Alþýðublaðið - 19.10.1977, Blaðsíða 9

Alþýðublaðið - 19.10.1977, Blaðsíða 9
jíSSiS^Miðvikudagur 19- ok+óber 1977 9 * F ramhaldssaga Ást og oflæti eftir: Ernst Klein Þýðandi: Ingibjörg Jónsdóttir * En hún rétti ekki höndina fram til þess aö kveöja hann. Og eigi hreyföi hún sig úr staö. Bara aö hann horföi ekki svona. Horföi ekki á hana meö þessum svörtu, fallegu augum. — Má ég biöja eins, spuröi hann. — Hvers? spuröi húny rödd hennar lýsti kvíöa. — Vilduö þéi gera mér þann heiöur aö drekka meö mér eitt glas af kampavini, hertogafrú. Þau höföu hingaö til staöiö hvert andspænis ööru og horfst i augu. — Og nú varö Gloria skelkuö. Hún fann blóöiö brenna i æöum sér. — Ég hefi ekki langan tima til umráöa, sagöi hún. — Eins langan og þér viljiö, hertogafrú. Hann opnaöi dyrnar að næsta herbergi. Þar gat aö lita dýrölega búiö kvöldverðarborö. Silfur og krist- all glampaöi á móti þeim. Risavaxinnnegri stóö tilbúinn hjá kampavinskælinum. Þetta er Ibrahim, sonur Abdullah, perlan meðal allra negra sagöi James Wood. Hann skrifar þýsku, eins og Einstein prófessor og talar ensku eins og Loyd George. Aö ytra útliti er hann svartur sem kol, en sál hans er mjallhvit eins og sál brjóst- mylkings. — Og leyfist mér aö bæta þvi viö að hann átti eigi lit- inn þátt i aö ná skjölín. Gloria gekk hratt til negrans og rétti honum höndina. — Ég þakka yður einnig, herra Ibrahim. Ég vona að þér viljiö taka viö þakklæti minu, þó aö húsbóndi yöar visi þvi á bug. — Geri ég þaö, spuröi James Wood hlæjandi. Er mér það ekki nægjanlegt, aö þér, hertogafrú, drekkiö glas af kampavini meö öörum eins landshornamanni og ég er. Hugsið yöur vel um: hafiö þér nokkru sinni fengiö annaö eins kvöldboö? — Eöa viö skulum segja — mynduö þér nokkurn tima hafa þegiö annaö eins boö? — Nei, þér eruð sá fyrsti sem árætt hefir aö bjóöa mér slikt. — En hún hló. — Gottog vel. —Heltu i glösin', Ibrahim Abdullahson. Við skulum drekka skál þessa augnabliks, hertogafrú. Negrinn rétti henni glasiö meö gyllta perlandi vininu. HUn lyfti þvi aö vörum sér. — Þá kom allt I einu aövörun Sir Walter I huga hennar. — Hættulegur maður, sem einskis svifst. Gat ekki verið einhverju blandað i viniö? Hann sá aö hún hikaði við og hló. Hún roönaöi og fyrirvarö sig. M SJAIST með endurskini — Drekkiö óhrædd, hertogafrú. Þetta er besta kampaviniö sem hægt er aö fá I þessu sveitaþorpi, sem nefnt er Ostende. Þau klingdu saman glösum. — Negrinn hvarf hljóðlega. Þau voru ein. Eitt glas enn? — Nei, nei, — ég verö aö fara. — Var ekki hálftiminn þegar liöinn. og — og haföi hún ekki sagt Ryce hvert hún fór. — Þér verðið sjálfur aö fara, hrópaöihún.ÉgsagöiSir Walter I ensku lögreglunni frá þvi, aö ég færi hingað. Hann finnur yöur. Hann kemur og tekur y öur fastan. — Flýtiö yöur, flýtiö —. Hann hellti rólega i bæöi glösin. — Já, hann var fífldjarfur maöur, sem —. Mundi yöur þykja fyrir, ef ég yröi tekinn fastur, spurði hann. Glampa brá fyrir i aug- um hennar og leiftraði til hans. Það var viöurkenning konu um aö hún viöurkenndi sig sigraöa af til- finningum sinum. Hún laut fram yfir boröið aö honum. Hermelin- kápan var fyrir löngu dottin á gólfiö aftur. Hann spratt upp og var þegar kominn til hennar. Hún fann hendurhans á berum öxlunum. — Augu hans leiftruðu að henni. Hann þrýsti henni ákaft aö sér. — Nei, —nei, stamaöi hún. Ég — ég vil ekki. Dyrabjöllunni var hringt i ákafa. Gloria hrökk viö. En hún stökk ekki strax frá honum. — Nei, nei, hún héit honum fast. Hárið féll niöur á enni hennar og kjólspenn- an á hægri öxlinni haföi opnast. Hún hugsaöi ekki um sig — aöeins um hann. — Þessi stolta kona var ekkert nema skelfing — ein ein- asta glóö. Hún þekkti ekki sjálfa sig f ramar. — Þaö var eins og hún stæöi I báli. — — Þetta er Ryce, hann kemur til þess aö taka yður fastan. Hann ætlaöi aö fara meö hana út I fremra herbergiö, en það var þegar oröið of seint. Huröinni var skellt upp á gátt og litil, en mjög skrautbúin kona kom æðandi inn. En hún staönæmdist eins og negld niður, þegar hún sá hvern- ig á stóö. Auðvitaö leit hún fyrst til hinnar konunnar. Augu Madömu Leoniu tóku að leiftra illkvittnislega. — Ég bið afsökunar, ef eg geri ónæði — en vart mun á löngu liöa áöur en annar og langt um hættu- í slðustu viku var þess minnst i Noregi að liðin eru 20 ár siðan Ólafur Noregskonung- ur tók við völdum. í Noregi er hann sjaldan nefndur annað en kon- ungur fólksins, svo vel hefur honum tekist að legri friöarspillir kemur. Þaö er þessi einglimuhvolpur, sem her- togafrúin augsýnilega hefir sagt hvar viö eigum heima. Þaö er eins og ég hefi oft sagt, James, þér eruö allt of trúgjam. Þaö er nú einu sinni aldrei hægt ab reiöa sigá konu — þótthún sé hertoga- frú — og svo fagursköpuð. — Nú erum viö komin I klipu, James. Það er of seint aö flýja. Ein- glirnuhvolpurinn er aö koma meö hóp af lögregluþjónum. —MadameLeonia —leyfiö mér aö kynna yöur hertogafrúnni. — Þetta er frú Leonia Sperazzi. Jafnvel i nærveru ybar verö ég að endurtaka þaö, sem ég sagði fyrst, þegar ég sá hana — hún er sú mest töfrandi kona —. — Sem þér hafið á allri æfinni fyrir hitt og hafið þér þó mikla reynslu I þeim efnum, hrópaöi halda góðu sambandi við þegna sina. — 1 ræðu, sem Odvar Nordli, forsætisráð- herra, hélt við þetta tækifæri sagði hann meðal annars, að styrkur konungdæmis- Leonia og leit hróöug til Gloriu. Gloria vissi ekki hvernig hún ætti aö taka þessu. Hver var þessi smávaxna kona? Hún sem var svo fögur og augsýnilega vel kunnug manninum. Henni leist ekki á hana og bjóst þegar til bar- daga. — Ég sé, sagðihún brosandi, aö ekki er heldur gott aö reiöa sig á karlmennina, enda sagöi herra Wood mér það sjálfur ában. Aö svo mæltu gekk hún alveg rólega aö næsta spegli og fór aö laga á sér háriö og spennuna. Madame Leonia tók aö gerast reiðileg á svipinn. — Vertu nú stillt og róleg, — madame Leonia, sagöi James Wood. Hvernig eigum viö að geta ráöiö niðurlögum hins ógurlega óvinar, sem nálgast óöum, ef viö erum sjálf sundurþykk. Leyfið ins væri jafnmikill og raun bæri vitni vegna hinna miklu hæfileika konungsins til að fylgja hinum vandasömu reglum, sem giltu um sambandið milli kon- ungs og almennings. Tækni/Vísindi ER LÍF í GEIMNUM? Radiógeimvisindamenn ákvaröaö margar mjög flókm efnasamsetningar f siiku; „skýjum”, og þar á meöal þs sem hugsanlega er undanfa aminó-sýrusamsetningarinnar sem er frumskilyröi þess aö I geti þróast. Ólafur konungur í tuttugu ár

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.