Vísir - 16.09.1970, Blaðsíða 13

f í S IR . Miðvikudagur 16. september 1970.
13
Hann rekur mestan áróður fyrir miditízkunni
— Bandarískur blaðaútgefandi ákveður
siddina fyrir bandariskar konur
fjaðrafoki, sem verið hefur um
nýju síddána erlendis og ebki
sizt £ Bandaríkjunum, stendur
blaðaútigefandi nokkuir banda"
'yT'enj'uliega eru tízkuteiknarar er um nýjar breytingar innan riskur. Hann heiltir John Fair-
miðpunkturinn þegar .deil't tízkunnar. En að bakii ölki því ohild og er eigandi blaðsinis
Þessi þrenning hefur mest að segja í bandaríska tízkuheiminum. Frá vinstri Brady, Weir og
Fairchild.
Women’s Wear Daiily. Þetta
•biað er mjöig áhrifami'kið innan
heimsbízkunnar. Segja má að
Fadirohdld og blaðið hafi komið
miidibízkunni á framfæri í
Bandaríkjunum þráibt fyrir ör-
vinglan fabaframleiðenda, sem
sitja uppj með stóran lager af
minifötum og þnáitt fynir mót-
mæii aðdáenda mdnditízkumnar.
Enda þótt Fadrdhdld hafi það
að iiifiibrauði að fylgjast með
tfzkunni þá heldur hann því
fram, að ekki sé hægt að taka
tíz'kuna aivarlega. „Tízkan er
eins og matur“, segir hann,
„gobt aö bragða á henni, gott
að hafa hana og gott að sjá
hana. Ekkert annað". En Fadr-
ohiild er maður sem þmTfst á
valdi og nú þeitir bann öilum
krafti sínum. Hann sá það ekki
fyrir, að faidurinn mundi síkka
á þessu ári, hann ákvað það.
B'laðið, sem hann notar sem
vopn í þessari barábtu sinnj er
beitt. Þrátt fyrir það, að ein-
takafjöldi þess sé ekkd eins
mikMl og annarra stærri blaða
í Bandaríikjunum eins og
Vogue t. d., þá er það áhrifa-
mest tízikublaða í Bandarfkjun-
um. Aiidr, sem á einlwem hátt
eru tengdir tízkuheiminum
verða að lesa það tíl þess að
geta fyigzt með.
FaircMd hóf ájróðurinn
snemma í ár. í frásögnum biaðs-
imts, slúðurdálkum oig myndum
var rekinn áróður fyrir midi-
bízkunni.
í midifoardaganum enu aðal-
aðstoðarmenn Fairohdld tfzku-
ritstjórinn June Weir og maður
að nafnd Brady. Weir segdr að
Fairsoi'hid hafi fyrst fengið
hugmynddna að miditízkunni,
þegar hann sá kápur f París
árdð 1966, sem vom teiiknaðar
undir áhrifum frá kvikmynd-
innd Dr. Zhivago. Næsta vor
cvmaðai. kárnir kftMr tö
i fjöldaframleið'silu og Weir
fann upp orðdð „midi“ til aö
lýsa þeim. Kivdikmyndin Bonnie
og Clyde hafði næst áhrtt' á
þrenninguna, og Women’s Wear
Daily byrjað; áróðnrimn — en
árangurslaust að þessu sinni.
Þá sikeðu aðrir abburðir, sem
urðu vatn á myllu Fairohild.
Yves Saint Laurent sýndi
buxnadragtima sína á haust-
sýndngunni sinni árið 1968 —
sem varð til þess að venja
konur við að hylja fótleggina
að nýju.
1 janúar í ár voru stóru
tízkusýningaimar hialdnar. Val-
entino sýndi samsafn fata í
nýju tízkunni á sýningu sinni f
Róm og Bohan hjá Dior einnig.
Flestir aðrir tízkuteiknarar bæðd
í Evrópu og 1 Bandarikjumum
héldu fremur fram öllum sfdd-
um, bæði „mdni“ og „midi“ og
öllu þar á miMd, en Women’s
Wear Daily reið á vaðið og á-
kvað, að midisídddn værd sú
sídd sem yrði ráðandi áður en
nægjanlegar sannanir höfðu
fengizt fyrir því.
Þæsj ákvörðun um nýju sídd-
ina af hádifu Flairdhidd þykir
spennandi en um leið áhættu-
söm fiyrir hann. Fairchild og
blaðdð hafa látiö áildlt sitt og á-
hrif að veöi fyrir skyndilega
og mikla breytingu i tffzfcunni
og það eru margar verzlanim-
ar, sem hafa keypt föt sam-
kvætnt því. Einn verzlanaeig-
andd segiir: „Kbnur fyigja emn
foringjanum og þegar kólnair S
veðri má telja fulMvíst, að nýja
síddin verði allsráðandi.“ En
það eru eon ekkj alilir sammála
þessu. Á næstu vifcum, þagar
veður fer fcólnandi kemur það
í Ijós hvort mfcbtízkan vinnur
fullnaöarsigur i Bandaríkjun-
um og am leið hvort Fáirchfid
muni sigra eða ekki.
Ljósmyndarar blaðsins Veiddu upp allar midiklæddar konur.
Áróðurinn byrjaði snemma í |
ár á síðum blaðsins.
Fjöiskyldan og tjeimiiid
Craig hélt kvrru fyrir í skrif-
stofubyggiogu fyrirtækisins spöl-
korn neðar við götuna, þorði ekk-
ert að fráskáka sér því að hann
gerði ráð fyrir að hann yrði þá
og þegar kaHaður til viðtals.
Tvívegis hafði hann hringt til
Chavez hótelstjóra á tæplega
klu'kfcustund, og Elie þurfti ekki
að hafa mikið fyrir því í þetta
skiptið að kalla hann í símann.
„Hvað hafa þeir fyrir stáfni?"
„Þeir eru að ljúka yið hádegis-
verðinn. Bflstjórinn farinn með
bil'inn tdl að þvo hann“.
„Bafa þeir ekfcert spurt eftir
mér?“
„Ekkj enn“.
Næst þegar hann hringdi fékk
han>n að vísu nýjar fréttir. en
efcki var Hklegt að þær yrðu til
að róa skapsmuni yfirverkfiræð-
ingsims.
„Bill HiO'gan var að koma rétt
í þes®u“.
„Prófessorinn?“
„Var gert boð elftir honum?“
„Hann bað um að þeim væri
tMikynnt að haon væri kominn.
Þeir báðu um að honum væri
vísað upp til þeirra. Hann var
með skjalatösku".
Hogain sem kenndi jarðfræði
við Tucson háskódann, var hár
og holdskarpuir maður, ungur að
árum, andditið minnfcj mest á
dreng. Hann sást oft á ferðadagi
þaroa mm niágrennið, gangandi,
á bsst'bakj eða í jeppa. fór stund-
um aHa feið yfir tid Mexíkó og
hUaaaiÍ þá.ieiklki iv^.-aö sofa úti á
eyðimörkinni. Hann gat naumast
verið eldri en þrjátíu og tveggja
ára.
Gonzades hafði dregið tjöldin
fyrir glervegginn svo ekki varð
lengur séð hvað fram fór úti á
j götunni. Chavez þerraði svitann
: af augnabrúnunum vdð og við,
l Elie sat við borðið og svitdnn
j draup af honum.
Hitinn var næstum óþodandi.
Ekki minnstj vindblær, skafhedð-
ríkuir himinn, þannig hafðd það
verið vikum saman. Regntíminn
hðfst ekkj fyrr en að tveim mán-
j uðum liðnum, kanns'ki mundi hans
j verða lengra að bíða, það gat
! átt sér stað; það gat lifca átt sér
stað að ekki rigndi nema þrjá
daga á árinu, og þá var sódskin
j alda aðra daga, brennandi sólskin
aldan dagdnn.
„Er yður farið að Mýna?“
Þessari spumingu vair oft varp-
að fram í gamrni, vegna þess að
Elie kvartaði addrei yfir hiitanum,
og þvi 'heitara sem varð, því bet-
ur virtist honum díða. Hann virt-
ist kunma því ved að svitinn bog-
aði af honum, og það lagðd af
honum ramma svitalykt, sem
Chavez fannst á stundum óþol-
i andi, ef harnn kom inn fyrir borð-
! ið tíl hans þegar ledð á daginn.
Eiie hafði sjálfur veitt því at-
hygdi, en honurn stóð á sama.
! Hann var orðinn vanur svitalykt-
inni af sjádfum sér. Hann gerð'ist
feitari með hverju árí sem leið
; og fitan sat á dikamia hans eins
og skvap. Hann reyndi ekkerf á
! sig. nema iwað hann rölti þena-
42
an spöl til vdnnunnar og heim 1
aftur. Hann borðaði einhver ó- |
sköp, einkurn á kvöldin, það var i
eins og hann væri siíbunigraður og !
hann áttd ad'ttaf súkkuilaði í borð-
sikúffunni.
Viar það vegna þess að hann
hafði soltið heddu hungri fyrir
mörgum árum, þegar hann bjó
hjá frú Lanige og varð að láta
sér nægja tvö egg og mofckrar
brauðsneiðar á dag?
Þau þrjú ár, sem hianm bjó sið
an í Hamiborg, var það ekki fyrst
og fremst hungrið sem þjéði hann
heldur kuldinn, þegar honum varð
hugsað tdl baka þá fannst honum
sem þar hefði í rauninni aldrei
komið sumar. Sumrin höfðu verið
bæði stuitt og votviðrasöm. Hann
minntist þess variia að hafa séð
sól og þó mundj hann lijósdega
morgunþoikuna yfir Elbe, gat jafn
vel ímyndað sér að hann heyrði
stóru, byrðiingssvörtu skipin
þeyta þokulúðrana, og þó var
honuim sárast aö minnast þess
þegar snjórinn var að þiðna, krap
ið fylti s<kóna og silyddan gerðd
mann gegndrepa.
Fyrst eftir £ö hann kom tdd
Hamborgar, hafði hann verið svo
visis um að lögreglan væri á hæl
um hans, að hann hafði ekki þor
aö að sér atvdnnu, og skipbi
stöðugt um herbergj í hafhiar-
hverfinu til að torvelda henni
leitima. Á daginn reilkaði 'hamn
fram og aftiur um götumar og
hann fet sér vaxa afefcegg svo að
síður yrðu borin kemnel á haim.
Þegar irmn afl lólniim 'iar tmt
orðmn peningalaus, síðustu nótt
ina áður en hann leitaði sér at-
vimmu, hríðskailf hann undir
þunnrii álbreiðu og strax um morg
uniiinn gerðist bann einn af þeim
sem gengu um götumar og báru
auglýsiingaspj öld í bak og fyrir.
Kuldinn var stundum svo sár
að honium fannst sem hörundið
værá að sviðna og hann vairö að
taka sjálfum sér tak til að bresta
ekkS í gráit
HJann haffði elkfci hugmiynd um
hvað gerzt hafði í Liége eftír að
haen haffö; ffliúið þaðan, niema
hvað hann var viss um að Michel
væri ekki dauður. Hann sá hann
stöðugt fyrir hugskotssjónum sfn
um starandi á sig bæmaraugum.
Einhver hlaut að hafa komið að
honum þar sem hann lé, kannski
lögreglumaður á eftiirllitsferð. —
Blie neitaði að trúa því að bann
hefði legið þarna næturíangt,
stynjandi, beðið þess að dauðinn
miskunnaði sig yfir hann.
Elfe hafði goldið fyrir verknað
sinn. Það fann hann bezt sjálf-
ur, en hann kvantaði aldrai viö
nieánn yfir kjörum siínum og dag
nokkuwi deitaði hann sér a'tvinnu
í skipasmfð astöð.
Þar hafði hann svo verið í fudl
þrjú ár. Inmam nm lyftukrana,
verkstæði og smiðjur og fiotkv-
ar. þar sem elkkert gat að lítta
nema mádma-og steinsteypu, enga
M nema svart og hvltt og grá-
deitt vatnið í ánni og blik borgai
Mósamna- á nóttunni.
i f" Jr