast allir við sem
eitthvað hlusta á rokktónlist,
þvi að allt frá þvi að hann gaf
út samnefnda plötu hefur veg
ur hans farið vaxandi, og er nú
svo komið, að hann er ofurstirni
i orðsins fyllstu merkingu. En
þó að hann sé svo þekktur og
virtur sem raun er, þá eru alls
ekki allir sammála um ofur-
stirnið Elton John, og hvað hann
séi rauninni að fara. bannig lita
sumir á hann sem fulltrúa alls
hins óæskilega sem er að ske i
poppheiminum um þessar
mundir, og segja hann einungis
fagurklæddan skemmtikraft, og
að tónlist hans standi fötum og
framkomu langt að baki. Þeir
eru þó mun fleiri, sem fylgst
hafa með tónlist Elton Johns frá
byrjun, og finnst hann góður
lagasmiður, og að han verð-
skuldi fyllilega þá frægð sem
hann hefur orðið aðnjótandi, og
er Brambolt i þeim hópi. En til
þessað linurnar skýrist svolitið,
og til þess að fræða þær óupp-
lýstu sálir sem ekki hafa enn
orðið þeirrar ánægju aðnjót-
andi, að kunna að meta það sem
Elton John hefur fram að færa,
þá mun Brambolt i dag helga
siður sinar að mestu þessum
umdeilda lagasmið / skemmti-
krafti. Vonast Brambolt til
þess að þvi takist með fróð-
leiksbrotum og viðtalsstubbum
að svipta hulunni af El-
ton John að einhverju leyti. Þá
mun einnig fléttast inn i grein-
arnar frásagnir og myndir frá
hijómleikaferðalagi Eltons um
Bandarikin er hann fór skömmu
fyrir jól.
Frægur á einni nóttu
Elton John varð frægur á
einni nóttu. Hann hélt tvo
hljómleika og þegar þeim var
lokið, var hann kominn á forsið-
ur flestra þekktustu popp-blað-
anna, og þeir sem frægir voru
fyrir, kepptust við að fá hann til
að semja fyrir sig lög. Um svip-
að leyti gaf hann út plötuna ,,E1-
ton John” og varð hún strax
mjög þekkt, þó að sú plata sem
virkilega ruddi honum braut
upp á við hafi verið sú sem kom
næst á eftir, sú bar heitið
„Tumbleweed Connection. Þeg-
ar hér var komið, var ferill hans
tryggður, og hann orðinn heims-
þekktur, plötur hans seldust
jafnvel hér á íslandi.
Reginald Dwight
Elton John heitir, þ.e.a.s.
skirnarnafn hans var, Reginald
Dwight, en það var með það
nafn eins og svo mörg önnur
sem listamenn hafa hlotið við
skirn i gegnum árin, að umboðs-
mönnunum þótti það ekki
hljóma nógu vel, og var Regin-
ald þvi uppálagt að finna sér
eitthvað betra. En þó að Elton
John hafi notið mikilla vinsælda
framan af, þá var hornsteinninn
að ofurstirninu ekki lagður fyrr
en út kom platan „Honky Chat-
aeu,” en sú plata var árangur
hvildar sem Elton tók sér eftir
útgáfu plötunnar „Madam
across the water.” Hann var
ekki ánægður með hana og þá
hluti sem hann var að gera þar,
svo að hann ákvað að endur-
skoða aðeins stefnu sina i tón-
listinni. Arangurinn varð svo sú
tónlist sem hann flytur á
„Chateau”, en hún er að ýmsu
leyti léttari og aðgengilegri en
fyrri plötur hans, og meira i ætt
viö hreinræktað popp. Þrátt fyr-
ir þessa þróun mála, hélt tón-
listin enn þá sömu gæðunum, en
nú náði hann til fleira fólks. Þar
á eftir kom svo litil plata,
„Crocodile rock” sem náði
geysilegum vinsældum, og
breiðskifan „Don’t shoot me,
I’m only the pianopleyer." Þar
heldur hann áfram þar sem frá
var horfið á „Chateau” nema
hvað um talsverða einföldun
virðist vera að ræöa. Þótti
mörgum sú plata ekki jafn góð
og sú fyrri, enda voru útsetning-
ar á „Chateau” meistaraverk.
En þó að „Pianoplayer” hafi
verið umdeild, þá uxu vinsældir
hans stöðugt, þó svo að gæðin
hafi ekki aukist að sama skapi.
Þegar hér var komið, var hann
búinn að endasendast um Ame-
riku þvera og endilanga, að
maður tali nú ekki um föður-
landið England og svo Evrópu.
Þegar hérer komið sögu, beinist
allur hans kraftur að Ameriku,
enda mestu peningana að hafa
þar, og haft er fyrir satt og mik-
ið til i, að til þess að sigra heim-
inn þurfi maður að sigra Ame-
riku. Það var hann búinn að
gera löngu áður, nú var aðeins
um það að ræða að auka vin-
sældirnar, og það virtist ekki
erfitt. Hann fyllti hverja hljóm-
leikahöllina á fætur annarri, og
svo kom að iþróttaleikvöngun-
um, og titill hans sem ofurstirni
var endanlega tryggður. A þess-
um tima urðu lika jafn miklar
breytingar á sviðsframkomu
Eltons, og persónuleika, hann
var farinn að gera allan fjár-
ann, vitandi það að hann kæmist
upp með allt saman. Þarna
byrjar hann einmitt að vera sá
umdeildi persónuleiki, sem
menn eru sifellt að rifast út af
nú orðið. Hann fór smám saman
að koma fram i gljáandi há-
hælaskóm sem siðar urðu mikil
tiska, og siðan hækkuðu skórnir
og glitrið færðist upp fyrir
ökkla, uns það var komið upp
fyrir haus. Þá fór hann að sjást i
hinum ýmsu fagurklæðum sem
i fyrstu liktust venjulegu fötun
um, en tóku svo smám saman á
sig ævintýralegan blæ, og þar
kom að jafnvel eldheitustu að-
dáendum hans frá fornu fari fór
að ofbjóða sýndarmennskan, og
töluðu um að hann hefði „svikið
málstaðinn”. Þó að þetta væri
að sjálfsögðu ekki alls kostar
rétt, höfðu þeir þó margt fyrir
sér. Hann var orðlikari tisku-
sýningar,,dömu” á sviði, þvi að
hann var ekkert feiminn við að
koma fram með barðastóran
hatt og i pels, og varð þá jafn-
framt hrifinn af sérstökum lit i
hvert skipti. Sá litur sem hefur
þó hrifið hann einna mest er
bleikt, og þess má geta, að þeg-
ar hann kom fram i Holliwood
Bowl fyrir um ári siðan, lét
hann lita bartana bleika. A
sömu hljómleikum lét hann
sleppa hundruð hvitra dúfna við
upphaf hljómleikanna, og leik-
arar iklæddir gervum helstu
þjóðhöfðingja heims komu
fram. A bak við sást svo i fimm
mismunandi lita flygla sem
báru hver sinn staf er myndar
nafnið Elton. En einmitt þar
sem sýndarmennskan og vin-
sældirnar virtust vera að riða
honum að fullu sem tónlistar-
manni, þá gaf hann út tvær
breiðskifur er báru nafnið
„Goodbye Yellow Brick Road”
og þar kom hann mönnum svo
sannarlega á óvart, þvi að hér
var að finna mjög skemmtilega
og vandaða tónlist innan um
vinsældalögin, og nægir að
nefna lögin „Goodbye Norma
Jean,” sem talið er fjalla um
Marilyn Monroe, hið gullfallega
lag „Funeral for a friend”, og
Sweet painted Lady”. Fannst nú
gömlum aðdáendum sem heldur
færi að vænkast þeirra hagur,
og margir spáðu þvi að næsta
plata yrði meistaraverk sem i
sögunni hlyti sama sess og Sg.
Deepers bitlanna. En þar lék
Elton heldur illa á þá, þvi að sið-
asta platan frá honum, „Cari-
bou” er eins mikið ætluð til
fjöldavinsælda og hægt er. En
þó að ekki sé hún það meistara-
verk sem menn bjuggust við, þá
verður það að viðurkennast, að
hún er ein pottþéttasta plata að
öllu leyti sem komið hefur út
innan poppsins, öll lög eru þræl-
vel útsett og upptaka og hljóð-
færaleikur i sérflokki, auk þess
sem um er að ræða bráð-
skemmtilegar melódiur.
Ekki er allt Elton sem glóir....
Þó að Elton sé án nokkurs
vafa aðaldriffjöðrin og
skemmtikrafturinn, þá má ekki
gleyma þeim manni sem staðið
hefur við hlið hans siðan löngu
áður en frægðarferill þeirra
hófst, en það er ljóðskáldið
Bernie Taupin. Þeir byrjuðu
fyrst að vinna saman, þegar út-
gáfufyrirtækið Dick James
Þá er að máta klæðin...
Rfly COOPEÍ?
Dft MURPflY
O
Sunnudagur 12, janúar 1975.