Vísir - 04.03.1970, Blaðsíða 13

V1SIR . Miðvikudagur 4. marz 1970.
13
Fötin, sem hægt er að ganga í
Slöngur eru í uppáhaldi ekki sízt skinnið, en einnig er hug-
myndin notuð á þennan veg sem belti.
jyú er frjáls aðgangur að öll-
um myndum, sem voru
teknar á tízkusýningunni í París
fyrir nokkrum vikum. Þótt viö
vitum núna nokkurn veginn
hvernig nýja tízkan Iftur út er
alltaf gaman að sjá nýjar útgáf-
ur tízkunnar ekki sízt til að
geta myndað sér skoðun um það
hvaða föt verði áfram í tízku en
fyrir hvern venjulegan kven-
mann skiptir það ekki svo litlu
máli.
Þess vegna sleppum við því
að birta myndir af fötum, sem
eru svo afbrigðileg, að hin
venjulega kona hefur .ekki efni
á því að klæðast þeim.
Tízkukóngarnir létu gamminn
geisa á tízkusýningunum í ár og
eflaust finnst mörgum að flík-
umar hefðu betur átt við sem
grímubúningar en sem venjuleg
hversdagsföt. Og ekki eru allir
jafnhrifnir af rómantískum hug-
dettum teiknaranna. sígauna-
stúlkur, sveitastúlkur, klæðnað-
ur í stíl við það sem magadans-
meyjar nota, og svo hins vegar
yfirfínn búningur dömunnar. Á
þetta við okkar tíma? Ekki getur
nútímakonan samþykkt þaö.
Það. sem flestar konur sækj-
ast eftir núna eru iátlaus, stíl-
hrein föt, sem þægilegt er að
hreinsa og sérstaklega eru fötin,
sem hægt er að breyta á ýmsa
vegu, með samsefningu þeirra,
vinsæl. Þetta hefur sannazt á
áhrifaríkan hátt með hinum vin-
sælu buxnatirögtum og kjólum.
En meðal tízkukónganna eru
einnig þeir, sem hafa fullan
skilning á þessu og miða föt sín
viö það. Þeir hinir sömu kunna
einnig þá list að búa tfl sam-
kvæmisföt, sem eru þann-
ig úr garði gerð aö þau fullnægja
óskum okkar um tilbreytingu og
rómantík því henni er ekki auð-
veit að neita, en á þann hátt, sem
við unum viö.
Ungaro fór milliveginn með stuttum kjólum og síðum kápum.
Hér er ein útgáfan af stutta kjólnum og sniðið ættu velflestar
að kannast við.
Þetta snið er svo látlaust, að
halda mætti, að þetta sé flík,
sem gerð hafi verið í fjöida-
framleiðslu. En það er Saint-
Laurent, sem á heiðurinn og
efnið er mjög einkennandi
fyrir sumarfötin hans, smá-
mynstrað efni.
Ekki vöktu öll föt Diors eins mikla hrifningu og vant er.
Jafnvel fékk hann á sig harða gagnrýni. Þessi kápa er þó
með þvi Iátlausara, sem við höfum séð af nýjustu fötunum
hans, og síddin á eflaust eftir að vinna sigur. Takið eftir
barðabreiða, svarta hattinum, svörtu sokkunum og flatbotn-
uðu skónum.
Fjölskyldan og Ijeimilid
39
Það varð þö,gn nokkra hríð. — |
Douglas sneri sér að landabréfinu |
og drap á það fingri.
„Við erum ekki nema tuttugu
mflnr frá birgðaflutningaleið
Þýzkaranna“, sagði hann.
Leech svaraði ekki strax, hugs
aði málið og virtist ekki viss um
hvað Douglas ætti viö.
„Hvað um það?“
„Ég veit þaö vitanlega ekki með
vissu... en þessa birgðaleið fara
að sjálfsögöu bílar með alls kon-
ar flutning til dæmis lyf og sára
umbúöir, kannski eru læknar með
f förinni. Okkur hlýtur að leggjast
eitthvað til.“
„Allt i lagi. Við skulum athuga
það“.
Leech hállaði sér fram, gaf Kaf
karides merki um að halda af stað
aftur. Þeir breyttu stefnunni nokk
uð, óku því sem næst í norður.
Rétt fýrir dögun námu þeir stað
ar. Þeir Leech og Douglas athug-
uðu landabréfið. Douglas spurði:
„Hvar heldurðu að við séum
staddir?"
„Því sem næst hérna", svaraði
Leech og benti á stað um þrjár
mílur suður af birgðaflutningaleiö
inni.
„Þá er ekkert lakara að skilja
þá eftir hér en annars staðar. Hér
er að minnsta kosti dálítil for-
sæla."
Þeir skildu eftir Arabana þrjá
og flutningabílinn og óku fimm
saman í jeppanum norður á bóg
inn.
Loks námu þeir staðar undir
sandöldu, svo langri, að sá fyrir
hvorugan enda hennar. Leech
hallaði sér fram f sætinu til að
athuga landbréfið, sem Douglas
hafði' breitt út á hné sér.
„Þetta er hryggurinn", sagði
hann. „Vegurinn liggur héma fyr
ir handan.“
Hann rétti úr sér aftur, svipur
hans var blendinn, bersýnilega
beið hann þess, að Douglas tæki
við stjórninni. Douglas tók þeirri
áskorun, hann hafði átt hug-
myndina að þessu, nú var það
hans að hrinda henni f fram-
kvæmd. Að vísu hafði hann ekki
gert neina ákveðna framkvæmda
áætlun, en hann kleif niður úr
jeppanum f von um, að sjálfs-
traustið brygðist sér ekk; og benti
þeim hinum aö fylgja sér. Þeir
gerðu það, en enginn með sams
konar svipbrigöum.
Sandhryggurinn var Iágur, en
þó nægilega hár til þess, að ekki
sást af veginum til ferða jeppans.
Það tók þá ekkj nema andartak að
skríða upp að brúninni og leggjast
f leyni á bak við kaktusstóðið,
sem Italir höfðu pfantað þar ein
hvem tíma til að hefta sandfokið.
Douglas hlustaði eftir gný farar-
tækja fyrir handan hrygginn, og
EFTIR ZENO i
í
honum fannst traust að því að sjá '
Leech liggja á bak við runnann
einungis skref frá sér. Það vott- ',
aði bæði fyrir glettni og forvitni
á bak við staðnað hæðnisglottið á
andlitinu, þrátt fyrir allt hafði
hann áhuga á að sjá, hvemig
Douglas tækist til, og hann var
ákveðinn f að taka ekki fram fyr-
ir hendumar á honum, nema öllu
væri bersýnilega komið f. óefni.
Það var bezt aö láta hann sýna,
hvers hann væri umkominn, hugs
aði Leech.
Douglas beið, þangað til hreyf
ilgnýrinn dó út í austurátt Hall-
aði sér svo fram á milli kaktus- -
anna og beindj sjónauka sinum
vestur eftir veginum. en þaðan
hlutu birgðalestjr RÓmmeís afi
koma. Bæri eitthvert farartæki
að úr austri eftir að þeir höfðu
látið tii skarar skrfða útj á veg-
inum, mundi þeim voöinn vís. •