Alþýðublaðið - 23.12.1978, Blaðsíða 4

4jólablað
alþýðu-
blaóiö
Ctgefandi: Alþýbuflokkurinn
Ritstjóri og ábyrgbarmaöur: Arni Gunnarsson.
Aðsetur ritstjórnar er i Síöumúla 11, simi 81866.
Prentun: Blaðaprent h.f.
Áskriftaverð 2200 krónur á mánubi og 110 krónur i lausasölu.
JÓLIN
Hátið ljóss og friðar fer nú i hönd. Landsmenn
hafa siðustu dægrin unnið að þvi að undirbúa
hátiðarhöldin, og finnst mörgum sem of mikið
sé lagt i sjálfa umgjörðina, iburður og glys
matur og ofát, gjafir og prjál sitji i fyrirrúmi
kristilegs hugarfars og andlegri velliðan. Ef til
vill mætti halda jól án þessa mikla umstangs
sem við nútima menn höfum kosið yfir okkur
og án þess að sjálft helgihaldið glati gildi sinu.
En þrátt fyrir umstangið þá verður ekki hægt
að hrekja þá staðreynd að jólin hafa kynslóð af
kynslóð verið sú hátið sem i huga flestra er
tengd minningu gleði, friðar, einingu og sam-
heldni. Þeir eldri muna illa eða ekki hvaða gull
þeir fengu i jólagjöf einhver tiltekin jól fyrir
mörgum árum, en minningin um ljósin, sam-
vistin við fjölskylduna verða þá sú umgjörð og
innihald sem i huga flestra er tákn um hátið-
leik jólanna.
í okkar streituþjóðfélagi er það tæpast nema
á jólum sem börn og foreldrar dvelja saman
daglangt og má þvi með sanni segja að jólin
séu hátið barnanna, og mættu þau þess vegna
vera oft á ári.
Laugardagur 23. desember 19781
\
Við islendingar búum vel þótt i harðbýlu
landi sé, en á hátið einingar og friðar um viða
veröld má finna marga staði þar sem skuggi
hungurs og fátæktar vikur vart fyrir skini jóla-
ljóssins. Það sýnir skammsýni okkar sem telj-
umst kristin hér á vestur hveli hve erfiðlega
okkur gengur að tileinka okkur boðskap
frelsarans um það á hvern hátt við skul-
um umgangast hvert annað, það mætti láta
jólaljósið skina um veröld alla ef við hætt-
um þvi geigvænlega vopnakapphlaupi
sem staðið hefur siðustu áratugi og hyrf-
um af þeirri braut fávisinnar að telja okk-
ur trú um að sú sé hin rétta barátta fyrir
friði á jörð. Á þvi ári sem nú er að liða er
helmingi alls fjármagns sem varið er til vis-
indastarfa eytt i vopnakapphlaupið, á sama
tima er heildarkostnaður allrar heilbrigðis-
þjónustu hér á jörð rétt tæpur helmingur þess
sem varið er til vigbúnaðar.
Við sem lifum við allsnægtir getum án þess
að fórna miklu og með þvi að haga okkur skyn-
samlegar komið þvi til leiðar að hátið ljóss og
friðar verði ekki einangruð við þá sem betur
mega sin, með von um að svo geti orðið vill Al-
þýðublaðið óska lesendum sinum og lands-
mönnum öllum gleðilegrar jólahátiðar.
B.P.M.
OSYNILEGA SARIÐ
SNEMMA morguns, áöur en
skurölæknirinn var kominn á
fætur, var dyrabjöllunni hringt.
Fyrir utan stóö maöur og honum
var mikiðniöri fyrir.Hann kvaöst
þjást af sjúkdómi, sem kreföist
aögeröar þegar i staö. Læknirinn
klæddi sig í snatri og hringdi á
þjóninn.
— Vísaöu sjúklingnum inn,
sagöi hann.
Hann gekk inn náfölur i andliti
og þaö leyndi sér ekki á svipnum,
aö hann hafbi þjáöst mikib. Hann
var sýnilega heföarmaöur og bar
hægri höndina i fatla. Hann mælti
ekki orö frá vörum.heldur stundi
þungan og varir hans skulfu.
— Gjöriö svo vel og fáiö yöur
sæti. Hvaögetég gertfyrir yöur?
— Ég hef ekki sofiö 1 heila viku.
Þaö er eitthvaö aö i hægri hend-
inni, sem ég veit ekki hvaö er.
Kannski er þaö krabbamein eöa
einhver annar sjúkdómur. — 1
fyrstu lét ég sársaukann ekki á
mig fá, en f seinni tiö hefur hann
ágerzt, og nú er hann oröinn
hræöilegur. Ég hef enga ró i
minum beinum. Þetta veröur
hræöilegra og hræöilegra meö
hverri minútu sem llöur. Ef þessu
heldur áfram, verö ég brjálaöur.
Ég er kominn hingaö til þess aö
leita aöstoöar yöar. Ég vil aö þér
skeriö burt eöa brenniö meiniö,
svo aö ég geti fengiö friö.
Læknirinn reyndi aö hugga
hann meö þvi, aö abgerö væri
kannski ekki nauösynleg.
— Jú, svaraöimaöurinn ákveö-
inn — þér veröiö aö skera I hönd-
ina. Ég er kominn ) ingaö til þess
aö láta skera meiníö burt. Ekkert
annaö getur hjálpaö mér.
Hann lyfti hendinni meö mikl-
um erfiöismunum og bætti viö:
— Þér skuluö ekki veröa undr-
andi þótt þér sjáiö ekkert sár.
Þetta er nefnilega dálltiö óvenju-
legt sjúkdómstilfelli.
Læknirinn huggaöi hann og
sagöi honum aö ekkert væri ab
óttast. Þetta væri áreiöanlega
ekki óvenjulegt. En þegar hann
haföi rannsakaö höndina gaum-
gæfilega, lét hann hana falla og
yppti öxlum. Það var sjáanlega
ekkert aö. Þessi hönd leit út fyrir
aö vera alheilbrigö. Þaö var ekki
svo mikib sem rauöur blettur á
henni. Þó var óvéfengjanlegt aö
maöurinn þjáöist hræöilega. Þar
um vitnuðu þjáningardrættir á
náfölu andiiti hans. Hann dró
höndina varfærnislega aö sér,
þegar læknirinn sleppti henni.
— Hvar finniö þér til?
Hann benti á ákvebinn staö á
handarbakinu, og þegar lækn-
irinn snerti staöinn, kipptist
maöurinn viö af sársauka.
— Funduö þér til?
Honum var um megn aö svara,
en tárin, sem runnu niöur vanga
hans, töluöu slnu máli.
— Þetta er undarlegt. Ég get
ekki séö neitt.
— Ekki ég heldur, en ég finn
hræöilega tfl. Ég vil heldur deyja
en liöa þennan sársauka stund-
inni lengur.
Læknirinn rannsakaöi höndina
á ný, grandskoöaöi hana I smá-
sjá, mældi sjúklinginn — og hristi
siöan höfuðiö.
— Höndin er fullkomlega heil-
brigö. Þaö er allt eins eölilegt og
þaö frekast getur veriö.
— Mér finnst vera dálitill
rauöur blettur, þar sem ég finn
til.
— Finnst yöur þaö? Ég sé ekki
neitt.
Sjúklingurinn benti meö visi-
fingri á ákveöinn blett á handar-
bakinu. En læknirinn sá ekkert.
— Eigum viö ekki aö sjá hvaö
setur i nokkra daga. Ef ekkert
hefur breytzt þá, skal ég reyna aö
hjálpa yöur.
— Ég get ekki beöiö svo mikib
sem einaminútu. Þetta ósýnilega
sár kvelur mig nótt sem dag. Ég
biö yöur aö skera I höndina — i
staöinn, sem ég benti yöur á.
— Þaö geri ég ekki.
— Hvers vegna ekki?
— Af þvi aö þaö er ekkert aö
yöur i hendinni. Húner jafnt heil-
brigö og min.
Smásaga eftir Karoli Kisfaludy