Vísir - 06.09.1969, Blaðsíða 8

4
Otgetandi KevKiaprent ti.l
Fratnkvæmdastjór’ Svmnr R Eyjólísson
Ritstjóri Jonas Knstjanssor
Aðstoóarntsrjón Axel Fhorsteinson
Fréttastjón lón 8tr.it Pétursson
Ritstjórnartulltrúi Valdunai H lohannesson
AuglVsingat Aóalstræti S Slmat 15610 11660 og 15090
Afgreiósla Aóaistræti x Sími 11660
Ritstjórn Laugavegi I7R Slnn 11660 (5 línurl
Askriftariijald kr 145 00 ' m4nuói tnnanlands
f lausasftlu kt 10 00 -•iniakió
“rentsiniðja Vísis — Edda h.t
Augljósar staðreyndir
AHir, sem nokkuð fylgjast með heimsmálunum, vita
að átökin þar eru milli tveggja hugmyndakerfa. Ann-
ars vegar er lýðræðishugsjónin og það stjórnskipulag
sem á henni er byggt, og hins vegar komúnisminn og
það stjórnkerfi, sem honum fylgir. Muninn á þessum
stjórnkerfum má m.a. marka á því, að allar þjóðir, sem
búa við lýðræðisskipulagið, vilja halda því, en þær,
sem búa við kommúnisma, eiga enga ósk heitari en
að breyta um og taka upp lýðræðislega stjórnar-
hætti.
Það kom fljótt í ljós eftir síðari heimsstyrjöld-
ina, að Rússar hugðust nota sér það upplausnar-
ástand, sem þá ríkti í mörgum löndum Vestur-Evrópu,
til þess að ryðja kommúnismanum braut þangað og
gera þau að leppríkjum, eins og löndin austan hins
svonefnda járntjalds. Forustuþjóðum lýðræðisríkj-
anna varð brátt ljóst, þótt fullseint væri, að þau yrðu
að spyrna við fótunum og stöðva yfirgang Rússa, því
að öðrum kosti mundi allt meginland Vestur-Evrópu
á skömmum tíma verða kommúnismanum að bráð.
Þá var Atlantshafsbandalagið "tofnað, þessi nauð-
synlegu varnarsamtök lýðræðisþjóðanna, sem aðal-
málgagn íslenzkra kommúnista er látlaust að bann-
syngja. Af þeim söng má ráða, hvílík vonbrigði það
hafa orðið Magnúsi Kjartanssyni og félögum hans,
að framrás kommúnismans í vestur skyldi vera
stöðvuð.
Kenning Magnúsar og samherja hans er þessi: —
Atlantshafsbandalagið átti aldrei að verða til, en fyrst
svo varð, á að leysa það upp hið bráðasta. Lýðræðis-
ríkin eiga að leggja niður allar varnarstöðv&r sínar,
hvar sem þær eru í heiminum, og kalla heim allan her.
— Allir vitibornir menn hljóta að sjá, hvað af þessu
mundi leiða. Rússar eru gráir fyrir járnum og Kínverj-
ar líka. Hvorugir mundu draga úr herstyrk sínum að
sama skapi. Þeir mundu nota fyrsta tækifæri til þess
að hremma þau þjóðlönd, sem þeir lengi hafa haft
augastað á, en ekki treyst sér til að ráðast inn í,
vegna Atlantshafsbandalagsins og þess varnarkerfis,
sem lýðræðisríkin hafa komið sér upp.
Þetta eru allt augljósar staðreyndir, sem hver viti-
borinn maður á að geta áttað sig á, ef hann lætur
skynsemina ráða. Þess vegna er það undrunarefni,
að forsprökkum íslenzkra kommúnista skuli hafa
tekizt að véla hina svonefndu „nytsömu sakleysingja“
til þátttöku í mótmælum og jafnvel skemmdarverk-
um gegn þeim varnarsamtökum, sem eru ein aðal-
tryggingin fyrir því, að þjóðin geti haldið frelsi sínu
og sjálfstæði. Harmsaga Tékka og Slóvaka ætti að
hafa fært okkur heim sanninn um það, hvers vænta
,ná af heimskommúnismanum, þar sem engum vörn-
um veróur víö komið gegn yfirgangi hans. Ritstjórar
Þjóðviljans eru þjónar þessarar kúgunarstefnu. Um
það vitnar ekki hvað sízt hatur þeirra á Atlants-
hafsbandalaginu.

i
VÍSIR . Laugardagur 6^september 1969.
Sovézkir bryndrekar á götum Prag. — í nafni friðarins?
Hvor er meiri friðarspillir?
— Kl'ógumálin ganga á vixl
□ Stjórnarvöld í Sovétríki inu r. hafa kveðið svo að orði, að ekki yrði hjá þv< komizt að
beita gereyðingarvopnum, e:v ti’ ófriðar kæmi við Kínverja. Fyrir skömmu birtist gagn-
orð forystugrein i Pravda, -nálgagni sovézka kommúr.istaflokksins, þar sem mjög er veitzt
að Kínverjum fyrir ógnun oeim við heimsfri ðinn með áframhaldandi svipuðum undirróðri
gegn Sovétríkjunum og tilhæfulausum ásökunum. Þetta er ein ákveðnasta tilraun Sovét-
manna fram til þessa til að sannfæra Vestur landabúa um eigin friðarvilja og það, að hér
sé um að ræða mál þeim ekki óviðkomandi. ,mi.
Andúð
Margir st.iórnmálamenn á
Vesturlöndum eru þeirrar skoö
unar að svo geti nú farið. að
sovézkir sendiráðsmenn taki að
nýju að láta berlega í ljós and-
úð sína á Kínverjum í hinum
ýmsu sendiráðum Sovétríkj-
anna víða um heim, eins og þeir
gerðu í marz sl., þegar til átaka
kom milli Kínverja og Rússa á
landamærunum viö ána Ussun,
Og þeir segjast ennfremur ekki
munu veröa undrandi, þótt sov-
ézki utanríkisráöherrann, An-
drej Gromyko, taki að ræða
þessi má! á Allsherjarþingi Sam
einuðu þjóðanna í næsta mán-
uði.
„Ævintýramennska leiðtog-
anna í Peking og það lævi
blandna loft, sem þeir eru að
reyna að skapa, veldur miklum
örðugleikum í alþjóðamálum.“
Maó. — Vill hann styrjöld?
segir Pravda. Þá segir Pravda
ennfremur, að Kínveriar kvndi
undir ótta manna um allan heim
og ósætti meöal kommúnista-
landa.
„Enginn kæmist undan“
Þá segir og, að Maóistarnir
séu sem óðast að viöa að sér
vopnum. „Og kæmi til heims-
ófriðar nú með þeim gereyðing-
arvopnum sem mennirnir hafa
yfir að ráða, kæmist enginn
undan.“
Pravda segir, að kommúnistar
og framfaraöfl víða um heim
fordæmi ögranir. valdhafanna ’
Peking. „Og þannig vill til,“ seg
ir Pravda ennfremur, „að hinum
vitmeiri meðal stjórnenda kapf-
talistaríkjanna er ljóst orðið
hvílík ógnun stefna Kfnverja er
við heimsfriðinn.“ ‘
Segjast vilja frið
Fyrir nokkrum dögum birti
sovézka vikuritið Literaturnaya
Gazeta bréf frá ungum Kínverja
þar sem segir, að veriö sé að
byggja kínversk varnarvirki i
norðri „fyrir stríð við Sovét-
ríkin.“
En Sovétmenn staðhæfa, að
þeir vilji halda frið við Kínveria
í lengstu lög. „Sovétríkin hafa
aldrei haft löngun til að spilla
sambúðinni við Alþvðulýðveldið
Kína“, segir f Pravda.
Hver er hvað*5
Það er lirtct. ðarfiíninpnr
bessara tvesieja heímsv?»iHa
kommAn’-monc Or milrill W rí 1
Vilj er harm mpírí en cvn
hrann V<=*WV mpA orðiip.
urn pmnm Hitt er eklci iafn-
víst hvpr er hin raimvprnleca
mpininp hpirra stpfihmfinoa.
er»m h^A'r aflílor lóto tró cóf
nm Cíimclz-Írvti qín no
flrví'iíl VÍMVQfíqr pril
cnar^ri á nrflras^iir um c*icrin
stefnu en Snvétmpnn enda má
Brezhnev. — Verkin tala.
segja aö hinir síðarnefndu geti
með vísun til fyrri athafna
mörgum tilvikum trútt um tai-
að, þegar friður er annars veg-
ar. En allt um það er hin sívax-
andi togstreita þessara stór-
velda ekki síður réttmætt a
hyggjuefni Vesturlandabúa en
þeirra, sem þyggja þessi tvö
lönd Það þarf ekki að fara i
grafgötur um það að yrðu deil
ur þeirra að heiftúöugum átök
um, „kæmist enginn undan.'