Alþýðublaðið - 27.07.1977, Blaðsíða 4

4
Miðvikudagur 27. júlí 1977.
mSSm*'
Götumynd úr kínversku sveitarþorpi.
Nemendur við innganginn i Sumarhöllina.
Við sumarhöilina I útjaðri Peking.
Við Ming-grafirnar. Frönsk námskona, kinverskur félagi, Tryggvi
og þýzkur námsmaður.
Albanskur námsmaður (t.v.) og nokkrir frá þriöja heiminum úti
fyrir Sumarhöllinni.
Sérstaklega erfitt að
læra að skrifa málið
Rætt við Tryggva Harðarson,
sagnfræðinema við háskólann í
Peking, - einn fjögurra íslenzkra
námsmanna þar í landi
Kina er eitt af þessum löndum, sem í hugum fólks hér
noröur í Dumbshafi sveipast dulúðugum ævintýrablæ,
leyndardómsfullt, forvitnilegt og óskiljanlegt vestræn-
um þankagangi. Þeir eruenda ekki mjög margir islend-
ingarnir sem dvalið hafa þar langdvölum, síðan íslenzkir
kristinboðar létu af boðun sinni eftir valdatöku komm-
únista undir forystu Maós formanns. Nokkrir hafa að
vísu farið þar austur i hið óþekkta, en þá hefur yfirleitt
verið um skyndiheimsóknir að ræða sem leitt hafa til
meiri eða minni yf irborðsþekkingar á því sem þar hefur
gerzt og er aö gerast.
Nú hefur orðið breyting þar á. Fjórir íslenzkir náms-
menn eru við nám í Kína og þrir af þeim eru nú heima i
stuttu leyfi. Námsmennirnir eru Tryggvi Harðarson,
sem lærir sögu við háskólann í Peking: Ragnar Baldurs-
son, sem nemur heimspeki: Ásta Kristjánsdóttir, lærir
sögu og Hjörleifur Sveinbjörnsson sem lærir bókmennt-
ir, en hann er úti núna, meðan hin þrjú eru heima í sum-
arleyfinu.
A mánudaginn heimsótti
blaðamaöur Tryggva, en hann
dvelur á heimili foreldra sinna,
Harðar Zophaniassonar skóla-
stjóra og Asthildi ólafsdóttur.
Við báðum hann að segja okkur
fyrst, hvað hann væri að læra i
Kina.
’— Ég er að læra sagnfræði og
búinn að vera i Kina i tvo vetur.
Fyrsti veturinnfórað visu alveg
i að læra málið, talmál og rit-
mál, en siðan tók fagið við jafn-
framt áframhaldandi mála-
námi.
— Hvaö um að bianda saman
námi og starfi, eins og manni-
skilst aö Kinverjar iöki mikiö?
— Akveðinn hlutinámsins fer
i vinnu utan skólans. Siðasta
vetur til dæmis, i janúar, var
minn bekkur sendur i að vinna i
verksmiðju i hálfan mánuð og
svo aftur þegar fór að liða á vor-
ið vorum við send aftur i hálfan
mánuð að vinna á ökrunum i
litlu sveitaþorpi. Verksmiðjan
framleiðir járnbrautir og gerir
við þær.
— Eruð þið þá þátttakendur I
framleiðslunni, eða eruð þið
bara að horfa á verkalýðinn
vinna?
— Þetta er að miklu leyti
kynningarstarfsemi, þannig að
helmingur dagsins fer i fyrir-
lestra og kynningar, en hinn
helmingurinn fer i að vinna að
framleiðslunni. Verksmiðjan
hafði mikinn sögulegan bak-
grunn og komið við sögu i bylt-
ingarbaráttunni i Kina. Verið
mikið um uppreisnir þar i
kringum 1920.
— Nú er kinverskt þjóöféiag
ákaflega frábrugðið islenzku, en
erskólinn uppbyggðursvipað og
gerist á Vesturlöndum?
— Ég er til dæmis með fjóra
tima á viku i málinu, en það er
aðallega heimavinna. Hittnám-
ið byggist svo aðallega á fyrir-
lestrum, og þar sem ég er aðal-
lega i nútimasögu, eru það um
sex timar á viku, en þess á milli
eru umræður i smærri hópum,
eins konar starfshópum. Ef
maður er til dæmis búinn að
fara i gegnum eitthvað ákveðið
efni, er það siðan tekið fyrir og
rætt gaumgæfilega i slikum
smærri hópum.
— Nútimasaga? Byggist hún
þá ekki á söguskýringum Kin-
verja?
— Þetta er að sjálfsögðu
söguskýring Kinverja, enda er
það kinversk saga, sem við er-
um með. Nútimasaga byrjar ár-
ið 1840 samkvæmt kenningum
Kinverjanna og nær fram að
deginum i dag. Siðan skipta þeir
henni i þrjá hluta. Fyrsta árið af
þremur hjá mérer nútimasaga,
svo kemur þessi gamla saga
næsta ár, og svo skilst mér að
þriðja árið sé meira veraldar-
saga.
— Hvernig finnst þér að vera
þarna i Kina?
— Kfnverjar eru mjög elsku-
legt fólk, ákaflega vingjarnlegt
og vill allt fyrir mann gera. Sér-
staklega eru þeir vingjarnlegir
gagnvart Utlendingum. Þeir eru