Alþýðublaðið - 23.12.1978, Blaðsíða 12

JÓLABLAÐ
Laugardagur 23. desember 1978 j
var búin slðum, hvitum klæðum
úr grófu efni. Hún sat viö gröfina
og veifaði sólfjöður sinni yfir
rakri mold grafarinnar.
Tsdiuang-Tsen varð undrandi —
heilsaöi konunni virðuléga og
sagði:
— Virðið mér vel, unga kona,
þótt ég spyrji, hver það er, sem
hvilir i þessari gröf og hvers
vegna þér leggiö svo mikið erfiöi
á yður viö að þurrka mold grafar-
innar. Ég er heimsspekingur og
reyni að komast að kjarna hvers
máls. Ég reyni að leita orsakanna
og orsökin tilhegðunar yðar er of-
ar skilningi minum.
Unga konan hélt áfram að veifa
sólfjöður sinni. — Hún roðnaði,
laut höfði ogtautaðieitthvað, sem
Tschuang-Tsen gat ekki greint.
Hann endurtók spurningu sina
aftur og aftur, en árangurslaust.
Unga konansvaraðiekki. Þaö var
engu llkara en sái hennar hefði
tekið sér bólfestu I hendinni, sem
veifaði sólfjööurinni án afláts.
Tschuang-Tsen varö að gefast
upp, enda þótt honum væri það
mjög á móti skapi. Hann var að
visu sannfærður um tilgangsleysi
allra hluta, en þó vildi hann vita
orsakir þeirra, sér I lagi, þegar
konur voru annars vegar.
Unga konan viö gröfina var
honum hulin ráðgáta. Hún vakti
forvitni hans i rikum mæli. Hann
gekk áfram, ensnerisér oftviö og
horfði tilhennar og ævinlega varð
fyrir sjónum hans sólfjöðurin,
sem hún veifaði án afláts. — Hún
liktist fiðrildi úr fjarlægð. Þá
gekk i veg fyrir hann gömul kerl-
ing, sem benti honum að koma
með sér. Hún fór með hann i
skugga legsteins og sagði við
hann:
Ég heyrði að þér vörpuðuð
fram spurningu til ungu konunn-
ar, enfenguöekkertsvar. Ég ætla
að sjá aumur á yður og svara
spurningunni, en gegn gjaldi, svo
að ég geti farið til prestsins og
keypt bænarimil til aö brenna. Þá
mun ég verða langlif.
Tlschuang-Tsen tök upp pyngju
sina og rétti kerlingunni stólding.
— Ungakonanvið gröfina er frú
Lu. Hún er ekkja lærös manns,
san hét To. Hann dó fyrir viku
siðan eftir langt og þjáningafullt
dauöastrið. Hún krýpur við gröf
manns sins. Þau elskuðu hvort
annað mjög heitt. Hann mátti
ekki til þess hugsa að skilja hana
eina eftir i veröldinni; — i blóma
lifs sins. En af þvi að hann var
réttlátur maöur og vitur, sá hann,
að baráttan var vonlaus. Hann
gaf sig neyðinni á vald. Meðan
hannlá banaleguna satfrúLu við
hlið hans og grét höfugum tárum.
Hún kvaðst ekki vilja lifa hann.
Hún kvaðst vilja leggjast i sömu
kistu og hann á sama hátt og þau
heföu sofið i einni sæng saman.
Þá sagði To:
— Sver ekki slikan eið, — min
elskulega!
— Ef ég verð að lifa, svaraöi
hún, — ef andarnir dæma mig til
þess aö lita ljós dagsins án þess
að sjá þig, þá máttu vita, að ég
mun aldrei gefa mig nokkrum
öðrum manni á vald. Það er aö-
eins til einn maður I lifi minu, á
sama hátt og ég á aöeins eina sál.
— Sver ekki heldur þann eið,
minelskulega! Sver aðeins, aö þú
verðir mér trú, meðan moldin á
gröf minni er ennþá rök.
Frú Lu sór þennan eið hátiðlega
og hinn göfugi herra To lét aftur
augu sin aö fuilu og öllu. örvilnan
frú Lu átti sér engin takmörk. —
Augu hennar voru grátbólgin.
Með beittum nöglunum reif hún
mjúkar kinnar sinar til blóðs. En
allt tekur enda. Þremur dögum
eftir greftrun herra Tos, fór ákafi
sorgar frúarinnar örlitið aö
dvina. Ungur nemandi herra Tos
fór fram á aö fá að heimsækja
hina syrgjandi ekkju og mæla til
hennar fáein huggunarorö. Henni
fannst ekki ástæða til að neita
honum um svo litla bón. Hún tóká
móti honum með kostum og kynj-
um. Ungi maðurinn var kurteis
og glæsílegur. Hann sagði við
hana, að hún væri fögur og aö
hann hefði lengi elskað hana. Hún
hlustaði á hann með athygli.
Hann lofaði að koma aftur. Og
meðanhún biður eftir honum, sit-
ur hún við gröf manns sins sáluga
eins og þér hafið séð og eyöir öll-
um deginum i að þurrka moldina
á gröf hans.
Þegar gamla kerlingin hafði
lokið frásögn sinni, hugsaði heim-
spekingurinn Tschuang Tsen:
— Ungdómurinn flýgur hratt.
örn ástriðunnar ljær ungum
mönnum og konum vængi sfaa. 1
raun og veru er frú Lu heið-
arleg kona, sem ekki vill svikja
I mann sinn!
To sagöi:
— Sver ekki þetta, min elsku-
lega!
— Lát mig að minnsta kosti
sverja fimm ár fram i timann,
bað Lu.
FJOLBREYTTASTA
ÚRVAL ÁLEGGSTEGUNDA
A LANDINU
mm r w ■ _

Bjórpylsa • Bjórskinka • Búlgörsk spægipyisa • Bringupylsa • Hamborgarpylsa • Hangikjöt
Kindakæfa • Lambaspægipylsa • Lambasteik • Lifrakæfa • Lyonpylsa • Madagasgar salami • Malakoff
Milanó salami • Mortadella • Paprikupylsa • Raftaskinka • Rúllupylsa • Servelatpylsa • Skinka
Spægipylsa • Skinkupylsa • Svínarúllupylsa • Svínasteik • Tepylsa • Tungupylsa • Tungur • Veiðipylsa
KJÖTIÐNAÐARSTÖÐ SAMBANDSINS
EIÐURINN
TSCHUANG-TSEN liföi I land-
inu Sung og var lærður maður.
Hann bjó yfir slikum visdómi, að
hann fyrirleit i hjarta sinu öll
gæöi lifsins. En þar sem hann
trúöi ekki á eiliföina fann hann
sálu sinni fróun og gleði I þvi að
taka þátt I hinni fáfengilegu eftir-
sókn mannanna eftir rikisdæmi
og heiðurstitlum. Anægja hans af
þessari iðju hlýtur að hafa verið
mikil, þvi að eftir dauða sinn, var
hann prisaöur sæll af öllum og *
menn minnast hans með mikilli
undrun og virðingu.
A þeim dögum, þegar hið
ókunna afl veraldarinnar daör-
aði viö Tschuang-Tsen og geröi
honum kleift að ganga undir
grænum himni á meðal blómstr-
andi pilviðartrjáa og bambusa,
þá hafði hann þaö fyrir sið aö
rölta um landareign sina án nokk-
urs marks eða tilgangs. Einn
bjartan morgun gekk hann um
hliðar viö rætur fjallsins
Namboas og kom allt I einu að
kirkjugarði, þar sem hinir látnu
hvildu, samkvæmt landsvenju
undir legsteinum úr tigul. Þegar
hann sá hinar endalausu grafir,
byrjaöi hann að hugsa um tilgang
lifsins og sagði:
— Hingað i þennan lifvana garð
liggja sem sagt allar leiðir lifsins.
Og þegar menn hafa fengið sinn
hvildarstað l þessum garði, þá
eiga þeir ekki héðan afturkvæmt.
Þetta var langt frá þvi að vera
frumleg hugsun, en engu að siður
rúmaöi hún alla lifsspeki
Tschuang-Tsens. Og þar sem
hann var lærður maður fann hann
enga huggun i hinum rauða
postulinsdreka, sem hékk yfir
kirkjugarðshliðinu. Þarsem hann
gekk i þungum þönkum milli
grafanna kom hann skyndilega
auga á unga konu, sem bersýni-
lega bar djúpa sorg i hjarta. Hún
GÖMUL
KÍNVERSK
SAGA