Vísir - 07.08.1973, Side 2

Visir. Þriöjudagur 7. ágúst 1973.
2'
Tisntm
Haidiö þér aö Ásatrúarmönnum
sé alvara?
Snorri Þórisson, tæknimaöur hjá
Sjónvarpinu: — Ég held þaö
varla, og ég veit raunar ekki hver
tilgangurinn er með þessu. Mér
finnst þetta hálf kjánalegt hjá
þeim.
Sigriður Pálsdóttir, eiginkona: —
Ég hef nú litið kynnt mér það og
vil þvi helzt enga skoðun mynda
mér á þvi atriöi. En mér lizt samt
ekkert á þetta uppátæki.
Bergþóra Skúiadóttir, húsmóöir:
— Ég býst ekki viö þvi. Ég held
þetta sér fyrst og fremst gert til
að vekja upp gamla siði. En mér
lizt ekkert verr á þetta en alls-
konar innflutta trúarsiði. Þetta er
allt saman allt i lagi meöan
Asatrúarmenn koma ekki að
banka upp á hjá manni.
Guörún Gunnarsdó11 i r
afgreiðslumær: — Ég held þeir
hljóti að trúa þvi sem þeir eru að
gera. Mér finnst þetta alls ekkert
vitlaust hjá þeim, þvi menn mega
trúa þvi sem þeir vilja.
Fyrsta útiblót í Asatrú hinni nýrri:
BLÓTUÐU ÞÓR í
ÚRHELLISRIGNINGU
,,Það er ánægjulegt að
fá eitthvað af kvenfólki
með i blótið, þannig á
þetta að vera”. Með
þessum orðum var tekið
á móti blaðamanni i
hlaðinu á Draghálsi i
grenjandi rigningu og
slagviðri, skömmu áður
en fyrsta útiblót Ása-
trúarmanna skyldi hefj-
ast á sunnudag. Ekki
voru menn eins hressir,
þegar upplýstist, að þar
var blaðamaður á ferð,
en ekki Ásatrúuð kona,
en Sveinbjörn bóndi og
allsherjargoði bauð þó
til stofu og átti meira að
segja á könnunni.
,,Ja, það viðrar illa fyrir okkur, Fjórir goöar á hlaöinu hjá Sveinbirni Beinteinssyni. Jörgen Ingi, Örn
\ og' viö' verðum að stytta athöfn' F. Clausen, Jóhannes Agústsson og Sveinbjörn alísherjargoöi. Þeir eru
ina. Liklega þýðir litið að eta roll- allir i stjórn Asatrúarsafnaöarins, og tveir þeir siöastnefndu bera stutt-
una úti, það veröur ekkert steikt i ar skikkjur, sem likjast klæðum fornmanna.
Innlendir og crlendir fréttamenn geystust aö Sveinbirni, þegar hann
haföi lýst staöinn og styttuna friöhelg og spuröu hann spjörunum úr.
þessu veðri. En mjöðinn drekkum
viö i rigningunni,” sagði Svein-
björn og hellti i bollann. Þarna
inni hjá Sveinbirni var hópur
fólks, aðallega ungt fólk, og sátu
margir aö spilum. 1 einu horninu
mátti sjá nokkra risastóra plast-
brúsa, sem geymdu hinn góða
mjöð, sem drukkinn skyldi Þór til
heiðurs. Höfðu vist einhverjir
fengið sér forskot á sæluna. Að
minnsta kosti var eitthvað farið
að minnka i fremstu brúsunum.
,,Hvað er nú i þessu?” spyrjum
við i forvitni, sem komum til þess
að skoða.
Og það er Jörgen Ingi Hansen,
sem svarar: „Þetta er hvitvin og
— citthvað”, við segjum ekki
meira”.
Fréttamennirnir virðast ætla
að verða hér jafn margir og Asa-
trúarmennirnir, og nú gengur
Páll Heiðar rennvotur i bæinn og
spyr, hvort þetta eigi ekki að fara
að byrja.
„Ert þú Asatrúarmaður hér
eöa útvarpsmaður eða hvoru-
tveggja”? spyr ég Pál.
„Ja, ég ætlaði nú einu sinni að
verða valdamikill Asatrúar-
- Hétu ú Frey,
veðurguðinn, en
engin múttarvöld
drógu úr rigningu,
svo kjötið varð að
snœða innandyra,
en mjöðurinn var
drukkinn regn-
blandaður -
maður og hafði eiginlega fengið
allt Reykjanesumdæmið sem
goðorð, en þá settu þeir einhverja
byrokratiu fyrir sig og ég missti
af öllu saman,” segir Páll.
„Svo ég er eiginlega bara út-
varpsmaður hér, þótt ekki sé að
vita, hvað kann að gerast.”
„Þú getur fengið Flatey sem
goöorð”, segir Sveinbjörn og
glottir i skeggið.
Nú fara menn að tygja sig og
Sveinbjörn hefur á orði, að vit-
legra hefði verið að blóta Frey,
svo að veðrið skánaði. Freyr
hafði eins og titt er um valda-
menn i dag, yfirstjórn ýmissa
ráðuneyta svo sem mannfjölgun-
ar, landbúnaðar og veðurlags.
Þór hinn sterki réði hins vegar
yfir þrumum, og var ekki annað
sýnt, þegar gengið var út i blóts-
hvamminn á Draghálsi, en Þór
ætlaði aö láta rækilega að sér
kveöa i tilefni dagsins, en i stað
þruma og eldinga jókst aðeins
regniö, eftir þvi sem nær dró
hvamminum. Máttu ljósmyndar-
ar hafa sig alla við að eyðileggja
ekki dýrmæt tæki sin, og erlendir
fréttamenn bölvuöu i laumi þessu
voðalega landi, þar sem alltaf
þyrfti að rigna, þegar eitthvað
spennandi væri að gerast.
1 hvamminum biöur veglegt
likneski af Þór, sem Jörgen
Ingi Hansen hefur gert. Gengu
menn nú með mjöðinn og
drykkjarhornin og var engin
helgislepja yfir hópnum. Svein-
björn allsherjargoði steig á stall-
inn framan við styttuna og bauð
menn velkomna á þetta fyrsta
útiblót i Asatrú hinni nýrri. Lýsti
hann friðhelgi á staðnum og helg-
aöistyttuna Þór. Drukku menn til
heilla Þór og Óðni og ruðu vini á
stallinn undir styttunni. Gekk
mjöðurinn á milli manna, en við
lá, að hann yrði að vatni, svo
ákaft rigndi. Þeir Asatrúarmenn,
sem klæddir voru kyrtlum eins og
forfeður þeirra, urðu svo renn-
andi votir á augabragði, að ekki
þótti annað fært en heita á Frey
að draga úr þessari voðalegu
vætu, ef menn ættu ekki að fá
óblandað vatn i stað mjaðar til
drykkjar. Sté Jörgen á stokk og
M*
ÓDÝRA OG GÓÐA VEGI
Arni Kristjánsson, bilamálari: —
Ég held þaö ekki. Þetta er allt
saman leikaraskapur. En þvi
ekki að leyfa mönnum að leika
sér?
Stuöningsmaöur Sverris Runólfs-
sonar skrifar:
A ég nú að efast?
Ég er einn þeirra manna sem
vinn með Sverri Runólfssyni aö á-
hugamálum hans i sambandi við
vegagerð.
Hans stefna er aö
reyna hvort við getiim komið
verði á vegagerð hér á lslandi
niður i það verð sem bandariskir
skattborgarar greiða fyrir góða
vegi.
Siðastliðið miðvikudagskvöld
hlustaði ég á þáttinn „Bein lina" i
útvarpinu. Þar sat vegamála-
stjóri fyrir svörum. Ég held að ég
hafi heyrt hann svara einni
spurningunni sem kom fram, eitt-
hvað á þessa leið:
„Það hefur aldrei verið lagt á
borðið hvernig við ættum að búa
til góöa steypu úr mýrum og
mold”.
En mér hefur sjálfum alltaf
skilizt á Sverri að það væru rann-
sóknir sem skæru úr þvi hvort
hægt yrði að „búa til góða steypu
úr mýrum og mold”.
Ennfremur hef ég heyrt Sverri
segja að það væru hundruð bindi-
efna á markaðnum, sem byndu
mismunandi jarðveg.
En það sem mér finnst vera
mergurinn málsins i þessu er það
sem Sverrir hefur sagt við okkur
sem vinnum með honum: „Mér
er andsk. . . . sama hvernig við
gerum vegina, en við skulum
komast með verðið á þeim niður i
2—300 krónur á fermetrann eða
um 3—4 milljónir á kilómetrann.
Og það skulu vera vegir sem end-
ast i 10 til 20 ár án viðgerða. Það
er gert annars staðar i heiminum,
þar sem kaupið er hærra, og við
verðum að geta gert þetta lika.”
ÖSKUBAKKARNIR HURFU Á TÍU MÍNÚTUM
Gústaf Valdimarsson, hárskeri:
— Ég held ekki. Samt er það svo
að úr þvi aö þeir eru að þessu, þá
hljóta þeir að trúa eitthvað á það
sem þeir eru aö gera. En mér
finnst þetta vitlaust af þeim.
Ein, sem kom i Læknahúsiö,
sagöi sinar farir þannig:
„Einn daginn núna ekki alls
fyrir löngu var ég stödd i forsaln-
um i Domus Medica og beið þess
að röðin kæmi að mér að ná tali af
lækni minum. Það fór auðvitaö
ekki hjá þvi að ég kveikti mér i
vindling meðan ég beið. Sem
leiddi til þess að ég varð að i'ara á
kreik að leita mér að öskubakka.
Loks fann ég einn stóran
stamp úti i einu horninu, og þar
stóð fólkið i einni kös og notaði
allt sama öskubakkann. Mér
leiddist að horfa upp á þetta og
tók mig til og gekk yfir i blóma-
verzlunina, sem er að finna i hús-
inu og keypti fimm litla 200 króna
öskubakka. Þeim dreifði ég á
borðin, einn á hvert, þvi að mér
rann til rifja umkomuleysi hús-
eigenda að geta ekki lagt til svona
nauðsynlega gripi til að gæta
þrifnaðar.
Það kom að þvi, að mitt númer
kæmi upp, og ég fór i viðtalið við
lækninn. — En viti menn!
Þegar ég kom niður i forsalinn
aftur, voru allir öskubakkarnir
horfnir! Allir fimm með tölu! —
Þó hafði ég ekki verið nema 10
minútur i burtu.
Þetta þykir mér óskaplega ó-
merkilegt, og ég get ekki þagað
yfir þessu. Mér finnst ég verða að
minnsta kosti að koma á framfæri
áskorun til fólks um að reyna að
stilla sig, þótt það sjái svona gripi
eins og öskubakka á almennum
biðstofum, og vera ekki að stinga
þvi inn á sig."
HRINGIÐ I
síma 86611