Vísir - 12.02.1970, Side 9

9
V f S IR . Eimmtudagur 12. febrUar Í970.
íslendingarnir fengu íbúðir í þessum mótelum, um 15 km frá verksmiðjunum. Mótelin eru vinsælir íverustaðir fyrir sumar-
leyfisgesti, þegar alit er í fullum skrúða en helzt dýr lúxus fyrir verksmiðjuverkafólk.
I finna sea Svíar líta ekki við

j
j
'<
i
segja 7 Islendingar, sem struku frá Husqvarna
• Ekki virðast allir hitta fyrir gull og græna skóga
í velferðarríkinu Svíþjóð. Sjö íslendingar, sem
fóru utan í byrjun jaríúar, til þess að vinna við
Husqvarnaverksmiðjurnar í Jönhþping, sneru
heim eftir rúmáh hálfan mánuð. : -" ■ \
• Einn þeirra, Ólafur Ragnarsson, kom að máli við
Vísi og sagði farir þeirra félaga ekki sléttar.
— ‘%7'ið fórum utan 7. janúar,
sagöi Ólafur. Okkur var
sagt hér heima aö viö fengjum
þama þrifalega vinnu og gott
kaup. Verkamannafélagiö Dags-
bmn hafði milligöngu um ráðn-
inguna.
Fariö út áttum viö að fá frítt
svo og vinnufatnaö og þ. u. 1.
— Viö vorum 53 saman íslend-
ingarnir og alls voru þá komnir
til starfa hjá Husqvama 68 ís-
lendingar. Við vorum látnir
vinna við að slípa bensínlok,
dunka og því um líkt, sumir, en
aðrir voru látnir „í sandinn" eins
og við kölluðum það. Það er:
vinna við að steypa hluti í
saumavélarnar úr þar til gerðu
efni, duftkenndu.
Leið yfir þá strax
fyrsta dagifin
Hvort tveggja var mjög ó-
þrifaleg vinna. Hitinn var auk
þess illþolanlegur við ofnana.
Það leið yfir tvo eða þrjá úr
okkar hópi strax fyrsta daginn.
Við bjuggum í móteli um 15
km frá verksmiðjunum, mjög
dýru húsúæði, vöknuðum klukk-
an hálfsex á morgana og vomm
komnir til vinnu kortér fyrir sjö.
Þar unnum við svo í átta tíma
á dag. Morgunmat borðuðum
við í mótelinu. Hann mun hafa
kostað 5 kr. sænskar á dag. í
hádeginu borðuðum við hins
vegar í mötuneyti verksmiðjunn-
ar. Maturinn þar kostaði um
4,50. Hann var að okkar dómi
ekki góður.
Við landarnir vorum allir
mjög óánægðir með vinnuna og
þóttumst illa sviknir, nema þá
helzt trúnaöarmaður okkar, sem
vildi sem minnst úr þessu gera.
Hálfsmánaðarkaup
dugði fyrir einni ferð
í bæinn
Með þessu er þó ekki öll sag-
an sögð. Eftir hálfan mánuð kom
fyrsta útborgunin. Þá fyrst
hætti okkur að lítast á blikuna.
— Fjörutfu til hundrað krónur
sænskar komu í okkar hlut eftir
hálfsmánaöarstrit. Allt hitt fór
í fæði, dýrt húsnæði, auk þess
var tekið af kaupinu fyrir far-
gjaldinu að heiman, einnig var
tekið fyrir vinnufötum og þar
fram eftir götunum. Upphæðin,
sem tekin var af okkur í skatta
var allt of há eftir þvi sem við
bezt vissum. Fyrirtækinu leyfð-
ist þannig að halda eftir okkar
peningum án vaxta, en okkur
var ætlað aö lifa af útborgun,
sem nægði naumast fyrir meiru
en einni ferð meö leigubíl til
borgarinnar, Jönköping. Mót-
elið sem við gistum, var í tals-
verðri fjarlægö frá borginni,
eiginlega úti í sveit.
Við fórum í verkfall, íslend-
ingarnir, lögöum niður vinnu i
tvo daga. — Það varð til þess
að þeir gáfu hverjum manni 200
krónur til þess að við yrðum
góðir, en af þessum 200 krónum
tóku þeir þó 60 í skatta. Við
héldum áfram að vinna í 2—3
daga eftir þetta. — Þá stungum
við af, sjö saman, létum okkur
bara hverfa. Það var ekki hægt
annaö.
Áttum að geta sent 10
þús. heim á mánuði —
Urðum að láta senda
okkur fyrir farinu
viðbót til vinnu þarna og ætluö-
um aö skrifa heim til þess að
vara þá við, en af því varð þó
ekki. Husqvama hefur til dæm-
is verið að leita eftir vinnu-
krafti í Finnlandi og ætlaöi að
ráöa þar 200 manns heyrði ég,
en fé^kk ekki nema 50.
.ru9ii ísvfnm
Okkur var sagt áður en við
fórurri 'utáh,,;að við'gætúm'beritnshb
10 þústfnd krónur (íslenzkar) ;,il Allt? annaQ f Máblið
heim á manuði. Raunm varð su,
að við urðum að láta senda
okkur peninga aö heiman fyrir
farinu til baka. Margir íslend-
inganna, sem vinna þarna verða
að halda áfram vegna þess að
þeir eru búnir að taka svo mikið
kaup fyrirfram, geta þess vegna
ekki hætt.
Svíar líta ekki við þessari
vinnu, sem okkur var boðin.
Við þessa slípun og „í sandin-
um“ vom einvörðungu útlend-
ingar, Finnar, Júgóslavar, Grikk-
ir. Svíamir sem starfa þama eru
allir yfirborgaðir.
Við fréttum af því að verið
væri að ráða 20 íslendinga í
Á leiðinni til Kaupmannahafn
ar hittum við nokkra íslendinga
í Malmö. — Þeir vom ánægðir,
enda virðist allt öömvísi að
þeim búið þar. Viö stoppuðum
í Kaupmannahöfn nokkra daga
og ég fékk strax vinnu hjá skipa-
smíðastöð Burmeister og Wain
í tvo daga við rafsuðu. Þar var
ágætis kaup, 18 krónur danskar
á tímann. Við heföum sennilega
allir fengið vinnu þar, ef „stræk-
ið“ hefði ekki verið.
Ég er mikið að hugsa um að
ráða mig þar í vor, nema ég
fari aö vinna héma heima, sagði
Ólafur aö lokum. J. H.
Það var ekki annað fyrir okkur að gera en hverfa, ef við ætluð
um ekki að halda áfram að safna skuldum, sagði Ólafur Ragn
arsson.
VÍSIS SFTR:
Geymið þér lyf og önnur
efni, lífshættuleg óvit-
um, þar sem börn ná til
þeirra?
Gylfi Júlíusson, járnsmiöur. —
„Lyfin eru geymd í ömggri,
læstri hirzlu. En ég er ekki
jafnviss um hreinlætisefni ým-
iss konar. Gæti hent sig að þau
væru ekki á sem öruggustum
staö.“
Ellen Kristvinsdóttir, húsmóöir.
„Nei, ég geymi allt slíkt á ör-
uggum staö.“
Þormóður Jónasson, húsgagna-
smiður. „Nei, það geri ég ekki.
Það er allt i efri skápum.“
Stefán Stefánsson, rennismiður.
„Við geymum allt slíkt á örugg
um stað, þar sem börn eiga alls .
ekki að komast að því.“
<-an sieiansson, sKrustorumad
ur. „Allt slíkt geymi e» a ömgg
um stað, þar sem böm eiga eKki
að ná til.“
Eygló Einarsdóttir, skrifstofu-
stúlka. „Ég á nú engin hættuleg
lyf. En þvottaefhi geVmi ég nú
því miður niðri við gólf, þann
ig að það gæti skapað kættu.“
*~i""* TáV'T