Alþýðublaðið - 15.06.1976, Síða 13

Marg-
hleyptur
milliliður
Hvers vegna eru kvitt-
anir gegn greiðslu á
opinberum
gjöldum aðeins
merktar nafnnúmeri?
Liggur
Þér
eitthvað
á hjarta
Hafðu þá
samband
við Hornið
Halldór á Kirkjubóli
leggur víst gjörva hönd á
margt, eftir þvi sem bezt
verður séð, allt f rá því að
vera einskonar opinber
setudómari ,j* listum, til
brennivinsmála á ýmsum
stigum, og nú síðast við
að skýrgreina milliliði!
Ekki er þó beint vitað,
að hann hafi stundað
listir framar
öðrum-með árangri,
nema ef til vill matar-
lystina, og þekking á
brennivíni mun talin
f remur takmörkuð, nema
af annarra sögn.
Almennast mun talið, að
milliliðir i viðskiptum, séu þeir,
sem lifa af þvi, eða reyna það
a.m.k., að kaupa unna vöru,
leggja á hana ýmsan kostnað
og selja hana siðan á hækkuðu
verði þeim, sem dreifa til
neytenda.
Ekki veit ég, hvort Halldór
man það, eða hefur máske
aldrei heyrt, að ein af drif-
fjöðrum, samvinnuhreyfingar-
innar var i árdaga, að keppa að
þvi að losa landsmenn undan
hinum margumrædda heilsala-
gróða o.s.frv.
Þessar raddir eru, að visu,
ekki eins háværar nú, þó
ýmsum finnist það verðlag sé
æði görótt og furðu litill munur á
verðlagi samvinnuverzlana og
kaupmannaverzlana, þvi
miður, máske ekki sizt þar sem
fyrrnefndar verzlanir eru einar
um hituna.
Þetta má vera ihugunarefni,
svo sem eins og til aö gaumgæfa
hvort endanlega hafi verið
sigrazt á óhóflegum milliliða-
kostnaði, eða einhver lifshátta
breyting hafi orðið.
Um það skal ekki fullyrt hér,
en er vissulega merkilegt rann-
sóknarefni.
Hins vegar hygg ég fáa hafa
varaö, að beinir kostnaðarliðir,
ein og kaupgjald, kostnaður við
flutninga og eðlilega dreifingu
vara heyrðu undir milliliða-
kostnað!
Eftir sömu skýrgreiningu fer
vist milliliðunum ekki fækkandi
að dómi Halldórs á Kirkjubóli!
Vissulega er það illa farið, að
þessi kunnátta hans hefur verið
slælega hagnýtt, og dettur mér
þá helst í hug hin rúmlega
aldargamla leit að týnda
hlekknum (Sjálfsagt er að gera
Halldóri það til geðs að kalla
hann millilið), sem bæði forn
leifa- og dýrafræðingar hafa
leitað að, siðan þróunarkenning
Darwins var viðurkennd. Þvi
ekki að hagnýta sér visindunum
til framdráttar hans einstöku
fundvisi á þessu sviði?
Það er hreint ekki vist, að
hann þyrfti svo langt, eða lengi
að leita! o. Sig.
Jóhann Jónatansson,
Seltjarnarnesi, hringdi til
Hornsins og bað það að
koma eftirfarandi á
framfæri:
,,Hvers vegna eru
kvittanir gegn greiðslu á
opinberum gjöldum
aðeins merktar nafn-
númeri einstaklinga en
ekki nafni þeirra og
heimilisfangi? Mér f innst
þetfa nokkuð bagalegt því
ég tel mun auðveldara að
rugla saman númerum
heldur en nöfnum. Ég hef
til dæmis hérna kvittun
frá Bæjarskrifstofunni á
Seltjarnarnesi, sem gefin
er út á mitt naf n en þar er
ekki mitt nafnnúmer.
Þetta eru nú auðvitað mistök
sem auðvelt er að fá leiðrétt, en
er ekki öruggara að hafa nöfn
manna á kvittununum heldur en
nafnnúmerin? Eru kannske til
einhver lög um þetta? Ég hef
reynt að fá nafn mitt skrifað á
kvittanirnar en það hefur jafnan
aldrei gengið hávaðalaust. Eg
veit um þó nokkra sem eru óá-
nægðir með þetta fyrir komulag
og mig langar gjarnan að fá
upplýsingar um hvernig á þessu
stendur.”
Hornið grennslaðist yfir um
þetta hjá bæði gjaldheimtu
Heykjavikur og Gjaldheimtu
Seltjarnarness. Þar fengum við
þær upplýsingar aö þetta fyrir-
komulag væri mun handhægara
i sambandi við allt bókhald og
sparaði einnig mikinn tima.
Þegar gjöld eru greidd er upp-
hæðin sem greidd er og nafn-
númer greiðanda stimplað inn i
sérstaka vél, sem aðeins getur
numið tölur. Ef einhver vafi
kæmi siðan i ljós er hægt að
fletta upp á nafni og heimilis-
fangi eftir nafnnúmerinu. Nafn-
númerin eiga lika að vera mun
öruggari, þvi meira virðist bera
á þvi að ruglingur verði á nöfn-
um og heimilisföngum.
Þeir hjá gjaldheimtunum
sögðust ekki hafa orðið varir við
óánægju meðal manna i þessu
sambandi og töldu enga ástæðu
vera til breytinga, enda væri
þetta öruggasta fyrirkomu-
lagið. Jóhann Jónatansson
verður þvi að sætta sig við að fá
aðeins nafnnúmer sitt á
greiðslukvittunum um ókomna
framtið.
Æ
Ur dagbók blaðamanns
BEÐIÐ EFTIR BLÆSTRI
Sjaldan hefur landslýður ver-
ið jafn rækilega búin komu eins
manns til landsins, og þegar
konungur sveiflunnar Benny
Goodman steig fæti sinúm á is-
lenzka jörð.
Strax kvöldiö áður en snill-
ungurinn skyldi koma, ku
Jón Múli hafa tilft'ynnt i
jazzþætti sinum, að nú væri
Benny Goódman liklegast að
leggja af stað i íslandsreisu
sina. Varla var maður búinn að
nudda stfrurnar úr augunum
morguninn eftir, er þulur i
morgunútvarpi tilkynnti , áð
eftir stutta stund mundi
konungur sveiflunnar lenda á
Keflavikurflugvelli. Nokkru sið-
ar fengum við eftir sömu leiðum
að vita að ral væri kappinn lik:
lega á leiðinni frá Keflavik
til Reykjavikur. Siðan kom
sambandsleysið. Og aum-
ingja við sem ekki náðum i há-
degisfréttirnar, biðum milli
vonar og ótta eftir þvi, að siö-
degisblöðin staöfestu óljósar
fréttir útvarps.
Skyldi hann ná klakklaust i
áfangastað, eitthvað hræöilegt
gæti gerzt, maður veit jú aldrei.
Loks komu blööin, og sýndu
okkur svo ekki varö um villzt aö
snillingurinn væri kominn. For-
siöumyndir, greinagóðar
upplýsingar sem sögðu allt sem
við þurftum að vita. Goodman
ætlaöi i laxveiöar meö honum
Ingimundi i Heklu, Goodman
fékk áhuga á Islandi eftir að
hafa rætt við mágkonu sina um
land og þjóð. Sú ágæta kona sem
við eigum nú svo mikið að
þakka kom hingaöí fyrra sumar
i nautgripahugleiðingum.
Einnig var okkur sagt að Jón
Múli hefði beðið i f jörutiu ár eft-
ir þvl að berja þennan snilling
augum. Svona var haldiö áfram
þá tvo daga sem gáfust áður en
tónleikarnir voru haldnir. Ekk-
ert tækifæri var látiö ónotað til
aö uppfræða landslýö um allt
semmáligæti skipt til að varpa
sem sönnustu ljósi á þessa goð-
sögn jazztónlistarinnar. Og
miðarnir, þeir seldust að sjálf-
sögöu eins og heitar lummur,
enda vissu menn nú nánast allt
sem máliskipti um þennan stór-
kostlega mann, og vantaði
ekkert annað en að heyra í hon-
um, til að fullkomna myndina.
Stundin stóra.
Laugardagurinn er runninn
upp, klukkan er 8.30. Hér sit ég
innan um þúsundir glaðbeittra
landa, sem mættir eru timan-
lega til leiks. Oti fyrir dyrum er
baöbrúnkuveöur og við öll f hinu
ákjdsanlegasta skapi. Stööugt
fjölgar þeim sem ætla sér að
hlýða á konúng sveiflunnar i
kvöld. „Þarna kemur Gaukur-
inn” heyrist sagt er maður
nokkur og frú sigla inn gólfið.
„Mikið gasalega er hún fix þessi
i ljósu dragtinni,” segir kona
sem situr skáhallt fyrir aftan
mig, um leiö og hún hnippir i
eiginmanninn, oröum sinum til
frekari áréttingar. Hann þegir
þunnu. hljóði. Svona liöa
minúturnar, silast óendanlega
hægt, og enn fjölgar i salnum.
Það er oröið Iskyggilega þröngt,
menn sitja nánast með nefiö
ofan Ihálsmálinu á næsta manni
fyrir framan. Spennan i and-
rúmsloftinu eykst I réttu hlut-
falli við hitastigið I salnum, og
þeir sem eru annaðhvort of nið-
ursokknir I eigin hugsanir eöa
annarra, til að taka eftir þvi
sem er aö gerast I húsinu eru
skyndilega vaktir upp, er rödd
úr hátalarakerfi hússins til-
kynnir aö mönnum sé lika leyfi-
legt á sitja á sviðinu. En þar
eru á að gizka eitt hundrað stól-
ar. Þaö hafa sennilega flestir
haldiö eins og ég að þetta væru
frátekin sæti fyrir „aristó-
kratllð”!
Þessvegna kemur þessi
skyndilega uppljóstrun all flatt
upp á menn. Nokkrar sekúndur
stendur mannfjöldinn
hreyfingarlaus, en svo ýtir
sjálfsbjargarviöleitnin viö
nokkrum, og þá er ekki aö sök-
um aö spyrja. Þarna upphefst
eitt ofboðslegt kapphlaup, og
treðstnú hver sem betur getur.
Þetta rólega fólk er skyndilega
gripið æsingu sem býöur þvi aö
krækja sér i góða stóla. Sá
fljótasti lætur sig ekki muna um
að enda sprettinn meö vel-
heppnaðri fótskriðu eftir endi-
löngu sviðinu. Það skal viöur-
kennt, aö viö sem sitjum aftar-
lega i húsinu og vitum að þetta
er okkur fyrirfram tapaö kapp-
hlauphöfum af þessu hina beztu
skemmtan, sem styttir biðina
allnokkuð. Um stundarfjórðungi
áöur en tónleikarnir eiga að
hefjast birtist á sviðinu maöur
nokkur svartur á brún og brá.
Þegar hann er búinn að vafstra
þarni i nokkrar minútur, tillir
hann sér að lokum fyrir aftan
trommusettið. Er nú mikið rætt
um það, hvaö þetta fyrirbrigði
eigi að fyrirstilla. Þegar mann-
kertið virðist endanlega stein-
sofnað þarna á sviöinu, er þvi
slegið föstu aö þetta hljóti að
vera trymbillinn. Gefur þaö
okkur talsveröa von um, að nú
sé fariö að styttast 1, að
snillingurinn stigi fram og þeyti
nokkra tóna i tréverkiö. Þessi
grunur okkar er staðfestur þeg-
ar forsetinn gengur i salinn. Við
stöndum næstum þvi öll upp, en
varla erum við fyrr sezt, en sést
til hvar maður einn hleypur við
fót I kjölfar forsetans og er þar
kominn sjálfur forsætisráð-
herrann. Er nú sem menn viti
ekki nákvæmlega hvernig þeir
eigi að haga sér. Hvernig var
það aftur, átti bara að standa
upp fyrir forsetanum? Eða á aö
standa upp bæði fyrir forsetan-
um og forsætisráðherranum?
Eða var það kannski þegar for-
setinn og biskupinn komu sam-
an?
A endanum er það samdóma
álit að ekki beri að standa upp
fyrir forsætisráöherranum, og
máliö afgreitt samkvæmt þvi.
Þannig gekk þetta fyrir sig,
það var beðiö og beðiö, allt eftir
hvaö menn höfðu mætt snemma
til leiks. Og hitinn I salnum var
um það bil að gera útaf við
menn.
Hvort Benny Goodman var
góöur? Jú sjálísagt var hann
góður, — það hlýtur aö vera.
Svona frægur maður hlýtur
alltaf aö vera góöur, sama hvað
hver segir. Og þó menn séu að
röfla yfir því, að hann spilaði
kannski ekki mjög mikið, þá er
bara eins gott svoleiðis pakk at-
hugi það, að við megum þakka
fyrir aö svona stórmenni, nenni
yfir höfuð að leggja það á sig að
heimsækja jafn hrjóstrugt og
afskekkt land og Island.
Gunnar E. Kvaran